Chapter 2: Bad day

"ASH, una ka na mamaya, ha?"

Napatigil ako sa ginagawa at binalingan si Shydeen ng tingin. "Ako lang? Bakit? Mag-aano ka na naman ba? Don't tell me magba-bar ka na naman, Shydeen?! For pity's sake, Ignacio, stop wasting your money! Hindi ka ba nagsasawa riyan? Tigilan mo na nga iyan!"

"Ash naman, minsan lang ito, 'no!" reklamo niya.

"Sometimes you say? Sometimes? Every week you are clubbing and bar hopping! Gawain ba iyan ng desenteng babae?!" asik ko, tumaas ng kaunti ang boses.

Ito na naman siya. She was always using that excuse on me over the years. She never listen to me. I hated it when she was like this, hindi napagsasabihan.

She was always pushing what she wanted. Doing sort of things she like and sending herself to danger.

Kamuntikan na siyang ma-r*pe ng lalaking nakilala niya sa isang club. Mabuti na lang at may nahingan siya ng tulong.

I was furious back then. Hindi ko siya pinansin ng ilang araw. Palagi niya na lang akong pinag-aalala, na animo'y walang taong naghihintay sa kaniya sa bahay.

"Ash, just this one, please?" she pleaded.

I glared at her. "Puro na lang ganiyan. Shydeen, you are not a baby anymore! Alam mo ang hindi at dapat gawin! Baka ipakahamak mo na naman iyan. Hindi ka ba nag-aalala sa kung ano mang mangyari sa sarili mo? Why can't you stay in our house?!"

"Ash, please?" Hindi niya pinansin ang litanya ko kaya napailing na lang ako at tumahimik. Patuloy pa rin siya sa pagmamakaawa na payagan ko.

Wala namang kuwenta ang pagtatalak ko sa kaniya. Why not bother to stop her? Shydeen was a hardheaded girl. She will not stop unless she dies. Alam na alam ko ang ikot ng utak niyan!

"Uy, Ash, pansinin ko naman ako. Last na talaga ito. Gusto ko lang um-attend sa party."

"Party," ismid ko at padabog na kinuha ang bag.

Wala na kaming klase hanggang mamayang hapon kaya it was not a problem anymore. Naglakad na ako papalayo sa kaniya pero rinig ko pa rin ang ungot nito.

Mas lalo kong binilisan ang paglalakad nang marinig ang mga hakbang nitong nakasunod.

"Ash! Wait, please?" malambing na turan niya.

I ignored her. Hindi niya ako madadaan sa paganiyan niya. Lumakad ako sa mga estuyanteng nagkukumpulan para mawala ang pagkakasunod niya sa akin. Nakisiksik ako sa gitna nila at naghanap ng puwedeng puntahan.

Doon ko nakita ang isang papalikong daan. I walked there withiout hesitation kahit hindi ko naman alam ang patutunguhan niyon.

Paminsan-minsan akong napapalingon to assure if she didn't saw me walking this way. Wala namang nakasunod when I confirmed kaya napahinga ako ng maluwag.

I stop when I saw an unfamiliar building. Napatingala ako para alamin kung ano iyon. Parang likuran iyon kaya sinundan ko ang daan na maghahatid sa akin sa harapan ng building at binasa ang nakaukit sa itaas.

Leehinton's Theatrical Building

Kulay krema ang buong gusali. Maganda sa mata ang malinis na paligid.

I didn't hesitate to go inside dahil wala namang tao. Halos mapanganga ako nang mapasok ang loob.

Sobrang lawak! Maraming upuan at abot iyon hanggang itaas para hindi mahirapang makita ang ipinapalabas sa malawak na stage.

Buong Leehinton yata ay kakasya sa lugar na ito. The place was air conditioned kaya hindi ka pagpapawisan at mamaho sa lugar na ito.

Pinalandas ko ang kamay sa bawat upuang nadaraanan papunta sa stage. The smeel of this place calms my heart.

It brings back memories just seing this. When I was in grade school, I used to be a ballerina. I was fastinated for the first time I saw a group of ballerinas in our school.

Parang tinatawag ako ng bawat isa sa kanila noon. The way they moved their body, parang hinahaplos ang puso ko at gustong gawin din iyon.

I didn't hesitate to join the ballet club back then. I was on a ballet club in 5 years. I became a lead dancer.

Napakasaya ko noon ng mapili ako. For a young age, naabot ko iyon. I really love dancing on stage. Pero dumating ang araw na kinakatakutan ko and it broke me into pieces.

"What is this, Asheen?!" Nanggagalaiting ani daddy sa susuotin ko sa susunod naming performance sa ballet. Napayuko ako at nagsimulang humikbi. "Answer me!"

"S-sa ballet po i-iyan, d-dad. . ."

"Bullshit!"

Napaigtad ako sa sigaw niyang iyon at halos lamukusin na ang damit sa kabang nadarama. Mas lalo akong napaiyak.

He hates it. He hates ballet because mom was one. From the start, I knew it. Alam kong kong magagalit siya sa oras na malaman niya ito pero pinursige ko pa rin.

Mabilis na dinakma nito ng kamay niya ang buhok ko. Napaigik ako sa sakit. Parang pinupunit ang anit ko sa lakas ng pagkakasabunot  nito.

"Daddy, aray!" Napakapit ako sa kamay niyang nakasabunot sa mahaba kong buhok.

"Stop dancing! Mag-drop out ka sa school na iyan!"

Kahit na natatakot ay nilakasan ko ang loob. Hindi ko gawain ito pero para sa ballet, gagawin ko. "Dad, I-I can't. We have a h-huge event coming! I need this, I-I need to dance."

Napapikit ako nang makitang nanggigil si daddy sa sinabi ko. Napasigaw ako ng mas lalo nitong lakasan ang pagkasasabunot. May mga naglalagasang buhok sa sahig dahil sa ginagawa niya.

"I said stop dancing! Kapag sinabi kong tumigil ka, tumigil ka!" sigaw niya.

"N-no, d-dad," mahina kong hikbi.

I was beaten to death that day because his reason was I need to stop from dancing. He targeted my legs, he punched it, kicked it, hinampas ng matigas na bagay na naging dahilan para hindi ako makalakad ng isang taon.

I was not able to dance back on the stage. I can't hear the crowd cheering on me anymore. I missed how the colorful confetti flew all over the stadium when we ended our perfromance.

I was pushed on the dark, left alone. I was devastated back then and began to hate dancing.

I have a broken tibia because of my father. At the young age, my dadshow me how cruel this world could be. The harsh reality slap me on my face that I can't do ballet anymore.

Umakyat ako sa stage, imagining a thousand of crowds staring on me and wearing a ballet clothes. Napatungo ang paningin ko sa mga paa ko. They are now fully healed but I can't dance anymore. I just. . . can't.

May tumulong luha sa sahig, doon ko lang napansin na umiiyak na pala ako. Agad kong pinunasan iyon gamit ang panyong nasa bulsa ng palda ko.

Silly me. Why am I crying? It was just a mere memory for pete's sake. It was all over the past now. Hindi ko kailangang iyakan iyon.

Inayos ko na ang sarili at pinagpasyahang bumaba sa stage. Bakit ba ako pumunta rito? It was Shydeen's fault. Lumayo ako sa kaniya dahil sa kakulitan niya.

I heaved a sighed and walked, trying to escaped this place. Ilang ulit akong huminga para kumalma ang kalooban.

Ash, you need to forget that memory. Never think about it anymore. Never—

Naputol ang iniisip ko nang mabunggo ng paa ang isang steel chair. Binalot ng malakas na pagpagsak ko ang buong teyatrong ito.

Napapikit ako sa sakit at muling binuksan ang mga mata. I hold the part where it hurts but a wave of memories began to surfaced on my mind.

"Itong paa mo ang pinagmamalaki mo?" Kinuha ni dad ang isang PBC pipe na kasing laki ng braso ko. "Tumigil ka sa kahibangan mong bata ka!"

"Dad, please, h-huwag po!" palahaw ko. Napasiksik ako sa likod ng pinto pero hinila ako nito at pabalibag na tinulak sa sahig.

Nanginginig na gumapang ako papalayo kay daddy. Hinang-hina na ako sa mga pambubugbog niya sa akin.

"Tumatakas ka pang batang ka, ha! Ang bagay sa 'yo nilulumpo!"

Walang pag-aalinlangan niyang pinalo ng tubo ang mga paa ko. Ilang ulit niyang ginawa 'yon at halos magmakaawa ako na tinigilan niya ang ginagawa.

Bawat paghampas nito sa paa ko ay katumbas ng ilang baldeng luha at pagmamakaawang tigilan na niya ako pero wala. Hindi siya tumigil.

Sa murang edad, parang gusto ko na lang mawala sa mundo. Ayo'kong mabuhay pa kasama ang taong ito.

Hindi ko na maramdaman pa ang paa ko. I can't moved it anymore and the only I can do was to scream for help. Doon ko binuhos ang natitira kong lakas hanggang sa yakapin na ako ng kadiliman.

Mahigpit kong niyakap ang mga tuhod. Ilang beses akong napailing tila may gagawa sa akin ng masama. My heart beat race and my chest began to tighten. I can't breathe properly na animo'y may nakabarang bato sa dibdib.

Ang mga alaalang iyon ang nagpapabalik-balik sa isip ko na parang sirang dvd. Biglang umikot ang paningin ko pero bago ako bumagsak ay naramdaman kong may sumalo sa akin.

I WOKE up due to someone's phone. Malakas ang tunog ng keyboard nito habang nagtitipa kaya nakaiiritang pakinggan.

Agad kong hinahap kung saan nanggaling iyon at nasa kabilang kama ito natagpuan. There was a man sitting comfortably on the bed, smiling on his phone.

Nangunot ang noo ko nang makilala ito. It was him again, Liam.

Why he's here?

Napansin yata ako nitong nakatingin kaya napabaling ito sa akin. His eyes widened and urgently got off the bed. He called the doctors at maingat na tinanong ako. "Are you okay?"

Tinaasan ko siya ng kilay pero hindi pinansin ang tanong niya. He mouthed that I'm masungit daw. Akala niya naman hindi ko mali-lip read.

Nakaupo na ako at abala sa paghahanap ng sapatos sa ilalim ng higaan. Nang makita ang hinahanap ay mabilis akong napababa sa kama at sinuot iyon. Sakto lang para dumating din ang isang doctor at mga nurse na nakasunod sa kaniya.

"Are you Ms. Asheen Ignacio?"

Napatango ako. Alam ko na ang sususnod na sasabihin nito kaya inunahan ko na. "Yes, doc but if you want to know something, please keep it. I know and aware of it. I'm okay now."

"But you—"

"Please, doc." Napatingin ako kay Liam, he was clueless about our conversation at wala akong balak na magkuwento sa kaniya about sa sitwasyon ko.

He was asking a while ago if I have a psychological trauma. Yes, I have. I've consulted a psychologist last month. Noong buwan ko rin naman nalaman dahil mas lalong lumala ang sitwasyon ko.

My psych advise if puwede, unti-unti ay bumalik ako sa pagsasayaw dahil makabubuti iyon sa kondisyon ko. Kailangan ko raw kausapin ang ama ko kung kaya ko. Of course, hindi ako pumayag. Hinding-hindi ko siya kakausapin, ever!

I despised him. Hanggang ngayon, I'm furious for what he have done to me when I was a kid. How could a father cut his daughter's happiness just like that? Sinong matinong tao ang gagawa no'n?!

Tinatawag ako ni Liam pero nagbingi-bingihan ako. Iniwan ko siya roon nang hindi man lang nagpapasalamat. I was rude, I know, pero ayaw na ayaw kong may makaaalam sa kalagayan ko.

I rushed out the hospital at naghanap ng taxi, pero lakung inis ko ng walang pumaparang sasakyan ngayon.

Inis akong naglakad nang maaninaw ang tumatakbong lalaking iyon papunta sa direksyon ko.

Ano ba ang kailangan niya? Bakit ba siya dikit nang dikit sa akin? Can't he felt that I don't like his presence around me?

"Wait! Hey, Ash!" pakinig kong tawag niya.

Mas lalo kong binilisan nag paglalakad. Hindi ko na rin matali ang sintas ng sapatos ko para lang maalis ako sa paningin ng lalaking iyon.

Bakit niya ba ako sinusundan?

Napalingon ako sa kaniya habang naglalakad. Sobrang lapit na niya sa akin. Pagbalik ko ng tingin sa unahan para sana takbuhin na ang daan ay aksidente kong aapakan ang sintas ng kabila kong sapatos.

Napasigaw ako. Shitty day! Why is it I have a bad day? Sinalo ko yata lahat ng kamalasan ngayong araw!

I balance my body pero huli na, babagsak na ako sa semento. Tila bumagal ang oras sa pagkakataong iyon.

Naramdaman ko na lang na may humawak sa akin para hindi ako tuluyang matumba. Napahinga ako nang maluwag nang malamang hindi na ako babagsak.

"Why are you running? I will not harm you! Tsk. Are you all right, hmm?" pagalit na aniya pero tunog nag-aalala.

Hindi sa boses niya ako nakatuon, lalong-lalo na hindi sa mukha nito nang tumingala ako. Napunta ang paningin ko sa kamay nitong nakasalo sa akin. Hindi sa bewang ito nakahawak, hindi rin sa kamay o braso at halos umusok ako sa galit nang mapagtantong sa dibdib ko ito nakahawak!

My eyes widened and help myself to get up, away for this jerk. I slapped him hard that made his eyes widened for what I did. I glared at him and shouted, "Maniac!"