[ LAINERRY ESCAMILLA ]

I startled when I heard a motorcars rumbled in a road nearby. 'That jerk'! Gabi-gabi na lang nambubulabog sa daan! Kung kailan naman humihiwalay na ang kaluluwa ko saka naman dadaan. That jerk stolen my sleepy heads almost every night. I'm wide awake now. I open my eyes and trying to catch another peaceful night.

A streetlamps threw slices of light through the partially open blinds of my room window. I hope I could sleep right away for not realizing my reality but I couldn't sleep easily. I have insomnia because at my early age I need to face my stressing life.

Another humdrum weeks in my life had passed. I'm seriously tired. Pagod na ako kakaisip sa buhay ko kung bakit nasa sitwasyon ako na kung saan sobra itong pinapangarap ng ibang babae pero isinusuka ko naman. Nasasakal na ako sa buhay ko. I wish I had a simply life like before when we're in Laguna.

I can't breathe normally. Though I had everything. I had all those material things that everyone has dreaming; a house, money, car, own business and all trends gadgets, clothes and accessories. Yet I'm not contented. I'm not satisfied in a world where I in.

When my parents decided to move here in Marikina from Laguna I feel homeless. Nag aaral pa lang ako ng highschool pinapagawa na ni papa ang bahay namin dito kaya after my graduation ay lumipat na agad kami sa kadahilanan na hindi na nila maiwanan ang business nila. They need to hands-on personally dahil medyo malaki-laki na ang involve na pera.

Our life was almost perfect. But I hate it. Because this is me. Lainerry Escamilla. The only thing I need in this world is happiness and freedom. I'm 19, third year college studying at Marikina University taking Business Management because my dad say-so. Everyday going to school I drive my orange Lexus na regalo ni papa when I turned 18 last year. But it's not for me either. My luxurious life was never made me happy. I hate it dahil hindi naman talaga para sa akin ito. But I barely accept it and trying to learn how to live in distress.

Sinusubukan ko'ng mabuhay ng masaya kasama ang magagarang material na bagay na ibinibigay ni Papa but I really can't endure at doon nag-umpisa ang malungkot na kabanata ng buhay ko na dapat sana ay masaya like before when I was a teens and free and with my friendships in highschool.

"How sad naman. Lalayo ka na sa amin." Keith was so lonesome while talking and sipping soda. Sa burger shop kaming lima ng mga kaibigan ko, sa tapat lang ng school. Vacant time namin sa hapon at nakakagutom sa ganoong oras kaya nagkayayaan kami sa labas ng school bumili ng snacks.

"Ano ka ba Keith, after graduation pa naman iyon eh. February pa lang oh. Isang buwan pa tayo magsasama-sama at mag-aasaran." Abby says.

Sinabi na kase ni Daddy na lilipat kami ng Marikina after graduation to our new house. At wala naman ako magagawa doon dahil iyon ang gusto ng makapangyarihan ko'ng magulang.

"Hours away lang naman ang Marikina noh. Para namang pupunta ako ng Amerika niyan!." I try to divert our mood into lively dahil mukha silang iiwanan ng mga jowa nila.

"At hindi rin impossible kung magpaalam ka na pupunta ng Amerika." Jhyll say with sad tone.

"Tumigil nga kayo d'yan. Si Lavelle nga din eh sa Maynila na rin maninirahan after graduation natin." I pointed to Abby. Ako ang vivid sa aming lima at ako lagi ang gumagawa ng katatawanan kaya hindi ako sanay ng ganito.

"Bakit kase hindi magjowa Lainerry! Para hindi ka makaalis sa lugar na ito." Keith was joking while took a glimpse to Meagan. We know what she mean. Kaya nagtawanan kami.

"Uy huwag niyo akong pilitin ha baka agawin ko mga jowa n'yo." I'm joking at last bumalik ang sigla ng usapan namin.

"Bakit mga?! Si Meagan lang naman ang may Jowa ah." Abby says giggling while pointing her lips to Jhyll. "Diba Najella?." Abby added na agad namang tumango si Jhyll na sang-ayon sa sinabi ni Abby. May napapansin kase kami sa kanila ni Lorence ang kaklase namin na parang lagi silang magkadikit. Maybe there is something between them. Baka ayaw lang nilang sabihin sa amin or some other reason behind it and we respected it.

"Kase naman ayaw pansinin ni Lance 'yong kapartner niya noong prom eh. Mukha namang interesado sayo." Panunukso ni Keith. At talaga naman na ayaw kong pansinin dahil wala pa sa isip ko ang mga ganoong bagay. Ni hindi ko na nga maalala anong pangalan nang partner ko'ng iyon. Isa pa baka palayasin ako ni papa pag tumanggap ako ng boyfriend. Si kuya Lander nga na nasa edad na eh ayaw pa payagan ni papa na magjowa dahil distracted lang daw sa buhay. Si Kuya kase ang papalit kay papa na magmamanage ng negosyo kaya habang maaga pa ay sinasanay niya na sa negosyo. At sinasanay niya rin maging loner. Hayyss minsan hindi ko talaga magets si Papa. Buti na lang nandoon siya palagi sa Marikina, si mama lang kasama ko sa bahay at si Yaya Lucy.

Two days after my graduation my family received a bad news. It isn't an ordinary bad news that might solve for the next day or weeks but it's a very painful and unacceptable situations. A real cordolium who hits our whole family. Especially my Dad. He's more affected than my mom because he lost his protege. His only successor.

Kasama si Kuya Lander sa plane crash accident from Manila to Zamboangga na dapat sana ay kasama si Papa pero dahil may meeting siya sa kompanya sa Marikina ay si Kuya na lang ang representatives para sa opening nang isang  airport doon na kasosyo ni Papa sa negosyo.

Napabilis ang paglipat namin sa Marikina because of Kuya Lander tragedy. At halos ilang buwan si Papa na laging lasing at tulala. He is suffering of guilt and regrets. After that incident he just focused to his business and company. He don't even recognize me while I'm passing through him kahit sa bahay lang kami. Hindi niya ako makita at hindi niya ako pinapansin. His shoulder was so heavy na parang lagi na lang laglag sa tuwing dumadating sa bahay galing trabaho. And my mom too. She's tying to make a conversation with me but I really know that her mind was out of nowhere. Her words was consistent and it's all about Kuya Lander who died recently.

"Hello, Lance?! Are you okay?" After a month Najella called me. I turned off my phones kaya hindi nila ako nakontak after ng accident ni Kuya. Nawala din ako sa sarili ng ilang linggo dahil close kami ni kuya at hindi kami nag-aaway he is a good kuya and he always called me on the phone; asked me hows my day and brought me to my favorite restaurant. Kuya truly cared for me unlike my dad. He only loves his money and business.

"Uy Lainerry? Nand'yan ka pa?." Narinig kong nagsalita ang kabilang linya. Nawala na naman ako sa sarili ko. I miss my Kuya that's why my mind still occupied by him.

"Hello? Sorry I lost. Okay lang ako. No worries."I'm trying to be lively.

"Lance.. dito lang ako, kami. Huwag mo papatayin ang phone mo para matawagan ka namin! Okay?." Najella in her authoritarian words.

"Oo na. I'm sorry." I sighed.

"It's okay. We understand. Nag-aalala lang kami sa'yo. So, please. Don't turn-off your phone okay?." She pleaded now. I know my friends loves me and I'm so thankful to have them all.

"Bakit kase hindi ka muna umuwi dito sa Laguna? Bakasyon naman ngayon diba? Wala pa naman pasok eh. Para naman mapuntahan ka lang namin." Jhyll says. I also suggested that to my Mom pero hindi ako pinakinggan dahil dadagdag pa ako sa iisipin nila kapag mag-isa akong umuwi ng Laguna.

"Hindi ko maiwan si Mama eh." Pagdadahilan ko na lang. Nag-usap din kami ni Jhyll ng matagal. Kahit paano ay medyo naaliw ako sa mga kwento niya. Totoo pala ang hinala namin noon na may namamagitan sa kanila ni Lorence. Ayaw lang nilang ipaalam dahil baka tuksuhin sila pero nagtapat siya sa akin kanina at masaya ako para sa kanila.

One month pa lang ako dito sa Marikina kaya wala pa ako masyadong kilala at malabo rin mangyari na magkaroon ako ng kaibigan sa subdivision na ito dahil lagi namang nakasarado ang gate ng mga bahay. Minsan gumagala ako at pumupunta sa may Marikina River doon sa park. Tumatambay at nagpapahangin lang habang nagmamasid sa mga taong pumupunta rin doon. Pero saglit lang dahil may naghihintay lang sa aking sasakyan at ang driver si Kuya Noel baka iwanan ako pag nagtagal akong tumambay doon.

"Hey!" Someone bumped my shoulder while I'm rushing to my car. Nilingon ko siya ngunit diritso lang kaya naglakad na lang ako ulit pero ng malapit na ako sa sasakyan ko someone pulled my hood. Kaya nilingon ko siya. He's a boy. Nakajacket din siya na may hood. But it's color pink kaya akala ko kanina ay babae ang bumunggo sa akin. Inalis niya ang hood nakita ko ang clean-cut niyang gupit, kayumangging kulay at nunal sa may bandang labi. Napatitig ako doon na parang ka-attract- attract ang nunal na iyon.

"I'm sorry. May hinahabol lang ako but I found this phone. Nakita ko na nahulog mula sa bulsa mo." Nagkamalay ang diwa ko ng magsalita siya. Kinapa ko nga sa bulsa at wala ito.

"T-thank you. Thank you for your kindness." Nahihiya ko'ng sabi.

"Here. Be careful in this place." Sabi niya at tumalikod na paalis. Sayang hindi ko man lang tinanong ang pangalan niya. The heck! Para saan? Tsaka nakakahiya ko'ng ako una magtatanong pero malay natin baka pagtagpuin pa kami kung saan eh di alam ko ang pangalan niya.

Nakauwi ako sa bahay na lumilipad ang isip. Hindi maalis sa isipan ko ang nunal na iyon sa may labi. Mabilis ang kalabog ng puso ko at parang pinagpapawisan ako.  Grrrr bakit ko ba iniisip iyon. Kainis para akong baliw. But I like it. Parang gusto ko'ng kurutin iyon.

'Oh my God Lainerry.. You're mourning for your Kuya.' Biglang nagbago ang mood ko ng pumasok na ako sa room ko mag-isa at naalala ko kung gaano pala kalungkot ang buhay ko. I felt guilt dahil bigla ko na lang nakalimutan si Kuya dahil sa bumunggo sa akin.

Oftentimes I feel alone in this house. It's like no one cared about me. Tanging si Yaya Lucy na lang ang nagtatanong sa akin kung okay ba ako or kumain na ako. Sometimes my Mom talking to me about how much money I need. Iyon lang at iyon lang lagi. They think I'm okay with their money and wealth. They gave me financial support but not emotionally that I really needed the most.

Z