-Bill...-szepnąłem.

Na ziemi leżał Bill. Był w samej piżamie, lekko przykryty przez opadnięte liście. Od razu podbiegłem do niego, a był on trochę oddalony. Potknąłem się raz o jakiś korzeń drzewa i runołem na ziemię, ale to nie mogło mnie powstrzymać. Szybko podniosłem się i jeszcze szybciej podbiegłem do Billa. Uklęknąłem przed nim i odgarnąłem liście z jego klatki piersiowej. Klatka nie poruszała się.

Cholera on nie oddycha.

-Bill? Bill!-wołałem go.

-Bill!-szarpałem nim.

Nie budził się.
Moje oczy zaszły łzami, ale teraz nie miałem na to czasu.

Okej, okej. Dipper spokojnie. Zadzwoń pod sto dwanaście i... i im kur*a powiedz, że masz tutaj demona, który nie oddycha! Czekaj... co ja mam zrobić?!

-Bill!-wrzasnąłem policzkując demona.

Nic. Zero reakcji.
Coraz bardziej chciało mi się płakać.
Na szczęście nie byłem aż w takim szoku by zapomnieć co należy zrobić.

-Dobra tylko jak się reanimowało?!-spytałem sam siebie.

Okej... spokojnie Dipper. Pamiętaj... trzydzieści uciśnięć na klatce piersiowej i dwa wdechy. Wdechy? Wydechy?! Kur*a nie pamiętam!

Ułożyłem ręce jedna na drugiej i zacząłem robić trzydzieści równomiernych uciśnięć.

-Raz... dajesz...dwa... trzy... cztery... żyj pięć... sześć-odliczałem powstrzymując łzy, które już i tak spływały mi po polikach.

Po trzydziestu przestałem.

Okej, okej... Teraz dwa wdechy czy tam kur*a wydechy.

Uspokoiłem się, a następnie pochyliłem nad Billem. Przybliżyłem swoje usta do jego ust. Niepewnie, ale zrobiłem te dwa wdechy tak by jego klatka piersiowa się unosiła. Nagle poczułem ręce oplatające mnie wokół szyji i język w mojej jamie ustnej. Szybko się oderwałem i z załzawionymi oczami i dużym rumieńcem spojrzałem na chytrze uśmiechającego się blondyna.

Moje usta poruszały się, ale nie byłem w stanie nic powiedzieć.

-No cześć. Jak tam?-spytał jak gdyby nigdy nic.

-T-ty... debilu!-wrzasnąłem-W-wiesz jak mnie wystraszyłeś?! Nie rób tak więcej! Słyszysz?! Nie rób!-krzyczałem, płakałem i waliłem pięściami w jego tors.

Ten podniósł się do siadu i chwycił mnie za nadgarstki.

-Spokojnie Sosenko-uspakajał mnie, gdy zacząłem się szarpać.

-N-nie rób...-wyszeptałem i położyłem głowę w zagłębieniu jego szyji, aby nie widział jak płacze-słyszysz mnie? Nie rób tak więcej. Proszę-pewnie i tak wyczuł moje łzy na skórze.

-Nie zrobię tak więcej. Obiecuje-szepnął i objął mnie jedną ręką w pasie, a drugą zaczął głaskać po włosach.

Uspokoiło mnie to trochę.

-Masz przysięgnąć-powiedziałem, jeszcze lekko łkając.

-Przysięgnąć?-zaśmiał się i przechylił głowę w bok.

-T-tak-odparłem.

Demon odsunął się lekko odemnie i wyciągnął w moją stronę rękę, która płonęła niebieskim ogniem.

-Zrobimy tak. Ja przysiegnę, że nigdy tak więcej Cię nienastraszę, a ty w zamian... opowiesz mi wszystko o swoim życiu. Zgoda?-spytał.

Trochę się wachałem, ale ostatecznie podałem mu rękę. Przeszedł mnie dziwny dreszcz, gdy moja ręką również zapłonęła niebieskim ogniem, aby następnie wrócić do normalności.

-No! To oficjalne mamy nasz pierwszy pakt!-ucieszył się demon.

-Pierwszy? To ma ich być więcej?-spytałem rozbawiony ocierając ostatnie łzy.

-Możliwe-puścił mi oczko.

Już miałem wstać, żeby wrócić z Billem do domu, ale od razu straciłem równowagę i syknąłem z bólu.

Ah no tak... przewróciłem się o korzeń. Korzenie są głupie... dlatego nie lubię pierników. W piernikach są korzenie.

-Pokaż mi tą nogę-rozkazał Bill kucając przy mnie.

Już miał obejrzeć moją nogę, ale odsunąłem się lekko

-Nie... nic mi nie jest-powiedziałem.

Demon zignorował moje słowa i z grobową miną przyjrzał się mojej nodzę.

-Masz skręconą kostkę-stwierdził dotykając lekko bolącego miejsca.

Odwróciłem wzrok. Nie zabardzo wiedziałem co powiedzieć. Miał rację, ale nie chciałem mu jej przyznać, bo oficjalnie oświadczam, że mam na niego focha.

-Sosenko?-spytał.

-Co?-Odwróciłem głowę w jego stronę i...

Za... blisko.

-Czy ty mi się tu fochasz?-spytał z uśmiechem, lekko przymrużając oczy i jeszcze bardziej zbliżając swoją twarz do mojej.

Zaczął się na mnie gapić, a ja cały czerwony nie zabardzo wiedziałem co zrobić.

-C-co ty robisz?-spytałem po dość dłuższej chwili, gdy Bill dalej się na mnie gapił i dalej jego twarz była bardzo blisko mojej.

-Jesteś obiektem moich paczań-powiedział po czym pocałował mnie w nos.

-Ej!-pisnąłem zasłaniając nos i jeszcze bardziej się czerwieniąc

Eh... te jego gierki.

-Dobra trzeba się zbierać. Nie możemy tu tak wiecznie siedzieć, bo mi zachorujesz-powiedział.

-Pff! To nie ja tu jestem na BOSO i w PIŻAMIE-powiedziałem.

-Ale to nie ty tu jesteś demonem, który nie odczuwa zimna-powiedział dając mi pstryczka w czoło.

No. Racje ma, ale mu przecież tego nie powiem.

-I nie musisz mówić. Wystarczy, że o tym myślisz-zaśmiał się biorąc mnie na barana.

Oplotłem ręce wokół jego szyji by nie spaść i wywróciłem oczami.

-A nie możemy się teleportować?-spytałem.

-Przykro mi, ale zużywam aktualnie za dużo energii na ogrzewanie swojego ciała. Musisz zrozumieć, że ja mam coś takiego jak granice możliwości-powiedział kierując się ze mną na plecach w drogę powrotną.

-No proszę... wielki i wszechpotężny Bill Cipher ma coś takiego jak granice możliwości-zaśmiałem się.

-Oj uwierz mi, gdyby zdjeli ze mnie ograniczenia to wyglądało by to całkiem inaczej, ale o tym ci jeszcze opowiem, a na razie ty powiedz mi coś o swoim życiu-zaproponował.

Jednak ja ugryzłem się w język, bo nie zamierzałem mu jeszcze opowiadać o swoim zje*anym życiu. Nie jestem gotowy na rozmowę, ale na szczęście to zrozumiał, bo temat rozmowy szybko przeszedł na to czy pogoda dziś się zepsuje, bo było naprawdę ładnie i słonecznie.

-Sosenko...-odezwał się po chwili.

-Tak?-spytałem.

-K... lubię Cię-powiedział.

Miałem wrażenie, że chciał powiedzieć coś innego.

-Ja też Cię Lubię-odparłem i jeszcze mocniej oplotłem ręce wokół szyji blondyna.

Coś na poprawę humoru:

Z dzienniczka złotych myśli: "Koty i Sosenki są takie Awww"

Zostaw gwiazdkę, bo inaczej będziesz obiektem moich paczań w nocy, gdy będziesz spał Ludku! >:D

Bye!^^