De herfst kondigde zich aan met stromende regen. Het was acht uur 's ochtends en de stad kwam tot leven.

Paraplu's werden haastig uit hun stoffige verstopplaatsen gehaald, regenpakken uit hun zakjes getrokken en een aantal pakt zelfs een handdoek in. Twee keer zoveel auto's als normaal wachtten brommend voor rode stoplichten en het openbaar vervoer draaide overuren. Zij die wel de moed hadden genomen het weer te trotseren en de fiets te nemen, waren dik in gepakt. Slechts een paar zeldzame gekken fietsten met een legging met daarover een korte tuinbroek, daaronder een wit shirt en daarover een spijkerjasje door dit snertweer. Eigenlijk was het er maar één: Nora Visser.

Nora weigerde toe te geven dat ze haar winterkleding de dag ervoor van zolder had moeten halen in plaats van een fort bouwen met haar nichtje Anne-Maria van acht. Natuurlijk had ze in de ochtend het ook kunnen doen, maar toen was ze een ijsje gaan halen met haar twaalfjarige broertje Tim. In de avond had Nora haar tijd verspild met kaartenhuizen bouwen met haar zus Lisa, die met haar zestien jaar zich graag als de wijze uil opstelde tegenover haar zusje. Door al dit had Nora dus 'onmogelijk' haar winterkleding naar beneden kunnen halen. Het was pas de volgende ochtend dat Nora bedacht dat dit misschien niet heel handig van haar was geweest.

Ze had geweigerd kleding van Lisa te lenen en zo kwam het na een discussie met haar ouders dat ze met een spijkerjasje op de fiets zat.

Hoewel vrijwel iedereen om haar heen vluchtte voor het plensende onheil, ging zij op een rustig tempo met een glimlach door de stad. Ze kon niet genoeg krijgen van de zon, zwembaden en bovenal: ijsjes, maar ook genoot ze met volle teugen van de stromende regen. Ze hield van de stad en te kijken naar de mensen erin, die zich, altijd haastend, naar hun volgende doel bewogen. Altijd als het regende, observeerde ze met plezier de overvolle trams, de regenpakken en paraplu's in alle kleuren en maten en de mensen zoals zij, die onvoorbereid naar buiten waren gegaan.

Nora ging de hoek om en veegde een pluk haar uit haar gezicht, die ondertussen meer water was dan haar. De klok van kerk waar ze langs fietst gaf aan dat het al na kwart over acht is. Nora vloekte kort en verdubbelde haar tempo. Ze was helemaal vergeten dat ze naar school ging.

⏳⌛

Die middag, na school, was het opgeklaard. Het regenen was gestopt en de hele stad druipte nog na. De bomen gooiden dikke druppels water op voorbijgaande fietsers en veel regenkleding stonk naar varkensmest doordat ze niet goed waren uitgehangen.

De stad kreunde en klaagde en dit keer klaagde Nora Visser ook. De eerste schooldag en ze had al huiswerk. Het was niet veel, bij lange na niet, maar Nora vond het belachelijk. "Aardrijkskunde, ugh. Ze hebben me blij gemaakt met dode olifanten op de weg", mompelde Nora tegen de lucht voor haar. Op hetzelfde moment fietste Mila langs. Mila zat een klas hoger dan Nora en was half Japans. Haar lange zwarte haar had Mila meestal in een paardenstaart samengebonden, maar nu hing haar haar los. Nora had al bijna een jaar een crush op haar.

Terwijl Mila langs fietste, gingen Nora's ogen snel naar het gezicht van Mila: haar zachte bruine ogen, haar haar dat danste op de wind en de moedervlekken op haar wang en haar voorhoofd. Tegelijkertijd sloeg Nora's hoofd op hol. Had Mila gehoord wat ze zei? Toen Mila haar hoofd draaide naar Nora, keek Nora vlug naar de bakstenen van de straat. Mila glimlachte. "Meestal is het 'iemand blij maken met een dode mus' of 'beren op de weg zien', maar ik vind 'iemand blij maken met dode olifanten op de weg' eerlijk gezegd een beter spreekwoord", zei ze. Nora keek Mila schuin aan. Toen ze zag dat Mila haar niet uitlachte, glimlachte ze. Vervolgens vroeg Mila: "Mag ik vragen wat je er precies mee bedoelt?" Nora's glimlach werd breder terwijl ze antwoordde, "Je krijgt iets waar je niet blij mee bent en wat je belemmert om wel blij te zijn. In dit geval huiswerk, opgegeven door meneer Hazenpad." Mila knikte terwijl ze de uitleg tot haar door liet dringen. "Op de eerste schooldag al huiswerk van aardrijkskunde? Dat is inderdaad een goede dode olifant. Ik heb er maar liefst vijf." Nora keek Mila met grote ogen aan. "Vijf? Gecondoleerd. Veel succes met ze begraven." Mila lachtte en een zwerm vlinders waaide op in Nora's buik. Mila's lach was aanstekelijk en Nora lachtte binnen enkele seconden hardop mee.

Ze praatten voor ongeveer vijf minuten, waarna ze beiden een andere kant op gingen. Nora zwaaide en Mila schreeuwde: "Tot morgen!" Nora's gezicht werd zo rood als een tomaat en haar glimlach kwam tot haar oren.

Zo zag ze er nog steeds uit toen ze even later bij haar huis was gearriveerd en afstapte, haar fiets op slot zette, het huis binnen ging en de deur dicht deed. Nora huppelde de trap op, terwijl ze het besef steeds opnieuw liet binnenkomen. Nooit had ze eerder met Mila gesproken, maar toch hadden ze net als twee oude vriendinnen dat gedaan. Mila had haar gedag gezegd alsof ze morgen hetzelfde zouden doen. Nora deed de deur van haar kamer dicht en liet zich dolgelukkig op haar bed vallen. Oh, dacht ze, laat morgen alsjeblieft hetzelfde gebeurden.

⏳⌛

De geluiden van de stad namen af terwijl de avond viel. Eten werd smakkend naar binnen gewerkt, in sommige gevallen met buikgriep later weer naar buiten gegooid. De allerkleinsten gingen op bed, katten kwamen in jachtmodus en Nora Visser klom op het dak.

In haar hand had ze een zelfgemaakte map vol blaadjes en een aantal schriften. Het dak van haar huis was plat en hoog, waardoor je een groot uitzicht had op de stad. Het dakterras werd omgeven door ijzeren hekken. In het midden knielde Nora neer en legde haar spullen op de grond. Vervolgens ging zij in kleermakerszit ervoor zitten. Ze sloeg de map open, waardoor het geniale vakjessysteem om dingen op te bergen werd onthuld.

Desondanks was het een chaos. Alle vakjes puilden uit van de papieren, pennen, potloden en gummen waren willekeurig ertussen gestopt en de helft van het kleine aantal paperclips was te oud om zijn werk nog te kunnen voltooien, waardoor bij het openen van de map verscheidene papieren alle kanten op vlogen.

Nora sloot haar ogen en luisterde naar de geluiden van de stad. Auto's, huilende kinderen, een ambulance. Nadat ze diep adem had gehaald, deed ze haar ogen weer open en las de verhslen op de papieren in de map. Na ongeveer drie kwamen tranen. Nora had veel energie en lachte vaak, maar druk was niet een woord om haar te beschrijven. Energiek? Ja. Vrolijk? Ja. Eigenwijs? Zeker. Zonder verdriet? Nee.

De verhalen waren voor een groot deel bedacht door haar oma. Er kwamen van die soort geen nieuwe bij sinds haar oma dementeerde. Nora las haar oma, Loes, vaak voor. Het deed haar pijn in haar hart elke keer dat haar oma haar eigen verhalen niet meer kon herinneren.

Er was gestommel op de trap. Lisa's hoofd stak uit het dak en keek om zich heen. "Nora? Ah, daar ben je! Hey, gaat het?" Nora knikte, maar Lisa stond al op het dak. Ze keek naar Nora's map. "Oma?", fluisterde ze. Nora knikte, met een rivierendelta van tranen op haar gezicht. Lisa kwam naast Nora zitten en trok haar in een knuffel. "Het komt goed", fluisterde ze. "Het komt goed", fluisterde Nora terug.

Na een tijdje lieten ze elkaar los. Lisa keek over alle papieren. "Gaan ze allemaal over piraten?" Nora knikte. Ze schoof alles bij elkaar en klapte de map dicht, ze wilde niet dat mensen zomaar haar verhalen lazen. Lisa glimlachte. "Ik doe niks. Kom je zo weer naar beneden? Tim heeft brownies gemaakt." Nora knikte.

Zodra Lisa weer beneden was, ging Nora's hand naar het ringetje in haar oor. Piraten waren haar grote liefde als het ging om verhalen. Het was een liefde die zelfs haar keuze voor oorbellen had beïnvloed: maar één en dat moest en zou een gouden ring zijn.

Nora reikte naar haar map, toen ze plots iets zag liggen buiten het hek. Nieuwsgierig klom Nora het nek en bukte om het voorwerp op te pakken. Het was een ring, een metalen ring met een zilveren glans. Erin was een patroon dat leek op een honingraat gegraveerd. Nora keek om zich heen. Geïntrigeerd bekeek Nora de ring. Nu was hij van haar, bedacht ze. Ze schoof de ring om haar tweede ringvinger aan haar rechterhand. Nora had aan haar rechterhand niet vijf, maar zes vingers. Dolgelukkig met haar vondst, klom Nora terug over het hek.

Nora Visser had een stortregen over zich heen gekregen, aardrijkskunde overleefd, gepraat met Mila en een bijenring gevonden. Dat was het enige wat nodig was om Nora Visser zeer gelukkig te maken.

Behalve misschien nog een kilo ijs.

A/N exact 1500 woorden, nadat ik 255 andere met pijn in mijn hart heb moeten wissen

R.I.P 255 woorden 27/5/18

CaptainCX