- To klucz do drzwi wejściowych, to od piwnicy, to do skrzynki rozdzielnej do otwierania garażu i bramy, on jest ci w sumie niepotrzebny, ale jak wysiądzie prąd na przykład to musisz otworzyć tą skrzynkę i wyłączyć zasilanie, bo inaczej nic nie otworzysz ręcznie. Żeby wyłączyć alarm musisz wejść do salonu. Kod pamiętasz?

- Bruno, mówiłeś mi to już milion razy - westchnęłam, przewracając oczami - Obiecuję, że nie rozniosę ci domu - założyłam ręce na jego karku i go pocałowałam.

- Nie o to się martwię. Nie chcę dostarczać ci stresu jak zacznie ci alarm wyć albo coś, bo chyba masz go nadto.

- Nie martw się mną

- Nie mogę się nie martwić.

- Możesz i dobrze ci radzę, żebyś to zrobił. To co, idziemy?

- Chyba musimy.

Wzięłam dużą walizkę oraz mniejszą z bagażem podręcznym, Bruno wziął moją torbę i wyszliśmy z mieszkania. Na zewnątrz czekał już na nas samochód a w nim Ed, Anne-Marie oraz Leigh-Anne, Jade, Jesy i Perrie z Alexem i Andre. Nie mam pojęcia, jak się tam wszyscy zmieściliśmy.

- Teraz nie będzie miał mi kto sprzątać w domu. - westchnął Ed.

- A więc za sprzątaczkę mnie miałeś, tak?! - udałam oburzenie. Wszyscy się zaśmialiśmy.

W pewnym momencie zauważyłam starszą panią wchodzącą na pasy. Ed akurat mówił coś do Anne, patrząc na nią.

- Ed, hamuj!

Chłopak szybko spojrzał na drogę, a następnie gwałtownie wcisnął hamulec. Wyhamowaliśmy na centymetry, torebka Jesy uderzyła mnie w głowę.

- Nikomu nic się nie stało? - spytał Ed.

- Pojebało cię?! Jak prowadzisz to patrzysz na drogę do cholery! - nakrzyczałam na niego. 

- Nic ci nie jest? - spytał z troską Bruno.

- Mi nie, ale on właśnie prawie kogoś zabił!

- To ona wylazła na to przejście- z resztą, nieważne, okej? Przepraszam, masz rację. Na pewno nic ci się nie stało? Ani nikomu innemu?

- Co ty nosisz w tej torebce, kamienie? - skrzywiłam się i spojrzałam na Jesy, pocierając głowę.

- Przepraszam? Nie no, butelkę z wodą tam mam, dlatego taka ciężka. Możemy jechać? Spóźnimy się na ten samolot. 

- W porządku? - powiedział mi do ucha Bruno.

- Tak, po prostu zwyczajnie panikuję. - odszepnęłam.

- To nic złego.

Sarknęłam cicho i pokręciłam głową. Bruno wziął mnie za rękę.

- A co więcej, miałaś rację.

Dotarliśmy w końcu na lotnisko. Zanim jeszcze przeszliśmy przez bramki okazało się, że lot jest opóźniony.

- Jedź do domu.

- Nie, poczekam z wami. Nie mam nic lepszego do roboty.

- Jedź.

- Nie.

W końcu zrezygnowałam z przekonywania go.

Usiedliśmy na ławce, a raczej Bruno usiadł, a  ja położyłam się z głową na jego kolanach.

- Czym się stresujesz? - spytał.

- Cały czas się stresuję, bez różnicy.

- Pogadaj o tym ze mną.

- Nie chcę.

- Zara, musisz ze mną rozmawiać i musisz to wszystko odreagowywać w inny sposób niż alkohol, papierosy i trawka, okej?

- Nie chcę teraz rozmawiać o takich rzeczach. 

- Ale-

- Nie. Można tu gdzieś palić?

- Nie można, tym lepiej dla ciebie. 

- Nie wypowiadaj się, sam cały czas palisz.

- Ja to ja, a ty jesteś dla mnie najważniejsza i nie będę siedział cicho patrząc, jak sobie niszczysz zdrowie.

- Oh, zamknij się.

Czekanie ponad godzinę na lotnisku było co najmniej nudne. Jade, która nie jest w stanie wysiedzieć pięciu minut w miejscu zwyczajnie robiła Jesy na złość, Ed zasnął, bo to dla niego typowe. 

- Będę tęsknił.- powiedział Bruno, pocierając moje udo.

- To tylko dziesięć dni, nie wyolbrzymiaj.

- Pamiętaj, że jak u ciebie będzie noc, to u mnie środek dnia, więc jeśli nie będziesz mogła spać...

- Poradzę sobie, Bruno.

***

Pierwsze cztery dni były dla mnie istną masakrą. Byłam przyzwyczajona do zmian stref czasowych, ale to nie o to chodziło. Nie mogłam spać, miałam ataki paniki z błahych powodów.

Którejś nocy, gdy nie mogłam spać, napisał do mnie Bruno.

Bruno: U ciebie jest jakaś druga w nocy, widzę, że jesteś aktywna, dla czego nie śpisz, kochanie?

Ja: "Kochanie"?

Bruno: Nie zmieniaj tematu. Mogę zadzwonić?

Ja: Tak

Po chwili na wyświetlaczu ukazało się połączenie od niego.

- Halo? - powiedziałam cicho, lekko zachrypniętym głosem.

- Hej. - szepnął chłopak. - Wszystko w porządku?

- Um, tak, a u ciebie?

- U mnie wszystko bardzo dobrze, ale martwię się teraz o ciebie. Słyszę, że coś jest nie tak.

- To... naprawdę nic.

- Nie kłam. Proszę, rozmawiaj ze mną. 

- Po prostu... - wzięłam głęboki oddech - Nie, nic nie jest w porządku. Nie mogę spać, przez to chodzę wściekła, kłócę się z Edem, z dziewczynami... W pracy nic mi nie wychodzi, jestem beznadziejna. Dodatkowo stresuje mnie to, że zawsze jak jadę gdzieś samochodem to boję się, że pomylę się w przepisach. Czuję się tu taka... sama. I ciężko mi tu samej z tym wszystkim, a... - czułam, że za chwilę się rozpłaczę, próbowałam się opanować.

- Zara, posłuchaj mnie. Zara? Zara, słuchasz mnie?

- Tak - szepnęłam, próbując opanować łzy.

- Wiem, że jest z tobą źle. Ale masz prawo się tak czuć. Poza tym, jesteś świetna w tym, co robisz. Myślę, że dziewczyny twierdzą zupełnie odwrotnie, hm?

- Ale-

- Poczekaj, daj mi skończyć, dobrze? Może nie powinnaś w ogóle jeździć autem? Przynajmniej dopóki ja nie przylecę, wtedy postaram się jakoś ci pomóc. Może poproś Eda, żeby podjeżdżał po ciebie przed pracą?

- Nie wiem, on ma swoje życie, nie wiem, co o tym myśli.

- Wydaje mi się, że zrozumie. 

- Nie myślałam, że będzie mi tak ciężko.

- Wiem, wiem... Spróbuj się przespać. Mogę zostać z tobą na linii, dopóki nie zaśniesz, zgoda?

- Nie, na pewno masz dużo własnych spraw do załatwienia.

- Mam dzisiaj wolne.

- No... dobrze.

- Kocham cię.

Nie wiedziałam, co mu odpowiedzieć. Czy byłam gotowa, żeby powiedzieć to samo?

- Dziękuję.

Tylko na tyle byłam gotowa się zdobyć.