Today, I realized that the loveliest memory sometimes leaves the most painful wound.

Tears began to fill up in my eyes as I struggled to stay afloat in the wide ocean of loneliness, but I was already drowning. Masiyado lang akong mahihirapan, kung ipipilit ko pang umahon mula sa pagkalunod.

The adage "When it rains, it pours" is one that I have never believed to be accurate. Na darating talaga sa punto ng buhay na magsasabay-sabay ang mga problema at wala ka nang matitirang ibang pamimilian kung 'di ang sumuko na lamang.

I was so lost. 

I took a seat in the grass in front of Deron's grave. 

Mahangin. Mahamog. Wala ng araw.

I was here at Memorial park at two o'clock in the afternoon until now. Hindi ko alam ang gagawin ko sa loob ng bahay, at kung mananatili ako roon ay paniguradong masisiraan lamang ako ng bait.

A deep breath escaped my mouth. Napunta ang tingin ko mula sa kalangitan na unti unting binabalot ng kadiliman papunta sa lapida ni Deron. 

Inalis ko ang tuyong dahon sa ibabaw ng kaniyang lapida na nilipad galing sa puno. I smiled sourly as tears filled my eyes, and struggled to open my mouth due to the large lump in my throat.

"Aalis na ulit si Tita, Deron. 'Wag kang mag-alala dahil dadalawin ulit kita rito... Mami-miss kita." 

I bid him farewell and placed the flower atop his gravestone before standing on the grass.

Nilisan ko ang lugar na iyon ng maga ang mga mata. I visit the cemetery once in three days to visit my niece. I come here to rant, to express the misery I'm going through, and to do anything else that would help me feel better.

Kinabukasan, pinilit ko ang sarili ko sa pagpasok sa trarbaho. 

I was just trying so hard to forget everything. 

Ito rin ang unang linggo na wala akong natatanggap na birthday greetings mula kay Callie. 

Sinubsob ko ang aking mukha sa malambot na unan at doon humagulgol. Sobrang bigat ng nararamdaman ko, at sa sobrang bigat nito, hindi ko na kinakaya.

The hours went by, wala ng lumalabas na mga luha sa aking mata. Ubos na ang tubig ko sa katawan, pero ito parin ako, gising na gising at hindi makatulog.

I took the sleeping tablets from the small table and gave them to it a long look.

Gusto ko nang matulog, ngunit hindi sumasangayon ang mga mata ko. Pagod na ako, ngunit hindi ako makatulog.

I don't know why life is so cruel to me.

I have no idea how to solve these issues. Suppose I pass away. Undoubtedly, every problem will be resolved. I, my problems, and all the suffering will vanish like a bubble.

Isang buntong-hininga ang kumawala sa aking bibig.

Binuksan ko ang glass jar ng sleeping pills, at walang alinlangan ininom ang mga laman nitong tablets. The second thing I remember is falling off my bed and hitting my head on the floor before everything went dark.

"Oh god, she's finally awake." 

Baritonong tono ang una kong narinig nang magising. 

Akmang imumulat ko ang aking mga mata nang maramdaman ang sobrang pagsakit ng ulo. Mariin kong pinikit ang aking mga mata at hinilot ang aking sintido. The pain feels like it will blow my skull off.

I slowly opened my eyes and immediately breathed a sigh of relief when I saw Xion.

Nananaginip lang pala ako.

At hindi Lyndzey ang pangalan ko roon, pamilyar iyon at sa tingin ko ay narinig o nakita ko na kung saan. "Zvezda" o "Bituwin". Ayan ang tawag nila sa akin.   

I don't know, I just love Callie so much that even in my dreams, I still see him. A kid version of him.

Sa panaginip ko, mayaman daw ako, at sumasama sa aking mga magulang sa tuwing nagdo-donate sa bahay ampunan tuwing linggo. And then there's this boy who resembles a young Callie.

Mahaba ang kwento... ang iba ay hindi ko na matandaan ngunit ang pagiibigan nilang dalawa ay hindi mawala sa aking isipan. 

At natapos ang panaginip ko sa... nabuntis yung babae ng lalaki ngunit naputol ang panaginip ko nang bumangga sa poste ang sinasakyan na kotse nung babae.

A bad dream, right?

Lumingin ako sa gilid at nakita si Adonis na nakaupong natutulog. Mukhang galing pa ito sa Nadara crafts dahil suot suot pa ng lalaki ang kaniyang I.D.

Lumipad ang tingin ko sa direksyon kung nasaan ang pinto nang maramdaman ang presensya ng doctor at ni Xion na papasok sa loob ng silid. My health was examined, and the doctor enquired as to my current state of health.

Nang matapos ay kumain kami sabay sabay ng tanghalian. Dumalaw si Amirah ngunit hindi rin nagtagal dahil may pupuntahan pa. 

Bukas narin naman ang labas ko. 

"Alam mo, hindi mawala sa isip ko yung panaginip ko. Kasi parang ang realistic lang masiyado, damang dama ko bawat emosyon." I laughed.

Kasalukuyan kaming nasa rooftop ng hospital ni Xion. It was nine o'clock in the evening when we decided to walk around the hospital.

"Sa tingin ko, hindi panaginip 'yon, Lyn..." Xion muttered. Napatingin ako sa kaniya, nananatilig nakapatong ang braso sa iron barrier at kunot ang noo.

"Huh? Paano?" I asked him. 

Bahagya siyang tumawa at dinama ang hangin na yumayakap sa kaniya bago tuluyang binuka ang bibig.

 "Hindi ka nananaginip, Lyn. The doctor claimed that you lost your memory after hitting your head on something hard. Ngayon ko lang din nalaman na... You've had amnesia for a year, but now your previous memories are starting to slowly return."

Anong ibig niyang sabihin.

"Tingnan mo 'to." 

It's a brown envelope. Inabot ko iyon at mabilis na binasa. 

I don't know how to react. 

Mas lalo lamang sumasakit ang ulo ko. 

If that's true, that it wasn't a dream and I got amnesia after the car accident... 

Unti unting nanuyo ang aking lalamunan ng unti unting maalala ang dating memorya. I was with my friends in the car. All I know is... they didn't survive. 

And I have a sister... nakakalungkot isipin ngunit kailangan ko tanggapin na... My sister and Callie are currently dating.

Unti unting nanghina ang aking tuhod nang maalala ang isang memorya... 

And...

Our unborn child... 

I didn't know how I managed to go through the days like nothing happened.

"You have Korsakoff syndrome, commonly known as the amnesic syndrome of Korsakoff. It's a memory condition brought on by a vitamin B1 deficiency and linked to drinking. Korsakoff's syndrome harms the nerve and supporting cells in the brain, spinal cord, and memory-related area of the brain."

Ayan ang sinabi sa akin ng doctor.

I've got alcoholic amnesia. Anterograde amnesia or the capacity to create new memories are both features of this alcohol-induced condition.

Ang sabi ng ibang nurse, himala raw ang pagbalik ng memorya ko. Because memories of events do not form during this extreme sort of blackout and often cannot be restored.

Bahagya akong natawa.

Hindi naman lahat ng memorya ko ay nabalik... sinusubukan kong alalahanin lahat ngunit walang nangyayari.

Tanging ang aksidente, ang bahay ampunan, ang pagkamatay ng aking magulang na hindi ko na matandaan ang mga pangalan, ang kapatid at kababata ko... at ang anak namin.

Such an evidence of love, right?

"Anong totoo mong apelyido?" Adonis asked from the corner of my room.

"Sevilla."

He rolled his eyes and crossed his arms. "Dinodogshow mo ba ako, Lyn? Ang ibig ko kasing sabihin... e yung apelyido mo bago ka maging Sevilla kuno?"

My surname? Hindi ko alam. Ang tanging alam ko lamang ay ang iisang apelyido. Sevilla.

"Muntanga, Adonis. Pinapasakit mo lang ulo ni Lyndzey. Hayaan mo muna siya. Kapag bumalik, e di okay. Kapag hindi, okay lang din..." Zafinah smirked. "Kahit nga makalimutan ka ni Lyn, basta kami hindi... e okay lang din sa amin."

"Pakyu, sana pinabillboard mo."

Bahagya akong natawa. We are in my room.

Dion and Amirah are unaware of what is happening. Kaming apat lamang nina Xion, Zafina at Adonis ang may alam tungkol sa kasong ito.

Ngunit kung ang usapan ay tungkol sa kababata kong si Callie at ang... anak namin, ako lamang ang bukod tanging nakakaalam no'n.

I don't distrust them; I simply truly want to be the one who finds out about this occurrence. Nahihiya at natatakot akong magsabi.

Hinayaan ko silang manatili sa sala at umakyat sa kwarto nang may maalalang bagay. Mabilis ko iyong hinanap sa damitan at nang makita ay agad na nanggild ang mga luha. 

This is my old diary. 

Naalala ko pa noong una akong pumunta sa kwarto ni Callie upang ilagay ang unan na pinamili. Sa totoo lang... hindi yung sulat na 'yon ang pumukaw sa atensyon ko. That was his familiar diary. 

Alam kong mali ang ginawa ko pero tinago ko ito dahil pakiramdam ko ay may koneksyon ito sa buhay ko. At oo... mayroon nga.

Binuklat ko ang lumang notebook at sinandal ang likuran sa lingkuranan ng kama. 

09-02-09

Hello, Diary ni Zvezda. Ako ito, si Callie. Naiwan niya ang diary niya sa bahay ko at haha may nangyari sa'min ni Zvezda, hindi ko alam ang gagawin ko. Kinakabahan ako tapos... bigla na lang syang nawala kinaumagahan. Wala na siya sa tabi ko, iniwan niya akong mag-isa sa likod ng bahay.

09-04-09

Hello, Diary ni Zvezda. Ako ito, si Callie. Hindi pa rin nagpapakita sa'min si Zvezda :>. Namimiss ko na siya. Kahit tawagan ko ang mga magulang niya, hindi ko magawa dahil hindi ko alam kung anong number nila. Miss ko na si Zvezda ko. 

09-07-09

Hello, Diary ni Zvezda. Ako ito, si Callie. Nabalitaan ng mga umampon sa'kin na na-disgrasya ang sinasakyan na kotse ng pamilya ni Zvezda. Hindi ko alam kung ano ang tunay na nangyari pero bumangga sila sa poste at hindi nakaligtas ang mga magulang ni Zvezda. Habang si Zvezda naman, hindi makita ang katawan. 

09-10-09

Hello, Diary ni Zvezda. Si Callie ito. Hindi ako titigil sa paghahanap hangga't hindi ko nakikita si Zvezda.

04-25-13

Hello, Diary ni Zvezda. Si Callie ito. As time went on, I accepted that Zvezda was dead. Apat na taon ko na siyang hinahanap, nagbabakasakaling buhay siya pero... Four years ko na siyang hinahanap at hinihintay... haha fuck, I'm just fooling myself.

04-26-14

Hello, Diary ni Zvezda. Si Callie ito. Sumusulat ako sa notebook na 'to sa tuwing nami-miss ko si Zvezda. And you know what? I really miss Zvezda. Natatakot lang ako kasi unti-unti ko nang nakakalimutan kung paano ang himig ng boses niya. I want to hear her laugh again. Gusto ko na ulit siyang makita.

05-12-22

Hello, Diary ni Zvezda. Si Callie ito... o mas maganda sigurong tingnan kung sasabihin kong, "Si Attorney Callie ito." Oo, haha, abogado na ako, Zvezda! Lol, miss na kita, Zvezda. I fulfilled my promise to become a lawyer. :>

02-18-23

Hello, Diary ni Zvezda. Si Attorney Callie ito. Alam mo ba, may nakita akong babae... kamukhang kamukha ni Zvezda. pero alam kong patay na si Zvezda, hindi ko lang maiwasan na isipin na siya 'yon. Ang ganda niya, kaso... may krimen siya na nagawa... pinatay niya ang tatay niya. Do you think she killed her father or her mother just blamed her? Bahala na, basta, I am determined to defend her.

Pag-lipat ko sa kabilang pahina ay wala nang nakasulat doon. Ibig-sabihin... hindi niya na muling naisip pa si Zvezda dahil nakilala n'ya ang bagong ako, si Lyndzey. Ang gulo... lalong sumasakit ang ulo ko. 

Kung ganoon, kapatid ko si Reese. Ako si Zvezda... ngunit nawala ang memorya ko dahil sa aksidente. May umampon sa'kin at ayon ang pamilyang Sevilla. They helped me make another memory with them...

Gets ko na.

I laughed to myself. Noong gabi na may nangyari sa'min ni Callie, iniwan ko siya dahil natatakot ako sa pwedeng mangyari. We were both wild and I was only fourteen years old while he was sixteen years old. 

At nangyari nga ang kinatatakutan ko. Nabuntis ako sa murang edad. Noong malaman ko na buntis ako, nag-inom ako nang nag-inom dahil alam kong pagagalitan ako ng mga magulang ko. 

Sinundo nila ako sa bar kung saan ako nag-inom at... doon nangyari ang aksidente.

It's all my fault too.

"Lyndzey, kain muna tayo," Tawag sa'kin ni Xion. Tumango ako at agad na tinago ang diary ko sa cabinet. 

Wala ako sa sarili nang bumaba, nananatiling naiwan ang isipan sa dating pangyayari. 

Besides that, I couldn't help but be amazed at Callie's love for me. Hinintay niya ako at hinanap noong mawala ako. Lagpas isang dekada at ako pa rin ang nasa isip niya. At ngayong malalaki na kami, nahanap niya ulit ako.

I closed my eyes,  feeling nauseous. Mabilis akong tumakbo sa banyo at halos yakapin ang toilet kakasuka. I don't remember eating unusual dishes.

"Lyn, anong nangyari?!" Nagaalalang sigaw ni Zafinah at patakbong pumasok sa banyo. mabilis niyang hinawakan ang buhok ko habang hinahagod ang aking likod para makasuka nang maayos.

Maputla ako matapos sumuka. Series of unwanted thoughts flooded my system. Alam kong nararamdaman din iyon ni Amirah. I wasn't sick. Wala akong lagnat. I am perfectly healthy.

Zafinah asked as to how I was feeling. Sinabi ko sa kaniya ang tunay na nararamdaman, maging ang pagka-delay ko ay alam niya. And she didn't hesitate to buy a me three pregnancy test right there.

Nangingilid ang luha ko nang pumasok sa loob ng banyo, dala dala ang pregnancy test. I was extremely nervous. I wish there was only one red line in the result because I don't know what to do if there are two red lines.

I prayed for one red line, but the heavens did not cooperate.

Hindi, hindi pa ulit handa. Ayo'ko. Ayaw ko nito. Hindi ko 'to gusto. Hindi maaari.

"Congrats, Lyn." Nakangiting ani Adonis habang hinahagod ang aking likuran.

"No..." Mabilis kong pinalis ang mga luhang mabilis na nagbagsakan sa aking pisnge mula sa aking mata na nanlalabo ang paningin. I tried to close my eyes tightly, thinking I was only squinting, and then opened them again, but it remained...

Two red line...

I had no choice but to accept that I was pregnant.

I was fourteen when I became pregnant for the first time,

and now, I've been pregnant again,

With the same guy when I was fourteen...

^___________^