What he said struck like a bolt of lightning. Because the effect on me is so overwhelming, my brain has yet to grasp what is going on.

Hindi ko alam kung ano ang dapat kong maramdaman. Callie confessed to me! He confessed his feelings for me!

Pinatuloy ko siya sa loob ng bahay ni Deron. I also lent him Deron's clothes because he was wet. Inaasahan ko na magkakaroon siya ng lagnat, ngunit hindi ko inaasahan na sobrang taas nito at halos nakakapaso na kapag hinawakan mo ang kaniyang balat.

His temperature is forty degrees. He's so hot!

Dinala ko siya sa kwarto at mabilis na ginawan siya ng tsaa. I also took a bowl with a towel and medicine. Bukod sa basang towel at gamot ay ayon lang ang alam kong makakapag-pababa sa kaniyang temperatura. 

Dapat ko ba siyang ipunta sa Hospital? Inaapoy siya ng lagnat! Baka mamaya ay tumirik siya! Hindi ko alam ang gagawin ko. Ang lakas pa naman ng ulan sa labas... hindi ko siya maipupunta sa Hospital.

I had no choice but to panic.

Umaabante umaatras ang kaniiyang temperatura. His temperature was fourty degrees when I last checked at him. I feel like my skin will burn every time I touch him because his temperature was so high and he was so hot as fire.

Kasi naman... punta-punta pa rito! Umuulan na nga, e! 

Hindi ko alam dahil naghahalo-halo ang nararamdaman ko. Hindi ko alam ang uunahin ko. I was nervous and afraid of what might happen, but every time I remembered Attorney Callie confessing how he felt to me, I instinctively smiled.

Hinawakan ko ang door knob ng pinto ng kwarto kung nasaan nandoon ang lalaki. Nagaalinlangan akong pumasok sa loob dahil sa sobrang kahihiyan na nadarama. Pakiramdam ko, kapag humarap ako sa salamin makikita ko ang sobrang pamumula ng aking pisngi na kulang na lamang ay mangamatis na.

Callie's illness is more important than your embarrassment, Lyndzey! And why should I be embarrassed if Attorney Callie, who confessed to the two of us, should have felt that way?

Tama...

Kinakabahang minulat ko ang mga mata, humugot nang malalim na hininga bago tuluyang pinihit ang door knob. Naglakad ako palapit sa direksyon niya at muling kinapa ang kaniyang noo upang tingnan ang kaniyang temperatura.

His temperature rose even more.

Napakamot ako sa aking ulo at kinuha ang puting panyo na nakalagay sa abong tabo. Kinagat ko ang ibabang bahagi ng labi upang pigilan ang pagguhit ng malawak na ngiti doon. Piniga ko ang panyo at pinunasan ang lalaki.

Mahimbing siyang natutulog habang pinupunasan ko ang kaniyang noo. At nang maramdaman ang pag-baba ng kan'yang temperatura, I went downstairs to check on Deron. Nagpa-plantsa siya ng damit at mukhang kagigising pa lamang.

"Ang aga mo naman magising," Puna niya nang maramdaman ang presensya ko mula sa kaniyang likuran. Hindi ko pinansin ang sinabi niya at nagmamadaling lumapit sa kaniya, sabik nang ipaalam ang nangyari.

"Andiyan si Callie,"

Mabilis na dumaan ang gulat sa kaniyang mukha. "Anong ginagawa riyan?!"

"'Wag kang maingay," Mahina kong hinampas ang kaniyang braso. "'Di ba kagabi pa 'yon nandiyan sa labas? Bakit 'di mo naman pinagbuksan ng pinto? Basang-basa tuloy tapos inaapoy ng lagnat ngayon."

He glanced at me and adjusted his ironed uniform before turning to me.

"E, sabi mo 'wag pagbuksan," Depensa niya sa sarili. Hinugot niya ang pagkakasaksak ng plantsa at bumaling sakin. "Ano raw bang ginagawa roon? Nasaan na siya ngayon?"

Nahihiya akong napakamot sa ulo. "Ayon... umamin..."

"Umamin? Sa 'yo?"

Tumango-tango ako sa hindi makapaniwalang pamangkin. Ilang segundong nag-proseso sa kaniyang isipan ang sinabi ko bago tuluyang ngumiti nang nang-aasar sa'kin. He hung the uniform on the hanger and stood in front of me. 

"Sabi na nga ba, may gusto talaga si Attorney sa 'yo. Wrong move lang talaga ginawa ko kagabi... mag-kaaway tuloy kami ni Zafinah," He laughed, obviously stretching his patience. "Ang hirap pa naman suyuin no'n, para akong nakikipag-usap sa hangin."

I laughed. "'Di ba sinamahan ka mag-bantay no'n sa Hospital kahit lasing?"

"Opo, e. Sinamahan ako pero 'di ako pinapansin... Kung ano-ano pang masama yung kinukwento niya kay Tatay kagabi... buti nga po pumayag magpahatid sa'kin." Natatawa niyang kwento.

I know Deron so well. Halos mag-iisang taon na siyang nanliligaw kay Zafinah at kahit kailan man ay hindi niya ito sinukuan. I know sometimes, Deron runs out of patience with Zafinah, pero alam kong hanggang doon lang. Knowing Deron, hindi niya kayang matiis ang babae.

Mahal na mahal niya si Zafinah. 

"Nasa taas ba siya?" Maya maya'y tanong ni Deron sa'kin, tinutukoy si Callie. Tumango naman ako. "Ako na muna ang bahala kay Attorney, tita... mag-pahinga ka muna rito, halatang hilong-hilo ka pa rin kasi hanggang ngayon."

"Hindi na, baka makasagabal pa sa pagpasok mo,"

He shook his head. "Hindi 'yan, mamaya pa naman ako papasok. Matulog ka muna rito, Tita, gagawan kita tsaa."

Wala akong nagawa kun'di ang tumango at nahiga sa sofa. Deron made me some tea to get rid of my drunkenness. Akmang tatalikod na siya nang tawagin ko ang pangalan niya. Agad niya naman akong nilingon.

"'Wag mong sabihin sa iba yung sinabi ko tungkol kay Callie... kahit kay Zafinah, hah." Babala ko.

He nodded. "Oo naman, Tita... secret lang 'yon!"

Ayaw ko munang ipaalam sa kanila dahil alam kong hindi matatapos ang araw ng hindi nila ako tinutukso. Hindi naman kakalat ang balita na 'yon sa buong The Crafts kapag sinabi kina Adonis... ayo'ko lang talagang mabato ng tuksuan. 

After I finished the tea, I immediately fell asleep. Naramdaman ko pa ngang kinumutan ako ni Deron at inayos ang unan ko bago tuluyang dumilim ang paligid. 

Napaunat ako at iminulat ang aking mga mata nang tumama ang nakakasilaw ng liwanag na nanggagaling sa araw nang tumama ito sa mata ko. Agad namang nahulog ang comforter na naka patong saakin nang mag-unat ako.

I sighed and looked away from the sunlight. 

"Kanina ka pa?" 

Mabilis kong lintanya nang makita ang rebulto ni Callie mula sa kusina.Basa pa ang kaniyang buhok at mukhang kakatapos lang maligo. Walang nagbago sa kaniyang itsura, ganoon parin, gwapo. He was wearing a white t-shirt and black shorts.

Mukhang ang dami na niyang nagawa habang ako ay kakagising lamang.

 Nilingon niya ako dahilan upang mapa-upo ako ng tuwid. 

"Kumain ka muna," Aniya.

Humugot ako nang malalim na hininga kasabay nang paghugot ko ng lakas bago tuluyang bumaling saaking likuran. Hindi ko alam pero kusa na lamang gumuhit ang ngiti sa aking labi nang maamoy ang chicken curry na kasalukuyang inihahain ng lalaki.

Tipid akong tumango at umupo sa kaniyang harap. Pinanood ko ang maingat niyang pagsandok sa kanin at ulam na agad na inihain sa aking plato. My gaze shifted away from the food to his.

Mukhang maayos na ang karamdaman niya kaysa kanina.

I glanced at the clock and quickly saw the time. Agad akong napalunok nang makitang alas onse lagpas na. Saktong alas-dose ang pasok namin at wala pa akong nagagawa! I still haven't showered... I'm going to be late!

Sinimulan ako ang pag-kain nang hindi nagsasalita. Marami akong gustong itanong kay Callie pero hindi ko magawa dahil bukod sa binubulusok ako ng hiya... mali-late na ako sa trarbaho kapag binagalan ko pa ang pagkain.

Tahimik lamang kami sa hapag-kainan habang kumakain. Pero nag-desisyon si Callie na basagin ang namumuong katahimikan sa'min.

"What do you think is the difference between bare minimum and efforts?"

Ilang segundo akong natutop dahil sa hindi inaasahan niyang tanong. I wiped the side of my lips and swallowed before answering his question.

"Bare minimum are actions that require less to none effort. Halimba: Pag-goodmorning, pag-goodnight at pagpapaalam, updates. Those are bare minimums."

I took a pause.

Bare minimums ay yung mga bagay na given na like expected na expected na responsebilidad mo as a partner moral support kumbaga. 

"Efforts on the other hand, 'yan naman yung mga bagay na above, example: Pagbibigay ng bouquet, pag-skip ng class kapag kailangan ka, pag-dalaw kapag may sakit, pagpapakilala sa magulang and list go on."

And efforts, nakakalungkot lang isipin minsan na gumagawa tayo ng mga bagay na hindi tayo sanay gawin mapasaya lang yung partner mo. Pero pagkatapos natin gawin 'yon, akala nila bare minimum pa rin 'yon without them knowing na hindi ka sanay at hirap kang gawin 'yon.

Halimbawa: hindi ka sanay mag-luto pero dahil alam mo na ang love language niya ay act of service at alam mong sasaya siya roon, mag-i-exert ka ng mga effort sa bagay na hindi ka sanay gawin. 

I smiled as I answered him.

"Sa paanong paraan mo gusto kitang mahalin?"

Napalunok ako at agad na napababa ng tingin sa kinakain. I didn't expect him to ask that. Inubos ko ang huling pagkain sa plato ko at nagiinit ang pisngi nang tumayo, iniiwasan ang tanong ng lalaki.

"Sira... papasok na ako," Sinubukan kong itago ang pisngi na namumula sa pamamagitan nang pagtalikod sa kaniya ngunit agad ding napalingon pabalik sa kaniya nang mag-salita ito. 

"Just take a day off, Lemerie."

Binaba ko ang metal na nasa magkabilang kamay ko at bumaling sa lalaki.

"Bumaba na ba ang lagnat mo? Mukhang hindi ka pa magaling... kung ano-ano nang sinasabi mo riyan!" Kinakabahan ako ngunit hindi ko iyon pinahalata.

Ano ba?! Pawis na pawis na ang kamay ko habang ang tiyan ay hindi maintindihan dahil sa naglalarong mga paro-paro sa loob nito. And I hate it! Nakakainis! Bakit ba ganito ang epekto ng lalaking ito sa'kin?!

He drew his lower lip between his teeth. His gaze lingered on me longer than it should have. Maya maya pa ay sumilay ang maliit na ngiti sa kaniyang labi.

Tinignan niya ako ng diretso sa aking mata dahilan upang mapababa ang tingin ko sa aking pagkain.

"I like you. I have feelings for you, Lemerie,"

Maya-maya'y lintanya niya. Agad na dinaga ang aking dibdib, napatigil ako sa aking pagnguya, binaba ang dalawang metal sa magkabilang kamay bago bumaling sa kaniya.

He's looking at me straightly. My heart raced as he flashed a little smile over his crimson lips.

"I'm telling you this to be honest, not to make you uncomfortable. It's just how I feel," He took a pause. I'm not sure if he was nervous or scared, but he didn't show it to me and maintained a level tone.

He's doing it again! He's confessing his feeling on me again! Attorney Callie Zyphr is confessing at me again! But this time, his eyes were open and there was a small smile on his lips.

Natutop ako, hindi namalayang matagal na pala akong nakatitig sa lalaki.

"I don't expect an answer, so don't let it bother you... I don't want us to end up avoiding each other because of this. That'd be pathetic," He softly laughed. "Just took a day off today until you feel better."

Nanginginig at namumula ang buo kong katawan at pakiramdam ko ay kapag nilagay ako sa palengke, mapapagkamalan akong isang kamatis.

Parang kahapon lamang ay iniiyakan at nasasaktan ako nang dahil sa kaniya... at ngayon... siya na naman ang dahilan kung bakit ganito ang nararamdaman ko.

His ears was red. He blew off some air before finally saying the words that made me feel the way he was feeling.

"Lemerie, can I court you?"

My heart is being consumed by extreme bliss.

All I can do was nod. Words cannot come out from my mouth.

Love is a funny thing but it brings people together. It brings people we don't expect together. Love... I wasn't expecting to find love here. I wasn't even expecting to love someone here.

Noong una akala ko ay hindi ako marunong magmahal. But when I met him, it's like I already mastered the art of love. Ganoon talaga. May mga bagay na hindi natin inaasahang mangyari. Biglaan na lanag ang lahat.

But I hope that I won't regret it.

^___________^