Days goes by smoothly.

Hindi ko namalayang mag-dadalawang buwan na akong nag-tatrabaho sa The Crafts. I have already saved money for the house to rent. Pero may parte sa'kin na ayaw umalis sa nakasanayang bahay ni Callie. 

Alam kong dapat na akong umalis dahil nakakahiyang makitira sa ganitong edad lalo na kapag may trarbaho ka na. Pero ayaw talaga ng katawan ko umalis sa bahay na iyon. I just want to stay there, forever.

Wednesday became my favorite day. 

Napatutop ako ng may marealize. 

Callie goes to the craft every Wednesday—pero hindi ibigsabihin no'n, siya ang naging dahilan kung bakit naging paboritong araw ko ang miyerkules! He is not the reason! Sadyang kaunti lang talaga ang gawain kapag miyerkules!

I was even more crazy when I realized something again. 

Gan'to ako palagi, nakikipagtalo sa sarili na parang  baliw. I always fight with myself. Paano ba naman kasi, masiyado akong delusyonal at maging ang sarili ay tinatalo. I'm getting crazy by the day for some unknown reason.

Napalingon ako sa direksyon ni Adonis, nakadikit ang kaniyang mga ngipin ngunit ang labi ay may maliit na uwang. Kumunot ang noo ko sa tingin na pinupukol niya saakin, tila ba hinuhusgahan ang buong pagkatao 'ko.

"A-Anyog k...kulawy ngws d-damwit mu?" Usal niya, hindi maintindihan.

"Namo, Adonis. Kung 'di mo kayang mag-salita, mag-shut up ka na lang muna. 'Di namin maintindihan yung lenguwahe mo, kung korean ba 'yan, Chinese, intsek, o thai." Natatawang ani Zafina.

Adonis gave up his trying to speak and he immediately smiled when an idea entered his mind. He looked at Zafina before turning to face me and lifting an eyebrow. He grabbed his phone and began typing instantly.

Zafina's and my cellphones immediately beep. I picked up my cellphone and tapped on the screen our Group chat.

Adonis:
N4t4t4nd44n niy0 p4 b4 $uot ni Lyn nung miyerkule$?

4n0ng kul4y ng4 ulit y0n?

Sabay kaming napalingon ni Zafina sa isa't isa at sabay din nagbaba ng tingin sa screen ng cellphone. I saw Amirah seen the chats, which indicated she was online. Nasa sturbucks silang dalawa ni Dion dahil sa biglaang crave sa kape. 

Zafina:
Tanginamo di ka ba naturuan ng tamang pag-chat
sakit sa mata ng chat, gago

Amirah:
Bakit?

Adonis:
4rte m0 Z4fin4 (Fuck you emoji)
B4$t4. N4kit4 ko k4$i $il4 $4 Th3 gRiLl$ nung miy3kul3$

Amirah:
Nino?

Zafinah:
Weh? Saan?

Adonis:
B4no 4mp0t4. $in4bi n4 ng4ng $4 Th3 gRiLl$, tin4n0ng p4rin kung s44n

Nanlaki bigla ang mata ko. Tumayo ako mula sa pagkakaupo at pumunta sa likod ni Adonis upang makaususyo sa tinitipa niya. I saw on the screen that Dion opened up and typing. Binuksan ko ang cellphone ko.

Dion:
Na-stock si Adonis sa 2012
HAHAHAHAHA
Bakit
May chismis?

Amirah:
Stuck* kahit ma-stuck 'yan si Adonis bilang stock, walang magbabalak kumuha diyan
😂😂😂

Dion:
Ay sorry hah
Bakit di mo na lang tanungin si Lyn, @Tubol sa bowl
Siya naman sumuot non

Zafina:
Oo nga naman. Bonak talaga
Yung sipon kasi niya sa utak tumigas na
Pag-pasensyahan niyo na

Adonis:
P4kyu Z4fiN4 4t Di0n
t4m4 k4n4 4mIr4h
4nong kul4y $u0t m0 @Lyn?

Nagtipa ako ng reply. Nakita niya ba kami na magkasama ni Callie sa The grills?! Callie asked me to have lunch yesterday, I agree because I had nothing to do.

Lyndzey:
Ewan

When I sent that, Dion also sent a message.

Dion:
Kulay puting chiffon tapos blue na pants?
Yata? Bakit ba?

Because the theme of our group chat is black, I noticed Adonis' eyes expand in the reflection of his smartphone as he read Dion's reply to his message. Mabilis siyang nagtipa, tainga hanggang sa tainga ang ngiti na nakapaskil sa kaniyang mukha.

I'm doomed.

I tried to pick up his cell phone which was in his hand but he saw it in the reflection and immediately lifted it causing me not to reach. Nakatingkayad na ako, di hamak na mas matangkad lang talaga siya saakin.

He started to type using the cellphone that was on the air. 'I $w34r t0 g0d, n4kit4 k0 $i Lyndz3y 4t 4ttorn3y $4 tH3 gRiLls, n4gdd4t3' and with A yellow face winking with puckered lips blowing a kiss, depicted as a small, red heart in the end of his chat.

Nakita ko ang chat ng tatlo'ng naghihintay sa sasabihin ni Adonis.

Zafinah:
Ano ba kasi 'yun
Mukhang tanga lang

Amirah:
Pabitin 
Deserve mong tubuan ng singaw
Sana bukas magka-pigsa ka na din

Dion:
Dude, PM mo saakin
Libre kita caramel java chip venti
Ta's ipagddrive kita papunta sa skyranch. Sagot ko gas

Adonis reacted haha to Dion, Amirah and Zafina's chat. He was hesitant to press the send button on the side of the message he typed but he ended up clicking the back button on the bottom of his phone.

He pressed my name on the messenger and immediately typed a private message.

Adonis:
d4t3 wItH 4TtY H$H$HH$HH$HH$
$4vhI3 n 4tTy NuNg tIn4nh0nG q qng $44n cia pUpUnt4, $4 d4t3 d4w
3 $iNund$n q HHH4HH4H4HH4H4H
iq4w k4$4m4

Lyndzey:
👍

Pinindot ko ang group chat naming lima at natagpuang nagtitipa ng chat si Adonis.

Adonis:
W4l4, n4g4nd4h4n l4ng k4$i 4k0
p4r4ng gu$t0 k0nG $u0tIn

Zafinah, Amirah, and Dion reacted angry on Adonis message.

Amirah:
Nagsayang ako ng sampung minuto sa buhay ko

Dion:
Tangina, dude.
Buti di kita binilhan ng caramel java chip venti
Namo. gago!

Zafinah:
edi gawin mong tanga ka
🖕 🖕 🖕
'Yan tatlo, saksak mo sa baga mo
Pakyu

Ayon ang huling pagkikita namin dahil sa bakasyon. It was Christmas, so it's probably a holiday today. Isang linggo na ang nakalipas simula nung convo na 'yon... at hanggang ngayon ay hindi ko pa rin makalimutan ang tungkol doon.

Sinong hindi makakalimot kung inaya ka mag-lunch tapos sasabihin sa mga tao na date 'yon.

I have been staring at the ceiling for what seems like an hour or so. Hindi ko mahila ang katawan kong bumangon mula sa pagkakahiga at maging ang isip ko ay walang gana dahil naiwan parin sa kaninang pangyayari.

I was about to close my eyes and sleep when something enters my mind. Agad akong tumayo para kuhanin ang cellphone ko at muling bumalik sa pagkakahiga.

Kanina pa sa The Crafts ay gusto ko ng i-stalk ang instagram account ni Callie nang makita ito sa suggested friends sa instagram. Pero natatakot ako na baka makita iyon ng mga kaibigan ko at tuksuin ako. I tapped his profile on the screen and immediately stalked him.

zcallieg

1 post 2010 followers 0 following

followed by Aechyluskane, Adonisdios, _Re3se_ +8 more

In his profile he was lying on the white bed while his face was serious on his cellphone. Tanging mukha lang hanggang balikat ang nakikita dahil nasa gilid siya. Nakatagilid siya kaya mapapansin mo agad ang katangusan ng kaniyang ilong.

I scrolled and looked at the picture uploaded to his account. It is sky, in the middle there is a single bright and shiny star. I lowered my gaze on the caption.

zcallieg: zvezda

I don't know but I notice that just about everything about him I am familiar with. Pamilyar saakin lahat, pero ngayon ko pa lang naman nakita at narinig.

I backed into instagram when I reached the end of Callie's instagram account and went to the clock to set the alarm. Pipindutin ko na sana ang screen nang maalala na baka magambala ko si Callie sa oras nang pag-tulog niya kapag nag-alarm ako.

Ayo'ko naman maging pinsala sa tulog niya dahil madaling araw siya umuuwi tapos mag-aalaram din ako ng madaling araw? Paniguradong magigising siya no'n, pero... rinig ba sa kwarto niya kapag nag-alarm ako?

I found my thumb clicking the back button and go to messenger. Hindi ko namalayang nagtitipa na ako sa private message namin ni Callie nang hindi nagdadalawang isip. 

Lyn:
Callie
Hindi ka ba nagigising kapag nag-aalarm ako?
Just asking... baka kasi nakakaabala ako sa tulog mo

We are not friends on facebook because I just created this account. But I can sense that he is online. or... not? Bahala na, mag-iiwan na lang ako ng mensahe. Titingnan ko na lang bago ako matulog. 

I took the towel from the hanger and entered the bathroom. Hindi naman nag-tagal at natapos din ako dahil may parte sa'kin na nagsasabi na bilisan ko at tingnan ang notifications ng cellphone. And so, I did.

Callie:
Nope, mag-alarm ka lang. I am at least aware of your wake-up time.

Mabilis kong kinagat ang ibabang bahagi ng labi at ilang segundo ang proseso sa isip bago ito ma-replyan, ang mga paro-paro at tensyonadong umiikot sa aking sikmara. Shit! I know I shouldn't feel this.

Lyn:
Okay, thank you and sorry sa abala
goodnight

Pag-kapindot ko pa lamang ng send button, kaagad itong nag-seen. Kaya dali dali kong chineck kung ilang minuto bago ko na replyan ang huling reply niya sa'kin. It's fifteen minutes ago. Pero bakit...

Sinapo ko ang noo at umiling, pinuputol ang iniisip sa isipan. 

I don't want to assume things. Kaya nga pilit kong dinidiin sa sarili ko na kaibigan lang ang turing sa'kin ni Callie at wala ng hihigit doon. 

I laughed and scrunched my nose. Ano naman? Kahit ano namang trato sa'kin ni Callie, wala 'yon sa'kin. 

I'll just... I just... I just don't care, yeah. I don't care.

Muli kong binuksan ang cellphone at tiningnan kung ano ang reply ni Callie. Halos hindi na nga ako makakurap habang pinapanood ang tatlong tuldok na parang alon ang galaw, tanda na nag-titipa si Callie.

A few seconds ago, the three waving dots disappeared as my smile dropped.

Annoyed, I turned off the cellphone and sat on the floor. Hindi ko alam kung bakit parang may milyong karayom ang tumusok sa aking sistema. Ano ba 'yan? Umasa ako na may irereply siya, wala pala.

My lips pressed in a thin line and was about to lay down the bed, but my cellphone beep. Naka-kurba ang labi, kinuha ko ang cellphone sa ilapag at dahan-dahan binaba ang notification sa cellphone, nanliliit ang mata habang ang puso ay dumadagundong.

Putcha! Nag-reply! I screamed a little.

Callie:
Matutulog ka na?

Kaagad akong nag-tipa ng isasagot sa kaniyang mensahe. Halos manginig ang mga daliri ko habang nagtitipa at tuluyang napatalon sa kama nang pindutin ang send button.

I bit the insides of my cheek as I feel my face becoming heated. I was sure I was blushing as red as a tomato right now. Butterflies fly in my stomach! 

Lyn:
Hindi pa, actually

Callie:
Come up here on the terrace
I cooked for dinner

Lyn:
Huh? Busog pa ako

Callie:
Kumain ka na?
Sabi nila adonis hindi ka raw sumama sa kanila kumain
So I cooked for you...

Lyn:
Okay, wait lang

Pinatay ko ang cellphone at saka tinago ang mukha sa unan. Impit akong napatili habang winawagayway ang paa sa ere, hindi maintindihan ang nararamdaman. Hindi ko alam na may dadaloy din pala na kuryente sa kawatan ng isang tao. So electrifying! 

Inayos ko ang sarili. Natagalan pa ako bago umakyat sa itaas dahil nag-ensayo pa ako kung paano pigilan ang pag-ngiti. I also put some powder on my face to hide the redness of my cheeks.

Bago ako umakyat, buong pagkatao ko ay tila ba inaalon. 

God, give me a sign. What do I really feel?

Nararamdaman ko ba 'to dahil ngayon lamang ako nagkaroon ng kaibigan? Well, I have my own friends, but Callie's impact is different. Ibang iba ang epekto niya sa'kin, and I know I should stop it.

When I went up, I immediately saw the yellow little lights surrounding the railings of the terrace.

Kaagad akong nagtaka nang maisip na ngayon ko lamang napagtanto kung bakit dito ako pinapunta ni Callie, e nag-luto siya ng pagkain at nandoon sa ibaba ang pagkainan. I'm such a moron since I only just realized this. and my curiosity was piqued.

HInanap ng mga mata ko si Callie at mabilis itong nakita sa naglalakad papalapit sa'kin. He was even more picture-perfect since he was dressed in black shorts, a gray shirt, and eyeglasses.

"Anong meron?" Takang tanong ko sa lalaki nang makita siya.

He swallowed and snorted shyly. "I just want to celebrate,"

"Celebrate? Para saan?"

Wala naman akong alam na okasyon na magaganap ngayong araw bukod sa pasok na ipinagdidiwang ng mga tao. I didn't know that Callie likes to celebrate Christmas. Sa mukha kasi niya, hindi mo mababasa ang ugali niyang pagkahilig sa mga bagay na iyon.

I saw Callie look away.

"Birthday?" He gulped. "I was just thinking about how eager I was to spend my birthday with my loved one, cakes, and gifts when I was little. So I'll grab this chance." He chuckles.

Birthday niya pala? Wala man lang akong kaalam-alam! I feel guilty! Sa tagal kong nakatira rito sa bahay niya, there's a part of me that says I should know his birthday. At wala akong nagawa kun'di ang kainin ng sariling konsensya. 

"Sorry, hindi ko alam... Hindi mo naman sinabi sa'kin,

Mabilis siyang umiling. "Okay lang, let's just watch fireworks together."

I nodded and watched him sit on the black iron chair. Ganoon din naman ang ginawa ko. I sat next to him, there was a big space in the middle of while while our eyes were on the sky. 

Gusto ko sanang itanong kung nasaan ang niluto niyang pagkain, pero sa nakikita ko, mukhang wala naman siyang niluto... o kaya... nasa ibaba. Baka mas gusto niya munang panoorin ang mga makukulay na paputok sa kalangitan bago kumain. Basta, hindi ko rin naman maintindihan kung ano ang reaksyon ni Callie.

"Bakit hindi ka nag-invite? Busy ba kapatid mo? how about your parents?" I attempted to start a conversation since all I could hear except fireworks was quiet.

"Ayo'ko ng masyadong maraming tao. I just want peace while watching fireworks," Maikling paliwanag niya at bumaling sa'kin. "How about you, when is your birthday?"

Mabilis na lumihis ang tingin ko sa kaniya mula sa makulay na kalangitan. The color of the fireworks started to explode in the sky because I know, it was close to twelve o'clock.

"Hindi ko alam kung kailan ang birthday ko..."

Nakita ko ang pagdaan ng gulat sa kaniyang mukha.

I laughed. "Hindi ko minsan man na-celebrate ang birthday ko simula noon pa. Lumilipas ang isang taon ng wala, ganoon lang. Muntik ko na ngang makalimutan na nag-eexist pala ang salitang kaarawan sa bokabularyo ko."

Totoo 'yon, at walang nakakaalala ni isa. 

"Pero okay lang 'yon sa'kin... mas masaya nga ako kasi hindi ko alam kung anong edad na ako. Hindi ako magiging aware na tumatanda na pala ako kasi hindi ko alam ang kaarawan ko at ang edad ko,"

I stopped and smiled. "So year after year, I feel like I'm still thirteen years old. Walang celebration na nagaganap. At wala ring cake na natatanggap." Luminga ako sa kaniya. 

"Ikaw? Lagi mo bang nacecelebrate birthday mo?"

Celebrating birthdays is something that children love. Inviting their friends, receiving gifts, and blowing out candles in front of people who's singing happy birthday to you. Lahat tayo ay dumaan sa punto na iiyakan natin ang kaarawan natin kapag walang pera ang mga magulang natin para sa maliit na handaan.

But the older we get, the more we realize that it's better to spend birthdays with the ones we love. Yung tipong ayos lang kahit walang regalo, kahit walang mga bisita, at engrandeng handaan... basta ang mahalaga ay kasama mong ang importanteng tao sa buhay mo.

"I haven't celebrated my birthday since I was a child. Dahil bukod sa walang nakakaalam, wala ring pera ang mga magulang ko para sa mga bagay na 'yon," He started. "Hindi naman malaki ang kita ng pwesto namin sa palengke,"

Kumunot ang noo ko. "Pero mayaman ang pamilya mo 'di ba?"

"Who? The Montelucasts?" Mabilis akong tumango na ikina-ngisi n'ya. "They are not my biological parents. Montelucast sila habang ako ay Geissies."

"Paano nangyari 'yon?"

"I have very poor parent... na halos ang kalahating kilong bigas ay hindi nila mabili. May pwesto kami sa palengke at isda ang tinitinda namin. Mahina lang ang kita no'n at tatlo kaming magkakapatid ang binubuhay,"

Parang may humimas sa puso ko. 

Despite his success, there is still hidden suffering behind this. Ang ibig kong sabihin ay lahat naman ng bagay ay pinaghihirapan. Pero hindi ako makapaniwala dahil sobrang laki ang hinakbang ni Callie para maka-rating sa pagiging abogado. 

I want to congratulate him and tell him that I am proud of him. Pero hinayaan ko siyang mag-kwento. 

"Si Mama lang ang bumubuhay sa'min at dahil panganay akong anak, kailangan kong tulungan si Mama. Kaso may sakit siya... leukemia..." Nakita ko ang pag-peke ng ngiti niya. "Sinubukan niyang itago yung reseta ng doctor sa arinola kung saan lagayan ng pera na binabayad sa mga binibiling isda, pero nakita ko 'yon nung nagbantay ako,"

"Kaya nung mga araw na 'yon, mas pinili kong mag-sumikap. Yung alas-siete kong gising ay ginawa kong alas-sinco ng umaga para saluhin lahat ng ligpitin at ayusin sa pwesto. Nagtitinda rin ako sa eskwela ng mga graham balls,"

Nanubig ang kaniyang mata. 

"Kaso... hindi kinaya ni Mama ang sakit niya. Dahil bukod sa hindi siya nakakainom ng gamot na nirereseta ng doctor dahil wala kaming pera, gusto niya na rin bumitaw. Kaya ayon, naiwan kaming dalawa ni Kane hanggang sa may umampon sa'min mula sa bahay ampunan,"

Umangat ang kilay ko. "Bakit hindi mo pinabago ang apelyido mo?"

Namula ang kaniyang tainga at nag-iwas ng tingin, tila ba ayaw sabihin sa'kin ang tungkol sa bahay na 'yon.

"Uy, siguro may babae ka 'no?" Tukso ko sa lalaki. Ilang minuto siyang hindi sumagot kaya binawi ko ang sinabi ko. "I mean keep it to yourself kapag ayaw mong sabihin. "I respect your privac—"

He cut me off. 

"Sa bahay ampunan, may nakilala akong babae. She wants my surname and she usually adds my last name to her name, so... I beg Montelucasts not to change my last name on my birth certificate because of her."

Ang kaninang mabilis na tibok ng puso ko ay dumuble. I don't know if I will be hurt or happy or jealous. Sobrang swerte ng babae na 'yon. Due to his decision to beg against changing his last name for a female, I am certain that Callie loves her deeply.

Pero nasaan na ba siya? Nagkikita pa ba sila? 

Natigilan ako. Is she the one bothering Callie's mind that I saw written on a piece of paper when I spilled coffee on her documents?

Napangiwi ako at napatingin sa kalangitan nang sunod sunod na sumabog ang makukulay na paputok dito. It's very beautiful to look at but the sound is a bit harsh on the ears. But I still love it.

"You said you don't know your birthday, so, let's celebrate your birthday together every day, forever."

Smiling, I looked at him. "Happy birthday, Callie."

Narinig ko ang tugtog mula sa malaking radyo galing sa kabilang bahay. Immediately, the familiar sound played in my ears, and it added butterflies to my stomach.

He smiled too. 

"I should have stopped at the start, Act like you dont have my heart, As if i couldnt see it As of i never felt this way... Back then I should have never looked at you. I should have just run away Pretend like its all okay... As it i couldnt here it As it you never made it clear To me... As if i never felt this love."

It was a second album of Four anchors. They started to play it which made my heart beat more.

"Happy birthday, Lemerie..."

I should have stopped at the start. I should have just run away. As if i never felt this love.

But Is what I felt is love?

Hindi...

"Hindi ko alam kung kailan nagsimula." I whispered into the air and smiled bitterly as I looked at the fireworks in the sky.

^__________^