"May kulang ba sa gawa ko? May hindi ka ba nagustuhan? Sabihin mo na kaagad para mabago ko..."

He didn't answer, still looking at his laptop. Paano ko siya makakausap nang maayos kung hindi naman niya tinutuon ang atensyon sa'kin? 

Ang hirap niya talagang hulaan. Ang gulo niya intindihin. 

I looked down and sighed. Ilang segundo ang lumipas nang mapagdesisyunan kong iwanan ang gawa ko sa kaniya. 

Maybe he will change his mind and sign my work.

Sa huli ay wala akong nagawa at lumabas sa opisina niya. I looked up at the sky to stop the tears from falling. Umupo ako sa gather sa gilid at hindi muna pumasok sa loob, hinahayaang humupa ang emosyon.

I want to cry because I worked hard for it and then he just won't sign it because he's mad at me. O kaya naman, hindi niya lang nagustuhan ang gawa ko dahil may kulang. At baka rin... gusto niyang iparamdam sa'kin ang pag-uulit ng mga gawain na pinaghirapan ko dahil ganoon din ang ginawa niya ng dahil sa'kin.

Is he retaliating against me?

This seriously made me feel down. It made the empty feeling inside my chest more hollow. Parang sinimot pa lalo ang natitirang meron dito.

If he hated me so much, he didn't need to make me feel like it. 

Lumamlam ang pakiramdam ko dahil dito. I shouldn't feel like this.

Kinuha ko ang cellphone sa loob ng bulsa at sinandal ang ulo sa poste. I immediately went to my conversation with Deron and typed a message. Sakto at online siya dahil paniguradong kauuwi niya pa lamang galing sa trarbaho. 

Lyndzey:
Hindi pinirmahan ni Callie yung ginawa ko
Tapos ko na ih, kaso ayaw pirmahan 
Hindi ko alam kung kailangan ko bang ulitin 'yon kasi 'di pumasa sa gusto n'ya
Kasi naman, tinatanong ko kung anong mali
Ang isasagot niya, bakit hindi raw si Aiden ang tanungin ko
E wala ngan kaalam-alam yung tao na 'yon sa ginagawa ko

I swallowed the blockage in my throat and wiped the tears that gathered in my eyes. 

Deron:
Ayun ba yung architect din?
HAHAHHA pinapasok sa topic niyo randomly?
gage ka, Tita
What if nagseselos yon si Attorney? 

I stopped typing, my fingers were getting numb when I saw his recent message. Kahit mahangin, I can feel my face heating up. Sobra rin akong pinagpapawisan at tanging ang tibok ng puso ko na lang ang naririnig ko.

When I read Deron's chat, a small part of me became excited. And It seems like something has pinched my heart when I realize that it won't happen.

Mariin akong napapikit, mahinang sinasampal ang sarili. 

I shouldn't feel this. 

Lyndzey:
Sira ka talaga
Hindi mangyayari 'yon, Deron
'Wag mo ngang inuuna yang pagiging delulu mo
hahhahaa

Hindi naman kasi talaga mangyayari ang bagay na 'yon at sa tingin ko, 0% ang posibilidad na mangyari iyon. I'm not enough for him. He is the highest paid lawyer here in the Philippines—In short, he is Callie Zyphr Geisseis. 

At ako lang naman si Lyndzey. Magulo pa ang buhay ko kaysa sa sinulid na buhol at wala nang pag-asang maayos. 

I looked down at my cellphone screen when I saw Deron reply. 

Deron:
Ganoon kaming mga lalaki kapag nag-seselos, Tita
Pero sige, kung saan ka maniniwala
Ingat pala sa byahe niyo bukas
At goodluck! Successful 'yang project niyo, for sure hehe
Love you, Tita. Goodnight!

I sent him a goodnight message before turning off my phone. Alam kong kailangan niya nang matulog ng maaga dahil may pasok siya sa eskwelahan bukas. Okay na rin ang sandaling pag-uusap namin. I feel more okay now than earlier.

Kaso... may parte sa'kin na puno nang pagtataka tungkol sa hindi malaman na bagay.

Kinabukasan, pagkapasok ko pa lamang sa The Crafts ay sinalubong kaagad ako ng sekretarya ni Callie. He gave me back my project without a signature. 

Tinanong ko kung bakit hindi ito pinirmahan, at ang sabi naman ng serketarya niya, hindi niya rin daw alam dahil wala sa kaniyang sinabi.

Nakakainis. Pinaghirapan ko 'to ng ilang araw para lang hindi niya pinirmahan. 

I didn't do anything. Tinanong ko ang mga kaibigan kung anong kulang sa gawa ko. Maging si Architect Aiden ay tinanong ko ngunit ang sabi nila, maganda raw ito at pinaulanan pa ng sari-saring papuri.

Hindi ko alam kung anong babaguhin ko. 

Buong araw ay tulala lamang ako, hindi alam kung ano ang gagawin at babaguhin sa ginawang proyekto. Wala akong gawa kaya maaga akong umuwi para ihanda ang sarili bukas. The contract will be signed tomorrow and It will be held in Boracay.

Instead of joy, I felt fear and so much confusion in my whole being. 

Time passed and we had to leave. Hindi matagal ang byahe kaya maaga pa nang nakarating kami sa patutunguhan. Boracay is only a three-hour drive away. Ipinunta namin ni Amirah ang gamit namin sa kwarto bago tuluyang bumaba sa ibaba.

"Adonis, pahugas nga itong lettuce, madumi kasi kamay ko. Salamat." Narinig kong utos ni Amirah kay Adonis. Adonis nodded to her after taking the plate of lettuce and walked to the kitchen. 

Maya-maya pa ay bumalik si Adonis dala-dala ang plato ng lettuce. I watched Amirah put mayonnaise on it and quickly tasted it. 

"Lasang sabon," Inosenteng usal ng babae sa sarili, patuloy na nginunguya ang lettuce.

We started eating lunch. Nasa harapan ko si Amirah habang si Aiden at Adonis ay nasa magkabilang gilid ko. Kumpleto kami sa isang bahay na ito. I've heard that Kane owns this as a vacation house.

Malaki ito at maraming kwarto kaya hindi na kami nag-abala mag-check in sa hotel para mas makatipid ang kompanya. Katabi lang ng seaside ang bahay na ito kaya naman tuwang-tuwa si Adonis dahil nakakapaglangoy sila kapag may libreng oras.

Naaninag ko na nabulunan si Zafina dahilan upang mapatigil ako. 

"Lasang sabon yung lettuce. Sinabon niyo ba 'to?"

"Oo, safeguard. Hindi ba dapat?" Adonis frowned as he nodded. "Bakit, mabaho ba? Dapat pala downy nilagay ko." Seryosong usal ni Adonis. "Sige next time."

Nakita ko ang pagsapo sa noo ni Amirah. "May balak ka pa talaga ulitin sa susunod hah?"

"Bakit?"

"Hindi naman kasi nilalagyan yung lettuce ng sabon." Tumawa si Amirah. 

"Sorry naman. Kagwapuhan lang kasi ambag ko rito." We laughed. 

After that, we were finally allowed to each lunch. Tahimik silang lahat at abala ang atensyon sa pagkain. Tumigil din ang mag-nobyo sa ginagawa nilang kaharutan sa harap ng pagkain at pinukol ang atensyon sa pagkain.

"Lyndzey! Tara rito!" Tawag saakin ni Zafina mula sa kalayuan.

Nag-salin ako ng malamig na tubig sa baso at mabilis na tinungga iyon. When I looked above, the sun was slowly leaving the voluminous cloud.

"Bakit?!" Pabalik na sigaw ko at inumpisahan ang paglalakad papalapit sa kanila.

"Nag-rent kami ng ATV, kuhanin mo na yung sa'yo doon, kukuha lang ako ng pera. Nandoon pa sina Amirah." Utos niya saakin. Nagmamadali siyang tumakbo papunta sa direksyon ng tinutuluyan namin kaya naman napatango na lang ako sa kawalan.

Mabilis akong umiling at ngumiti. "Hindi na. Hinahanap ko kasi si Callie."

"Callie? Ano bang mayroon sa inyong dalawa?" Nag-pamaywang siya. "Saglit lang naman 'to, Lyn. Katuwaan lang. Mamaya ka na mag-bebe time!"

"Sira, hindi niya pa pinipirmahan yung gawa ko."

"Bukas pa naman 'yon. Mag-enjoy ka muna rito hindi puro trarbaho!"

Tumango ako at inilagay ang takas na buhok sa likod ng aking tainga habang naglalakad palapit sa rentahan ng ATV. They are all here. They choose the ATV they want to rent. Lumapit ako sa kanila at agad naman akong inakbayan ni Adonis.

Mas matangkad saakin si Adonis. He's good looking too, pero masasabi kong may sipon ang utak niya. He was Dion's closest of the five of us. and having him, I feel like I have a younger brother. Alam kong mas matanda siya sa'kin ng ilang taon pero sa tingin ko ay mas kagalang galang akong tingnan.

"Oh Lyndzey, Pink sa'yo, kasi 'di ba fave mo?" Tinuro ni Dion ang kulay rosas na ATV sa gilid. "Tara. One hour and thirty minutes lang 'to. Pag-tumayo kayo, e di sana 'di na lang umarkila."

"Oo na, 'tay. Yung puso at pustiso mo baka mahulog, ah." Biro ni Amirah at sumakay sa nirentahang ATV. Ganoon din ang ginawa namin. The color of my ATV is pink, Zafina's is Red and dion, adonis, Amirah's is black.

I watched Dion get off his ATV and set up a red flag in the distance as the finish line. Kumuha siya ng stick at mabilis na tumakbo papalapit saamin. Gumuhit siya ng panatay na guhit na may nakasulat na 'Start' at muling bumalik sa pagkakasakay.

"Racing 'to ah!" Sigaw ni Adonis saamin.

"Anong premyo?!" Tanong ni Aiden at dahil masiyadong malakas ang hangin ay kailangan nilang magsigawan upang magkarinigan sila.

"Wala! Lahat ba ng laro kailangan may premyo?" Dion laughed. "Start na tayo! 1... 2... 3... go!"

I turned on the engine of my ATV and drive it slowly. I turned to look at my side when I noticed that Amirah was beside me. She has a gummy smile and her curly black hair up to her ribs is blown away by the wind. Bogart does not deserve her.

When I mastered the engine, I increased my speed.

Aaaminin kong kapag kasama ko sila, ang bilis ng oras. Dahil bawat minuto ay na-eenjoy ko. They are so much fun to be with. There is no toxic, and they look at each other equally. Nakakalimutan ko ang lahat kapag kasama ko sila.

Ang tagal na simula nang makapagsaya ako ng ganito. I can't count how many years it's been. 

And I hope it continues.

"Panalo ako! Anong premyo ko?!" Sigaw ni Adonis nang marating ang pulang watawat.

"Isabit mo sarili mo sa windmill!" Sehustiyon ni Zafinah.

He just rolled his eyes at Zafinah. Hinintay niyang makarating ang lahat sa harap ng pulang watawat at binuka ang bibig. "Papunta naman tayo doon! Ililibre ko ng Breakfast, Lunch at Dinner bukas ang mananalo!"

"Pera reveal muna!" Ani Amirah.

"Bilhin ko pa yang dalawang ticket mo!" Anas niya. "'Oh bilis! 1... 2... 3...!"

They turned on the engine and drove their ATV. Iginilid ko ang ATV ko nang makita ang batuhan at saktong palubog narin ang araw.

I stroll down to the shore by myself and climb the rocks. I leaped off the nearest rock to enjoy the view of the blazing orange sun ready to set on the sea on the horizon.

Ang payapa. 

Sitting there and enjoying the solitude I have, I closed my eyes and started to hear the soothing sound of the waves brushing against the rock.

I felt the rays of the sun starting to warm up my faceand arms, as sweat slowly starts to trickle down my skin. There was a slight breeze that kept brushingstrands of my hair right onto my face, but I did not mind at all because that breeze felt so cooling onmy warmed up skin.

Out in the water, I see a few people on jet-ski's heading back to the shore todock before it starts to get dark. A few feet away from me a couple walks onto the beach, right next tothe rocks, enjoying this beautiful view as well. 

They take out their cellphone to take pictures ofthemselves in the sunset to remember this moment forever

I looked behind me as I felt a familiar presence.

Natigalgal naman ako kaagad. 

It was Callie! 

Nasa likuran ko lamang siya at sa tingin ko ay natutulog ito. Ginawa niyang unan ang kaniyang kamay at katulad ko ay nasa batuhan din siya.

I glance at the sky, The sun has almost set now and just the tip is left to disappear into the water. The sky has now changed from yellows and oranges to pinks and purples transitioning from day to night, and faced the guy again.

I saw a lot of damn handsome guys before but Callie has an exquisitely beautiful features. Hindi pa kasama doon ang makisig niyang katawan.

It almost seems like a very warm and inviting gesture.

Ang kapal ng kilay niya ay hindi pangkaraniwan, ngunit hindi sumobra ang kapal non at bumagay lang sa kaniya. Even if it's a little dark, I can see his curved eylashes and mesmerizing eyes.

His sharp nose, which acts as a bridge between his eyes. My eyes was drawn down to his slender, seductive crimson lips. I can definitely see his big jaw, which attracts my attention away from him. He has an olive complexion. 

He has muscle tone in all the right places. Even though he's wearing a white shirt, I can see his big shoulder and firm chest. Damn! he's a smokin' hottie in that attire! Dahan dahan akong nag-angat ng tingin at agad na nilayo ang aking mga mata sa kaniya ng salubungin niya ako ng mapanlarong ngisi sa labi.

"Are you done ogling at me?" He taunted.

I pretended to cough in order to regain my composure, which was quickly evaporating like a vapor in thin air. Kinagat ko ang ibabang labi ko upang mabawasan ang kaba na nararamdaman ko at tumingin sa kalangitan.

Shit. Ilang beses ko pa bang gugustuhin maglaho na lang bigla? 

Tuwid akong umupo, kinakapa ang maliliit na bato mula sa kinauupuan at isa isa itong hinagis sa dagat. 

"Bakit ayaw mong pirmahan? Ang sabi nila... okay naman daw yung gawa ko. Ikaw lang talaga yung may ayaw..." I blinked twice. "Ano bang kulang doon para pirmahan mo? Gagawin ko 'yon ngayon kahit mahirap."

Napalingon ako sa aking gilid nang maramdaman ang pag-tayo niya. I sighed as I watched his back walking away. Inis kong binato ang iilang maliit na bato na naiwan sa aking kamay at sinundan ang lalaki. 

"Callie!" Tawag ko sa lalaki at nilakihan ang hakbang para mahabol siya. I felt him slow down and shorten his step to keep up with me. "Bukas na yung presentation, Callie... Hindi naman tinatanggap ni Archi—"

"Do you plan to entertain Aiden?" 

Again, with Architect Aiden. Bakit niya ba laging nababanggit ang pangalan no'n?

Mabilis akong umiling bilang pag-tanggi sa kaniyang tanong. HIndi ko nakita ang kaniyang reaksyon pero napansin ko ang pag-liwanag sa kaniyang mukha. 

"Pirmahan mo na, please. Lalayuan kita kapag napirmahan mo na."

"That's the consequences I will get if I sign it?" He sighed and I nodded. "Mas lalong hindi ko pipirmahan 'yan."

Kumunot ang noo ko at napatigil sa pag-lalakad. "Bakit naman?" 

"I don't want consequences," Masiyadong malakas ang hampas ng mga alon na ikinadahilan upang mabingi ako.

I saw his lips opened and say something but I didn't hear it. "Lalo na kapag lalayo ka sa'kin."

^____________^