Shit! Anong gagawin mo, Lyn?! 

Sigurado akong mahalaga 'yan lahat at paniguradong magagalit siya sa 'yo kapag nalaman niyang natapunan mo ng kape ang mga dokumento n'ya! 

And one more thing, he will also be angry because you are here in his room!

Hindi ko alam ang gagawin ko. Nanginginig ang buong kalamnan ko sa kaba at pakiramdam ko ay anumang oras ay mahihimatay ako sa takot. 

I've never seen Callie so angry. Pero ayon sa mga kwento nina Amirah, nakakatakot daw talaga ang lalaki. I'm sure he will be angry because I did something worst. 

Bahala na... ipapaliwanag ko na lang sa kaniya kung bakit ako nandito... kahit na magalit siya sa'kin.

Dali-dali kong inihiwalay ang mga dokumentong natapunan ng kape nang may ingat dahil kapag nagising si Callie, malalagot ako. I took a rag downstairs and wiped Callie's table. Maging sa bawat hakbang ko ay dahan-dahan dahil baka makagawa ako ng ingay. 

I don't know why I'm so stupid and not careful with things! 

Halos mangiyak ako nang umakyat sa terrace habang dala-dala ang mga dokumento na natapunan ng kape. I'll attempt to spread it out on the balcony so it can fast dry and air out. Wala naman yatang masama kung susubukan ko.

I arranged the papers on the chair, and when I was done, I sat on the edge with trembling hands and feet. Kinuha ko ang cellphone mula sa bulsa at kagat-kagat ang kuko ng mag-tipa ng mensahe.

Lyn:
Deron huhuhu
Anong gagawin ko
Natapunan ko ng kape yung mga documents ni Callie
huhuhuuuhhu naiiyak ako sa takot

I stared at the message I sent him for a few minutes but after a few minutes, he still had no answer and was not online. Baka tulog na siya o kaya naman... may ginagawa.

I groaned and leaned my head against the railings. Pinatay ko ang cellphone at mariin na pinikit ang mga mata. My head hurts just thinking about it. Lalo na sa kaisipan na, nakikitira na nga lang ako rito... magiging sakit pa ako sa ulo.

Gusto ko na lang mag-laho. 

I slowly opened my eyes as the sun's rays touched my skin. The gentle caress of sunlight upon my skin evokes a warm embrace from nature itself, infusing me with a radiant energy that uplifts my spirit.

Akmang ipipikit ko pa ang aking mga mata nang makita si Callie. He is picking up the documents that I spilled the coffee on. I sat up straight and bit my upper lip, the nervous feeling returning.

Sa sobrang kaba siguro na nararamdaman ko kagabi, nakatulog ako rito sa terrace. 

Malamig ang simoy ng hangin pero namumutlig ang mga pawis ko sa noo. 

Hinilamos ko ang dalawang kamay sa mukha bago binuka ang bibig. "Sorry, Callie... hindi ko naman sinasady—"

"Mag-almusal ka muna sa baba." 

Natutop ang aking labi at pakiramdam ko ay nag-yelo na sa kinauupuan. 

Hindi ko alam kung galit siya. I couldn't tell from his tone what he was feeling. And I also couldn't see his emotion on his face because he turned his back to me, still picking up the documents that were on the floor.

I nodded and followed what he said. 

Para akong bata na pinagalitan ng kaniyang tatay dahil may nagawang kasalanan nang mag-tungo sa kusina. I quickly smelled the food which made me more hungry. 

Kumain naman kami kahapon sa restaurant bago umuwi, pero parang isang linggo akong hindi nakakakain dahil sa pag-kagutom na naramdaman nang maamoy ang ulam. 

As soon as I opened the bowl, a smile appeared on my lips. It's chicken curry, my favorite.

Simula pa nung bata ako, ito na ang paborito ko. I enjoy all the food, but this dish is different from all the others. Mas gusto ko ang lasa niya lalo na kapag masarap ang pag-kakaluto. 

My smile suddenly disappeared when I heard Callie's footsteps coming down the stairs.

Bumalik ang dagundong sa aking puso. I feel like I'm going to have a heart attack at any moment. At paano ko ma-eenjoy ang pagkain kung pinapangunahan ako ng kaba? 

"Sorry, Callie... hindi ko sinasadya. Hindi ko alam na may baso pala ng kape roon, kaya nasagi ko. At saka, 'wag mo ako pag-isipan ng masama—Nandoon ako sa kwarto mo para ibigay yung mga binili kong unan! Promise!" I swear with my raspy voice.

Totoo naman kasi ang sinabi ko. 

I stopped as my lower lip quivered when I saw Callie staring into my eyes, serious and emotionless. And suddenly, the birds in my stomach were back. 

Tumingin ako sa malayo at nag-umpisang mag-ahin ng pagkain sa aking plato. 

Shit! How was I supposed to eat now?

Nakakabinging ingay mula sa katahimikan, bawat pag-hugot ko ng hininga at ang malakas na pag-tatabol sa aking puso ang tanging bumabalot sa aking tainga. And I don't like these things.

"Sorry, Callie. Kung kailangan mo ng tulong para ulitin 'yon, tutulungan kita."

He was about to speak when my phone rang.

Kaagad kong hinanap ang cellphone ko at napalunok nang makita kung sino ang tumatawag. It is Aiden, the architect at The crafts. Pinatay ko ang tawag nang makita ang mensahe niya sa messenger. I will just reply to his messages.

Aiden:
Hi, available ka for lunch mamaya?

"Sino?" Tanong ni Callie.

"Aiden." Tipid kong sagot. 

I saw Callie rolled his eyes and gritted his teeth as he looked down at what he was eating.

Lyn:
ahhh
nope...
may aayusin kasi ako

Aiden:
Ano? I'll help you

Callie stood up carrying his empty plate and placed it in the sink behind me. Hindi ko pinansin ang lalaki mula sa likuran na nag-huhugas ng pinagkainan niya at nag-tipa ng i-rereply kay Aiden. 

Lyn:
No need for help
I just need some tips

Aiden:
Ano bang nangyari?

Lyn:
Natapunan ko ng kape yung mga docu ni Atty.
Baka galit sakin. I mean, galit na talaga siya sa akin

Aiden:
Oh. A serious problem
Nasabi mo na ba na ikaw may gawa?

Lyn: 
Oo, e

Aiden:
Wag kang kabahan
Just tell him the truth
Kapag nagalit sa 'yo, just chat me.
I'll defend you tho
😉😉😉

I heard Callie tsk behind me, which made me swallow hard. "Defend your foot."

"Huh?" I quickly turned off my cellphone and turned behind me.

Mabilis siyang umiling, pinupunasan ang kamay gamit ang tuyong towel. "Nothing."

"Ah, about sa documents... sorry ulit. Tutulungan kita kapag kailangan mo ng tulon—"

"'di na." Pabalang niyang sagot at tinalikuran ako. 

Galit nga siya. 

I felt sorry for him. Kung pwede lang gawin ko ang lahat para maibalik at mapalitan ang mga dokumento na natapunan ng papel ay ginawa ko na. But even if I wanted to help, I couldn't do anything because I didn't know anything about those things.

Nakakainis ka naman, Lyn! Bakit hindi ka kasi nag-iingat?! Callie worked hard and stayed up late on those documents and then you just spilled coffee on them! 

I kept eating my favorite food and cried silently. 

Lumipas ang ilang araw at napapansin ko ang hindi pag-tulog ni Callie at pag-kain sa tamang oras. Due of guilt, I choose to ignore Callie even though I know it's my fault. Nakakailang naman kasi kapag pinipilit ko siyang kausapin, pakiramdam ko ay galit na galit siya at nagtitimpi lamang. 

I spent my days avoiding Lucifer. He won't mind anyway, hindi niya rin ako nilalapitan kaya mas pabor. Madalas na lamang kami mag-kita ni Callie sa bahay dahil pareho kaming abala sa sarili naming buhay. I work overtime every day so I don't have any news about him.

Sina Architect Kane, Aiden at Deron lamang ang nakakaalam sa nangyari. At ang sabi nga sa'kin ni Architect Kane, hindi na halos matulog si Callie dahil kailangan na niya ang mga dokumento na 'yon sa katapusan ng buwan. 

Ilang araw na lang ay patapos na ang buwan. Ngunit wala pa raw sa kalahati si Callie.

Hindi ko alam kung ano ang magagawa ng konsensya ko sa oras na malaman kong hindi natapos gawin ni Callie ang mga dokumento hanggang sa katapusan ng buwan. Everything he worked for will be wasted... because of me.

"Where's your sketch, Miguel?" Architect Kane asked using a disappointed tone as he stopped in front of Miguel, crossing his arms. Agad na binigay ng lalaki ang puting papel. "You drew it?"

Napapikit ako, ramndam ang paninigas ng buong katawan. 

The whole office fell silent. Lahat sila ay takot sa pinapakitang ugali ng lalaki. Sinusundan ng aming mga mata ang rebulto ni Kane na iniisa isang tingnan ang sketch ng mga empleyado.

He took a glance at Miguel and looked back at the paper. Kumuyom ang kanyang kamao dahilan upang malukot ang papel na iginuhit ng lalaki. 

Architect Kane sighed, extending his patience.

"Everyone listen to me," Tawag niya sa atensyon namin na kanina pa nasa kanya. "You've been behaving so collected lately. In this office, it is impossible to relax. If you calm down, you'll go! Clear?! This trash shouldn't be shown any more, please!" He walks out.

Tila naging yelo kami sa aming pwesto. Hindi kami nakagalaw dahil sa takot sa lalaki. I shook my head and slowly turned my gaze to Amirah. Agad kong napansin ang pamumuo ng luha sa kaniyang mata.

"Umiiyak ka ba?" Bulong ko sa kaniyang tainga.

At doon ay natauhan siya. Bumalik siya sa reyalidad at agad na pinalis ang luhang tuluyan na nahulog sa kaniyang pisngi mula sa kaniyang mata. Bumaling siya saakin at umiling. "Hindi. Nag-hikab lang ako."

Naramdaman ko ang pag-lapit sa akin ni Zafina na mukhang walang alam sa nangyari dahil kakapasok lamang sa loob. "Anong nangyari?"

"Kanina pa siya galit. I-It i-is blazed with fire," Sagot ni Aiden, naiwang tulala, sa direksyon kung nasaan nandoon si Architect Kane nakatayo kanina.

I looked over and saw that Callie's secretary was walking toward me.

"Ma'am Lyndzey, pinapatawag po kayo ni Sir Kane sa office niya." 

Agad akong nataranta, dinaga ang dibdib ko. Tiningnan nila akong lahat na may paga-alala, na para bang huling araw ko na ngayon sa lupa. I closed my eyes and prayed for a moment before approaching Architect Kane's office.

Akala ko ay ayon na ang pinakamabilis at malakas na tibok ng puso ko ngunit mas lumakas at bumilis pa iyon nang magkasalubong ang mga mata namin ni Callie. He seated in the swivil chair, seemingly deep in meditation.

Akmang magsasalita na si Architect Kane gamit ang tono na iyon nang magkasalubong ang mata nilang dalawa ni Callie. He stopped for a moment and deeply sighed. Mukhang nagkakaintindihan silang dalawa sa pamamagitan lamang ng kanilang matatalim na tingin.

"We stopped work at the factory in Baler, right, Lyndzey?"

Napalunok ako at dahan-dahang tumango. The tone of him changed. Galit siya. Galit siya sa lahat ngunit hindi ko nararamdaman yung galit saakin.

"Okay. I don't want them to recieve such a fine that will not allow them to step in the door of the atelier."

The lawyer of The Crafts is already here but why is he still saying that to me?

I caressed my chest. It was pounding like I ran in the wild. Part of me also terrified. I'd never seen him this angry. I've never seen that part of him. Baka dahil ako na lamang ang walang gagawin ngayon kaya dadagdagan niya ako ng trarbaho.

Well, my work is okay, it has been approved by Architect Kane. 

Bukod sa'kin ay okay na rin ang gawa ni Amirah at ibigsabihin no'n ay tapos na kami sa parte namin sa proyekto. Kaunting ayos na lamang sa draft ko ay pwede nang ipasa.

"By the way. I want all the dosiers related to this project, okay?" He gulped. "That is, design modifications, client correspondence—that's all there is, I want all the dosiers."

Agad akong napatango at sumulyap kay Callie na abala sa pagbabasa. He reads "To Kill a Mockingbird" with seriousness.

Akala ko ay may iba pa siyang sasabihin. He just reminded me of what I should add to my draft.

Nang makalabas sa opisina niya ay nakahinga ako ng maluwag. The office of Architect Kane is regarded as hell by all of the employees workers. Hindi na rin ako magtataka kung bakit dahil alam ko na agad akong kasagutan doon.

I glanced at my wristwatch. It's already nine o'clock in the evening. 

Kaganinang alas-siyete ng umaga kami nagsimula magtrabaho at ngayon ay alas-nuwebe na ng gabi. It was so stressful. Bakas na ang pagod at antok sa mga mukha ng mga empleyado sa loob, halatang gusto na nilang umuwi at magpahinga.

"Gago, nakita niyo 'yon?" Usal ni Adonis. Kanina ay nakatulala lamang siya at wala sa sarili, ngayon naman ay parang nakakita ng multo. "Mga bulag? Hindi niyo nakita 'yon? Dumaan sa harapan natin!"

Dion and Zafina gave him a rolling look and returned to their work.

 "Anino lang 'yon. Matangkad at mahaba ang buhok. Ang bilis niya dumaan sa harap natin-"

Narinig ko ang halakhak ni Dion sa likuran ko. "Kape pa, Adonis. Pati hangin tuloy napagkakamalang multo. Tsaka kung may multo man, baka matakot pa sa'yo 'yon. Tingnan mo mukha mo oh, sabog na sabog."

Asar na bumalik sa Adonis sa kaniyang lamesa. 

Sinalampak niya ang headset sa tainga at akmang isasandal na ang katawan sa swivel chair nang magalantong siya sa pagtawag ni Marcus sa pangalan niya. Natataranta niyang tinanggal ang headset na kakasalampak pa lang sa tainga.

"Adonis, please, patimpla muna ng kape si Architect Kane. Natatae na talaga ako!"

Agad na tumaas ang dalawang kilay ni Adonis. "Ayo'ko nga! Pass ako riyan!"

"Sige na, please. Ililibre kita bukas, kahit ano!"

"Ay... passado." Aniya at pinanood ang rebulto ni Marcus na makalayo bago humarap sa'min. "Ano nga ulit timpla ng kape ni Architect Kane?"

"With milk?... May gatas ba 'yon?... hindi siya umiinom ng kape na may asukal," Sinapo niya ang kaniyang noo. "Classic. Umiinom si Architect Kane ng classic na kape. Classic coffee ang iniinom no'n 'di ba?"

"May asukal," Lahat kami ay napatingin kay Dion na nagsalita.

"Kape na may asukal?"

"Oo, kape na may asukal." Ulit pa ni Dion, pinipigilan ang pag-tawa upang sabihing seryoso siya sa kaniyang sinasabi.

"Hindi siya umiinom ng may asukal-"

"Umiinom siya! Gusto niya nga ng maraming asukal. Bilis, takbo!" Utos niya sa lalaki at malawak na ngumiti nang tuluyang umalis si Adonis na napaniwala sa kaniyang sinabi. Pinalo niya ang ibabaw ng lamesa at tumawa ng malakas. 

"But Kane doesn't drink coffee with sugar..."

I stretched and looked back at the drafting process that I am working. Malapit na itong matapos at kahit nga ngayon, kaya ko na itong ibigay kay Architect Kane. 

Gusto ko na lang umuwi at tapusin lahat, so I'm grinding. 

Antok na antok na rin kasi ako dahil sa sunod sunod na gabing walang tulog. Pakiramdam ko nga ay pipikit na ang mga mata ko anumang oras.

I slapped myself lightly and continued what I was doing.

And yes, I finished it today. Malaki ang ngiti sa aking labi ng kamustahin kung ayos lang ba ang mga kaibigan na antok na antok na at kaunti na lamang ay matutumba na sa kinauupuan.

"Kaya pa ba, Adonis?" I laughed at him. Mukha siyang pagod na pagod at hirap na hirap sa tokang ginagawa. 

"Palibhasa tapos ka na!"

Mabilis akong nilingon ni Amirah. "Tapos ka na?" Tumango ako at ipinakita ang gawa. "Nice, ang galing mo talaga!"

"Hintayin na kita, ipasa na natin ngayon para wala ng magawa si Architect Kane kapag nagbago isip niya at gustong may ipabago." 

She sighed. "Hindi na, ipasa mo na 'yan ngayon. Hindi ko pa tapos 'yong akin, e... matatagalan pa 'to."

I did as she said and headed to Architect Kane's office. Kabado ako habang pinapanood siyang pasadahan ng tingin ang ginawang parte ng proyekto. Kapag kaharap ko talaga ang magkapatid na si Architect Kane at Callie, parang lilisanin ng puso ko ang katawan ko.

The nervousness is different when they are in front of me.

Lumiwag ang mukha ko nang makita ang pag-guhit ng ngiwi sa labi ng lalaki. "Pa-pirmahan mo kay Callie."

Doon ay nahulog din ang ngiti ko sa labi. 

Bumalik na naman ang kakaibang pakiramdam sa dibdib ko. 

"Para saan?"

"Lawyer's consent." He beams.

Shit. Hindi pa kami ayos ni Callie! 

Things are even awkward between the two of us. Hindi ko pa siya kayang harapin. But I will admit, there is a part of me that seeks his presence around me. At hindi ko alam kung bakit.

Pero... wala akong nagawa at lumabas sa opisina niya. Even if I pass it late, Callie's signature is still needed. Hindi ako makakatakas kahit anong palusot ang gawin ko. 

The cold wind from the last few days of October blew my hair, and the tips of the strands lightly touched me, sending numerous tickles into my stream as it delicately kissed my skin. It continuously slides over my entire body, sending chills down my spine.

When the cold breeze whispers on my skin, I can't help but quiver.

Pumasok ako sa loob ng opisina ni Callie. Nakasalubong ko naman agad ang kaniyang sekretarya na mukhang nagliligpit na ng gamit at paalis na.

Kaagad kong nakita ang rebulto ni Callie. Bahagya rin siyang natigilan at nag-angat ng tingin nang maaninag ang presensya ko.

 "Callie," Tawag ko sa lalaki, pinipilit maging pormal kahit na nagdadalawa na ang mga gamit na nakikita ko.

Ang sakit ng ulo, pakiramdam ko ay sasabog na ako.

He just arched his brow and continue what he was doing.

Kahit sino sigurong nasa posisyon niya, magagalit talaga siya sa akin. Maging ang blueprint niya ay natapunan ko ng kape. Wala naman siyang magagawa pa dahil nangyari na.

Pinaglapat ko ang labi at nahihiyang binalandra sa harapan niya ang gawa ko.

"Kailangan ng pirma-"

"Hindi ba kaya ni Aiden?" He cut me off.

Sumabog ang pagtataka sa'king kalamnan. I don't know why he suddenly mentioned Architect Aiden's name. Hindi naman konektado ang lalaki sa sinasabi ko... kaya walang dahilan para banggitin ang pangalan ng lalaki. 

Umiling na lamang ako, puno pa rin ng pagtataka.

"He can't. Kailangan ng pirma mo—Lawyer's signature ng Craft sabi ni Architect Kane."

Umarko ang kilay niya at tinigil ang ginagawa. Ngayon, dinikit niya ang matalim niyang tingin sa akin.

He crossed his arms. "Aiden can. He is a lawyer in his imagination, right?"

In a split second, before I could take my eyes off him, he returned his head to me quickly and unexpectedly. He steadily and intently looked at me without deviation.

Lines surfaced on my forehead to cover the shock from showing. I pressed my lips together, pinipigilan ang pag-ismid sa kaniyang harap. I blinked a few times and pulled my gaze away from him.

"Nabasa mo ba convo yung namin?"

He bit his lip and sat straight in his swivel chair as he looked away. "Yes, accidentally. But not intentionally,"

I secretly rolled my eyes. "Pirmahan mo na. Gusto ko na umuwi."

"Kay Aiden na lang. He's a lawyer too and will defend you, right?"

What?! Ano ba?!

^____________^