A deep frown was evident on my face. My arms were crossed against my chest, and my lips were quivering because of the unclassified emotion that was blossoming inside my chest.

Nakatingin lamang ako sa kawalan, nilalaro ng kamay ang laylayan ng damit at malalim ang iniisip.

I still haven't processed the events in my mind.

Ang lahat lahat ng mga pangyayari ay nagmistulang panaginip sa'king isipan dahil sa isang iglap, nagbago ang lahat. I was imprisoned for days but was released and proved my innocence.

Mama, who poisoned her own husband, will serve ten years in prison. 

Parang pumikit lang ako, at pagmulat ko ay ang daming pangyayari ang naganap. I was confused and wanted to slap myself to know if I was dreaming or if what happened was real. Mababaliw na ako kakaisip.

"Tita!" 

Tuluyan akong bumalik sa katinuan. I quickly turned behind me when I heard my nephew's voice. Malawak ang kaniyang ngiti at mababasa mo mula sa kaniyang mata ang pagkagalak. But I couldn't help but see the hidden sadness in his eyes.

"Na-miss kita, Tita," He quickly hugged me and I hugged him back.

I won't discriminate, but that hug gave me warmth. Pakiramdam ko ay sandaling naglaho lahat ng isipin ko nang mayakap ang pamangkin. I'm missing him terribly. I don't want to let go of this hug because I feel like I'm charging and strengthening.

Saksi ako sa paraan nang pagpapalaki sa kaniya ni Mica. Hindi iyon maayos at kapag dumadalaw sila sa bahay namin, patagong nagsusumbong sa'kin si Deron tungkol sa pananakit sa kaniya ng nanay niya. 

But I was powerless to stop it because, like him, I was unable to stop my mother from abusing me.

Sa mga araw na nasa ibang bansa si Papa at malayo sa'kin, akala ko, mawawalan ako ng kakampi. Pero nandyan si Deron sa tabi ko. But... Mica kept him away from me, so I haven't seen or talked to him in a while.

I opened my eyes when Deron let go of the embrace.

"Sorry, Tita. Wala man lang akong nagawa para sabihin na hindi ikaw ang pumatay kay Lolo," Deron gulped, his eyes filled with deep concern. "Ang sama talaga nila, Tita! Sinisi ka pa nila sa krimen na alam nating lahat na hindi mo magagawa!"

Mapait akong napangiti. 

Sa ilang taon na hindi ko siya nakasama, masasabi kong hindi nabilog ang ulo niya ni Mica. At... siya pa rin ang kakampi ko.

"Kanina pagkagising ko, pumasok ako sa school ng puno ng sama ng loob, Tita. Kasi... kahit saan ako magpunta, naririnig ko pangalan mo na pinagbubulungan nila," He laughed mischievously. "Gusto ko silang suntukin at saktan—buti nakapagtimpi ako."

I looked down.

"Sana mabulok sila sa kulungan, Tita!—" Deron stopped, so I looked at him and saw him looking behind me. Mabilis kong sinundan ang direksyon ng mga tingin niya at agad na nakita si Mica na nakatingin nang masama kay Deron.

Deron turned his back on me as I felt his hand slip from mine. Mabilis kong nakita ang pagakbay niya kay Callie na nakatalikod at abala sa ginagawang pagpirma sa mga papeles.

"Congrats, Attorney!" Bati niya sa lalaki.

Binalik ko ang tingin ko sa likuran at nakitang nakatingin sa'kin si Mica. Her eyes were burning with anger as she looked away from me and walked away.  Para bang planado na niya ang gagawin niyang pananakit sa anak niya sa oras na magkatagpo sila.  

"Celebrate tayo! Gutom na rin ako, e," 

I turned back to them after hearing Deron say something to Callie. Magkasing tangkad lamang sila... ngunit nagtataka ako kung bakit umaarteng kakilala ni Deron si Callie.

"Saan?" 

"Kahit saan," Kahit nakatalikod ang dalawa saakin, alam kong malapad na nakangiti si Deron kahit na ang malapad niyang likod lamang ang nakikita ko. "Tawagan ko sila, hah."

Deron faced me and smiled, sighing in relief. "May tatawagan lang ako, Ta. Okay lang po ba sa 'yo kung didiretso muna tayong Resto para kumain? O gusto mong magpahinga muna?"

"Kayo na lang. Uuwi ako." 

Kasabay nang pagtaas ng kilay ni Deron, napansin ko ang pagharap ni Callie at tiningnan ako sa mata. He slightly loosened his neck tie and picked up his brown attaché case that was lying on the chair.

Deron nodded. "Ihahatid kita, Tita—"

"Ako na lang para hindi na siya mapagod sa pag-cocommute." Suhestiyon ni Callie.

Hindi ako nakatanggi sa gusto nila at nakita na lamang ang sarili na nakasakay sa kotse ni Callie. We arrived at my house quickly because there was little traffic because it was late. 

Agad akong bumaba ng kotse at nagpasalamat sa lalaki. But he ignored me as if he didn't hear me and there was a trace of surprise when Callie followed him. 

Dalawang kamay ay nasa bulsa habang inililibot ang paningin sa kabuuan ng lugar.

I stopped and faced him. "Dito na lang ako, Callie,"

"Saan ka pa?"

"Sa dulo pa." Tiningnan ko ang daan patungo sa dulo kung saan nandoon ang bahay namin.

He sighed. "Ihahatid na kita. Delikado na. Baka pagtripan ka pa ng mga tambay dito o kaya naman... habulin ng mga aso."

Iyan na naman siya. 

Pagod na akong magmatigas sa kaniya. Dahil sa huli, laging nasa kaniya ang desisyon at wala man lang akong nagagawa roon. 

Napipilitan akong tumango at binilisan ang lakad. May parte rin naman sa'kin na gusto ng kasama dahil takot ako sa dilim. Hindi naman na masiyadong malayo ang bahay ko. Madilim lamang talaga at tahimik kaya nakakatakot ang maglakad mag-isa. 

I felt Callie turn on the flashlight of his cellphone. 

Mabilis akong napalunok nang mapansin na nakatutok lamang ang ilaw sa daan na hinahakbangan ko. 

I saw his shadow speeding up to keep up with me. 

May kakaiba akong nararamdaman ngunit alam kong kaba lamang 'yon. Sa kabila kasi ng mga ginawang tulong sa'kin ni Callie, hindi ko maiwasang hindi kabahan. I feel that his help comes with bad intentions.

He is too good, at dahil doon, hindi ko maiwasang hindi siya paghimalaan. 

And I hope I'm wrong.

Nang maaninag ang bahay mula sa kalayuan, I couldn't hear anything but my heart beating fast. Napahinto ako sa paglalakad at tila ba winasak ang puso ko nang makita ang bahay. I'm unsure of how I ought to feel.

Giba na ito...

Sigurado ako na ito ang bahay namin! Hindi ako magkakamali dahil ang tagal ko nang nandito nakatira... Ito 'yon, sigurado ako. Hindi ako pwedeng magkamali. O namamalikmata lang ako?

"Lyn!" May tumawag sa pangalan ko. 

I was filled with wonder when I turned back in the direction the voice was coming from because I recognized the woman's voice. Kaya pala pamilyar... Iyon ang kapitbahay namin na tumayo bilang saksi ng kabilang panig. 

"Nung araw na makulong ka, ibinenta ni Mica ang bahay niyo. At kaya ginigiba na 'yan—dahil may nakabili na." 

My heart dropped.

Nakita kong sinilip ni Callie ang reaksyon ko habang kinakagat ang loob ng pisngi ngunit hindi ko siya pinansin. I focused my full attention on the woman. Humugot ako ng malalim na hininga bago muling ibinuka ang bibig.

"Alam mo ba kung nasaan na yung mga gamit?"

"Binenta na, ih."

Tuluyang nahulog ang balikat at ang paningin ko. 

Wala na pala akong babalikan at matutuluyan... binenta na pala nila ang ari-arian ni Papa. Maging ang mga gamit ko na may magandang ala-ala... hindi ko man lang natabi at nakuha bago nila ibenta. 

"Hi, Attorney," Rinig kong nilapitan ng babae si Callie.

"Hello... thank you," Callie thanked her.

Mula sa likuran ko, rinig ko ang malanding pagtawa ng babae. "Ano ka ba naman, okay lang 'yon. Ikaw pa, malakas ka sa'kin, ih." 

I gritted my teeth and turned to face them so I could see our house being torn down. Alam kong masama ang makinig sa usapan ng iba but, I was distracted by their conversation. 

"Congrats pala, ang galing mo," Bati pa ng babae.

Out of the corner of my eye, I saw Callie force a smile. And he was about to say something, but the girl interrupted him.

"Proud ako sa 'yo at ang magiging anak natin."

Tuluyan akong napaharap sa kanila at agad na napunta sa akin ang mata ni Callie. 

Sa ilang araw ko siyang kasama, ngayon ko pa lamang nabasa ang emosyon niya. He was uncomfortable and obviously irritable with the girl. Ilang segundong nakabaling ang mata niya sa'kin bago mapagdesisyon na muling tumingin sa babaeng nasa harapan

"Nice joke," He gritted his teeth. "Umuwi ka na, baka hinahanap ka na sa bahay niyo."

Tila bulate na inasinan, ngumiti ang babae at hinawi ang kaniyang buhok. "Uy, nag-aalala."

Callie just looked him straight in the eyes. Nakita ko ang pagdaan ng takot sa mukha ng babae nang titigan siya ni Callie gamit ang nakakatakot na tingin. The woman left and Callie and I were left.

"What's your plan?" He asked me.

I just shrugged.

"Let's have dinner first."

I was biting my lips and looking out the window. Walang nagsasalita sa'min buong byahe, tahimik lamang at binabalot ng nakakabinging katahimikan. And when he noticed that I was uncomfortable, Callie turned the radio up to medium volume.

"Paano mo napapayag yung babae na ibigay sa 'yo ang buong CCTV footage?"

He glanced at me and gave me a grin. "I don't know."

Maybe... He used the strength of his presence's venom to make it happen. Wala namang imposible para sa kaniya. At saka, atraktibo siya, kahit sinong babae ay maakit sa kaniya. 

"Salamat..." Despite the weight in my chest, I smiled and opened my mouth again after clearing the obstruction in my throat. "Hindi ko alam kung paano kita mababayaran... pero, gagawin ko ang lahat ng gusto mo basta makabawi lang ako." 

I sighed. "Wala akong pera, Callie... Wala akong pang-bayad para sa 'yo—"

Callie cut me off. "Just... Just be... Just make yourself comfortable, and... You're beautiful when you're smiling, so you should smile more."

Kasabay nang pag-layo niya ng tingin sa akin, dumoble ang kaba sa aking dibdib. I quickly focused my attention outside the window, and it seemed like I was going to run out of air, so I took a few deep breaths.

Paano ako magiging komportable kung bigla bigla siyang magsasabi ng mga gan'yang salita? In particular, he acts as though we have been friends for a very long time, which seems strange considering that I don't know him that well yet.

Buong byahe ay tahimik lamang kami. I know he wants to ask a lot but I feel like he can't because something is preventing him. 

We went to Romeo's restaurant and I immediately saw the view from inside. Nasa likod ko lamang si Callie, pinaglalaruan niya ang susi ng kaniyang sasakyan habang sinusundan ako. 

I swallowed the blockage in my throat. City lights, cold breeze, people eating together... that's what greeted me first.

Ngayon ko na lamang ulit makikita ang ganitong kagandang tanawin. Since I was a child until I grew up, I never saw myself leaving the house. Nandoon lamang ako sa bahay, nililibang ang sarili mula sa pagkakulong. 

Bukod kasi sa bawal, binubugbog ako ni Mama sa tuwing gagala ako o magpapahangin lamang sa malapit na parke. Gusto niya tumutok lamang ako sa gawaing bahay. Maging ang pagaaral ko nga ay pinatigil niya dahil wala naman akong natututunan. 

I noticed Deron's presence from a distance.

Kaagad na lumiwanag ang kaniyang mukha nang makita niya ako. He dropped the spoon and fork he was holding and then hurriedly ran to me. Itinuro niya ang lamesa at inalalayan ako patungo roon.

I quickly waved to Deron's friends who were eating peacefully. Masigla naman silang kumaway pabalik sa'kin.

"Hello, ang pretty mo," The woman wearing a red sleeve told me. "Amirah pala."

Sandali akong natutop. I feel like I know her but I've only really seen her now. "Umh... Lyndzey."

"OMG! Ikaw yung Tita ni Deron?" The woman dressed in brown said in shock. Inilahad niya ang kamay sa gitna. "Hello, I'm Zafina. Nice meeting you, Tita ni Deron."

Agad na umugong ang asaran sa buong lamesa. Inaasar nila si Deron at ang babaeng si Zafina. And although I sensed a connection between the two of them, I ignored it when Callie caught my attention. He sat down next to Amirah, where I was in front of him, and immediately looked at the menu. 

"Uy, tumatapang," Sabat ng lalaki sa gilid. When he noticed me looking at him, he smiled and nodded at me. "Ako si Adonis... Sabi nga sa Florante at Laura... si Adonis ay isang lalaking makisig at atraktibo. At totoo 'yon... kaya kong patunayan."

Hinampas siya ng isa pang lalaki sa braso. "Kadiri ka naman Adonis. Hindi ka na nahiya," Sita niiya sa lalaking katabi bago bumaling sa akin at nagpakilala. "Dion lang."

I smiled at them and was about to speak when Deron spoke next to me.

"Akala ko ba uuwi ka, Tita?" Nagaalala niyang tanong. "Ayos ka lang ba? May nangyari ba?"

Napayuko ako. I thought he knew about what his mom did, but he didn't. At kapag nalaman niya, paniguradong dadagdag na naman ang galit niya sa kaniyang nanay. 

I shook my head and forced a smile. "Nagutom lang talaga ako."

They are here to celebrate a victory. At ayaw ko namang sirain ang kasiyahan nila sa oras na sabihin ko kay Deron ang problema. He will surely worry and think about where I will find a place to live instead of enjoying his food.

"Ano bang gusto niyo, ta?" He asked me, giving me the menu.

At the large table, there was nothing but our conversation, foods, and drinks. Halos lahat ay nagsasalita maliban kay Callie na kung hindi babanggitin ang pangalan at tatanungin, hindi magsasalita.

They talk about how Callie won the case despite having weak and little evidence. Ang sabi pa nga nila, halos matulog na sa crime scene si Callie upang humanap ng mas matibay na ebidensya. 

At hindi ko naman maiwasang mamangha. 

Hindi siya madumi maglaro... at lahat ng ebidensya na nakukuha niya ay totoo at malinis.

"Magaling talaga 'to si Attorney Callie," Bati ni Adonis kay Callie at inismiran lamang ito ni Callie. "Nagpapaiyak 'to ng iba pang abogado na magagaling. Highest paid lawyer without reasons."

Mabilis akong tumingin kay Callie na kasalukuyang nakatingin na sa'kin. 

Highest paid lawyer... 

I was defended by a highest paid lawyer just for free.

"Anong trabaho mo, Lyn?"

Callie looked at Adonis. Nakita ko ang mabilis na pagdaan ng takot sa mukha ng lalaki na ikinadahilan upang mapangiti ako. Sa halos bente minuto na magkasama kami, napapansin ko na takot silang lahat kay Callie. 

"Wala," I honestly answered. "Hindi ako nakatapos ng kolehiyo."

Nakita ko ang pagdaan ng galit sa mga mukha nila nang sabay sabay nilang nilingon ang lalaki na gusto lamang mag-tanong. I saw Zafina pinch Adonis and was about to speak when Adonis spoke again.

"Ano ka ba, Lyn! May als kaya! Atsaka, hindi ka pa naman masiyadong matanda para sa kolehiyo. Pwede kang mag-aral kung gusto mo, wala namang imposible. Suportado ka namin!"

I just smiled at them. 

Habang inuubos ang mga pagkain sa hapag, sari-saring kwento na ang pumasada sa lamesa namin. And I noticed something between Deron and Zafinah at that table, but I chose to ignore it because I might have been overthinking the situation.

Sa pakikinig ko sa usapan nila, marami akong nalaman. I only know one thing about Callie, though. And I cannot help but be astonished. Sino ba naman ang hindi mamamangha kung siya ang highest paid lawyer dito sa Pilipinas?

Besides that, I found out that the six of them are close friends. 

Kadalasan kasi sa paguusap nila ay tungkol sa kalokohan. Walang ibang personal na impormasyon ang makukuha lalo na kapag si Adonis ang nagsasalita. 

He is so unserious, that's why I immediately liked his vibe.

"Bye, Lyn, we love you! Sana magkita pa tayo kasi kapag hindi, iiyak talaga ako!" Sigaw ni Zafina sa loob ng sasakyan, nilalabas ang kaniyang ulo sa bintana. 

I waved at her as I plastered a smile on my face. "Bye! Ingat kayo!"

They all waved at me, and we watched their car drive away from us. Natira kaming tatlo ni Deron at Callie sa parking lot. Kaya nang makalayo ang sasakyan ng apat, agad kaming binalot ng katahimikan.

"Attorney... ihahatid—"

"Giba na yung bahay, Deron," I faced him. "May nakabili na agad simula nung binenta ni Mica. Kaya... wala akong tutuluyan." 

Shock quickly passed over Deron's face. "Tinuloy nga talaga nila..."

Agad na kumunot ang noo ko. 

What is he saying? Does he have any idea of selling our house? Pakiramdam ko ay narinig niya ang tungkol dito pero hindi niya inaasahan na itutuloy nga ang pagbebenta sa bahay. 

"'di bale, Tita—" Itinikom niya ang kaniyang bibig at mariin na pumikit. "Hindi ka pala pwede sa'min... galit na galit pa naman si Mama sa 'yo..."

Alam kong magagalit siya sa'kin, but I don't know why she would be angry with me.

Mabilis na naagaw ang atensyon naming dalawa ni Deron ng malakas na sumara ang pintuan ng kotse ni Callie. Naglakad siya palapit sa'min. His forehead was now creased, and his lips were drawn together in a grim line as if he was profoundly contemplating something.

"I can help. My house still has a room available," Callie spoke. "Doon ka muna mag-stay until you find a house." 

I scoffed, hindi makapaniwala sa suhestiyon ni Callie.

I looked at Deron who was smiling broadly at Callie. Nang mapansin niyang nakabaling ako sa kaniya, lumipad ang tingin niya sa'kin at ilang beses na tumango, tila ba sumasangayon sa suhestiyon ng lalaki.

Oh god... I know Deron well. Hindi niya ako ilalapit sa kapahamakan. But I can't help but doubt.

Pero walang nagawa ang pagdududa at sumangayon sa pagtira kasama ang lalaki. Hindi naman kami magkatabi matutulog... magkaiba naman ang silid namin kaya wala na akong problema roon.

I will just stay in his house with him until I find a place to stay. 

Pero mukhang matatagalan yata iyon. 

^_________^