Chciałabym być zwykłą 17-latką. Niestety nigdy tak nie będzie. Nie mam prawdziwych przyjaciół, miłości . Wszyscy znają mnie przez mojego tatę . Niektórzy chcieli by być na moim miejscu, ale nie wiedzą jak to wygląda naprawdę . Mieć na nazwisko Ronaldo to coś, ale czy jest warte szczęścia. Niby mam wszystko czego tylko chce. Najlepsze ciuchy, wakacje gdzie tylko zapragnę, super dom, pokój . Wszystko, ale nic. Taty często nie ma w domu , opiekunka zwraca uwagę tylko na mojego młodszego brata . Czasami chciałabym żyć tak jak każdy inny . Mieć normalnych rodziców . To wcale nie znaczy, że nie kocham mojego ojca . Wręcz przeciwnie. To on zaraził mnie miłością do sportu ,ale wszystko mam dzięki niemu. Moi znajomi. Tak naprawdę nie wiem czy są ze mną dla mnie czy dlatego, że Ronaldo to mój tata. To takie trudne. Nigdy nie mogłam gdzieś sama bez tego, że ktoś poprosi mnie o autograf od taty, czy spyta o jego numer albo możliwość spotkanie. To bardzo męczące. Chcę mieć normalne życie. Wyjść na miasto, pójść na boisko, obejrzeć film w kinie czy po prostu pobiegać. Nic z tego. Ja się na to nie zgadzałam. Nie chciałam takiego życia. Niestety nie miałam nic do powiedzenia. Muszę się z tym pogodzić. Nie mam innego wyjścia. Moje życie nigdy nie będzie normalne.