Dalawang araw na panay ang titig ko sa Condo niya. I haven't seen him out at all. Pero kahapon ay nakita niya kaming tatlo sa rooftop. Ethan was playing with Paul and he was there first. Hinihintay niya 'ata si Ethan sa playtime routine nito, kaso si Paul ang nakasama ni Ethan kahapon at hindi si Yaya Neyah.

Paul knows that Lachie Henderson is Ethan's biological dad. Alam niya ang lahat dahil na-e-kwento naman lahat ito ni Hope sa kanya. Hindi siya nagtanong sa akin at tahimik lang din. I was sorry because I did not read all his messages. Naiwan at nakapatay kasi ang cellphone ko noong araw na iyon.

Akala ko hindi na siya pupunta rito sa Pinas dahil kinansela niya ito, dahil sa busy ng trabaho niya. Pero heto siya ngayon naglalaro sila ni Ethan dito sa rooftop ground.

I know Dad and Mom will be coming tomorrow night for the finalization of the business tie-up. Pirma na lang ang kulang ni Daddy at masisimulan na ang construction ng bagong kompanya sa Italya. Si Lachie ang main CEO nito. I was about to asked him before about this project but I forgot.

It's Friday today and its the panel stockholders meeting. Panghuli na ito at humahabol na si Kuya Enrico. Kaninang umaga sila nakarating na kasama sina Mommy at Daddy at hindi ko pa sila nakita. Dumiretso na kasi ako rito sa opisina. I never even had my breakfast at home and I left Ethan with Paul because they're still sleeping.

I felt so guilty towards Paul. Hindi ko makuhang halikan siya pabalik sa bawat tugon na halik niya. Kaya imbes na e-laan ang oras para sa kanila ni Ethan kay sinusubsob ko ang sarili sa trabaho.

"This is the last one, Miss Faith," si Mr Kin sa akin.

Pinirmahan ko na ang panghuli at tinitigan lang din ang bakanteng lamesa ni Lachie ngayon. On field na kasi siya kaya madalas hindi ko na siya nakikita rito sa loob ng opisina.

"Si Lachie nakabalik na ba?"

"Nasa kabilang opisina na Miss Faith. Kausap ang Daddy at Kuya mo."

"Ahm, okay. Salamat."

Binigay ko na ang lahat at malinis na ang mesa ko. Wala na akong gagawin pa at ang tanging meeting na lang din ang natira. Pagkatapos nito ay tapos na ako sa kompanya at babalik na kami ni Ethan sa makalawa sa Italya.

Lumabas na ako at hinanap lang din sila. I heard them talking and laughing in the other room. I knocked on the side door before entering. Bahagya na kasing nakabukas ang pinto kaya pumasok na agad ako.

"Dad!" Yakap ko kay Daddy at halik na din sa pisngi.

"Look at you? Pumayat ka 'ata? Masyado bang mabigat ang trabaho na iniwan ng kuya mo para sa'yo?" si Dad sa akin.

"No way!" mahinang tawa ni Kuya Enrico sa likod ko.

"Ang arte mo ah! Hindi ka man nagpasabi na darating ka, Kuya," pasimpling suntok ko sa balikat niya.

"They're not going to call me the surprise inspector kung magpapaalam ako 'di ba?" mahinang tawa niya.

Napako na ang tingin ko kay Lachie. Katabi niya si Kuya Enrico. He looked at me seriously with a smile on his face. Pinagalaw lang niya ang kilay at kumindat na sa akin. Natunaw lang agad ang puso ko sa kindat na ginawa niya. His eyes looks tired but still there's a shine inside it.

Hindi ko maintindihan ang sarili ko habang nakatitig ako sa kanya ng husto. I miss him. I miss him so bad...

Tumikhim na si kuya at mabilis na umiwas ako ng titig sa kanya. I walk closer to Daddy while he's doing a stamp on some of the documents. Nagkunwari akong tinitingnan ang ginagawa niya. Patapos na din siya at tumayo na.

"I will see you tonight at the TOP," si Daddy sa akin.

Tumango na ako at ngumiti sa kanya. Binigay na niya kay Kuya Enrico ang mga papelis na napirmahan na niya.

"Here, and welcome to the family business, son," tapik ni Daddy sa balikat ni Lachie.

"Thank you, Sir."

"I'll see you all tonight at the TOP, okay? And you too," pag-iimbetar niya kay Lachie.

Sabay na silang lumabas ni Kuya. Sa meeting na siguro ang tungo nila at susunod na din ako. Pero bago paman iyon ay napatitig na ako kay Lachie ngayon ng husto. Lumundag na ang puso ko nang hinawakan niya ang palapulsuhan ko. Napatingin na ako rito at tiningnan sina Daddy at Kuya Enrico. Malayo na sila sa amin.

"Faith." Sabay hila niya sa katawan ko.

Napasandal na ako sa kanya at napatago kaming dalawa sa likod ng pinto. He hug me so tight that I can almost forget myself.

"I've missed you, Faith. . ." mahinang bulong niya.

Imbes na tumitig ay ang mainit na tugon ng halik niya ang dumampi sa labi ko. His mouth seek-in for a warm caress. I partly open and freely accepted his kisses. I know I am being reckless again but I can't say no to this. Iba ang tumatakbo sa isip ko, si Paul ito. Pero iba ang sinisigaw ng puso ko ngayon, si Lachie. . .

Yumakap na ako sa leeg niya at mas nagpatianod na sa bawat tugon ng halik niya. My heart pounded so much because of the feeling that was kept inside me. After what happened to us that night. I have decided to shut my doors again for him. I choose Paul for the same reason as Ethan's feeling.

Ang akala ko madali lang. Pero unang araw pa lang ay siya na ang hinahanap ng mga mata at isip ko. I am so lost that I could no longer function. Lutang palagi ang utak ko, kaya madalas sa trabaho ko na binibigay ang lahat ng atensyon ko. Tatlong araw pa lang iyon, tatlong araw pa lang. . .

"Choose me, Faith. . . Please. It's killing me every time I saw Ethan with him, Faith. Gusto kong kunin ang anak ko, pero gusto ko kasali ka," abot hiningang tugon niya.

Pinikit ko na ang mga mata ko at habol hiningang nakatitig sa kanya. I shut my eyes again when I felt him kissing me from my forehead down to my nose, and to my lips. Sa bawat halik niya at tugon ko ay parang nakalutang ako sa ulap na kasama siya. But my heart is not at peace. Kahit pa siya ang sinisigaw ng puso ko ngayon ay hindi ko puwedeng saktan ang damdamin ni Paul. . . Mababasag lang din ang puso niya.

Pumatak na ang luha ko at kumalas na ako sa yakap niya. I wiped my tears when we stare and his eyes blood shot. I move backwards and shake my head.

"Faith. . ." paos na boses niya.

Nagtitigan lang kami at ramdam ko ang bigat at sakit sa bawat titig niya. Namuo na ng husto ang luha sa mga mata ko habang nakatitig sa kanya. Mahal ko siya, mahal na mahal. Pero ba't ba ang hirap sumaya? Ba't ba ang hirap maging masaya. . .

"I'm sorry, Lach. . . I'm really sorry." Talikod ko sa kanya. Mabilis na ang hakbang ko at mabilis ko rin na pinatuyo ang mga luha ko.

Damn it! Napahinto na ako at mas inayos na ang sarili ko. Tumingala muna ako at huminga ng malalim bago pumasok sa loob ng meeting area.

.

C.M. LOUDEN