It's devastating... Like my inside in ripped into pieces! I even tried to hold my tears but I could not. Tumakbo lang din ako nang makita ang hagdanan papasok sa loob ng bahay.

"Surprise, Faith!!"

My eyes widened when I saw my twin sister Hope in front of me. Hindi ko alam kung matutuwa ba ako, pero tumalon ang puso ko sa tuwa nang makita siya.

"I missed you!" Matinding yakap niya.

Mas yumakap ako nang mahigpit sa kanya at umiyak na. My tears won't stop falling as my heart bleed in silent. Ang bigat ng pakiramdam ko, pero nang mayakap ko siya ay nagkaroon ako ng kakampi ngayon.

"What's that tears for? You don't usually cry just because you've missed me?" she laughs and stares at me.

Mariin niyang tinitigan ang mga mata ko at ngumiti lang din ako sa kanya. I tried to hide my pain, I have to. Ayaw ko munang sabihin sa kanya. Kaya agad na pinunasan ko ang luha ko ngayon.

"I have missed you so much," yakap ko ulit sa kanya.

"Tamang-tama ang dating mo, Faith. Naluto ko na ang request mo kahapon," siglang tugon ni Auntie Bebe sa akin.

Mabilis kong pinatuyo ang luha ko gamit ng palad, at natawa lang din si Hope sa akin.

"Come here! I came here for this and I want to try everything and every food here," excited na tugon niya at nauna na sa mesa.

Naihanda na nga ni Auntie Bebe ang lahat at naupo na agad si Hope. Mabilis din siyang kumuha ng kanin at ulam at kumain na sa harap ko. Tinitigan ko lang din siya ng husto. She's my complete opposite. She's not shy while I am a bit shy. She's very open, while I'm a bit timid. She can speak in public like a big boss, while I hide behind her shadow. I might be the eldest but she is my saviour and protector. Makikipaglaban siya ng patayan sa akin at handang makipagsabunutan sa mga kaaway ko.

"Sinabi ko na kay Ma'am Amber na nandito ka. Hindi man sila makabalik bukas pero maaga silang lahat sa Linggo," tugon ni Yaya.

"Oh, dear! Puto at Biko!" excited na tugon ni Hope habang nakatingin siya rito.

"Ay bagong luto 'yan, Hope. Requested ng kambal mo. Hala sige kain lang kayo..." si Auntie Bebe.

"Kumain ka rin Auntie at Yaya! Sumabay ka na rito, Come here, please," tawag ni Hope sa kanya sa kusina.

Tumikhim na ako at si Auntie Bebe na ang naglagay ng pagkain sa plato ko. Napako ang mga mata niya sa akin at parang natulala ito. Pero madali rin siyang umiwas sa titig at ngumiti na kay Hope. She never asked me about Lachie. Siya lang naman ang nakakaalam kung saan ako nagpunta kani-kanina lang.

"Kumusta na sina Mommy at Daddy?" mahinang tanong ko at sabay subo.

"Yeah, they're all okay, Faith. They all miss you, and guess what?" kinang ng mga mata niya.

"Mom and Dad are excited to let you know that you can do your Fashion designer course! Pumayag na din sila!"

Napangiti akong wala sa sarili habang tinataas niya ang isang kamay ko na hawak ang kutsara. Namutla na ako at kinabahan na. Sumikip pa ang dibdib ko kaya nahinto ako nang subo at ininom lang din ang tubig.

"Are you gassy? Or bloated again?" si Hope sa akin.

"Ahm, I eat too fast."

"Oh, slowly! Hindi ko naman uubusin 'to lahat ano!" lakas na tawa ni Hope. Natawa na rin sina Yaya at Auntie Bebe.

Masaya ang kwentuhan nila at nakikinig lang din ako. Lahat ng kwento ay galing kay Hope at talagang ganito nga naman siya kahit sa bahay pa. At nang matapos ako ay nagpaalam muna ako na mauna sa kwarto para magpalit lang din at maligo. Alam ko kasi na matatagalan pa ang kwentuhan nila.

Maingat ang hakbang ko paakyat sa ikalawang palapag na kwarto ni Bria. And as soon as I've entered the bedroom my tears start to fall. Nahulog lang din ang luha ko na kanina ko pa pinigilan talaga. My dream of becoming a Fashion designer will vanish... Paano ko haharapin sila? Paano ko haharapin ang lahat ng ito?

Sinubsub ko na ang mukha ko sa kama at mas umiyak na ako. The good thing about my facial feature are my eyes. It doesn't swell like any other when I cried. Probably my inside eyes will get tired and weary, reddish and that's it. That's why Hope called me the transparent princess. Dahil hindi nila agad nahahalata sa mukha ko ang lungkot ko. Pero iba si Hope, dahil nababasa niya ang puso ko.

"Hey, are you okay?"

Nabigla agad ako sa presensya niya. Sabi ko na nga ba. Hindi ko talaga maitatago ang nararamdaman ko sa kanya. She slowly caress my back and pat it gently. I can even hear her deep breath.

"I noticed you before, but I don't want to make a scene in front of Yaya and Auntie Bebe... What's wrong, Faith? Are you in pain somewhere?" Haplos niya sa likod ko.

I cried deeper now and I can't hide it any longer. What's the point of hiding? Wala na...

"Faith... Break-up? Did the two of you break up?"

"I'm so-sorry, Hope..." Sabay hagulgul ko na hindi pa rin nakatingin sa kanya.

Hindi ko man lang sinabi sa kanya na may boyfriend na ako rito. Hindi ko man lang nakuhang sabihin sa kanila ni Mommy ang lahat.

"Bria told me about it. She even told me about the incident with Russel. I've seen it on someone's social media. Huh, I stalked them. Bullshit!" mura niya.

Bumangon na ako at agad lang na niyakap siya. I never stop crying and still crying on her shoulder.

"It's okay... Shhh... Marami ka pang mahahanap na iba. Ang dami kayang may gusto sa'yo, hello! You should let the boys chase you, than you chase them. God! We are the Benevente-Mondragon, Faith. And it is in our bloodline. We are tough and we are queens. Cheer up!" Haplos niya sa likod ko.

Yes, we are the Benevente-Mondragon and we are queens. Lahat ng lalaki sa campus ay nagkakandarapa sa kanya. Ewan ko lang sa akin! Boys should be the one chasing and not me.

"I got loads of money. Let's spend it all! Ano ba ang gusto mo? Bibilhin natin?"

Ramdam ko agad ang ngiti niya sa mukha. Alam kong pinapanatag niya ang loob ko. But still, I can't calm down, and I am still crying in vain. Hindi ko 'ata maalis ang iyak ko sa harap niya.

"Faith. You're not gonna cry like this if it's not a big problem. Ano ba?"

Mas napahagulgul na akong lalo.

"Hope... He left me. I've waited for him. Kahit pa malala ang lahat siya pa rin naman ang pipiliin ko, dahil ganoon ko s-siya k-kamahal, Hope... B-But he left me....and, and... He said it's not his baby... I-I am so-sorry, Hope. B-but I am pregnant..."

I cry like there is no more tomorrow. Natahimik si Hope ng iilang minuto at hindi ko alam kung ano ang iniisip niya ngayon. Panay lang din ang haplos niya sa likod ko. Until I heard her snuffling a little. She's wiping her own tears too...

"I'm sorry, Hope. I'm sorry to Daddy and Mommy... I am so scared, I am so lost... I am sorry..."

"Shhh, shhh. T-tama na... Mom and Dad will understand. I will put my life on the line for you... " titig niya sa akin.

"Stop crying. It's okay... Let's face this together. I promise, I promise I won't leave you... Kasama mo ako, okay? Ha, Faith? Okay?" sabay iyak niya.

Umiyak na kaming dalawa at panay lang din ang punas niya sa luha ko, at pinunasan ko rin ang luha niya. Ang baliw naming dalawa. This is so funny because she's crying so much like me. Magkakambal nga naman kami. Pero bakit hindi ko nakuha ang katigasan ng puso niya? Sana nga lang nakuha ko ito. Pero hindi eh. Mas nakuha ko pa ang lambot ng puso.

Tumayo na siya at kinuha ang maleta niya sa gilid. Binuksan na din niya ang closet at kinuha ang maleta ko rito. Siya na mismo ang kumuha sa mga damit ko ngayon at pinasok ito sa loob ng maleta.

"Hope?" hikbi ko.

"Let's get out of here. Magkakagulo lang 'pag nalaman ni Tita Amber ito. Since, he already left you behind and left you with hurtful words, he's not worth-it, Faith! Bubuhayin natin ang baby mo at kasama ako!" Sabay punas nang luha niya.

Umiiyak nga siya pero ang tigas at tatag niya kumpara sa akin ngayon. Tinitigan ko lang din siya sa ginagawa at ng matapos at inayos na niya ang sarili niya.

"Get up! Let's go!"

Tumayo na ako at hinanap lang din ang rubber shoes ko. Sinuot ko ito at inayos ko na ang sarili. Pilit na pinatuyo ko ang luha ko.

"Ready?" Ngiti niya sa akin at nilahad ang kamay niya.

I nodded with a serious face at her.

"Where are we going, Hope?" Sabay hawak ko sa kamay niya.

"We are going home, Faith... We are going home..."

My tears started to fall again. And as I hold onto her hands tightly I feel comfortable and secure. She's my twin sister and she always is my saviour.

.

C.M. LOUDEN