Rozdział 7

Ona

━━━

— Ja też za tobą tęsknię, tato. — powiedział Stiles, drapiąc się po delikatnie zarośniętej żuchwie. Zdecydował się zapuścić zarost. — Właściwie muszę ci coś powiedzieć. Chodzi o Emily.

— Wszystko z nią w porządku? — zapytał z niepokojem Noah po drugiej stronie linii.

— Tak, wszystko okej. Ale to, co muszę ci powiedzieć, tak naprawdę dotyczy nas obojga. Widzisz, bo my...

— Stiles?

Spojrzał na swoją dziewczynę, która weszła do pokoju ich córki. Jej dłoń spoczęła na brzuchu.

— Tak?

— Już czas. — powiedziała, powodując, że zesztywniał.

— Muszę kończyć, tato. Zadzwonię później. — rozłączył się, zanim usłyszał odpowiedź mężczyzny. Następnie podbiegł do swojej dziewczyny. — Jesteś pewna?

— Cóż, miałam skurcze przez cały dzień, a właśnie odeszły mi wody... — przerwała, a jej twarz zmarszczyła się w bólu. — Okej, to zabolało.

Stiles westchnął, starając się nie panikować.

— Dobrze, dobrze. Mam cię. — podniósł ją i zaniósł do pokoju, który przygotowali na narodziny.

Na szczęście Cece miała przyjaciela wampira, który miał jakiekolwiek pojęcie o rodzeniu dzieci.
Położył Emily na łóżku, a następnie wysłał SMS-a do Cece, Eli i Allison. Cała trójka wyszła, gdy powiedział im, że zostanie u boku Emily.

Następnie wezwał lekarza i spojrzał na swoją dziewczynę, która wydawała się próbować zatuszować swój ból.

─────

— Na pewno nie chcesz znieczulenia, czy czegoś przeciwbólowego? — zapytał Stiles, patrząc niespokojnie na dziewczynę, która wzięła głęboki oddech i przewróciła oczami.

— Nie potrzebuję. — skrzywiła się, czując kolejny skurcz. Nie chciała być dźgana igłą. Nie po tym, co zrobili jej Potworni Doktorzy. — Okej, chyba się zaczyna. Kiedy mogę przeć? — zapytała, patrząc na lekarza.

Wiedziała, że ​​kiedy urodzi, on sprawdzi dziecko. Zaletą dzieci wampirów było to, że nie potrzebowały szczepień, a rodzice nie musieli martwić się chorobami.

Lekarz podszedł do jej rozłożonych nóg i sprawdził rozwarcie.

— Za chwilę. — odwrócił głowę do pielęgniarek, które były gotowe do oczyszczenia dziecka. Następnie spojrzał na Emily, rzucając jej delikatne spojrzenie. — Gotowa?

— Cholera, nie. — jęknęła przerażona. Po chwili poczuła, jak dłoń zaciska się na jej własnej. Spojrzała na Stilesa, który posłał jej łagodne spojrzenie. — Boję się.

— Ja też. Ale nie sądzisz, że to najwyższa pora, żeby ją poznać? — zapytał brunet, podekscytowany na myśl o spotkaniu z ich córką.

Emily uścisnęła jego rękę i skinęła głową.

— Jestem gotowa. — spojrzała na lekarza, który również był gotowy.

─────

Eli stał przed pokojem wraz z Allison i Cece. Czekali na narodziny dziecka.

— Ile to może trwać? — zapytał z zaciekawieniem.

Allison wzruszyła ramionami, a Cece otworzyła usta, żeby odpowiedzieć, ale zamiast tego usłyszeli głośny płacz nowonarodzonego dziecka.

— Nieważne.

— Nienawidzę tego, że nie powiedzieli nam, jakie imię wybrali. — Allison mruknęła.

Nieważne, ile razy pytała, para nie powiedziała jej o imieniu dla córki. Nawet pierwszej litery jej nie zdradzili! Znając Stilesa, miała głęboką nadzieję, że nie będzie to żadne imię z Gwiezdnych Wojen.

— Nie mogę się doczekać poznania tego szkraba. — wyszeptała szczęśliwa Cece, że ​​jej siostrzenica dostała szczęście, o którym zawsze marzyła.

Ona sama kiedyś myślała o posiadaniu własnych dzieci, ale to nie było dla niej. Kochała swoją siostrzenicę, ale życie macierzyńskie nie było dla niej.

Po kilku minutach lekarz wyszedł z pokoju, wraz z pielęgniarkami.

— Możecie wejść. — powiedział, a następnie pożegnał się, mówiąc, że jeśli będą go potrzebować, to niech zadzwonią.

Eli wstał z podłogi i zobaczył, że dziewczyny już zniknęły w pokoju.

— Świetnie, teraz mam konkurencję. — mruknął do siebie w odniesieniu do Argent, która gruchała nad dzieckiem w ramionach Emily. — Zobaczmy, co spłodził ten frajer. Błagam, niech wszystko odziedziczy po Emily.

— Jest taka malutka. — mruknęła Allison, nie odrywając oczu od dziecka.

Eli spojrzał na noworodka, przyglądając się ciemnobrązowym włosom i dużym sarnim oczom. Malutka dziewczynka ziewnęła słodko, przez co nie mógł się powstrzymać i delikatnie szturchnął ją w policzek.

— Przynajmniej jest urocza. — wymamrotał, a następnie spojrzał na Stilesa. — Nie nadałeś jej jakiegoś dziwnego imienia jak twoje, prawda?

— Nie mam dziwnego imienia. — Stiles sapnął, nie ruszając się z miejsca obok dziewczyny i córki.

— Mieczysław Stilinski? — zaszydził wampir.

— Powiedziałaś mu moje imię?! —spojrzał na Emily z urażoną miną. — Jak mogłaś?

— Byłam pijana. — powiedziała bezmyślnie, nie patrząc na niego. Jej spojrzenie pozostało na córce, która powoli zasypiała. Nie mogła oderwać od niej wzroku. — A może zamiast narzekać na swoje imię, powinniśmy im powiedzieć, jak się nazywa.

— Świetny pomysł. — Cece skinęła głową.

— Więc jakie imię nosi ta ślicznotka? — zapytała Allison, rozglądając się między nimi.

Stiles siedział na łóżku obok Emily, obejmując ją ramionami, gdy patrzył na córkę załzawionymi oczami.

— Oto Edith Claudia Stilinski-Reed. Ważąca 3 kilo. Urodzona 18 grudnia o dziewiątej czterdzieści trzy po południu. — pocałował głowę Emily, mamrocząc, że ją kocha.

To była jej sugestia, aby ich córka nosiła drugie imię po swojej babci, a matce Stilesa.

— Stilinski-Reed? — zapytał Eli z uniesioną brwią.

— No tak. — powiedziała Emily, ciesząc się, że to brunet zasugerował, żeby podzielili swoje nazwiska.

— Jest idealnie. — Allison rozpromieniła się.

Cece skinęła głową i Eli również. Cała trójka wkrótce wyszła, ponieważ postanowili dać rodzicom trochę czasu dla siebie z nowonarodzoną córką.

─────

— Nie mogę przestać się na nią patrzeć. — Emily mruknęła do Stilesa, kiedy leżeli na łóżku w swoim pokoju.

Po porodzie Emily wypiła dużo krwi, aby przyspieszyć proces gojenia. Następnie zdecydowała się przenieść córkę na górę do ich pokoju następnego ranka. Nie chciała przebywać za dużo w pomieszczeniu, które przypominało jej czas spędzony z Potwornymi Doktorami.

Wiedziała, że ​​mają pokój dla córki, ale nie mogła znieść zostawienia jej na chwilę. Nawet jeśli jej pokój był połączony z ich sypialnią.

Stiles przesunął dłonią po policzku córki, gdy spała spokojnie. Poczuł ulgę, że nie płakała zbyt często. Był pewien, że wpadłby w panikę, gdyby ciągle płakała.

— Ja też nie mogę. — szepnął cicho, czując jakby był we śnie. — Wszystko w porządku?

— Wypicie krwi zdecydowanie pomogło w leczeniu — powiedziała, zanim przyszła jej do głowy myśl. — Oddzwoniłeś do swojego taty? — Była pewna, że ​​rozmawiał z nim, zanim weszła do pokoju.

Chłopak sapnął i zakrył usta, spoglądając na córkę, która wciąż spała.

— Zapomniałem. — szepnął, zanim wstał. — Mam mu powiedzieć o Edith? Nie... Nie, powinienem. Nie no, muszę mu powiedzieć. To jest jego wnuczka. — Cicho bełkotał do siebie, żeby nie budzić córki. — Musi ją poznać. Ale mam ją zabrać i powiedzieć mu? A może do niego zadzwonić i czekać, aż przyjdzie? Albo wyślemy mu kartkę, jak na święta?

Emily usiadła, kładąc poduszki po obu stronach córki, żeby się nie ruszała. Choć wiedziała, że ​​jest jeszcze za mała, żeby się przewrócić, ale chciała być ostrożna. Złapała go za ramiona i zakryła mu usta.

— Przestań gadać. Zadzwoń do taty i powiedz mu, że wszystko w porządku. — powiedziała niskim tonem. — Powinniśmy go zaprosić na Boże Narodzenie. Już sam spędził Święto Dziękczynienia.

— Jesteś pewna? — zapytał, wątpiąc w siebie.

Emily ujęła jego policzek, rzucając mu delikatne spojrzenie.

— Stiles, zdałeś wszystkie testy. Poszedłeś ze mną do supermarketu i nawet nie spojrzałeś na ludzi. — powiedziała z nutką dumy z tego, jak szybko uzyskał samokontrolę.

Chłopak przypomniał sobie, że kilka tygodni temu popołudniu, Emily nagle zapragnęła lodów, które skończyły się, więc powiedziała, że ​​pójdzie do sklepu. Ale najgorsze było to, że nalegał, aby pójść nią. Całą drogę był tak skupiony na niej, że zapomniał o własnych zachciankach. Dopiero następnego dnia zdał sobie sprawę, że wszedł do supermarketu pełnego ludzi i ani razu nie pomyślał o tym, żeby ich zabić. Zastanawiał się, czy wampiry potrafią mieć kotwice jak wilkołaki. Nawet jeśli nie, znał powód swojej samokontroli.

Jego spojrzenie skierowało się na córkę, a potem na dziewczynę. Pomyślał o swoim ojcu i przypomniał sobie poczucie winy, jakie czuł, że spędził samotnie swoje pierwsze dziękczynienia. Naprawdę nie podobał mu się pomysł, żeby jego tata spędzał kolejne święta w samotności.

Spojrzał na Emily, która czekała na jego odpowiedź.

— W porządku, zadzwonię do niego. — zdecydował, że nadszedł czas, aby jego tata poznał swoją wnuczkę. Jednak w głębi duszy bardziej bał się, że będzie zły, że ukrywali ciążę Emily.

Stiles już chwytając telefon, przyszykował się psychicznie na minimum, dwie godziny karcenia, jakie usłyszy od ojca.