Deafening silence surrounded the four of us while sitting in a round table. The only noise you can here is the buzzling bees flying around the flowers and the birds singing in their nests.

The sky is clear and the atmosphere is calm. But behind the calming nature, we all know deep inside that anytime, a storm might come.

"So, now what?" Ashley broke the silence. We are all staring at the twelve kingdom's symbols in the table. Five symbols under the red circle, and three under the white one.

"Lima ang kaharian nila at tatlo lang ang sa atin. They are more powerful." Ethan said.

"What if we tell the other kingdoms to help us? Seven over five."

But instead of responding to me, they just looked at me as if I said something ridiculous.

"Why?"

"Have you forgotten that the dark kingdom is just myth for everyone? They wouldn't believe us." Ashley replied.

"Tsaka malabong maniwala sila dahil ang linis ng reputasyon ng bawat kaharian. No one will expect that they wanna conquer the world," dagdag ni Ethan.

"The Everland is in a calming peace for almost a century. Who would imagine that a raging storm will about to destroy it," saad ni Nickolas at bahagyang tumawa.

"Pero come think of it, bakit sila nagpakilala sa atin gayong alam nila na gagawa tayo ng paraan para hindi matuloy ang balak nila?" Ashley asked while sipping a coffee.

"Maybe, they are planning something? And we are part of their plans?" I said. They all looked at me like I pointed out something. Napatakip nalang ako ng bibig nang marealise ang sinabi ko.

"If that's the case, kailangan natin silang unahan." Nickolas said that made everyone nod.

They started talking about the plan. Of what we are going to do once the enemy made their move.

Hindi alintana ang maiingay na huni ng mga insekto at malamig na simoy ng hangin sa gitna ng hardin ng Wilhem.

I looked at each of them. They are all determined to save their world. They are willing to do everything. But me?

"Eerah, know your limits. Do your mission and go back to your world!"

Naalala ko ang mga sinabi ng gabay ng kasalukuyan. No, I will fight with them.

But the present has a point. I can just ignore everything and focus on my mission. Besides, I'm not really belong here. Darating ang araw na aalis din ako.

Babalik ulit si Victoria at walang makakaalam na nag-exist ako. The time will come, I will also be forgotten like Victoria.

But unlike her, I wouldn't be remembered again.

* * *

A week passed but the dark kingdom seems so quiet. They didn't make any move after they introduced themselves. Sa klase, normal lang ang pakikitungo nila sa amin like nothing really happened.

I am walking in the lively street of the market. Napapahinto ang mga tindera sa pagsigaw at pagtawag ng mga mamimili sa tuwing dumaraan ako kasama ang isang tagapagsilbi at apat na kawal.

Sino ba naman kasi ang hindi kapag makakita ka ng isang babaeng nakagown sa gitna ng maingay, mainit, malansang amoy sa pamilihan?

Kakagaling lang namin sa bahay ng kawani ng kalakalan. Geez, naalala ko na naman yung muntik na pagsaksak sa akin dito. Kaya kapag may tinderang nag-aalok sa akin ng kahit ano, hindi ko na pinapansin. Malay ko bang gilitan nila ako bigla.

Nickolas is in Aspel today. Gusto ko ngang sumama para makamusta si Dianne kaso ayaw niyang pumayag. Baka raw may magtangka na naman sa akin.

"Baka mas mauuna pa akong mamatay sa nerbyos kaysa sa'yo dahil sa mga nagtatangkang pumatay sa'yo." That's his last word before leaving. Bahagya akong natawa nang maalala.

Pasakay na ako ng karwahe nang mapansin ang mga petals ng puting rosas sa daan. Nakahilera ito na para bang may patutunguhan.

Liningon ko ang mga kawal at tagapagsilbing kasama ko. Nasa harap ko sila kaya hindi nila ako napansing sinundan ang mga bulaklak.

I have seen so many moments like this in the movies. There will be petals of roses and when you follow it, it will lead to a guy charmingly smiling and holding a bouquet of flowers.

Napailing naman ako. Sino naman ang magbibigay sa akin ng bulaklak? Si Ethan? Si Nick? Napatawa ako. Bakit naman naisama si Nickolas?

Napatigil ako sa paglalalad. Pulang mga rosas ang mga nasa pelikula pero bakit naman puti ang nandito? Red roses means love and romannce. White roses symbolizes purity and innocence. It also means...

Death.

Babalik na sana ako sa karwahe nang may biglang humitak sa akin papasok sa isang eskinita.

"Nagustuhan mo ba ang paunang bulaklak sa burol mo, Victoria?" Her voice sent me shivers.

"S-Sino ka?"

Her thin lips let a grin. She looks like the age of mine. With her hair in a messy bun and a green dress full of stains and dirt, she stepped closer to me while holding a knife.

"Naging magarbo lang ang buhay mo, hindi mo na ako kilala?" Sarkastiko niyang tanong habang hinihimas ang makalawang nang kutsilyo.

"Your life seems so nice. I like your pink gown. And your hair... it is so beautiful that I badly wanna cut it!" Sigaw niya at biglang hinablot ang buhok ko bula sa pagkakapusod. Heck, she's a psycho.

"Sino ka ba!? Lumayo ka nga!" Sigaw ko at itinulak siya palayo. Tatakbo na sana ako nang hinablot niya ulit ang buhok ko.

"Hindi mo na ako kilala? Hindi mo na ba nataandaan ang pagpatay mo sa tatay ko? Amg pagpapahirap sa amin ng mga magulang mo!"

"S-Seli?"

She laughed with amusement. "Ano? Naaalala mo na?" Bigla niyang hinitak ang buhok ko at ihinagis ako sa tapat ng basurahan.

Mabilis akong tumayo. She was about to slap me in the face when I held her hand first. Then, a vision flashed in my mind.

It was so vivid. Sa parehong eskinita kung nasaan ako, ay nakahandusay ang duguang katawan ni Seli. May isa siyang saksak sa dibdib at dalawa sa tiyan.

Beside her, Victoria's standing with her hands bathing with blood. "Alam mo bang matagal ko nang gustong gawin iyan?" She said and let a laugh.

Maya-maya ay dumating ang mga kawal na kasama niya.

"She wants to kill your princess. Linisin niyo ang kalat na 'yan," she said and walked away like nothing happened.

"You made my life miserable," mariing sambit ni Seli habang papalapit sa akin.

"Ikinulong kami ni Ina sa isang malayong isla, alam mo ba 'yon? Ikaw ang ma kasalanan, ikaw ang pumatay pero bakit kami ang nakulong?"

Napasigaw ako sa sakit nang hablutin niya ulit ang buhok ko at kinaladkad. Sinipa ko siya sa sikmura at kaagad dinaganan.

Bigla niya naman akong itinulak at siya naman ang puma-ibabaw sa akin. Isasaksak niya sana sa akin ang kutsilyo nang pilipitin ko ang braso niya. Mabilis kong inagaw ang kutsilyo at tumayo.

"Tumakas ka na, Seli." Natawa naman siya sa sinabi ko. Heck, I might kill you.

"Bakit ako tatakas? Gagawa pa lang naman ako ng kasalanan," saad niya at pilit inagaw sa akin ang kutsilyo.

Nagpagulong gulong kami sa lupa habang nag-aagawan. Heck, kung hindi ko siya sasaktan, ako ang sasaktan niya.

"Tulong!" Sigaw ko. Nagbabaka-sakaling may makarinig at pigilan kaming dalawa.

"Bakit, Victoria? Naduduwag ka na ba at humihingi ka ng tulong?"

"Seli, ayaw kong saktan ka. Please, just leave."

"Ayaw mo? Pwes, ako gustung gusto ko!"

My life or my mission? sh* t, what would I choose?

Tuluyan ko nang nabitawan ang kutsilyo at napaupo sa lupa. Nakangisi naman siyang humakbang papalapit sa akin. She was about to stab me when someone grabbed her hand.

"You shouldn't have escaped your prison," saad ng babae at itinulak si Seli.

"The bestfriend is here to save the princess! Pero ang alam ko ay kinalimutan ka na niya, Giselle."

"Just shut up, b*tch."

"No, I won't. Sabay ko pa kayong papatayin!" Sigaw niya at susugod sana kay Giselle nang ma pumalipit sa mga kamay niya dahilan para mapaluhod siya. Nickolas.

"Padating na ang mga kawal," pagkatapos sabihin ni Nickolas iyon ay nagsidatingan nga ang mga kawal at hinuli si Seli.

Lumapit sa akin si Giselle at inilahad ang kamay. Agad ko naman itong kinuha upang makatayo.

"S-Salamat,"

"Habulin ka talaga ng gulo," asik ni Nickolas nang makalapit ito at hinablot ang kaliwang kamay ko.

"Aray naman," nakanguso kong reklamo ko nang pigain niya ang hiwa mula sa kutsilyo kanina nung nag-agawan kami ni Seli.

Nilagyan niya ito ng panyo at iniyukom ang kamay ko upang mabawasan ang pagdudugo. Lumabas kami sa eskinita dahilan para pagtinginan kami ng mga tao.

Magulong buhok, sali-saliwang bangs, at lukot nang damit. Geez, I don't look like a princess now.

"Ikaw na ang bahala sa kanya. Ako nalang ang pupunta," saad ni Giselle at aalis na sana nang pigilan ko siya.

"Teka, salamat pala." Nagulat siya nang niyakap ko siya. "Tsaka sorry din," sorry for everything Victoria did.

Gulat pa rin siya nang bumitaw ako pero agad din siyang tumango at naglakad papalayo.

"Magkakilala ba sila ni Victoria dati pa?" Nickolas asked. Lumingon ako sa kanya at bumaling ulit sa direksyon ni Giselle.

"Giselle is one of the important people in Victoria's life that she have taken for granted."

"Salamat dahil palagi mo akong dinadamayan."

"Syempre naman! Kaibigan kita eh!"

"Best friend?"

"Forever!"

* * *

Weekdays passed but the dark organization didn't make a move. So, we have plenty of time to plan things. Sigurado akong sa mga oras din na ito ay nagpaplano rin sila. It's just a matter of luck in which plan would succeed.

"Sa tingin mo, magtatagumpay ang dark organization?" Ethan asked while we are walking in the Winzellia's garden.

Napahinto ako sa paglalakad. Dati ay nagtagumpay ito dahil sa pangunguna ni Victoria.

Ngumiti ako at umiling. "No, they will not." Ngayon ay sisiguraduhin kong matatalo ito sa pangunguna ko.

Naglakad kami patungo sa isang fountain. Ang tubig nito ay tila mga kristal dahilan upang makitang mabuti ang mga batong nasa ilalim.

Abala ako sa pagmamasid sa tubig nang may inilagay na bulaklak si Ethan sa tainga ko.

"Bagay sayo ang isang lilang orkidia," nakangiti niyang sabi. Napangiti rin ako. That's my favorite flower.

"Do you know that you've changed a lot?" Tanong niya kaya naman taas noo akong tumango.

"Change is inevitable and nothing is constant."

"I like how you changed," sambit niya at ngumiti. "I like you, Victoria."

Naistatwa ako nang hawakan niya ang dalawang kong kamay.

"Victoria, can you be mine... for real?"

Hindi ako makagalaw at nakatingin lang sa kanya. This scene is familiar. His dialogue, this place, this moment.

"Ethan, can you be mine?"

This is one of the scenes in the book written by Victoria. Pero, hindi si Ethan ang nagtapat noon. Bakit nabaliktad?

Huminga ako ng malalim at piniga ang kamay niya. I smiled at him and said the exact words he said back then.

"I'm sorry, Ethan. But I just like you as a friend. I hope you understand."