The sound of the water waves crushing through the sands, the humming of the birds in their nests, and the warmth of the last shine of the sun before the dusk. Everything feels so calming. But my mind is in a total chaos.

"How's the talk with the guardians?" Asked Nickolas as he sit beside me in a low cliff above the seashore.

"Everything they talked about doesn't even made any sense to me. Ang naintindihan ko lang sa mga sinabi nila ay hindi pa ako makakauwi sa ngayon."

I lied. Everything really made sense to me. But my mind refused to accept those thoughts.

Pinagmasdan ko si Nickolas. If he's really the one who cursed Victoria, he's the one who caused all of my sufferings.

But can I blame him? Victoria's so wicked and if I'm in his position, I will also curse her. But what I don't understand is that, why me? Why do I have to pay for Victoria's sins?

"I know that it's wrong but I'm glad you didn't leave," he said as he held my hand.

Ngumiti ako at sumandal sa balikat niya. Ipinikit ko ang aking mga mata at dinama ang haplos ng hangin.

Nickolas doesn't know anything. He doesn't have any idea about the curse. I can't kill him, I would never.

I would rather stay than hurt him.

I already made a decision.

Let the curse be still.

* * *

Days passed until the coronation day came. The people of Winzellia are celebrating for their kingdom will have a new queen as the night come.

Everything is covered with golds and silvers. From the floor to the gown I am wearing right now.

All eyes are locked in me as I walk. There are proud smiles and encouraging nods I'm recieving.

I will be the new queen. I shrugged that thought. Victoria will.

I again walked down the aisle of the royal hall of Winzellia. I let out a slight laugh. I remember, the last time I walked here with people looking at me was that time of my wedding with Primo.

I roam my eyes around to look for someone but I failed to find him. I shook my head. Maybe, it's better that Nick isn't here. I don't know what will happen next after this coronation.

Saglit akong napatigil sa paglalakad nang maalala ang pag-uusap namin ng mga gabay.

"In order to go back to your world, you need to kill him."

Umiling-iling lang ako habang tinititigan ang tatlo. "You know I can't do that. Mas pipiliin ko pang hindi makabalik kaysa saktan siya. I... I love him."

Nakunot ang noo ko nang marinig ang tawa ng kasalukuyan. She seems to be amused with what I am saying as if it was a joke.

"You don't know anything about what you are saying," she said as she stepped towards me.

Her breath touching my bare eara send shivers in me. Then, she whispers something.

"Once the coronation happened, you will know everything. And I doubt that you wouldn't change your mind after that."

Huminga ako nang malalim at nagpatuloy sa paglalakad. Isinantabi ko ang sinabi ng gabay at pilit kinalimutan ito.

I smiled to convince myself that everything will be alright. There's nothing that can change my mind to kill the man I love.

I kneel down the floor and looked at the head priest confidently as he cast an enchantment in me.

"Princess Victoria Velloire, do you take the power and responsibility the kingdom of Winzelia is giving you with all your mind, heart and soul?" the head priest uttered as he sway the legendary sword of Winzelia at both of my shoulders.

"Yes, I do. I gladly accept to be Queen Victoria Velloire of the kingdom of Winzelia. "

I closed my eyes as I felt the golden crown touched my head. Nang maayos nang nakasuot sa akin ang korona ay tumayo na ako at humarap sa mga taong nasasakupan ko na ngayon.

Ngunit napahawak ako sa aking ulo nang makaramdam ng matinding sakit. At sa sandaling iyon, samu't-saring alaala ang bumaha sa aking isipan.

Ngunit isa lang ang nanaig sa aking isipan. Isang alaalang maaaring makapagpabago sa lahat ng pinaniniwalaan ko.

'Sabi nila, ang mga salitang tinuran ng bibig ay madaling pumasok at lumabas sa tainga. Ngunit ang mga salitang naisulat ng pluma, maaaring magtagal ng mahabang panahon.'

Nanginginig man at puno ng dugo at luha ang kanyang mukha, ipinagpatuloy niya pa rin ang pagsusulat.

Ang kanyang damit ay napakadungis at nalalayo sa mga magagarbong bestidang palagi niyang sinusuot.

Ang kanyang buhok ay gulong gulo na kapareha ng kanyang isipan. Her golden crown is nowhere to be found.

She's tired. She's exhausted. But she still writes and writes. Maybe, that's her punishment for all the wicked things she have done

"Isang tuldok at matatapos na ang lahat," sambit niya habang nanginginig na sumusulat sa libro.

She stood from where she's sitting and hugged the book tight. Hindi niya alintana ang ingay at kaguluhan sa paligid. Sabagay, siya rin naman ang may gawa ng lahat ng iyon.

Umakyat siya sa pinakamataas na tore ng kanyang palasyo. Pinakamataas na pwesto, pinakamasakit na pagbagsak.

They are right. Ang pagsisisi nga ay palaging nasa hulihan. At ngayon niya lang pinagsisihan ang lahat kung kailan huli na.

Isang hakbang nalang at matatapos na ang lahat.

Pinagmasdan niya ang librong kanyang isinulat. Ang huling librong madamdampian ng kanyang malambot na kamay. Ang librong pinakaespesyal sa lahat ngunit isinumpa.

Kasabay ng pagbagsak ng huling luha sa kanyang mga mata ay ang pagbagsak niya rin sa lupa. Tapos na. Natuldukan na.

"Paalam, Prinsesa Victoria. Tapos na..." sambit ng isang nilalang na nagtatago sa dilim at pinagmamasdan ang pagbagsak ng prinsesa at kanyang kaharian.

Ngunit bago ipikit ng prinsesa ang kanyang mga mata, bago niya tuluyang wakasan ang lahat, ngumisi siya. Isang ngising napupuno ng kasamaan.

"Nagkakamali ka..."

Matapos sambitin ang dalawang salita ay umalingawngaw sa buong paligid ang kanyang tawa.

Pati ang nilalang sa dilim ay nagimbal sa tawa ng prinsesa dahilan upang magpakita na siya. Lumitaw ang isang pamilyar na mukha ng sorcerer.

"Sa tingin mo ba ay matatalo mo ako nang ganoon kadali? Nagkakamali ka, Nickolas."

Nag-aapoy sa galit ang mga mata ng sorcerer habang pinagmamasdan ang duguang prinsesang nakaratay sa lupa habang nakangisi pa rin kahit na nag-aagaw buhay.

"Hindi ko sinunod ang sumpa. Hindi ko isinulat lahat," mapang-asar niyang saad habang iwinawagayway sa hangin ang isang makapal na libro.

"What a stupid sorcerer. Even your curse is in my favor," wika ni Victoria at humalkhak.

"Babalik ako sa nakaraan sa ibang katauhan at itatama ang mga mali ngunit pagkatapos n'on, babalik ang alaala ko at tuluyan ko nang gugunawin ang mundong ito," turan pa niya at muling tumawa.

Napailing si Nickolas at balak sanang bawiin ang libro ngunit tuluyan na itong mabuksan ni Victoria at lumiwanag ang kapaligiran. Hinigop siya ng libro at naglaho.

Tuluyan nang tumulo ang luha ko kasabay ng pagbubunyi at palakpakan ng mga taong nagdiriwang para sa bago nilang reyna.

Ngunit hindi ko alintana ang ingay nila. Ang tanging tunog na naririnig ko ngayon ay ang mabilis na pagkabog ng aking dibdib.

Nang maglaho si Victoria at hinigop ng libro, nagising siya sa ibang mundo. Iminulat niya ang kanyang mga mata na may iba nang katauhan.

Bilang si Eerah, bilang ako.

"A-Ako si Victoria."

----------------

A/N: Hi, there! Hope this twist made your stay in this story worth it. Mwehehe.

Will be glad to hear your opinions. Mwah!