Aly's PoV

Still the same day

To say that I'm utterly nervous right now would be an understatement. Kinakabahan ako na ewan. Feeling ko may mangyayaring mali sa pagkikita namin ng stalker ko. Paano kung adik pala siya? Paano kung masama pala siyang tao? Paano kung may dugo siyang Adolf Hitler? O may kamag-anak siyang isang Nazi? Paano kung kapitbahay niya ang kamag-anak ni Osama Bin laden? Naku! Sana naman hindi.

I took a deep breath. Deep enough to bury my corpse once my stalker will kill me. Pero sana naman matino siyang tao.

Okay lang 'yan Aly. Everything will be alright.

I mentally tap my shoulder for assurance. Kung hindi man siya ang taong inaasahan ko at may gagawin siya sa'king hindi kaaya-aya ay hinanda ko na ang sarili ko. Nag baon ako ng isang pepper mint spray. Subukan niya lang akong halayin, makikita niya!

At hindi naman ako nag-iisa. Sasamahan naman ako ng taong yelo na si Sirius. I took a peep at my watch. 6:34 palang may 26 minutes pang natitira. Nagpalabas ulit ako ng buntong hininga saka kumatok sa pinto ni Sirius.

Ilang katok din ang ginawa ko saka niya binuksan ang pinto. He open his door just enough for me to see his figure. Hindi ko makita kung ano ang nasa loob. Now that I think about it, never pa akong nakapasok sa apartment niya na hindi na sina Mr and Mrs Emerson ang may-ari. Sa itsura niya mukhang natatakot siyang ipakita ang itsura ng loob ng apartment. Siguro napakarumi kaya nahihiya siyang ibalandra iyon.

Sirius cleared his throat. Kaya agad akong napabalik sa kasalukuyan. Nakakunot ang noo niyang nakatingin sa'kin.

"What is it this time?" Sirius said nonchalantly. Nakahawak ang isa niyang kamay sa pinto habang ang isa ay nakakubli sa bulsa niya. Nakasandal ang isa niyang balikat sa pintuan. Nakasuot siya ngayon ng isang kulay pulang sweatshirt at isang itim na pantalon.

"Ahhh...Itatanong ko lang sana kung ready ka na"

"What. Are. You. Talking. About?" He asked stressing every word with a creased eyebrow as if he just heard that I have a pink unicorn for a pet. Tama, hindi pa pala niya alam na sasamahan niya 'ko. Ngayon ko pa pala sasabihin sa kanya. Nakaligtaan ko kasi kaninang banggitin.

"Sasamahan mo ko diba? Sa park?" It sounded like a desperate request pero wala na akong pakialam.

"I will what exactly?" Napakakalmado ng boses niya. I wonder kung paano niya ginagawa 'yan.

"Diba sasamahan mo ko sa park para i-meet yung stalker ko?" I took a few step back as he mockingly scoff at me. Akala ba niya nagbibiro ako?

"So you want me to accompany you?"

"Yes?" Nag-aalangang usal ko.

"What do you think of me your baby sitter or something?" Galit na pagkakasabi niya. Muntikan na akong mapalundag sa boses ni Sirius. It wasn't a yell but the intensity of his every word is drilling through my every neurons. Freezing all the electrical impulses in my brain.

"Hindi naman sa ganun. Ano kasi---"

"I can't and I won't. I'm busy" He took a step back at akma nang isasarado ang pinto pero mas mabilis ang reflexes ko kaya naharang ko agad ang paa ko sa pintuan.

"Move your foot" He said in authority. Umiling lang ako. Kung ibang tao siguro ang sinabihan niya nun ay agad ng manginginig pero ako si Aly at hindi ako matitinag. Parang si Sirius lang eh.

"Look. My help won't extend in accompanying you Laurel. I guess I've already done enough with this time-wasting matter regarding your stalker"

"Hindi mo naman naiintindihan eh. Kung hindi lang nanganganib ang bu—" I bit back my word. Mabuti na lang hindi ko natapos. Kung hindi lang naman kasi ako mamamatay hindi naman talaga ako magpapasama. I'm a strong independent woman. Pero iba ang sitwasyon ngayon.

"Sirius. Kailangan ko ng look out. Paano kung serial killer pala ang stalker ko? Tapos may mangyaring masama sa'kin?" Pagpapaliwanag ko.

"And what makes you came up with this groundless assumption? Is this claim somewhat rational and justifiable?" Natameme ako sa tanong niya. I bend my head in embarrassment. Shemay! Bakit ba ganito si Sirius? Bakit ba ang dami niyang tanong? Ang swerte nga niya nagpapasama ako sa kanya.

"Do you know why I choose the park Miss Laurel? Because it's a crowded place. Maraming tao. Now if this stalker of you will do something... let's say, mischievous then you can just scream for help. I will say this in the language that you might understand, hindi ko na kailangang samahan ka pa Laurel. Your safety is rest assured so there's no need to be pessimistic."

He explained every word thoroughly. Parang pinamumukha niya sa'king napaka dependent at spineless kong tao. Aish! Now I'm regretting why I even ask for his company.

I slowly move my right foot away from his doorstep.

"Sorry sa abala napaka busy mo pa namang tao. Isipin mo na lang na hindi mo narinig ang sinabi ko" I tried to keep my voice calm. Pero deep inside gusto ko na talaga siyang kalbuhin at paliguan ng mura. I don't know if he recognize the sarcasm because his expression didn't alter but I'm hoping that he did.

"No need for apology Laurel. Now I believe you have some errand to run. Don't keep your stalker waiting"

I mentally rolled my eyes. Ha! How dare him! Kapag talaga tama ang hula ko na masamang tao ang stalker ko at papatayin niya ko ikaw talaga Sirius ang isusunod ko!

"Arrgh! You're one hell of a frustrating and ruthless asshole Sirius! You're the worst person that I've ever known! Asshole! Jerk! Douchebag! You're a piece of shit! Arrgh! Curse you!" Bulong ko sa hangin. Sana may tenga at bibig ang hangin para siya na ang magsabi nun kay Sirius. Padabog akong naglakad patungo sa elevator nang biglang bumukas ulit ang pinto niya.

"Laurel!" Agad akong napalingon. Naglalakad na siya papunta sa akin. Teka...nagbago ba ang isip niya? Tsk. May pa hard to get, hard to get pa tong nalalaman si Sirius. Bibigay rin naman pala.

I crossed my arms under my chest.

"Ano? Nasaniban ka ba ng mabuting espirito at napagpasyahan mong sumama na? Ha! Neknek mo! I don't need your company anymore! I'll be quit just fine by my own thank you very much" Mataray na turan ko. Akala niya siguro tatanggapin ko pa siya. Hindi ko na kailangan ng tulong niya no! My pepper mint spray will suffice.

"No. I'm a man of my words. I'm not going with you" Napakurap ako. What did he say? Arggh! Shemay! Pinahiya ko na naman ang sarili ko. Sirius really has a knack of humiliating me every time.

I put on my best unaffected look. "So anong ginagawa mo dito?"

Hindi niya ko sinagot sa halip ay may inabot siya sa'king kapirasong papel.

"Ano to?"

Sirius look at me for a split second with his are-you-that-stupid look plastered all over his face.

"Have you not encountered this thing called paper before Laurel? Seriously, what planet were you from?" Sarkastikong sabi niya. Pinaningkitan ko lang siya ng mata.

"Alam ko kung ano ang papel Logan Sirius. At isa pa dito ako pinanganak sa palanetang earth kung hindi mo naitatanong. Ngayon ikaw ang hindi nakakaintindi ng tanong ko. What I'm asking is---" Hindi ko na nadugtungan pa ang sinasabi ko dahil bigla na lang siyang sumambat.

"That's my number. Call me if something goes wrong" I blink once. Twice. I blink again. Binibigay niya talaga sa'kin ang number niya? Nakatitig lang ako sa papel na nasa kamay ko. Hindi pa rin ako makapaniwala. Napaka confidential daw kasi ng cellphone number niya and now his giving it to me.

I'm not dreaming right?

Of course you're not dreaming Aly. If you are you should've been dreaming with your carcass somewhere in the forest, stupid!

Hindi ko na namalayan na naglalakad na pala siya papalayo sa'kin pero bigla na lamang siyang huminto.

"One more thing Laurel"

"Huh?" Napaangat ang ulo ko at napatitig sa likod niya.

"I'm not an asshole, a jerk or a douchebag or anything abominable that you think of" Napaawang ang bibig ko sa sinabi niya. Did he heard what I said? But it was just a mere whisper! Paano nangyari 'yun? Nandoon pa rin ba siya malapit sa pinto noong sinabi ko yun? O baka naman ang hangin ang bumulong sa kanya? Aish! Traydor na hangin!

"And please do refrain from swearing especially when you're in my hearing range. It's very unladylike for you to say those offensive words"

Haa! And it's very unmanly for you too to humiliate me like this!

But those words never came out from my mouth. Instead I turn my back on him and head to my destination. Darn him!

*~*~*~

May sobrang laki akong problema ngayong gabi maliban kay Sirius. Hindi ko alam kung papaano ko malalaman sa rami ng tao sa park kung siya ang stalker ko. Aaminin kong napakabobo ko dahil hindi ko ito nagawang itanong kay Sirius kanina. At hindi ko ito itatanong sa kanya ngayon. Gumuho man ang mundo, umulan man ng apoy, bumaha man ng yelo o kahit pa salakayin ang palnetang ito ng mga alien. I won't ask him this time. I guess I will figure this thing out myself.

Nakatayo na ako ngayon malapit sa may fountain ng park kung saan maraming tao. Apat na minuto na lang bago mag alas-syete pero hindi pa rin dumarating ang stalker ko. Paulit-ulit kong sinusuyod ng tingin ang parke kung dumating na ba siya. Pero paano ko nga malalaman kung hindi ko pa naman alam kung anong itsura niya.

Argghh! Napakabobo ko! I knew it! Alam kung hindi gagana ang planong 'to.

I impatiently tap my foot. Kailan ba darating ang stalker ko na yun? Darating ba siya? Baka naman hindi niya nabasa ang note.

Pinilit kong hindi magmukhang balisa. Marahil nandito na siya at tinititigan lang ako. Marahil naghahanap ng magandang tyempo para lapitan ako.

Pasado alas syete na ng muli kong tingnan ang wrist watch ko. I'm holding with my supposition that may be my stalker will just approach me. Sana nga lumapit na siya. Tumingin ulit ako sa paligid. Tinitingnan ko ang mga teenagers na lalaki na ka edad ko lang. Pero mukhang wala sa kanila ang stalker ko.

I wake up from my trance as I heard my cellphone rang. Nagtagpo ang kilay ko nang makita ko kung sino ang tumatawag. Why is my mother calling me? Ano bang kailangan niya? Sasagutin ko na sana nang biglang may kumalabit sa'kin mula sa likuran. O____O

Oh my God! It's my stalker, is it? Kinalabit ako ng stalker ko? Nag-aalangan pa akong lumingon. Paano kung pag lingon ko may nakatutok sa'king baril o kutsilyo? Hinigpitan ko ang hawak ng pepper mint spray na nakakubli sa bulsa ng jacket ko. Just to be ready if he was armed.

Dahan-dahan akong lumingon. Nanlaki ang mga mata ko ng makita ko na ang itsura ng stalker ko. Siya?! Ang taong ito ang nagpapadala sa'kin ng mga bulakalak? Pero imposible! Hindi maaari! Nagkakamali lang siguro ako.

"D-Dave?" I uttered his name, a name I barely can't even recognize up to this moment. It couldn't be him! This isn't right. Hindi pwedeng maging siya! We're friends at mukhang may iba naman siyang nagugustuhan. Pero kung siya nga bakit niya ako binibigyan ng itim na mga bulaklak? Bakit ayaw niyang magpakilala?

"Aly? I knew it, it's you" Nakangiting sabi niya. Mas lalo akong kinabahan sa aura niya. Hindi ko na magawang pansinin ang patuloy na pag ri-ring ng cellphone ko.

"B-bakit ka nandito?" Hindi ko na mawari ang bilis ng tibok ng puso ko. Mas lalo itong bumibilis habang naghihintay ako sa maaaring sagot niya.

Please huwag mong sabihing para makita ako. Please huwag mong sabihing dahil sinabi kong gusto kong makipagkita sa'yo. Please don't.

"To see you" Oh God! My jaw drop to the ground in complete disbelief. Parang may isang atomic bomb na bumulusok sa harap ko. This is not happening. Baka nananaginip lang ako.

"Ba-ba...kit?" Napaatras ako nang humakbang siya papalapit sa'kin. Bigla akong kinilabutan.

"To see if you will really show up" Sweet Jesus! Oh God! Naririnig ko na ang lakas ng kabog ng puso ko. Hindi na ako magtataka kung lahat ng tao dito sa park ay makakarinig ng pintig ng puso ko. Hindi naman siguro ako magagawang patayin ni Dave diba?

"I-ikaw ba ang...ang..." Hindi ko na natapos ang sinasabi ko ng biglang nag ring ang cellphone ni Dave.

"Excuse me, sasagutin ko lang 'to" His voice sounded so calm. Nakatitig lang ako sa kanya habang sinasagot niya ang tawag.

"Oo, nakita ko na siya" Pagkasabi ni Dave nun sa taong tinatawagan niya ay tumingin siya sa'kin.

"Huwag kang mag-alala mukhang wala naman. Yeah, you owe me Josh. Of course I will. Okay. Bye"

Bakit siya tinawagan ni Josh? Hindi ko na maintindihan ang mga nangyayari.

"That was Josh. Tinatanong kung nakita na ba kita" Kumunot ang noo ko. Alam ba ni Josh na si Dave ang stalker ko? Seriously, what on earth is happening here?

"Bakit ka niya tinawagan? Hindi naman kayo close ah"

"Well, he seemed troubled with the letter in your locker. Nabasa niyang may kikitain ka raw sa park. Eh hindi raw siya makaalis sa bahay nila kaya tinawagan niya ko para tingnan kung sino ang gusto mong kitain. Turns out mukhang wala naman. Well, wala nga ba Aly?"

Tila nabunutan ako ng isang matulis na tinik sa dibdib. Hindi si Dave ang stalker ko. Pweeew! Thank Godness.

"Ahhh...Naku wala. Prank lang 'yun" Palusot ko na lang.

"Well, napansin ko kanina pa nag ri-ring ang cellphone mo. Hindi mo ba sasagutin?" Saka ko lang napansin ang tuloy-tuloy na pag ri-ring ng cellphone ko. I excuse myself saka ko ito sinagot.

"Mom. What do you want?" I said curtly.

"Na'san ka na anak? Diba may family dinner tayo tonight? I already inform you last Saturday."

Napasapak ako sa noo. Oo nga pala. Yung tumawag si mama sa elevator nabanggit pala niya ang dinner na 'to.

"Nandyan ka ba sa park?" Nanlaki ang mata ko sa tanong ni mama. Paano niya nalamang nandito ako sa park? Manghuhula na rin ba siya?

"Mom. H-How did you know that I'm at the park?"

"Sabi kasi ng kapatid mo nandyan ka. Siya na daw ang susundo sa'yo" Mas lalong namilog ang mga mata ko. Paano nalaman ng magaling kong kapatid na nandito ako sa park? Hindi kaya...

Where is that creep!

"Please do show up anak ha? Tawagan mo na lang ako kung nakita mo na ang kuya mo. I'll hung up now. Bye"

"Bye" Wala sa sarili kong sambit. How can he toy with me like this? Why did he purposely send me those freaking flowers? What is it that he want this time?

"Aly uuwi ka na ba? I'll give you a ride" Rinig kong usal ni Dave. Tumingin ako sa kanya saka umiling.

"Salamat. Pero mukhang hindi na. May hinihintay akong sundo na pinadala ni mama. May dinner daw kasi kami ngayon" Tumango naman siya saka nagpaalam na.

Ilang minuto pa ang nakalipas nang magring na naman ang cellphone ko. Agad na nagtigis ang bagang ko sa bumalandrang pangalan.

"Na'san ka?" Pambungad na tanong ko sa magaling kong kapatid. I hope that the tone of my voice is enough for him to distinguish that I am dead furious right now. Angry enough to buried him alive.

"Turn around" He said coolly. Sinunod ko naman ang sinabi niya. And I saw him standing before me with black roses on his hand. Bloody hell! Siya nga. Bakit ngayon ko lang namalayan na tugma ang initial na nasa sulat?

Because you're dumb Aly, that's why.

I ended the call and tugged my cellphone back to my pocket, not removing my perilous stare to him. How could he pull out this ridiculous stunt? Ang daming tanong na bumabagabag ngayon sa utak ko. Bakit niya kailangang magpanggap na stalker ko? At ano ang ibig sabihin ng mga itim na rosas na iniiwan niya sa locker ko?

"I know you're expecting me, sister"

"Elrik. You bloody creep!"

*~*~*~

A/N: You didn't saw that coming, didn't you? Anyways, naaalala niyo pa ba si Elrik? Nabanggit ko siya sa chapter 6 at 7. At isa pa, sobrang natutuwa ako kay Sirius. Hahaha. I really love writing him.

Please do share your thought(s) about this story whether it's nice or not. I'm open for criticism but please don't go hard on me, I'm still an amateur. Sa lahat ng naghihintay ng update, maraming salamat kahit napakatagal ng update. Thank you sooooo much!

And please don't forget to comment and vote. I really hope you won't abandon this story.

Yours Truly,

-Gie