Kabanata 18: Lie

Nakipagkamay ako kay Tristan na walang tigil sa pagpapasalamat, tanging ngiti na lang ang naisasagot ko. Sa gilid niya ay si Thalia na akay-akay pa rin si Davina, pinunasan niya ang luha sa mata niya bago inabot ang kamay ko.

"Maraming salamat, Jude..." nakangiti niyang sabi. "Ang swerte sa 'yo ni Aara."

Tumingin ako kay Aara na abala sa kanyang phone. Tumikhim ako para kunin ang atensyon niya. "May pupuntahan pa raw sina Thalia at Tristan. Malamang na family bonding," sabi ko.

Tumaas ang mga kilay niya. "So?"

Bahagya akong lumapit sa kanya. "It's their time, Aara. Family bonding. You are not belong," I whispered.

Napatitig siya sa akin, ngumisi ako. Nagpaalam na kami sa kanila. Nakasunod lang ako kay Aara na nauunang naglalakad sa akin palapit sa sasakyan kong nakaparada sa gilid.

Huminto siya malapit sa sasakyan ko at humarap sa akin. Pinasadahan niya ng tingin ang kanan kong kamao na nakabalot sa panyo, bahagya ko 'yong itinago sa likod ko.

"What's that?" she asked.

Hindi ko siya sinagot. Lumapit ako sa sasakyan ko at pinatunog 'yon bago binuksan ang pinto. Tumingin ako kay Aara. Bumuntong-hininga siya bago pumasok. Maingat na isinara ko ang pinto pagkapasok niya at umikot sa kabila.

Binuhay ko ang makina ng sasakyan at maingat na inilabas ng parking lot. Pinatakbo ko ito sa katamtamang bilis nang nasa highway na kami. Hindi ko na rin naitago ang kanan kong kamao na nakahawak sa manibela. Napansin ko na rin na medyo tumagos na roon ang dugo.

"You can't hold the steering wheel tighter?" Sarkastiko siyang tumawa. "I wonder why? I wonder why can't you tell me what happened?"

I winced when the wounds on my right fist slightly hurt when I tried to squeeze the grip on the steering wheel. Hindi na rin ako tinantanan ng tingin ni Aara, partikular ang kamao kong may sugat.

I let out a heavy sigh. "It's nothing, Aara."

She snickered. "I didn't know wounds would appear for nothing," she snickered.

"I tend to hurt myself in times of frustration," I admitted.

I threw a glimpse of her, she was confused just by looking at her fuzzy eyes. Mahina akong tumawa. Tinangka kong hawakan ang kamay niya gamit ang kanan kong kamay pero tinapik niya ito.

"Aw..." I winced in pain.

"Oh, sorry. I didn't know wounds that appears for nothing also hurt," she mumbled, sarcastically. "And I don't think we should be sorry for doing something we had no idea could hurt."

I shook my head. "Can you still remember when you and Irene had an argument? It triggered her condition and you almost said that word... Sorry?"

"I was hesitant and I didn't say sorry..." I caught her, rolling her eyes. "Speaking of the angel, how is she?"

I smiled. "She started an online business..."

"Let me guess... Cookies?"

I laughed. "Irene's heart..." I grinned.

"Whoa. Buti naman hindi ka umalma? Knowing how protective you were to her."

"Limits before other thing." Tinapunan ko siya ulit ng saglit na tingin. "That's our rule. I still prioritize her health above all. We can be happy without hurting ourselves."

"Maybe, we can. But the happiness after you conquered pain is even better than the happiness you got for avoiding pain."

"That's deep, babe..." I winked at her.

She rolled her eyes. "If you will pursue to pull her from any pain, you are just pushing her to even more worst. It is easy to get through of a feeling we are no longer stranger with."

"I love your words, babe..."

"Every pain is a lesson, every lesson makes us strong. The more you avoid it, the more you get weak."

Itinabi ko ang sasakyan sa harapan ng building na tinutuluyan niya. Hindi siya agad bumaba, tumingin ako sa kanya. I stared at her deep eyes, to her pointed nose, and down to her lips

"Pwede ko na bang makuha ang bayad mo?" tanong ko nang hindi inaalis ang tingin sa kanyang labi.

"Okay... I will just get my wallet." I gulped hard the way she moves her lips.

She was about to open the door when I grabbed her arms ang pulled her for a kiss. She was shocked at first, after a few second, she responded from my kiss. She sat in my lap, facing me, without interrupting the kiss.

Her kiss was hard that she kept on biting my lower lip. She opened her mouth slightly, and so I made my way in. I traveleved every details in every angle of her mouth with my tongue. I opened my eyes, hers were shut.

Bahagya kong inililis ang damit niya at ipinaragasa sa kanyang katawan ang aking kaliwang kamay habang ang isang may sugat ay nakayakap sa kanyang likuran.

I cupped her left breast using my free hand and the sound of her sweet moans made me even more thrilled. I unclasped her red hued bra rand throw it at the back seat. I kissed her down to her neck, on her collarbone, slightly giving small kisses.

I looked up while kissing her neck, her eyes were shut. Kagat-kagat niya ang ibabang labi habang ang kanyang kamay ay nakahawak sa buhok ko. I slighlt bit her neck.

"Shit!" She pushed me. Shocked was written all over her embarassed face.

I bit my lip when her breasts were like a huge mountains before my eyes, it was such a fascinating scene until she covered them with her arms. Bumali ang leeg ko dahil sa pagkabitin.

"Shit..." She softly cursed. Ibinaba niya ang kanyang damit at kinuha ang bra sa likuran at umalis sa kandungan ko. Masyadong mapula ang kanyang mukha habang iniiwasan ang tingin ko. "I think... I am already paid."

Binitbit na lang niya ang kanyang bra paglabas ng sasakyan ko at tumakbo papasok sa building. I groaned in frustration and loosen my belt when it felt uncomfortable. I turned the thing behind my underwear in a comfortable position. I also unbuttoned the first three button of my polo when I felt suffocated and hot.

"Fuck..." I whispered, softly. "Bitin. Shit."

Pagkauwi ko ay mabilis na hinanap ko si Irene. Ang sabi ni Aling Soreng ay nasa likod daw ng bahay pero pagkarating ko ro'n ay wala siya. Sinubukan ko pa siyang hanapin sa kwarto niya pero hindi ko siya nakita. Sumuko ako sa paghahanap dahil mukhang wala naman siya sa bahay ngayon.

"Wala siya, Aling Soreng..." sabi ko pagkapasok sa kusina.

Napatingin naman siya sa akin, mukhang naguguluhan. "Ang sabi niya ay magpapahangin lang siya."

"Pero hindi po niya kung saan?"

Umiling siya. "Ang akala ko ay sa likod."

Napatango na lang ako. Lumapit ako sa kanya at inabot ang tinimpla niyang kape. Pumunta ako sa salas at ipinatong ang tasa ng kape sa gilid. Kinuha ko ang remote contron ng TV and turned it on. I changed the channel in sports. Mabilis ko ring inilipat nung hindi basketball ang palabas.

I scanned the channels and when I didn't find anything to watch, I also turned it off. Kinuha ko ang kape sa gilid, bahagya ko 'yong hinipan bago sumimsim. Kinuha ko ang phone sa bulsa ko.

Napailing na lang ako nang wala man lang message si Irene. Bumuga ako ng hangin bago ginalaw ang tipahan.

"Where are you?" I shot her a message.

I also checked my emails, facebook notifications, watched random videos scattered on my newsfeed and still, no response from Irene. I have no idea know how long I've been sitting here, waiting for her.

Huwag lang niyang sasabihin na nakipagkita siya kay Klaus. Sinabi ko na sa kanya na huwag ie-entertain ang lalaking 'yon. I really hate it when someone takes other's personal information without their consent, it is such an indecent and unprofessional move. And I really hate it even more when strangers make a phone call without texting first to introduce themselves and ask permission to call. To make it short, I hate how Nick Klaus makes move, it triggers my vile veins.

Matapos kong maubos ang kape ay ibinalik ko na ito sa sink sa kusina. Naabutan ko si Aling Soreng na busy sa kanyang phone, malamang ay dahil sa facebook na naman.

"Busy po ah?" biro ko na ikinalingon niya.

Mahina siyang tumawa bago ibinaba ang kanyang phone. "Wala pa ba si Irene?" tanong niya.

"May tanong po ako..." Sumandal ako sa lababo habang nakatingin kay Aling Soreng na nakaupo. "May nahahalata po ba kayong kakaiba kay Irene?" tanong ko.

Umiling siya. "Bakit? May problema ba?" nagtataka niyang tanong. Bumagsak ang tingin niya sa kanan kong kamay. "Teka... Anong nangyari sa 'yo?"

Ako naman ang umiling. "Wala po ito," nakangiti kong tugon. "Sige po. Pasok na muna ako sa kwarto," pagpapaalam ko.

Pagkapasok ko sa kwarto ay umupo ako sa kama. Dahan-dahan kong inalis ang panyo sa aking kamay, medyo nawala na rin ang sakit. Tumambad sa akin ang medyo namumula pang kamao, may mga sugat din. I opened and closed my hand to stretch and feel it.

Natigilan ako nang maalala na naman ang nangyari kanina. She still loves me, I can feel it. Itinulak ko ang sarili ko sa ulunan ng kama at isinadal do'n ang likod ko. Napangiwi ako nang makalimutan na sa makalawa na ang birthday ko. Time flies really damn furiously quick.

I found myself yawning. I took a glimpse of the clock hanging on the wall. It's already 5 P.M. I'll just take a nap. Umayos ako ng higa at nakangiting ipinikit ang aking mga mata.

Nagising ako nang mag-ring ang phone ko, nakapikit na kinapa ko ito sa bulsa ko at bigla na lang sinagot nang hindi tinitignan kung sino ang nasa linya.

"Hello?" inaantok na bungad ko, medyo irita pa dahil sa pang-iistorbo.

I opened my eyes. Naningkit ang mata ko habang naghihitay ng sagot sa kabilang linya.

"Hey, Jude..." bati ng isang baritonong boses sa kabilang linya.

Parang nawala ata ang antok ko nang makilala ito. "T-Tito Elizar. Napatawag po kayo?"

Itinukod ko ang kamay ko at sumandal sa ulunan ng kama. Kinusot ko ang mata ko. Tumingin ako sa orasan. 9:00 P.M na pala. Ramdam ko rin ang pangangalay ng likod ko.

"Jude... I am sorry for what Aara did to you," he said, apologetic. "I really am sorry for that."

I gulped, trying to complete a sentence for the response, but I think, I lost with words. Natutop ako sa kinauupuan ko. Aara took the blame... Ngayon ko lang naramdaman ang frustration.

"Don't worry, she will learn her lesson. Pinutol na namin lahat ng source ng pera niya. Wala siyang magagawa kung hindi ang bumalik sa 'yo at ituloy ang kasal. Ako ang bahala."

"It's not her fault..." Lumunok ako. "Ako po ang may kasalanan kung bakit siya umatras sa kasal."

Umabot ng ilang segundo bago siya nakasagot. "Why, Jude?"

Bumuntong-hininga ako. "Don't worry, Tito. I'll fix this as soon as possible. Sorry po..."

Wala akong narinig na salita sa kabilang linya. Bahagya akong kinabahan. Naghintay pa ako ng ilang segundo bago siya muling nagsalita.

"I've been asking myself, why would Aara do such thing. I know my daughter, she loves you so much. It really felt strange... Her decision all of a sudden." I could feel how frustrated he was. Narinig ko ang pagbuntong-hininga niya. "I knew there's something wrong."

"I'm sorry, Tito..." I bit my bottom lip, guilty.

"Get back my daughter as soon as possible, Jude, because once I get her first, you won't ever see her again." Ramdam ko ang pagbabanta sa boses niya.

I was about to say something when he suddenly ended the call. I found myself holding back my breath until the call ended. Nabitawan ko ang phone ko sa kama. Hinilamos ko ang palad ko sa mukha ko. I won't let that happen.

I let out a heavy sigh.

Tanging sina Mommy, Daddy at Aling Soreng lang ang naabutan ko sa kusina. Umupo ako sa bakanteng upuan at pasimpleng sinulyapan ang bakanteng upuan na madalas upuan ni Irene.

"You seem so tired, son..." pagpuna ni Mommy. "You okay? Masyado ka bang stress sa trabaho?" Sunud-sunod na tanong niya.

Nakangiting umiling ako.

Napansin ata ni Daddy na hinahanap ng mata ko si Irene. "She just finished eating, bumalik agad sa kwarto para raw makapagpahinga," sabi niya.

Napatango naman ako. Kumuha na rin ako ng pagkain at nagsimula ng kumain. Ramdam ko ang mga nanunuring mata ni Mommy kaya iniwasan ko ang mga 'yon.

We talked about the preparation for my birthday. Mom decided to do the celebration in a resort. Hindi naman ako tumutol dahil gusto ko rin 'yon. Ang sabi pa niya ay hanggang 8P.M lang daw sila ng mga katrabaho at kaibigan niya at iiwan na nila kami para mas makagalaw nang maayos.

Pagkatapos kong kumain ay pumunta ako sa kwarto ni Irene. Kumatok ako sa pinto nang tatlong beses bago niya ako pinagbuksan. Bagong ligo lang siya base sa basa niyang buhok at masyado pa ring buhay ang umaalingasaw na shower gel niya.

"Can I come in?" I asked.

"Sure..." Binigyan niya ako ng space para makapasok. Pagkapasok ko ay isinara niya ulit ang pinto.

Pagkaupo ko sa kama ay naabutan kong bukas ang kanyang laptop. Mabilis na tinupi niya 'yon nang mapansin na roon ako nakatingin. Tumikhim ako bago umayos ng upo.

"Where have you been?" Panimulang tanong ko.

Umupo siya sa upuan na malapit sa salamin kung nasa'n ang mga gamit niya sa katawan. Iniharap niya sa akin ang upuan habang nagsusuklay ng basang buhok.

"Business," she simple said.

I nodded my head. "Akala ko nakipagkita ka kay Klaus," sabi ko.

Bahagya siyang natigilan. "Actually..."

"Is he your business now?" I mocked.

"Jude. He is my friend..."

"Whoa. That fast?" May halong panunuyang sabi ko.

"Pwede bang huwag na nating pagtalunan ito?"

Nakaramdam ako ng inis dahil sa sinabi niya. "Ganyan na ba ang nagagawa sa 'yo ng lalaking 'yon?"

"I don't want to talk about this..." Tumalikod na siya at humarap sa salamin.

Mahina na lang akong natawa habang naiiling. Tumayo na rin ako at handa ng lumabas. Naglakad ako palapit sa kanya. Nagkatinginan kami sa salamin. Tamad ang tingin na ibinibigay niya sa akin.

"We will talk about this later..."

Bahagyang nanlaki ang mata niya. "Jude. I am tired. I can't do escape."

"I don't care. Let us make another episode of forbidden escape later."

Lumabas ako ng kwarto niya. Masyadong pabagsak ang mga yapak ko habang papasok sa aking kwarto. Pagkapasok ay pabagsak na isinara ko ang pinto. Kinuha ko ang phone ko at hinanap ang pangalan ni Klaus sa contacts ko.

I tried to call him but he didn't answer. My hands were shaking while typing a message for him.

"Let's talk tom. Jackass." I texted him.

I typed another message for Irene. "11PM. No excuse. Ready your valid reasons."

Napangiwi ako nang maramdamang bahagyang humapdi ang kanan kong kamay. I plugged in the charger of my phone. Tumayo na ako at kumuha ng damit sa closet bago pumasok sa shower room.

10:40 P.M pa lang ay lumabas na ako ng kwarto. Dumaan ako sa kwarto ni Irene, sinubukan kong buksan ang pinto pero nakakandado pa rin kaya malamang na nasa loob pa rin siya. Tahimik na ang buong bahay.

Pumunta ako sa panglimang poste ng ilaw, pakaliwa, kung saan madalas ang tagpuan namin ni Irene. Sumandal ako sa poste at tumingala sa malawak na kalangitan.

I don't want to meddle on her life, especially when it comes to love but I just can't help it. Gusto kong makilala ang lalaking gusto niya at kung si Klaus man 'yon ay handa pa rin akong suportahan sila. Pero hindi ko lang matanggap ay ang paraan nila. Palihim at medyo mabilis.

Mayamaya rin ay dumating na si Irene. Wala kang mababakas na emosyon sa kanyang mukha. Lumapit siya sa akin habang nakapasok sa magkabilaang bulsa ng kanyang jacket ang dalawa niyang kamay.

"Where?" she asked.

Bahagya akong natawa. "Why so dry?"

"Come on, Jude. Inaantok na ako..."

Bahagya akong nasaktan na tila lumalamig ang pakikitungo niya sa akin. Parang naglaho ang excitement sa mukha niya tuwing gagawin namin ito. Pumunta kami sa quadrangle ng subdivision. Malawak dito at napaliligiran ng mga lamp post. May dalawang tao sa malayong bench, mukhang seryoso rin ang usapan nila.

Umupo ako sa isang bench habang si Irene ay nanatiling nakatayo.

"Baka mangawit ka. Upo ka muna," aya ko sa kanya.

Tinapunan niya ako ng saglit na tingin bago umupo sa tabi ko. Sumandal ako habang siya ay diretso lang ang upo. Inalis ko ang hood na nakasuot sa kanya.

"Nick and I are already friends." She turned her face to me. "There's nothing wrong about being friends. Wala kaming ginagawang masama. I also put limits first... So, what?" Ngumingisi siya na parang naghahamon.

"Wala ba akong karapatang malaman ang bawat detalye sa relasyon niyo?"

"Alam mo naman, hindi ba? Kakasabi ko lang na magkaibigan na kami."
"Bakit palihim kang nakikipagkita sa kanya?" bahagyang tumaas ang boses ko.

Umiling siya. "Why do you care?"

I let out a heavy sigh. "I am sorry for meddling too much in your life," I mumbled.

Bahagyang lumambot ang kanyang mukha at napaiwas ng tingin. Umihip ang hangin. Nanatili akong nakatingin sa kanyang likuran.

"Naiintindihan ko naman..." pabulong niyang sabi. Yumuko siya. Pinantayan ko ang upo niya. Nakatingin siya sa kanyang mga kamay at pinaglalaruan ang mga 'yon. "You are just worried."

"Being in love is one of the most sweetest things in this world and one of the scariest at the same time. Once you feel it, there's no way you can stop it." Lumapit pa ako nang bahagya sa kanya. Tumingin siya sa akin.

"That's life, right?"

"Tell me, Irene... Are you ready to fall in love?"

She gulped when I held her hands. Napatitig siya sa akin.

"What if I fall in love?" she asked.

I smiled. "Then, be in love."

"But what if already fell in love?" Nagtubig ang kanyang mga mata.

Nawalan ako ng sasabihin dahil sa gulat. Mabilis na binawi niya ang kanyang kamay mula sa pagkakahawak ko para punasan ang kanyang mga luha. Nakatingin lang ako sa kanya.

"I-Irene... You can't be in love that fast." Bahagya akong nabahala sa sinabi niya.

Bahagya siyang tumawa. "Trust me, I can."

"Hey..." Hinarap ko siya sa akin. "How can you say you are in love?"

She shrugged her shoulder. "I don't know. I just feel it."

I gulped hard. Hinila ko siya at niyakap nang mahigpit.

"Kakausapin ko bukas si Klaus. Don't worry, I am not going to ask him to stay away from you. I won't take away your happiness."

Tinulak ako ni Irene palayo sa kanya. Kinunutan niya ako ng noo na parang hindi makapaniwala sa sinabi ko.

"Klaus?" she asked. Bumali ang leeg ko nang maguluhan. "You are right. I can't be in love that fast. Can we go home now?"

Napatitig ako sa kanya.

"May gusto ka bang sabihin sa akin, Irene?"

"Can we just go home, please?" she pleaded.

Sinabayan niya ang tingin ko. Nauna siyang tumayo sa akin at naglakad palayo. Mabilis na sumunod ako sa kanya at pinantayan ang malalaki niyang hakbang.

We were just silent until we got home. Dumireretso siya sa kwarto niya at ako naman ay sa kwarto ko. Pagkasara ko sa pinto ay napansandal na lang ako rito. Bahagyang umigting ang dibdib kong masyadong kabado.

I know it was a lie.

She is in love... But not with Klaus.