Zanim przeszliśmy do rozmowy, minęło kilkanaście minut. Chyba jemu też się do tego nie śpieszyło, jednak mi to było na rękę. Nie chciałam wysłuchiwać jego wyjaśnień, które pewnie i tak nie byłyby prawdą. Skuliłam się na fotelu i patrzyłam przez okno, chyba w każdym pokoju było takie wielkie, bo aż na trzy czwarte ściany. Krajobraz był piękny, aż zapragnęłam wyjść z tego mieszkania i zwiedzić to miasto, ale to było niemożliwe.

― Trafiłem z rozmiarem? ― zapytał w końcu, a ja pokiwałam głową. ― Usiądziesz obok mnie? ― spojrzałam na niego, mimo że jego twarz nie wyrażała żadnych emocji, to głos był niepewny. ― Nie zjem Cię. ― uśmiechnął się, ale widząc moją minę, westchnął. ― Pocałowałem ją, bo to był jeden z jej warunków. ― uniosłam brew. ― To moja ex, nie wiem jak, ale dowiedziała się, czyją córką jesteś i chciała o tym powiedzieć szefowi. Nie chciałem, aby coś Ci się stało, więc zgodziłem się na to wszystko, co wymyślała...

― Spałeś z nią? ― zapytałam, mając nadzieję, że domyśli się, o jaki czas mi chodziło. Kiedy pokiwał głową, oczy zaczęły mnie piec. Może w przyszłości wybaczyłabym mu ten pocałunek, ale tego nie. Czemu mi o tym nie powiedział wcześniej? Pilnowała go? ― Mogłam się posłuchać ojca i brata, kiedy wpajali mi do głowy, że mam się trzymać z daleka. Nie musiałabym wysłuchiwać zbędnych wyjaśnień, które nie mają dla mnie znaczenia.

― Nie planowałem tego! ― krzyknął. ― Myślisz, że co? Że porwałem Cię tylko dlatego, żeby Cię oszukiwać?! Nie jestem typem, który niszczy osoby, które są dla mnie ważne! ― wstał i podszedł do okna. ― Zjebałem to, ale ja Cię kocham do kurwy nędzy! Jesteś jedyną normalną, a zarazem dobrą "rzeczą" jaka mnie spotkała... ― powiedział już ciszej. ― W całym swoim pierdolonym życiu nie zaznałem tyle szczęścia, co z Tobą przez ten czas. ― odwrócił się w moją stronę. Nie wierzyłam własnym oczom, w jego oczach lśniły łzy.

Nigdy nie sądziłam, że zobaczę jego słabości, on zawsze był uśmiechnięty albo neutralny. W tamtej chwili był dużym chłopcem, który nie chciał pożegnać się z mamą, kiedy pierwszy raz zostawiła go samego w przedszkolu. Po dłuższej chwili wstałam z fotela i podeszłam do niego, a on od razu mnie do siebie przyciągnął. Nie wybaczyłam mu, ale nie mogłam patrzeć na niego w tym stanie. Bolało mnie to, w dalszym ciągu coś do niego czułam, a tego uczucia było się cholernie ciężko pozbyć. Tak czy siak, byłam na niego skazana, bo wątpiłam w to, że za chwilę wrócimy do domów i o sobie zapomnimy.

― Myślisz, że Twój szef wie, że spotykałeś się ze mną? ― zapytałam cicho, ale nie doczekałam się odpowiedzi. ― Oscar... ― odsunęłam się od niego i popatrzyłam w jego lśniące oczy, wycierając samotną łzę na jego policzku.

― Wie, sam mu o tym powiedziałem. ― zdziwiłam się. ― Wcisnąłem mu kit, że chciałem tym uzyskać jakieś informacje na temat Twojego ojca, ale ta szmata wszystko zepsuła. On jest pewny, że Manson Cię wywiózł do Europy lub Azji. ― westchnął. ― Zostawiłem kartkę u Twojego brata, informując go o tym, żeby nie zrobił nalotu na siedzibę.

―  Po co? ―  chłopak spojrzał na mnie jak na idiotkę, a po chwili wyjaśnił mi, że jakby się jego szef dowiedział o tym, że go okłamał, to nie dość, że on by marnie skończył, to jeszcze na jego oczach, torturowałby mnie. ― Manson tego tak nie zostawi. Dean pewnie od razu zadzwonił do Oliviera. ― westchnął i zaczął mi tłumaczyć, że dzięki temu, chociaż cały gang się nie dowie, że  zakochał się we mnie. 

― Nie będę Ci tłumaczył wszystkiego, bo szkoda na to czasu. ― mruknął i chciał mnie pocałować, ale mu nie pozwoliłam. ― Aniołku, nie możemy zacząć od nowa? ― wzruszyłam ramionami. ― Naprawdę, zrobiłem to tylko dlatego, żeby Cię chronić. 

― Daj spokój. ― poprosiłam. ― Zdradziłeś mnie, myślisz, że po tym, co mi powiedziałeś, rzucę Ci się w ramiona? ― uniosłam brew. ― Nie jestem taka naiwna, jak mogłoby Ci się wydawać. Gdybyś chciał, to byś coś wymyślił innego, groził jej lub zabił, cokolwiek. Uratowałeś siebie, nie mnie. ― po tych słowach wyszłam z pomieszczenia, kierując się do sypialni. ― Czego Ty chcesz człowieku?! ― krzyknęłam, kiedy wszedł chwilę później. 

― Ciebie? ― prychnął. ― Pamiętaj, że jesteś na mnie skazana i jesteś na mojej łasce...

― I co?! Będziesz mnie po kątach rozstawiał? Może jeszcze mnie zgwałcisz? ― chłopak podszedł do mnie, łapiąc za ramię. 

― Nie pozwalaj sobie. ― syknął mi prosto do ucha. ― Fakt, że Cię kocham, nie znaczy, że będziesz się do mnie rzucać. 

― Skakanie z okna chyba nie jest takim złym pomysłem. ― powiedziałam cicho. Byłam przerażona, ale raz w życiu nie chciałam tego pokazać. 

To był błąd, bo nim się obejrzałam, a znów byłam przykuta do łóżka. Zaczęłam się szarpać, ale to tylko rozśmieszyło chłopka. Oskar ściągnął koszulkę i położył się obok mnie, leżał twarzą w moją stronę. Patrzyłam na niego ze łzami w oczach, które otarł. Dotknął mojego policzka, po czym się zbliżył i wpił się w moje usta, rękę przesuwając na moje włosy. Nie było to delikatne, a nachalne. Robiąc to, pokazywał, kto rządził. 

#######

Są tu jacyś maturzyści? Jak wyniki?

Ja się pochwalę, że zdałam ;p