Pojechaliśmy do sklepu meblowego od razu po pracy. Właściwie to spotkaliśmy się na miejscu, bo każdy z nas ma swój samochód.

- Hej - czasem nie wiem jak powinnam witać się z moim mężem. Czy skoro jesteśmy tak długo razem to wystarczy 'hej' czy może tęskny pocałunek? Czy zależy od sytuacji? W filmach wszystko jest proste.

- Dzień dobry, pani - Luke rozwiewa moje wątpliwości. Dotyka czule mojego policzka, a potem całuje mnie z doskonałym wyczuciem. Tak było kiedy zawsze. Pierwsze dwa lata po ślubie były jak bajka.

- Jaka kanapa będzie pasować? - pewnie wybierzemy coś szarego.

- Może ma być po prostu wygodne? - patrzę na mojego męża, który rozgląda się po sklepie. Jest znaczenie wyższy od każdego kogo znam. Jego szerokie barki wyróżniają się na tle innych, a idealnie ułożone włosy podkreślają jego rysy twarzy.

- Co myślisz o tej? - Luke siada na szarej kanapie - Chodź tu i sprawdź - siadam obok niego i zaczynam podskakiwać.

- Nie jest źle - nasze spojrzenia się krzyżują - Ale czy nie potrzebujemy czegoś większego?

- Wiesz, że nie zamierzam na niej spać, Nikki? - kiwam głową - Możemy zasnąć robiąc coś razem, ale nie...

- Dobra, dobra - nie wiem dlaczego ale do moich myśli wkrada się nagle Kate.

- Chcesz usłyszeć tajemnice? - Luke z zainteresowaniem patrzy na mnie - Ale musisz przysięgać, że nikomu nie powiesz - marszczy czoło, a potem nerwowo pociera brodę - Muszę o tym komuś powiedzieć - kiwa głową.

- Obiecuje.

- Nie powiesz Mikowi - Luke się trochę krzywi.

- Mam też innych przyjaciół, Nikki - chwile zajmuje mu zrozumienie tego - O nie.

- Kate jest w ciąży - Luke wstaje z kanapy.

- Czy mówisz mi o tym, bo to nie dziecko Mika?

- Czyś ty oszalał? - i nagle się uśmiecha.

- Więc w czym problem? - tak właśnie zawsze myśli on.

- Nie mają zbyt dużego stażu.

- Kochanie, Mike będzie prze szczęśliwy mając dziecko z Kate. On planuje się jej oświadczyć - teraz on wydał tajemnice - Nie mów Kate - kiwam głową - Przysięgnij.
 
- Przysięgam.

- Czy my mówimy sobie wszystko? - pyta nagle.

- Chyba na nowo zaczynamy - cmokam go w policzek i idę do kolejnej kanapy.

W końcu wybieramy granatową kanapę i wracamy do domu.

- Chodź - Luke ciągnie mnie za rękę - Miałem dłużą przerwę na lunch - wszystko już jest przygotowane. Jego sztalugi, farby...

Luke zaczyna zdejmować z siebie garnitur.

- Leć się przebrać, jesteś dzisiaj moją modelką - wspominał o niespodziankach?

- Co? Nie!

- Tak, Nikki. Dzisiaj namaluje ciebie - zostaje w samych spodniach od garnituru, ale je też szybko ściąga i zamienia na dresy.

- A koszula?

- Wiesz, że nie lubię w nich malować - mój artysta.

Więc biegnę się przebrać po to, żeby szybko wrócić do faceta w którym byłam zakochana. Ubieram na siebie tylko jego koszulkę. Znowu mogę poczuć się zakochana. To głupie, że to uczucie nie jest wieczne.

- Jestem - obejmuje go od tylu w pasie.

- Tak myślałem - chichocze w jego plecy, a potem staje przodem do niego.

- Może być? - Luke niewinne ściska mój pośladek.

- Wiedziałem, że wybierzesz tę koszulkę - całuje mnie w czoło.

- Gdzie mam pozować? - to nie tak, że jestem modelką, ale w sumie to wiecie. Po prostu chce z nim spędzić jak najwięcej czasu gdy jest w takim humorze.

- Usiądź na parapecie - więc tak robię - noga na nogę, Nikki.

- Wiesz, że zawsze kręciła mnie ta twoja władcza strona? - uśmiecham się do niego głupio, a on to odwzajemnia.

- Tak? Lubisz gdy mówię ci co masz robisz?

- Nie zawsze. Tylko wtedy kiedy wiem, że to jest dla nas, że to jesteśmy my. Nienawidzę gdy karcisz mnie za przewracanie oczami - właśnie to teraz robię - Nie jesteś moim ojcem czy nauczycielem.

- Wiem kim jestem dla ciebie, Nikki - widzicie?

- To dobrze, maluj mój artysto - jednak on podchodzi do mnie i łapie moją brodę między palce.

- Powiedz kim dla ciebie jestem - czy to głupie, że się uśmiecham?

- Kolesiem, który uratował mnie przed ulewą - pochyla się do moich ust - Jesteś mój - nie czekam aż on mnie pocałuje sama to robię - I kocham to co teraz robisz - całuje mnie po raz ostatni, a potem staje za sztalugą.

Właśnie tę stronę kocham tak cholernie mocno. Rzadko mogłam podziwiać go w pracy, ale gdy już to robiłam to były najlepsze dni. Teraz ma własną pracownie w domu. Może to nas uratuje. Może to kim byliśmy uratuje to kim jesteśmy. Taką mam nadzieje.

Po godzinie siedzenia w ciszy i wpatrywania się w mojego faceta zaczynam się nudzić, więc zaczynam mówić wszystko o o czym marże.

- Chciałam się z tobą kochać u mnie w pracy - zaskakuje go tak jak i siebie - Wiesz jak w tych głupich romansach. Wiem, że ostatnio nie byłam zbyt chętna na cokolwiek i nawet się o to kłóciliśmy, ale chciałabym...

- Dobrze, więc że masz własną firmę - mówi przez śmiech - Czego jeszcze pragniesz?

- Żebym zawsze była ponad twoją prace, żebym zawsze była twoim marzeniem nigdy odpowiedzialnością, żebyś mówił dumnie 'to jest Nikki moja zona' i żebyś nigdy się mnie nie wstydził.

- Wow, to naprawdę skryte myśli.

- Chciałabym, żebyś trzymał mnie całe noce i często całował - Luke przysuwa się do mnie.

- Kochanie, nie da się tak spać całą noc.

- Chce czuć twoje ciepło wokół mnie.

- Myślałaś, żeby pisać romanse? - uderzam go w pierś - Chciałbym, żebyś była dumna z mojej pracy i chodziła ze mną na te spotkania i szczerze się uśmiechała.

- Zawsze interesowny, panie Hemmings - Luke wraca do obrazu i robi te swoje miny pełne skupienia gdy maluje.

- Brakowało mi malowania - wiem o tym dłużej od niego - Wszyscy powtarzają, że dorosłość to sama odpowiedzialność, ale tylko raz mogę przeżyć moje życie. Mogę połączyć odpowiedzialność z tym - w końcu to zrozumiał!

- Co w pracy to w pracy?

- Zarabiam tyle, że nie muszę walczyć już w tym wyścigu szczurów.

- Ludzie w firmie dzisiaj plotkowali o zmianach szefa mojego działu i pierwsza myślą było, jeśli więcej przysłużę się firmie może to będę ja. A potem zobaczyłem spojrzenia moich kolegów i wiedziałem, że miałem szanse. Tylko, że to nie było moje marzenie, wiesz? Zarabiam porządne pieniądze. Moja praca trwa od ósmej do szesnastej, a potem po prostu z niej wychodzę i zapominam i wydaje pieniądze zarobione na coś innego. Mogę tak żyć, prawda?

- Co to właściwie znaczy?

- Mogę być odpowiedzialny i wykorzystywać odpowiedzialne pieniądze na marzenia? - nie usiedzę dłużej na miejscu. Dlatego podchodzę do niego i mocno go przytulam.

- To idealne rozwiązanie, kochanie. Jeśli wtedy będziesz czuł się lepiej, jeśli dzięki temu...

- Tak, Nikki, dzięki temu będę lepiej widział nas - kiwam głową - A co z tobą?

- Kocham moją prace, ale nie mam problemu z pracowaniem w takich godzinach jak ty. Tylko, że czasem będę musiała coś zrobić w domu, wiesz mi wpadnie pomysł co do reklamy, tobie co do obrazu - wtedy sobie coś przypominam - Koniec z golfem? - i moja bańka prysła.

- Nie muszę awansować, ale nie mogę stracić pracy, wiesz jak ważne...

- Czyli żyjesz marzeniami - ściska moją talie.

- Raz w tygodniu, pare godzin, to nic takiego - przeboleję to.

- Chce to zobaczyć w praktyce - kiwa głową, a potem klepie mnie po tyłku.

- Wracaj na miejsce, modelko - trzydziestu dwu letni malarz, bankowiec i mój facet. To wszystko jest w nim, a ja muszę zacząć go doceniać.

- Wiesz - nie słucham go, nie muszę o to w tym chodzi - Wystarczy tego malowania - zabieram mu pędzel z ręki - Czas, żebyś zajął się swoją dziewczyną - nie trzeba mu dwa razy powtarzać nie teraz.

Żyje w bańce, która może pęknąć każdego dnia, w każdej minucie. Zamierzam cieszyć się każda możliwie ostatnią chwilą.