- Co zrobisz gdy się pojawi? - chodzę nerwowo po salonie.

- Czekam jak się zachowa.

Potem słyszę pukanie do drzwi, a potem wchodzi on. Ubrany w znienawidzoną przeze mnie koszulkę polo, spodnie dresowe i buty do biegania. Po oczach od razu widzę, że nie jest trzeźwy.

Kate znika w swoim pokoju.

- Przeczytałem - kiwam głową - Więc czternasty marca, hm? Wtedy podjęłaś decyzje, że nasze małżeństwo nie istnieje?

- Chciałam ciebie. Czasem żałuje, że wzięliśmy tak szybko ślub.

- Znaliśmy się cztery lata. Na litość boską, byliśmy w związku cztery lata!

- I byliśmy szczęśliwi.

- Wróć do domu - mówi - porozmawiamy w domu. Ustalimy, co dalej.

- Czego chcesz? - pytam go cicho.

- Zawsze tylko ciebie - czuje lecące łzy - Ostatnio nie chce nikogo, od miesięcy nie chce nikogo, ale gdybym nie był popieprzony chciałbym ciebie - próbuje mnie dotknąć, ale się odsuwam.

- Ja też chce paru rzeczy, ale ty o to nie pytasz.

- Wróć ze mną do domu, porozmawiamy - kiwam głową.

Więc wracamy razem do domu, a gdy przekraczam próg...

- Co tu się stało? - mówię przerażona gdy patrzę na pobojowisko w mieszkaniu - Nasze zdjęcia - zakrywam usta ręka i biegnę do sypialni - gdzie mój obraz? - krzyczę, a potem patrzę na zimie - Nie, nie!

- Nikki....

- Ty to zrobiłeś? Tak bardzo mnie nienawidzisz? Kochałam ten obraz! Nie chodzi o zdjęcia, ale ten obraz! - biegnę do salonu - Nie! - drugiego też nie ma. To byka jedyna jego sztuka jaka miałam.

- Uspokój się.

- Zniszczyłeś to! Zniszczyłeś nas! - nie hamuje się z płakaniem - Po to miałam wrócić? Żeby zobaczyć jak rozwalasz ostatnie dobrze działającą rzecz? - nie waham się gdy podchodzę do jego kijów i przewracam je na ziemie - Nienawidzę twojego golfa! - następna jest nasza sypialnia - Nienawidzę twoich koszulek polo! - wywalam z szafy całą ich szufladę!

- Uspokój się - to, że on jest spokojny nie znaczy, że ja będę.

- Nienawidzę twoich walających się skarpet! - rzucam mu nimi w twarz - Nienawidzę gdy rozsypujesz kawę! - idę do kuchni i wysypuje cały pojemnik na ziemie - Nienawidzę gdy nie zamykasz szafki w łazience - uderzam nią z taką siłą, że wypada z zawiasów. Płacze jeszcze mocniej niż chwile temu - Ale najbardziej nienawidzę ciebie! - jego ramiona owija się wokół mnie od tylu - Puszczaj! Nienawidzę gdy dotykasz mnie w taki sposób, jakbyś musiał!

Nasze spojrzenia krzyżują się w lustrze naprzeciwko. Chce mu się wyrwać. Nie chce tu być. W tej chwili w ogóle nigdy nie chce być z nim. Oprócz moich łez, widzę też jego. Nigdy nie chciałabym tego zobaczyć. Nasze mieszkanie to pobojowisko, nasze życie to pobojowisko. Jesteśmy we własnym piekle, którego diabeł jest nieznany.

- Muszę się stad wyprowadzić. Nie mogę tu być - kręcę głową, próbując nie skupiać się na niczym.

- Nie obchodzą mnie te rzeczy - ale mnie tak!

- Zniszczyłeś to! - gdy on trzyma mnie mocniej, ja mocniej płacze. Widzę też jego łzę - Co się z nami stało? Nie kochasz mnie, dlaczego?

- Moim największym problemem jest to, że w tej chwili nie kocham siebie - zamiast patrzeć sobie w oczy, patrzymy w nasze odbicia. Mniej prawdziwe, mniej bolesne - Gdy poprosiłem cię o rękę, chciałem spędzić z tobą życie. To w sumie oczywiste, prawda? Podjęliśmy wtedy pewne decyzje. Chcesz się ich trzymać?

- Nie chce, żebyś był tylko moi mężem - młode kobiety chcą ślubu i dzieci. Marzą o tym dniu kiedy powiedzą idealnemu facetowi 'tak', a potem wszystko się sypie.

- Tak najwyższy czas coś z tym zrobić - mówi cicho.

- Czego chcesz? Robisz to z obowiązku przysięgi? - muszę znać prawdę.

- Robię to, bo pamiętam jak to jest gdy się kochamy - opieram dłonie o umywalkę - Zrób listę rzeczy, których we mnie nienawidzisz. Napisz mi listę ze wszystkimi żalami, zrobię to samo.

- Chcesz mnie zranić?

- Nie chce cię więcej ranić, Nikki - sunie nosem po mojej szyi, a ja się wzdrygam, więc przestaje.

- Zniszczyłeś nas - mówię ponownie.

- Zostaw to na listę - ściera moją łzę - Chcesz wrócić do Kate?

- Proszę - szepcze.

- Odwiozę cię.

- Nie, chce być sama - potrzebuje tego.

- Napiszesz? - kiwam głową - Posprzątam to.

- Powinnam pomóc - mimo, że tak naprawdę nie chce.

- Nie, to mój burdel - w małżeństwie tylko sekrety należą do ciebie.

- Zrobiłam polowe tego - mówię.

- Tak naprawdę to wszystko jest moje - to jego ciuchy tu leżą, jego kawa jest rozsypana.

- To do zobaczenia - kiwam głową, a ja wychodzę.

Uda nam się.
Spędziliśmy ze sobą dziewięć lat.
Przez siedem się kochaliśmy, może nawet przez osiem.
Rok tego nie przekreśli.