Grizelda

Napakunot noo ako nang may naramdaman akong tumapon sa mukha ko. Idinilat ko ang mga mata ko at nakita ko na nagsisihulugan ang mga dahon mula sa puno na sinasandalan ko.

Napahinga ako nang malalim. Medyo madilim dito sa loob ng kagubatan dahil natatakpan nang mga puno ang kalangitan. Ang pulang kalangitan, whatever. Kahit naman walang nakaharang na mga puno wala ka paring makikita na liwanag.

It's like this town is covered with blood and darkness.

Napahinto ako nang may narinig akong kaluskos. I can sense that someone is here. Pinakiramdaman ko lang at hindi ako gumalaw sa pwesto ko. Malapit siya, at alam kong pinapanood niya ako.

"Who are you." Mariin kong sabi. Hindi ito tanong. Ayoko lang talaga na may pasimpleng titira napang bigla saakin palikod. I hate it when someone tries to hide from me.

"I'm a thief."

Automatically, my eyes rolled when i heard that voice, again. Lumabas na kung saan siya nagtatago at bumungad saakin ang nakangiti niyang mukha. I poker face. Why the fvck is he smiling?

"What are you doing here?" Malumay na tanong ko at tumayo na sa pagkakaupo. "Now you're a thief. What you wanna stole from me?" Inayos ko ang sarili.

"I'm here to steal your heart. Is that ok?"

Ugh. Here we go again, the pick up line boy is back. Humarap ako sakanya at nakita kong mas lalong lumawak ang ngiti nito.

"Why are you smiling?" Iritang tanong ko. Kung kahapon ay medyo nag-alala ako. Yeah, slight. The fvck? No! I'm not worried to him! Never. Okay, medyo narelieved naman ako nang makita ko siya ngayon na gising and okay na.

He shrugged his shoulder. "I don't know. Maybe because you didn't leave?" He said.

Napataas ang isang kilay ko. "I thought you also want me to leave because you said that it's dangerous here?"

"I know. But uhm..." Lumapit siya saakin. "I just can't stop thinking about you, kapag naiisip kong umalis ka na feeling ko mababaliw na ako."

Napakunot ang noo ko sa sinasabi niya. Wala akong magawa kundi hindi maniwala sa mga pinagsasabi niya. "Dude, we just met yesterday."

Mas lalong nagpakunot ng noo ko ang malakas ma pagtawa niya. "I'm just kidding." Nabaling ang tingin niya sa kamay ko. "You got a ring?"

"Great. Now that you're here. I need to know what is this ring all about. It just came from nowhere when i'm about to leave."

"You need to go with me." Seryosong sabi nito.

"No. You need to tell me what is this."

"Come with me and you'll know." Hindi ko alam bakit biglang nagbago ang expression nito. He became serious. Sa tingin ko ay seryosong usapan ang tungkol sa singsing na ito.

I took a breath. "Okay. Where are we going?"

"To where the magical is." He said and smirk. Napailing ako sa inaakto niya. Earlier he's so serious then in just a second he's back to his playful aura. What a weirdo.

Sinundan ko siya sa paglalakad niya. Palabas kami ng gubat, sa tingin ko ay babalik kami sa village.

Nakarating kami sa Village at napansin ko na hindi na ganun kadami ang mga tao na nag iikot-ikot dito. Malayo palang kami sa Diner ngunit tanaw ko na agad si Aunt Luna na nakakunot noo-ng nakatingin saakin. Nang makarating kami sakanya agad siyang binati ni Killian.

"Good Morning, Aunt Luna!"

Saglit niya lang nginitian si Killian at bumaling saakin. Ako naman ay seryoso lang na nakatingin sakanya. Anong gagawin ko? Sasabihin ko? Wala naman siyang magagawa kung hindi natuloy ang pag alis ko sa lugar na to. Isa pa, it's my life, my choice.

"I told you to leave." She said.

"A ring stopped me." Maikling sabi ko nalang at pinakita ang singsing na nakasuot sa daliri ko.

"Don't worry, Aunt Luna, maybe this is her fate. No one can stop the fate." Killian said. Napatingin sakanya si Aunt Luna.

"No. She can stop it. She can choose her fate."

"And this is my choice. I chose to stay here." I said. Hindi makapaniwalang napatingin siya saakin. You know what, i don't why is she like this. It's like she's so worried to me. She doesn't even know me.

"Good luck with that young lady." She said. Lumapit siya saakin at ngumiti. I can tell that it is a real one. "Just be careful. I can sense that you're in a great danger."

"Thank you." Seryosong sabi ko. I don't smile, okay? So i didn't smile to her. Whatever, i said thank you and that's enough.

"She's really like a parent. A guardian to all to be exact. She cares even if she doesn't know you. Kaya ganun nalang siya makaasta sayo." Sabi saakin ni Killian pagka alis namin sa tapat ng Diner.

Hindi na ako nagsalita. Hindi ko naman naranasan na magkaroon ng taong may pake saakin o nag alaga saakin kaya hindi ko alam na ganun pala yun. I don't what to react. Sanay na akong mag-isa lang ako kaya hindi ko alam ang gagawin ko kapag mayroong tao na nag-aaalala saakin.

Nagtataka ako kung bakit papunta kami sa may road. Marami ding tao at nakapila doon sa may gilid. Tinignan ko ang nakasulat na sign sa mataas na poste.

BUS STATION

Napataas ang isang kilay ko. "What are we doing here?" I asked.

"What do you think? We'll wait the bus, milady." Patuloy pa din siya sa paglalakad at nakipila sa mga tao. Nasa hulihan dapat kami pero dahil gwapong gwapo ang mga kababaihan na nasa unahan ay pinauna nila kami. Ugh

"And?"

"And sasakay tayo?"

"And?"

"Aandar na yung bus?"

"Can you please say it in detail! Where exactly we are going." Mariing tanong ko. Nagtitimpi na talaga ako ng inis sa lalaking to. Imagine, sakanya lang ako maraming nasasabi dahil sa nakakainis niyang mga sagot.

"I told you. To where the magical is." He just said while smiling at me.

"I hate bus. I'm not going." Sabi ko at akmang aalis na sana ngunit hinawakan niya ako sa braso.

"Nah-uh. You need to know something about that ring. It's important." Sabi niya. "And to tell you, this is not an ordinary bus. You'll see, it's fun. Just wait there and be quiet, milady."

Naiinis talaga ako sa ngiti niya. Bawat salita niya laging nakangiti. Ugh. He's so annoying. Tumahimik na ako tulad nang sabi niya at hindi na siya pinansin. Pero pansin ko na patingin tingin siya saakin.

Few minutes had passed, sa wakas dumating na din ang sinasabi niyang hindi ordinaryong bus. I rolled my eyes. Anong special sa bus na 'to? Kamukha nga lang neto yung nasa labas. Sa itsura nito parang wala namang kakaiba. At dahil nasa unahan kami ng pila nauna kaming nakapasok, umupo kami sa unang upuan malapit sa driver. Ang masasabi ko lang na kakaiba sa bus na ito ay yung Driver. Kung sa labas ay naka ordinaryong damit pero sa driver na ito ay nakasuot na parang pang palasyo na suot. Sa tingin ko ay nagta-trabaho ito sa isang mayaman.

Malaki ang bus, kaya kasya ang lahat na madaming nakapila kanina.

"Please wear your seatbelt and hold on. This will only take 5 minutes."

Dalawang beses itong inulit ng Driver. Ginaya ko naman ang pagsuot ni Killian nang seatbelt niya, nahihirapan ako kasi hindi ito katulad nang sa mortal, para bang sobrang daming lock nito at kailangan ligtas na ligtas ka.

Naguguluhan na talaga ako sa sasakyang ito. At dahil hindi ko makabit nang maayos, pinabayaan ko nalang.

"Please hold on tight and don't panic. We'll start on 3....2.."

"Get ready, milady." Rinig kong bulong saakin ni Killian.

The fvck is wrong in this bus?

"....1"

Napakapit ako sa hawakan nang naramdaman ko ang paggalaw ng bus at sa tingin ko ay lumulutang ito. Wtf?? Is this a flying fvcking bus?!

Lalong nanlaki ang mata ko nang mapansin ko na natanggal ang seatbelt saakin at sobrang ang kaba ko dahil parang mahuhulog ako. For pete's sake! Walang harang yung bintanang malaki! Alam ko nakalutang na kami at hindi ko na alam ano ang sunod na mangyayari. Rinig ko ang sigawan nang mga tao, yung iba ay tuwang tuwa yung iba naman ay gusto nang patigilin ang bus na ito. Kahit ang katabi ko ay rinig ko ang masayang sigaw na para bang tuwang tuwa sa nangyayari. not me.

"I told you milady! It's fun!!" Sigaw nito. Ako naman ay parang nasusuka na at nahihilo. Sobrang higpit na din nang hawak ko sa hawakan dahil hindi na maayos ang upo ko dahil hindi ko nakabit nang maayos ang seatbelt.

Mabilis akong napahawak nang mahigpit sa katabi ko nang biglang umalog ang bus na parang nasa ride kaming paikot-ikot.

"You stupid!! Hindi nakakabit yung seatbelt ko!!" Pilit kong sigaw kay Killian.

"What is your prob— fvck!" Tila natauhan si Killian sa nangyayari saakin. Nagulat ako nang bigla niya akong yakapin. Sobrang higpit. At dahil sa ginawa niyang ito ay napatahimik ako at mas lalong hindi ko alam ang gagawin.

"Stay the fvck away from me! You flirt!" Tili ko at pilit na nagpupumiglas sa bisig niya.

"Stop! Stop it! Can't you see? I'm trying to save you!" He shouted back. "Just hold on. Malapit na tayo." Biglang lumambot ang boses nito at mas lalong hinigpitan ang pagkakayakap saakin.

Nanahimik nalang ako hinayaan siyang nakayakap saakin. Mabango naman siya kaya ayos lang. Rolled eyes.

Napapikit nalang ako habang dinadama ang yakap niya. Aaminin ko... ngayon lang ako nakaramdam ng yakap sa buong buhay ko. Katulad nga kasi ng sabi ko ay mag isa lang ako sa buhay kahit ni isang kaibigan ay wala ako. Ito ang unang nakaramdam ako nang yakap at nararamdaman ko naman na ang yumayakap saakin ay may pag-aalala.

I can't help it but to think about family. My family. Do i have a family? Is they still alive?

Kahit naman parang may pusong bato ako at parang matapang lagi ay tiklop padin ako kapag naalala ko kung anong klaseng buhay ang dinanas ko. I used to be hurt by people that i don't know, by words and either physically. In reality, I am really weak... Hindi ko napansin na naluluha na pala ako. hell! i won't cry! especially with a lot of people. Mabilis ko itong pinunasan at pinanatiling nakapit.

Killian

I smirk.

Kunwari pang ayaw ako kayakap. May pag stay away from me pa, pero eto parang ayaw na ako bitawan.

"Hey milady. We're here. We arrived safely." Napailing ako sa nangyari kanina. I can't deny that i was worried. Really fcvking worried. Paano ba naman? Malaki ang bintana ng bus na ito at talaga namang nakakatakot kapag hindi ka sanay o unang sakay mo palang. Sobrang bilis kasi ang takbo nito at nakalipad kami. Pagewang gewang at talagang hindi mapirmi ang bus na ito pag umandar na. For me, that's fun. Pero kanina hindi ako nag enjoy lalo na't nakita ko ang takot nitong babae na ito.

Tsk tsk. Ka engotan din kasi nang isang 'to. Hindi manlang inayos ang pagkabit sa seatbelt. Hindi ko nga alam kung kinabit nga ba talaga niya kasi nakita ko nalang kanina na hindi nakalock.

Hindi niya ba alam na pwede siyang mahulog sa bintana at mamatay?!

Napansin ko na nagsimula nang magbabaan ang mga ibang nakasakay kanina. Ang iba pa ay tumitingin saamin, may mga babae din na makangiti saakin kaya nginitian ko din. Napailing ako, new comers.

Saya niyo wait niyo yung war ewan ko nalang.

"Pst." Kinalabit ko ang nakayakap saakin na 'to. Tinanggal ko na kasi ang pagkakayakap ko sakanya kanina kaso mukhang napasarap ata siya dahil siya na ang mahigpit na nakayakap saakin. Yinakap ko lang naman siya kanina para hindi siya mahulog, mas mahihirapan kasi kami kung ikakabit ko pa ang seatbelt niya.

Napagtanto ko na nakatulog pala ito kaya ayaw bumitaw. Paano ko nalaman? Una, hindi niya kasi ako sinisigawan at hindi siya nagagalit. Pangalawa, siya mismo bibitaw sa pagkakayakap namin. Pangatlo, narinig ko ang hilik niya. Nagpipigil lang ako nang tawa baka kasi magising at ako yung ihulog sa bintana, hehe.

"Killian. Bagong salta naman napagtripan mo." Napatingin ako nang magsalita si Sir Joseph. The driver and the owner of this flying bus. Hindi siya ganun katanda. Nasa mid palang siya. Mabait yan kaso strikto minsan.

Napakamot ako sa batok ko. Iba nanaman ang iniisip nito. "Hindi niya po kasi nakabit nang maayos yung seatbelt niya kanina kaya yinakap ko siya para hindi mahulog." Paliwanag ko. Tila hindi ito naniniwala kaya inalog alog ko na ang natutulog sa mga bisig ko.

Mahirap na baka mas lumala ang pinag iisip nito.

"Wake her now, i need to go."

Tumango nalang ako kay Sir Joseph at pilit na ginigising si... sino nga ba ito?

"Milady, wakey wakey." Bulong ko. At maingat na inaalog siya. Lumuwag naman pakiramdam ko nang maramdaman na gising na siya.

Natauhan ata siya at mabilis na bumitaw sa pagkakayakap saakin. Tumingin siya saakin na nahihiya. I smiled. She's really pretty, you know.

"S-sor... Are we here?" Sumilip siya sa bintana. Sorry na nga lang hindi pa masabi. "What the fu—" Bago niya pa matuloy ang sasabihin niya tinakpan ko na agad ang bibig niya at hinila na palabas ng bus.

Sir joseph don't like cussing people.

Kahit na makulit at nagpupumiglas ang isang to ay pinilit kong malayo kami kay sir joseph.

"What the fvck?!" Sigaw nito. I just stare at her while she's looking to where we are. I can see the amaze in her eyes. She doesn't want show it in her face but her eyes don't lie. I can see clearly in her eyes that she's amazed and happy while looking.

She doesn't know how beautiful she is when she is happy.

Don't get me wrong. Yung unang kita kasi namin at buong araw ay pansin ko ang malulungkot niyang mga mata. I can see her pain, and sadness. She's hopeless. But she's brave. She's trying to be brave for herself.

Hindi ko mapigilan ang pag ngiti habang nakatingin sakanya. Kung pwede lang na araw araw ko siyang pasiyahin ay gagawin ko, ngunit... Sa mundong ito ay hindi pwedeng ganun. Marami kang mararamdaman sa lugar na ito at hindi puro kasiyahan lang.

This girl really catches my eye. She don't know how happy i am when she chose to stay here. Don't worry, i will protect you in this town no matter what happens.

Nabalik ako sa realidad nang makita ko nanaman ang matapang at mataray na itsura niya na nakatingin saakin. Napailing nalang ako. Damn that! This girl mood changes so fast!

"Where are we?"

I smiled. "Milady, welcome to the Palace of Silven! This is where the magical is."

Sabay naming tinignan ang kabuuan nang Kaharian na ito. Nasa sky kami. Yes. Nasa ulap. Nakaapak kami sa malaki at makapal na ulap, maraming mga waterfalls, and iba't ibang magical creatures na lumilipad like fairies, and colorful birds singing. So many colorful flowers too and skies. At sobrang agaw ang napakalaking palasyo na gawa sa gold and silver.

"How come na maliwanag dito compare sa town?"

"This is a secret palace. Only who received a ring can see and can go to this palace. Even the witches can't see this." I answered.

"Kung kaya naman pala nila gumawa nang ganito bakit hindi nalang sila gumawa ng marami at patirahin ang mga nasa tao na nasa town? So they can be safe and save." She said. I like how she think but it's impossible, for now.

"They can't. People in the town are already curse. Well, half of them for now because it has many new comers." I answered. I just answer and answer. I don't care what happens to me. I believe in her. I believe that she can do so much to save this town.

"Then?" Hindi parin niya maintindihan.

"I told you. If they don't believed in magic anymore, then no more magics. Their, our magic became weak to do such magical thing."

Mukhang naintindihan naman na niya ulit. She's smart, she just need a little break.

Inilahad ko ang kamay ko sa harap niya. Napatingin naman siya saakin at tumaas ang isang kilay. Hindi ko mapigilang hindi matawa. She really like doing that.

"Are you ready to know about that ring?"

Napatingin siya sa singsing niya. Her life will become more dangerous now because of that ring. So i really need to protect her and tell her what she needs to know.

Matapang siyang tumingin saakin. "Let's go."

Napabuka ang bibig ko sa sinabi at ginawa niya. Lumakad lang naman siya sa papunta sa malaking gate ng palace na para bang alam niya ang pupuntahan at gagawin niya.

Napailing ako. You really know how to make me laugh, eh?

***

Pleaseee do vote and especially comment hehe i really appreciate it if you do. Thank you so much! I hope you like this chapter :)

BTW,

if you have twitter; follow my wattpad twitter account haha. So you know when i will update my stories, and everythinggg. We can also talk there! Just Dm me. Thank you! Here's the link; https://twitter.com/krierza or just search MsTitaniaWP or krierza      ;))