Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

Chapter 1: A Road

Grizelda

"Your father died because of you! You are a monster!"

"I don't love you, i don't even see you as my daughter."

"Go far away! And don't ever comeback! because if you comeback, i'll kill you."

Mabilis kong inimulat ang mga mata ko at habol hiningang bumangon sa pagkakahiga. That dream again. Napahawak ako sa ulo ko. Sumakit nanaman. Sumasakit kapag lumalabas ito sa panaginip ko. Hindi ko alam pero paulit-ulit ko nalang iyan napapaniginipan, paulit-ulit lang din na eksena.

May mga tao na galit na galit saakin at sinasabing namatay daw ang papa ko dahil saakin, at ang pinakasumisikip ang dibdib ko ay tuwing naririnig ko na hindi niya ako nakikita bilang anak.

Sa tagal ko nang napapaniginipan ito. Wala nalang saakin ang mga nakikita at naririnig ko. Bakit ako magtatanga tangahan? Alam kong iyan ang nakaraan ko. They abandoned me. My family abandoned me.

Hell, I know that woman is my mother. I can't see her clearly but to what she's saying i know she's my mother. My mother that doesn't see me as her daughter so she abandoned me.

Napatawa nalang ako. Bakit pa ko patuloy na nabubuhay kung wala din namang kwenta ang buhay ko. Napailing ako at tumayo na sa pagkakahiga.

Habang naliligo ako naalala ko ang nangyari noong nakaraang gabi. I heard a voice. It says that there's a ring that will come to me. I will get it and i will find my true self.

And that's fvcking 2 weeks ago, Ni walang lumalapit na singsing saakin, at paano ko malalaman ang tunay na ako sa singsing? Damn.

I rolled my eyes. This life is really a big joke.

I sigh while looking myself in the mirror. Nakasuot ako ng all black leather, hood and a boots. Isinuot ko na ang contact lense ko sa violet na mata ko para magkaparehong silver lang sila. Tinitigan ko ang itsura ko sa salamin. Napunta ang tingin ko sa buhok ko na kulay pilak. I took a deep breath at pumikit. I know i have magic. I just need to learn how to use it.

Black Hair.

Bumilang muna ako ng lima bago idinilat muli ang mata ko. And i gasped. My damn silver hair changed into black! Just like what i wanted. Napailing nalang ako at napangisi. This is gonna be interesting.

Inayos ko na lahat ng gamit ko pati ang mga kailangan sa ano mang laban. I shrugged. Sa ilang taon ko na pamumuhay sa mundong ito, madalas ay mayroong sumusugod saakin. I don't who are they but because i'm not dumb, i know that they know something, they know something about me...

And yep hindi ako nagkakamali. Pagbukas ko palang ng pinto sa maliit na bahay ko ay mayroong dalawang lalaki na nakaberde na kasuotan and a cloak. Mukha silang puno.

"They say she has a silver hair, are you sure this is the girl?" Narinig kong bulong ng isa sa kasama niya.

"You are the one who brought me here!" Sagot naman ng isa.

I rolled my eyes, at dahan dahang umalis sa harap nila ngunit hindi pa ako nakakalayo ay tinawag nila ako.

"Hey! Stop or i will shoot you."

I stopped. Itinaas ko ang dalawang kamay ko at humarap sakanila. "Ohh. Go on. Shoot me." I smiled. "Omg. I've been waiting for this! Go! Kill me."

"Kill her. She's not the girl." Sabi ng isa. Lalo pa akong natuwa. Ito na ba papayagan na ba ko mamatay? 

I bit my lip. Pinipigilan ko ang pag ngiti ko habang nakatingin sa lalaki na handa na akong patayin. Hell! Ngayon lang ang natuwa sa buong buhay ko. Ngunit nawala ang tuwa ko nang biglang matumba ang dalawa bago pa ako mabaril.

Oh c'mon!

Ibinaba ko ang dalawa kong kamay at tinignan kung sino ang may kagagawanan nun.

"You are welcome, milady." Napataas ang isang kilay ko. Isang binatang lalaki na naka all black leather. oh really? is it black leather day?

"I'm not thankful. Actually, panira ka eh. Kamatayan ko na tinigil mo pa." I rolled my eyes to him. Tinalikuran ko siya at nag umpisa na muling maglakad.

"What? Are you serious? You really want to die?"

Naramdaman kong sumusunod siya saakin. "Don't follow me. I don't know you." Mariin kong sabi. Tumigil ako at humarap sakanya, napatigil din naman siya. "And you don't know me, you don't know what i can do to you."

"Well, i know you." He said.

Napakunot ang noo ko. And yeah...a little nervous. But heck, isang galaw ko lang kaya ko siyang patumbahin.

"Can i borrow a phone?" Bigla niyang tanong. Tumingin ako ng seryoso sakanya. Why would he borrow a fvcking phone?

"Don't play me." Mariin kong sabi.

"I just want to call my mother and tell her i just met the girl of my dreams." He said and winked.

Saglit akong napatahimik sa sinabi niya. Hindi kaagad pumasok sa isip ko ang sinabi niya kaya napatigil ako.

"Jerk." That's all i can say. Tinalikuran ko siya at naglakad ulit. I'm gonna be your nightmare, you jerk.

"You're going into the woods? It is dangerous there milady."

I ignored him. Patuloy lang ako naglalakad. He is right. I'm going into the woods. For many years of existence in this place, Wala akong plano na hanapin o alamin kung sino ako at ang pamilya ko, but because of the voice that i heard, nagkaroon ako ng kuryosidad.

Kuryosidad kung bakit pinipigilan ako ng mundo na mamatay. Kuryosidad kung bakit may biglang sumusugod saakin at kung ano ang pakay nila saakin. Kung bakit mayroon akong mahika at kuryosidad kung sino ba talaga ako.

Now, I'm ready to know.

Marami akong narinig na there is a magical town here. At first, I just ignored it, because... i don't know, maybe because people really have too much to say but we don't know what is true and what is not.

Life is tricky.

"Oh i see, you're going to Enchantia?"

Napatigil ako sa paglalakad nang muli siyang magsalita. Liningon ko siya at nakita ko ang pag ngisi niya.

"I'm right."

"Is that the magical town?" I asked. I'm not stupid, i know that i am like him. He is not ordinary.

He chuckled. "What? Magical town? Maybe a long time ago it is magical but now? I don't think so." He shrugged. Tinignan niya ako. "If i were you...Stay here. It's not safe anymore in that town."

Napakunot ang noo. "Why? What happened?"

He just smiled and shrugged. Lalong kumunot ang noo ko pero agad din nawala at tinuloy ang paglalakad.

"Nevermind. I'll find it on my own." I said.

"Stop. Following. me." Mariin kong sabi habang patuloy parin sa paglakad.

"If you go there. You will not survive. Don't be hypnotised in the word 'magical', that was a long time ago."

"You've been there." I said.

"Yeah. And it's like hell."

"Looks fun. I'm excited to be there."

"You wish. I will not let you find the portal."

I smirk. "So there's a portal." Hindi niya alam na unti unti na pala niyang nasasabi ang about sa Enchantia. And i know exactly what to do to find that damn town.

"Look, lady. Habang naglalakad ako sa gitna ng gubat naramdaman ko ang malakas na aura ng mahika.  And i'm a man that can know or track where that came from, and it leads me to you." He said. Siguradong naramdaman niya ito nang ginamit ko ang sinabi niyang mahika ko sa pag iba ng kulay ng buhok ko.

"That's why i need to go to that town. I have magic. And maybe that's my path to know who i really am."

"You have no idea what's coming for you." He said.

I stopped and looked at him directly on his eyes. "Do you?"

Parang natauhan naman siya sa sagot ko. "Why are you so worried about me going to that town?" I asked curiously. Napansin ko lang. Pinipigilan niya talaga na pumunta ako sa Enchantia, the magical town, which is i think i belong there too.

"I just don't want you to take the wrong path." He said then he laugh. A fake one. "but who am i to decide. I don't even know you, and you don't know me. It's your life."

"Can we just forget that i'm worried about you? Let's pretend that i just warned you."

Napataas ang isang kilay ko sa sinabi niya. "Look, i know you're not talkative. But if you agree i will take you where the portal of Enchantia is."

Tinignan ko siya. I tried to see his past but i can't, there is something blocking me. "Lead the way." I simply said.

He smiled. At nauna nang maglakad, sumunod naman ako. Habang naglalakad hindi ko mapigilan ang pagtingin sakanya. Don't get me wrong. I don't find him attractive, nah maybe a little. Just a little because of his bad boy look.

Agh. Stop. Tinitignan ko siya kasi nagtataka parin ako bakit tinutulungan niya ako. Kami na rin nagsabi. We don't know each other.

Then get to know him. Bulong ng isipan ko.

What? No way. I don't care who is he. And i have no intention to know him.

"I know i'm attractive. Thanks." He said while still walking.

"Tell me about that town." Iyan nalang ang nasagot ko sa sinabi niya. I heard him laugh and that makes my eyes roll.

"That town is dangerous to all. If you're willing to cross the line, make sure you are ready for a war."

Napansin ko palabas na kami ng gubat. Huminto na siya kaya napatingin ako kung nasaan kami.

A road?

"Where is it?" I asked.

Hindi siya tumingin saakin. Nakatingin lang siya ng diretso sa daanan.

"Are you ready for a war?" He asked without looking me.

"Oh please. My name is looking for a war." I said at inexamine ang daan. There is a red line.

This is the line he's talking about.

Nararamdaman ko na. Nararamdaman ko ang mga mahika. I can feel the portal.

Dahan dahan kong itinaas ang kamay ko at hinawakan at naramdaman ko nga ang pagtagos nito.

Tinignan ko ang nasa likod ko at nakita ko naman siyang nakatingin din saakin. I don't know but i can see the worried in his eyes.

"I'm not a fan of drama, you know." I said. "Are you coming or not?" I asked.

He half smile. "I just feel scared for you. Let's go." He said at hinawakan ang kamay ko. Napataas nanaman ang isang kilay ko sa ginawa niya pero pinabayaan ko nalang at sabay naming itinahak ang portal.


Unknown

"Your majesty, there is so much new comers. I can feel them passing through the portal." A man said.

"Let them be. Sooner or later—oh." Napatigil ang sasabihin ko nang may maramdaman ako na malakas na kapangyarihan. Hindi ako pwedeng magkamali. This is the aura of the moonlight goddess. The princess. Our savior.

"Are you okay?" I looked at him in shock then i smiled.

"I can't believe it...Finally she activated her power." I whispered.

"Your majesty?"

"The princess activated her necklace and her power.."

We looked at each other. Smiling. We know what is this.

Ngunit nawala ang ngiti ko nang maalala ko na... She's in danger.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro