("acı dolu hatıralar")

••••••

— Kolumbien ... Ich möchte, dass der Tag, an dem ich sterbe, wenn du dich wieder verliebst, ich möchte, dass du dich daran erinnerst, dass niemand auf der verdammten Welt in der Lage ist, dich so zum Stöhnen zu bringen wie ich  (Colombia....quiero que, el día en que me muera, si te llegas a enamorar de nuevo, quiero que recuerdes que nadie en el maldito mundo es capaz de hacerte gemir como yo lo hago)—

Érase una vez, dos individuos en una cama, con sus cuerpos cubiertos por una delgada sábana blanca, mientras los primeros rayos del sol les daban la bienvenida de la mañana.

—Eres un idiota. No te vas a morir —

—das weißt du nicht (eso no lo sabes)—

—¿Y tú sí?—

— Ich weiß nur, dass ich, wenn es passieren sollte, das Unmögliche tun würde, um aus der Hölle herauszukommen, selbst wenn ich durch brennende Messer kriechen müsste, um dich wiederzusehen (Solo sé que si llegara a pasar, haría lo imposible por salir del infierno así me tenga que arrastrar en medio de cuchillos en llamas para volver a verte de nuevo)—

—Aww, a veces no sé si eres demasiado romántico o demasiado aterrador—

Ambos se sonrieron con ternura y sus labios se juntaron una vez más, advirtiendole a la mañana entrante que ésta vez ellos le darían la bienvenida al sol de una manera muy especial.

—Ich liebe dich Kolumbien (Te amo, Colombia)—

—Yo también te amo, Nazi—

••••••

Sus ojos se abrieron de golpe con algunas lágrimas en sus ojos aún sin salir, topandose con la figura de Turquía en frente suya tratando de despertarlo.

—İyi misin Sanırım bir kabus görüyordun. (¿Estás bien?, creo que estabas teniendo una pesadilla)—

—Sí... sí... estoy bien, como dijiste, solo fue un mal sueño...—

Silencio absoluto.

— Burada olduğumuzu haber vermek için seni uyandırmak istedim. (Quería despertarte para avisarte que ya llegamos)—

Le respondió el turco con una agradable sonrisa...¿Siempre fue así de lindo o solo era su impresión?.

—Claro...uh...de acuerdo. Lamento quedarme dormido—

—Merak etmeyin hepimizin başına geliyor (no te preocupes por eso, nos pasa a todos)—

Se levantaron de sus asientos y Turquía ayudó a bajar a Colombia por las escaleras del avión, tomandole de la mano.

Estaban en la capital de Estados Unidos, Washington DC.

—Gracias por todo, Turquía. No sé qué hubiera hecho sin tí —

—Venezüella'dan arkadaşlar benim arkadaşlarım, iyiliğin karşılığını verme zahmetine girme, yardım etmeyi severim (los amigos de Venezuela son mis amigos, no te molestes en devolverme el favor, me gusta ayudar)—

Oh, de verdad que era un pan de Dios.

—Eres una buena persona, Turquía —

Le sonrió el tricolor.

Y Turquía se sintió culpable, porque lo estaba engañando.

¿Debería seguir con el plan o acabar con ésta farsa de una vez por todas?, ¿Y por qué debería hacerlo entonces?, apenas si conocía a Colombia, no debería ser nada personal, ni siquiera era porque estaba mal lo que hacía, porque él creía que hacía lo correcto...sino...es una clase de sensación que le hace desear llevarse al latino lejos de allí, de todo mundo; sintió que era alguien demasiado puro para el mundo.

Pero ese era el problema.

Todos los que veían a Colombia pensaban que era una carita bonita con el mejor trasero de Latinoamérica y un entusiasmo incomparable.

Pero nadie lo conocía realmente. No del todo.

Ni siquiera sus hermanos.

—Bueno...llegamos—

Pararon en el edificio donde trabajaba USA.

—Sanırım geldiğimiz nokta burası...(supongo que hasta aquí llegamos...)—

—Supongo...—

Entonces las orbes blancas del turco y las esmeraldas del colombiano se juntaron, por un momento ambos cuerpos tuvieron un leve escalofrío, como si fuera un click.

No llevaban ni dos días juntos y ya les dolía la despedida.

—Fue un placer haberte conocido, cuida bien de Venezuela, a veces puede ser demasiado agua fiestas —

— Bunu aklımda tutacağım. Bol şans Kolombiya (Lo tendré en cuenta. Buena suerte, Colombia)—

Apenas el tricolor se dió la vuelta, Turquía pensó que jamás volvería a verlo, y así se liberaría de tan extraño sentimiento que nunca había experimentado....pero a su vez no quería separarse de aquello que le hacía sentir el pecho tan cálido y alegre. Sin darse cuenta, el latino ya se había perdido de su vista en los pasillos internos del enorme edificio.

(Bana neler oluyor?...) (¿Qué me está pasando?...)

Mientras tanto con el cafetero, caminaba nervioso por cada paso que se aproximaba a la oficina de su jefe, aliado, y ex-marido.

Técnicamente dueño de todo el maldito mundo.

Pero hablamos de Colombia, él no se dejaría intimidar por nadie, no importa quién fuera.

Si no lo hizo con URSS ni con el nazi, entonces no sé qué podría intimidar realmente al colombiano.

"El que me tenga miedo a morir, que no nazca"

Se repetía en la cabeza como método de aliento.

(Parce no seamos maricas, o sea, ya somos maricas, pero no seamos gallinas, portemonos serios que ese hp grindo no tiene por qué reclamarnos nada, así que confiado, papito, lo quiero así bien berraco)

Entonces se armó de valor para abrir esa puerta azul rey con las inciales marcadas claramente "U.S.A", o como él se refería a sí mismo "The motherfucker boss".

—Come in, darling —

Ugh. Cómo odiaba ese apodo, no importaba cuántos años habían pasado desde su divorcio y desde la custodia de su hijo Panamá, nunca paró de llamarlo "cariño". Lo peor era que lo conocía tan bien, que sabía por su ego tal vez nunca dejaría de hacerlo.

—So... what is your visit due to, beauty? (Entonces...¿A qué se debe tú visita, precioso?)—

—Iré directo al grano. ¿Por qué me dejaron, por qué abortaron la misión de Corea?—

—We had no chance of winning, Colombia. Admit it and Get over , it's not a big deal (no teníamos chance de ganar, Colombia. Admítelo y supéralo, no es gran cosa)—

—¿¡QUE NO ES GRAN COSA?!, ¡DEJAMOS QUE COREA SE PUDRIERA, JUNTO A TODA SU GENTE!, ¡FUE UN ACTO COBARDE Y EGOÍSTA!. ¿¡QUÉ DEMONIOS TE PASA, USA?!, ¿¡HUBIERAS HECHO LO MISMO SI EL AFECTADO HUBIERA SIDO TÚ PAÍS?!—

—That is different (eso es diferente)—

—¿Ah, sí?, ¿y cómo es eso diferente?, ¿porque ustedes si son blancos, rubios y ojiazules?—

—Damn, Colombia, don't compare me to that stupid bullshit Nazi you had for a lover. I'm not racist (Maldición, Colombia. No me compares con ese estúpido nazi de mierda que tuviste de amante. Yo no soy racista)—

—No me cambies el tema—

—And why not? Isn't that the same thing you did with your beloved "shark teeth"? Didn't you abandon him when he needed you most? (¿Y por qué no?, ¿acaso no es lo mismo que hiciste con tu adorado "dientes de tiburón"?. ¿No lo abandonaste cuando más te necesitó?)—

—Cierre la malparida jeta... él trataba de salvarme...—

—It seemed to me that he wanted to get rid of you (a mí me pareció que quería deshacer de tí...)—

—¿Sabes qué?. Me parece irónico cómo cambias de tema tan drásticamente. ¿Acaso tienes algo que estás ocultandome, USA?. Debí pensarlo antes, qué sospechoso que el "GRAN AMÉRICA" haya huído de manera tan cobarde de una guerra como esa.... Después de todo eres el dueño del mundo, ¿no es así?—

—Yes. I am. (Sí. Lo soy)—

—¿Entonces por qué no acabar con tan insignificantes rivales como esos?, ¿que acaso no te da pena que hayas perdido en frente de "Soviet"?—

Oh sí, lo estaba manipulando.

Ahora estaba cerca de su escritorio, inclinado en el mismo mueble de madera, alzando sus caderas disimuladamente para que su trasero se levantara, así llamando la atención del norteamericano.

El de lentes tragó saliva.

Colombia le dedicó una bella sonrisa seductora, rozando su índice con el mentón del gringo, ocasionandole un fuerte sonrojo.

Todavía estaba tragado por él, eso se notó a primera vista.

Podría usarlo a su favor.

—¿Ascaso no te hubiera gustado eso, América?, haber ganado y restregarle tu victoria al soviético en la cara. Y por supuesto allí estaría yo, también muy orgulloso de tí ~—

Se le acercó y se sentó en sus piernas de manera atrevida, agarrándolo firme de su fina corbata.

Estados Unidos no dudó ni un segundo en poner sus manos en la cintura ancha del colombiano.

—Y claro que...tal vez te hubieras dado una excelente recompensa por tan valiente y perfecto que fué mi hombre~—

—Fuck...yes...(mierda...sí...)—

Sus manos descendieron hasta los glúteos rendondos del latino.

—But...even though I wanted to, what's done is done, and it can't be changed (pero...aunque quisiera, lo hecho, hecho está, no puede cambiarse)—

—Podemos regresar a ayudar a Corea del Sur a ganar—

—Colombia...no ..i can't...—

—¡Estados Unidos, por favor!, ¡eres nuestra única esperanza!, ¿¡qué pasó con eso de luchar por la libertad?!—

—I meant MY freedom (me refería a MI libertad)—

—¿¡Y si pasara con Panamá dirías lo mismo?!—

At least I know that Panama would prefer me a thousand times to you (Al menos sé que Panamá me preferiría mil veces a mí que a tí)
......

Silencio absoluto.

Entonces USA supo que la había cagado.

—Bien. Como quieras—

Azotó fuerte la puerta, largandose de allí inmediatamente, dejando al gringo sumergido en sus pensamientos.

Siguió caminando por los largos pasillos ridículamente caros, las pisadas enfadadas daban la impresión de querer hacer añicos el piso, y es que ganas no le faltaban.

USA era un idiota, siempre sabía como enojarlo. Cuando salía con él no era tan irritante, incluso aprendió a acostumbrarse a su ego después de casados, pero algo pasó, Panamá pasó, y USA jugó con cartas que le costarían su relación con el colombiano, que terminaría divorciandose de él, y su hijo Panamá terminaría siendo "independiente" a temprana edad, casi forzadamente.

Salió por fin del condenado edificio, pasando su diestra por sus rizado cabello rubio donde se esparcía su sudor, buscando desesperado un café para calmar su ansiedad.

Siempre que USA involucraba a su hijo en cualquier conversación, su corazón se estrujaba; no evitaba recordar las cosas que su país, SU GENTE, le hizo pasar al pobre niño, siendo un país tan jóven y siendo recibido con tan brutal guerra. Nunca pudo olvidar como su niño lloraba y gritaba de dolor, las quemaduras y grietas en su blanca piel, la sangre roja y el líquido corrupto saliendo de sus grietas, de sus brazos, de sus piernas, cuello, y precisamente en su estómago, donde estaba la división de los puntos cosidos en su vientre.

No poder hacer nada, no poder parar la guerra entre su país y el de su hijo... era la peor tortura que jamás vivió.

Cuando todo pasó, el estadounidense convenció a Panamá de ser independiente con su ayuda, cosa que obvio, siendo un adolescente rebelde después de haber pasado por semejante crisis, decidió aceptar la propuesta y hacer tratados con Estados Unidos para depender el uno del otro.

Uno se beneficiaría del canal.

Y el otro se favorecería de la economía que éste le brindaría.

Un suspiro pesado salió de sus labios, ahora estaba en una cafetería, con un tinto caliente en manos, tan amargo como las emociones que sentía ahora mismo. Pero para su suerte un viejo amigo estaba ahí para ayudarle a salir del hostigante mar de pensamientos que atormentaban al cafetero.

—Kolombiya Burada ne yapıyorsun, Birleşik Devletler'le değil miydin? (¿Colombia?, ¿Qué haces aquí, que no estabas con Estados Unidos?)—

—¡Turquía!, pensé que te habías ido...yo...uh...bueno, tuve algunos imprevistos, no salió como pensaba...ya sabes como es él...lamento que hayas gastado dinero en vano—

-Onun hakkında endişelenme. Ama sonra ne oldu? (No te preocupes por eso...¿Pero entonces qué pasó?)—

—Verás...—

••••

—Bu kulağa zor geliyor ama bahse girerim çözebilirsin. Her zaman ikinci bir seçenek vardır, değil mi?(Bueno...eso suena difícil de resolver... pero apuesto a que podrás resolverlo, siempre hay una segunda opción, ¿no?)—

El turco probablemente se lamentaria de lo que haría, pero después de todo era su trabajo.

—¿A qué te refieres?—

El turco se sentó a su lado, en su rostro se veía que hablaba en serio. Se inclinó hasta quedar más cerca del tricolor, susurrando bajo.

—Bahse girerim SSCB'yi zaten biliyorsunuzdur. Sana mutlaka yardımcı olacaktır, yapamayacağı şey yoktur. (Apuesto a que ya conoces a URSS. Seguramente él te ayudará, no hay nada que no pueda hacer)—

Trató de no sonar como manipulador, pero era exactamente lo que estaba haciendo.

Se sentía asqueado de sí mismo por tener que utilizarlo para los planes de su jefe.

Pero no tenía opción, estaba en deuda y debía pagarla de alguna manera. El dinero no era opción, la caída de la economía que atravesaba el mundo después de que la segunda guerra mundial terminara también le afectaba a él, y se acabó de endeudar con el vuelo que le pagó a Colombia.

Ni siquiera los ricos se salvaron de eso.

Aunque por otro lado se decía a sí mismo: "ni siquiera lo conoces, no seas idiota y cumple con tu trabajo".

Colombia no era el único que atravesaba un momentos difíciles.

—¿En verdad crees que URSS acepte ayudarme?... Él está del lado de Corea del Norte, no creo que sea buena idea aliarse con el enemigo de mi enemigo...—

—Daha iyi bir fikrin var mı? (¿Tienes una idea mejor?)—

La verdad es que no. URSS era la segunda potencia en el mundo después de Estados Unidos, no había nadie más que pudiera ayudarle con un problema de tal magnitud.

UK tampoco era una opción. Su padre/tutor Gran Colombia ya había hecho suficiente endeudandose con Reino Unido, y España de seguro le molestaría por enterarse que se metió en otro lío, y no estaba de humor para pelearse con nadie más por tonterías.

Lo pensó y lo pensó hasta que no tuvo más remedio que aceptar.

Sabía que era mala idea aliarse con la Unión Soviética luego de traicionarlo por quedarse al lado del Nazi, mucho más cuando sabía muy bien los sentimientos que tenía el soviético hacia el colombiano, y lo tanto que le dolió que se fuera con su mayor enemigo. Ni siquiera una traición americana le dolió tanto que ver a su enamorado irse con Reich, su némesis.

Y pensar que alguna vez fueron amigos.

Pero le arrebató todo.

Por eso disfrutó tanto la muerte del facista, disfrutó tanto de derrotarlo; aunque le dolió ver a su antes mejor amigo suicidarse en frente suya, el rencor de haberle robado a su enamorado le ganaba por mucho. Al menos la guerra había terminado, y le había dejado claro al mundo que nadie se metía con la madre Rusia.

El colombiano nunca lo perdonó por matar al nazi, y el soviético nunca perdonó al colombiano por traicionarlo y romperle el corazón de esa manera.

—Bien...supongo que no tengo nada que perder...—

°°°°

—Vuelo 35, destino Moscú-Rusia sale en 10 minutos—

Sonó la voz de la mujer que avisaba los vuelos que estaban más cercanos a sus destinos, obvio solo le prestó atención cuando habló en español.

—Déjame pagar éste vuelo, por favor, sería lo más justo—

—Hayır, hayır. Yapamadım. bana bırak sorun değil (Oh no, no. No podría, déjamelo a mí, no hay problema.)—

Después de todo era lo menos que podía hacer después de lo que estaba apunto de hacer.

Tenía que seguir el plan, que irónicamente estaba saliendo a la perfección.

Casi de forma aterradora. Su jefe lo había planeado casi al pie de la letra de como estaba pasando.

Eso no podía ser bueno....

—Bueno, pero te aseguro que te lo pagaré lo más pronto posible —

—Acele etme, yapabilirsen sorun yok (no te apresures, cuando puedas está bien)—

—Eres un buen hombre, Turquía.—

Oh...si tan solo supieras....

—Aynı şeyi senin için de söyleyebilirim, Kolombiya (podría decir lo mismo de tí, Colombia)—

Oh...si tan solo supieras....

Lo único que tenían los dos en común es que ninguno era lo que aparentaba ser.

Serían el equipo perfecto....o serían un caos. Una de dos.

Apenas estuvieron montados en el avión, se pudieron relajar en sus asientos.

—¿Sabes?, creo que deberíamos conocernos mejor—

—Sen de öyle mi düşünüyorsun?, İçimden bir ses bunun uyumadığım ilk uçuş olacağını söylüyor (¿También lo crees?, algo me dice que será el primer vuelo en donde no me duermo)—

Pudo imaginarse a sus amigos riéndose de él y exagerando con sus estupideces de que le gustaba el sudaméricano.

¿Gustarle, Colombia?, ¡claro que no!, ¡si apenas lo conoció!, ¿¡Cómo podían insinuar tal cosa?!, se suponía que Venezuela, como hermano mayor debería amenzarle a muerte por si se le ocurría acercarsele otra vez a su hermano, más si creía que tenía algún interés amoroso, porque eso hacía la familia, ¿no?, a veces les daban sus ataques de celos y/o sobreprotectores....al menos eso haría Turquía si tuviera un hermano menor al cuál proteger.

Además...a él le gustaban las mujeres...

Ser gay en esa época era muy mal visto, y ni hablar de lo mal que lo pasaban los rusos; tan solo denle un vistazo a la actualidad, siguen siendo igual de retrógradas con los homosexuales y las mujeres, solo que "menos" que en esas épocas.

No podía gustarle un country de su mismo género...¿Qué dirían de él?...a lo mejor estaría mal interpretando la situación y podría incomodarlo muchísimo, podría arruinar su nueva amistad, y podría costarle su reputación, su dignidad...

A lo mejor solo era una confusión de sus hormonas, nada de qué preocuparse....¿Verdad?.

URSS lo mataría si se llegara a enamorar de su objetivo.

Sí, él decía que era homofóbico, pero estaba tragado por el colombiano, aún después de su traición, y vaya que estaba bien informado sobre la historia de los dos. Pero no podía contarle nada a nadie o su cabeza le sería servida en bandeja de plata.

Cuánto desearía hacerle preguntas al latino para aclarar sus dudas...

¿Qué pasó entre ustedes dos?, ¿Cómo fue que todo terminó?.

Lo que no sabía era del amorío que tuvo con el Nazi.

URSS solo le contó su versión y utilizó información a su conveniencia, diciéndole que tenía asuntos pendientes con el colombiano por su presunta traición.

Cuando el turco escuchó "traición", lo primero que le vino a la cabeza fue que se metió con su enemigo el americano y quería venganza. Nada del otro mundo, ya había vivido situaciones similares.

Y aunque el turco era socialista, nunca acudió a Estados Unidos más que con tratados de paz. Le pareció mejor idea trabajar para URSS en secreto, creía que era un hombre de palabra.

Y sí lo era...pero no de la manera que imaginó.

No sabía que estaba jugando al abogado y al diablo.

Pero la verdadera pregunta aquí es...¿Quién es el abogado y quién el diablo?

•••••

Kolumbien ... Ich möchte, dass der Tag, bir dem ich sterbe, wenn du dich wieder verliebst, ich möchte, dass du dich daran erinnerst, dass niemand auf der verdammten Welt in der Lage ist, dich so zum Stöhnen getirmek ich (Kolombiya....Bunu istiyorum, öldüğüm gün, yeniden aşık olursan, dünyada kimsenin seni benim kadar inletemez olduğunu hatırlamanı istiyorum)—

Bir zamanlar, iki kişi bir yatakta, vücutları ince beyaz bir örtüyle kaplıyken, sabahları güneşin ilk ışınları onları karşıladı.

-Sen bir salaksın. ölmeyeceksin

—das weißt du nicht (bunu bilmiyorsun)—

-Ve sende yap?-

— Ich weiß nur, dass ich, wenn es passieren sollte, das Unmögliche tun würde, um aus der Hölle herauszukommen, selbst wenn ich durch brennende Messer kriechen müsste, um dich wiederzusehen (sadece bunu bilseydim, Seni tekrar görebilmek için yanan bıçakların arasından emeklemem gerekse bile cehennemden çıkmam imkansız)—

Aww, bazen çok romantik misin yoksa çok korkutucu mu bilmiyorum...

İkisi de şefkatle gülümsediler ve dudakları bir kez daha buluştu, bu sefer güneşi çok özel bir şekilde karşılayacakları sabahı uyardılar.

—Ich liebe dich Kolumbien (Seni seviyorum, Kolombiya)—

—Ben de seni seviyorum Nazi—

••••••

Gözlerinden bir miktar yaşlar akarken gözleri fal taşı gibi açıldı ve onu uyandırmaya çalışan önündeki Türkiye figürüne çarptı.

—İyi yanlış sanırım bir ka bus görülüyor. —

"Evet... evet... İyiyim, dediğin gibi, sadece kötü bir rüyaydı..."

Mutlak sessizlik.

— Burada amaç vermek için seni uyandırmak istedim.—

Türk hoş bir gülümsemeyle cevap verdi... Hep bu kadar sevimli miydi yoksa sadece onun izlenimi miydi?

“Tabii…uh…tamam. Üzgünüm, uyuya kalmışım-

—Merakta buraya gelmemiştik —

Koltuklarından kalktılar ve Türkiye, Kolombiya'nın elinden tutarak uçağın merdivenlerinden inmesine yardım etti.

ABD'nin başkenti Washington DC'deydiler.

“Her şey için teşekkürler Türkiye. sen olmasan ne yapardım bilmiyorum

—Venezüella'dan arkadaşlarım benim arkadaşlarım, iyiliğin hakkında söylemektenine girme, yardım etmeyi sevmek —

Oh, gerçekten Tanrı'nın bir ekmeğiydi.

—Sen iyi bir insansın Türkiye —

Üç renkli ona gülümsedi.

Ve Türkiye kendisini aldattığı için suçlu hissetti.

Plana devam mı etmeliyim yoksa bu saçmalığı tamamen bitirmeli miyim?O zaman neden yapayım?Kolombiya'yı zar zor tanıyordum, kişisel bir şey olmamalıydı, yaptığım şey yanlış olduğu için bile değildi, çünkü doğru olanı yaptığını düşündü...aksi takdirde... Latino'yu oradan, herkesten almak istemesine neden olan bir tür duygu bu; dünya için fazla saf biri olduğunu hissetti.

Ama sorun buydu.

Kolombiya'yı gören herkes onun Latin Amerika'nın en iyi poposuna ve eşsiz coşkusuna sahip güzel bir yüz olduğunu düşündü.

Ama kimse onu gerçekten tanımıyordu. Hiç de bile.

Kardeşleri bile değil.

—Şey… geldik—

ABD'nin çalıştığı binada durdular.

—Sanırım nokta noktadır...—

-Sanırım...-

Sonra Türk'ün beyaz küreleri ve Kolombiyalı'nın zümrütleri bir araya geldi, bir an için her iki beden de bir tık sesiymiş gibi hafif bir ürperti hissetti.

İki gündür birlikte bile değillerdi ve veda onları çoktan yaralamıştı.

—Seninle tanıştığıma memnun oldum, Venezuela'ya iyi bak, bazen çok fazla parti suyu olabilir —

— Bunu öğreteceğim. Bol şans Kuzey Kuzeydoğu—

Türkiye, üç rengi döner dönmez, onu bir daha göremeyeceğini düşündü ve böylece daha önce hiç yaşamadığı garip bir duygudan kurtulacaktı... ama aynı zamanda ondan ayrılmak da istemiyordu. göğsünü bu kadar sıcak ve neşeli hissettiren şey. Latin, devasa binanın iç koridorlarında farkına varmadan çoktan gözden kaybolmuştu.

(Bana neler oluyor?...)

Bu sırada kahve yetiştiricisiyle birlikte patronunun, müttefikinin ve eski kocasının ofisine yaklaşan her adımda gergin bir şekilde yürüyordu.

Teknik olarak tüm lanet dünyanın sahibi.

Ama Kolombiya'dan bahsediyoruz, kim olursa olsun kimse onu korkutmaz.

Bunu SSCB veya Nazilerle yapmadıysa, Kolombiyalıyı gerçekten neyin korkutabileceğini bilmiyorum.

"Ölmekten korkan kimse doğmasın"

Bir nefes yöntemi olarak kafada tekrarlandı.

(Haydi Kolombiya, ibne olma...peki, sen zaten bir ibnesin, ama yani korkak olma. Davranmalısın, bu ciddi bir durum. Ayrıca ABD sizden hiçbir şey talep edemez, bu yüzden bunu güvenle yapın. cesur olmalıyız)

Bu yüzden, baş harfleri açıkça "U.S.A" olan ya da kendi deyimiyle "Orospu çocuğu patron" yazan o kraliyet mavisi kapıyı açma cesaretini topladı.

—İçeri gel sevgilim—

Ah. Boşanmasının ve oğlu Panama'nın velayetinin üzerinden kaç yıl geçmiş olursa olsun, bu lakaptan ne kadar nefret ediyordu, ona "tatlım" demeyi hiç bırakmadı. En kötüsü de onu o kadar iyi tanıyordu ki, bunu yapmaktan asla vazgeçemeyeceğini egosundan biliyordu.

—Peki... ziyaretin ne içindi güzellik? (Yani... Ziyaretin nedir, kıymetlim?)—

"Doğrudan konuya gireceğim. Neden beni terk ettiler, neden Kore misyonunu iptal ettiler?—

—Kazanma şansımız yoktu, Kolombiya. Kabul et ve üstesinden gel, önemli bir şey değil (kazanma şansımız yoktu, Kolombiya. Kabul et ve üstesinden gel, önemli bir şey değil)—

—BÜYÜK BİR ŞEY DEĞİL NE DEĞİLDİR?! TÜM İNSANLARIYLA BİRLİKTE KORE'NİN ÇÖZÜLMESİNE İZİN VERDİK!KOCALIK VE BENCİL BİR EYLEM OLDU! NE OLUYOR SENİN, ABD?! ETKİLENEN OLAN ÜLKENİN OLSA AYNI ŞEYİ YAPAR MIYDIN?!—

—Bu farklı—

Oh, evet? Peki bu nasıl farklı? Neden beyaz, sarışın ve mavi gözlüsün?—

-Kahretsin, Kolombiya, beni bir sevgilin için yaptığın o aptal Nazi zırvasıyla kıyaslama. ben ırkçı değilim

-Konuyu değiştirme-

-Ve neden olmasın? Bu, sevgili "köpekbalığı dişlerine" yaptığın şeyin aynısı değil mi? Sana en çok ihtiyacı olduğu anda onu terk etmedin mi?—

—Kapa çeneni... o beni kurtarmaya çalışıyordu...—

—Bana senden kurtulmak istiyormuş gibi geldi—

-Biliyor musun?. Konuyu bu kadar sert bir şekilde değiştirmeni ironik buluyorum. Benden sakladığın bir şey mi var ABD? "BÜYÜK AMERİKA"nın böyle bir savaştan böyle korkakça kaçtığını daha önce düşünmeliydim... Ne de olsa dünyanın sahibi sensin, değil mi?—

-Ve budur. Yo soya.—

—Öyleyse neden onlar gibi önemsiz rakiplerin işini bitirmiyorsunuz? "Sovyet"e yenildiğiniz için üzgün değil misiniz?—

Ah evet, onu manipüle ediyordum.

Şimdi masasının yanındaydı, aynı ahşap mobilya parçasına yaslandı, kalçalarını gizlice kaldırarak poposu kalkıyor, böylece Amerikalı'nın dikkatini çekiyordu.

Gözlüklü olan güçlükle yutkundu.

Kolombiya ona güzel, baştan çıkarıcı bir gülümseme gönderdi, işaret parmağını gringo'nun çenesiyle fırçalayarak kızarmasına neden oldu.

Hala onun tarafından yutuldu, bu ilk bakışta fark edildi.

Bunu kendi yararına kullanabilirsin.

"Bundan hoşlanmaz mıydın, Amerika? Kazanmak ve zaferini Sovyetlerin yüzüne vurmak." Ve tabii ki orada olurdum, ayrıca seninle çok gurur duyardım ~—

Ona yaklaştı ve cüretkar bir şekilde bacaklarının üzerine oturdu ve onu ince kravatından sıkıca tuttu.

ABD, Kolombiyalının geniş beline ellerini koymakta bir an bile tereddüt etmedi.

—Ve elbette... belki de erkeğim kadar cesur ve mükemmel olduğun için kendine mükemmel bir ödül verirdin~—

—Siktir...evet...—

Elleri Latino'nun yuvarlak kalçalarına indi.

—Ama… istesem de, olan oldu ve değiştirilemez—

—Güney Kore'nin kazanmasına yardım etmek için geri dönebiliriz—

—Kolombiya… hayır… Yapamam…—

—Birleşik Devletler lütfen! Tek umudumuz sensin! Özgürlük için savaşmaya ne oldu?!—

—Özgürlüğümü kastetmiştim—

—Ve eğer Panama'da olsaydı, sen de aynısını söyler miydin?!—

—En azından Panama'nın beni sana binlerce kez tercih edeceğini biliyorum—
......

Mutlak sessizlik.

O zaman ABD işi batırdığını anladı.

—İyi. İstediğiniz kadar—

Kapıyı sertçe çarptı, hemen oradan ayrıldı ve gringoyu düşüncelerine daldırdı.

Gülünç derecede pahalı uzun koridorlarda yürümeye devam etti, kızgın ayak sesleri zemini paramparça etmek istiyormuş izlenimi veriyordu ve arzusu eksik değildi.

Amerika bir aptaldı, onu nasıl kızdıracağını her zaman biliyordu. Onunla çıktığı zaman çok sinir bozucu değildi, evlendikten sonra egosuna alışmayı bile öğrendi ama bir şey oldu, Panama oldu ve ABD, Kolombiyalı ile ilişkisine mal olacak kartlarla oynadı. sonunda onu boşayacak ve oğlu Panama erken yaşta neredeyse zorla "bağımsız" olacaktı.

Sonunda lanet olası binadan ayrıldı, sağ elini terinin dağıldığı kıvırcık sarı saçlarının arasından geçirdi, umutsuzca endişesini yatıştırmak için bir kahve aradı.

Amerika, oğlunu herhangi bir konuşmaya dahil ettiğinde, kalbi sıkıştı; Bu kadar genç bir ülke olduğundan ve böylesine acımasız bir savaşla karşı karşıya kaldığından, ülkesinin, İNSANLARININ zavallı çocuğa neler çektirdiğini hatırlamaktan kaçınmadı. Çocuğunun acı içinde nasıl ağladığını, çığlık attığını, beyaz tenindeki yanık ve çatlakları, çatlaklarından, kollarından, bacaklarından, boynundan ve tam olarak karnından çıkan kırmızı kan ve bozuk sıvıyı asla unutamazdı. karnına dikilmiş dikişlerin olduğu yer.

Hiçbir şey yapamamak, ülkesiyle oğlunun arasındaki savaşı durduramamak... yaşadığı en büyük işkenceydi.

Her şey olurken, Amerikalı, Panama'yı kendi yardımı ile bağımsız olmaya ikna etti, ki böyle bir krizden geçtikten sonra asi bir genç olarak açıkçası, teklifi kabul etmeye ve Amerika Birleşik Devletleri ile birbirine bağımlı anlaşmalar yapmaya karar verdi.

Biri kanaldan faydalanabilir.

Diğeri ise sağlayacağı ekonomiden faydalanacaktı.

Dudaklarından ağır bir iç çekiş döküldü, şimdi bir kafeteryadaydı, elinde sıcak kırmızı şarap, şu an hissettiği duygular kadar acıydı. Ama neyse ki onun için eski bir arkadaş, kahve yetiştiricisine eziyet eden rahatsız edici düşünce denizinden ona yardım etmek için oradaydı.

—Kolo Burada ne amaçlanmış, Birleşikmbiya Burada'le değil mi? —

—Türkiye! Gittiğini sandım...ben...uh...peki, beklenmedik olaylar yaşadım, düşündüğüm gibi gitmedi...Onun nasıl olduğunu bilirsin...Üzgünüm boş yere para harcadın.—

-Onun hakkında. Ama sonra ne oldu?—

-Göreceksin...-

••••

—Bu kulağa zor geliyor ama bahsegiririm'i çözebilirsin. Her zaman ikinci bir seçenek var, değil mi?

Türk muhtemelen yaptığına pişman olacaktı ama sonuçta bu onun işiydi.

—Neden bahsediyorsun?—

Türk onun yanına oturdu, yüzü ciddi olduğunu gösteriyordu. Üç renge yaklaştı ve alçak sesle fısıldadı.

—Bahsegirirerim SSCB'yi zaten vardur. Sana yardımcı olacaktır, şey içermez. —

Manipülatif görünmemeye çalıştı, ama yaptığı tam olarak buydu.

Patronunun planları için kullanmak zorunda kaldığı için kendinden iğrendi.

Ama başka seçeneği yoktu, borçluydu ve bir şekilde ödemesi gerekiyordu. Para bir seçenek değildi, İkinci Dünya Savaşı'nın sona ermesinden sonra dünyayı kasıp kavuran ekonominin çöküşü onu da etkiledi ve Kolombiya'ya ödediği uçuşla borçlandı.

Zenginler bile bundan kurtulamadı.

Bir yandan da kendi kendine "onu tanımıyorsun bile, salak olma ve işini yap" dedi.

Zor bir dönemden geçen sadece Kolombiya değildi.

—Gerçekten SSCB'nin bana yardım etmeyi kabul edeceğini düşünüyor musunuz?... O Kuzey Kore'nin tarafında, düşmanımın düşmanıyla ittifak kurmanın iyi bir fikir olduğunu düşünmüyorum...—

—Daha iyi bir fikrin var mı?—

Gerçek şu ki, hayır. SSCB, Amerika Birleşik Devletleri'nden sonra dünyanın ikinci gücüydü, bu kadar büyük bir sorunla ona yardım edebilecek başka kimse yoktu.

İngiltere de bir seçenek değildi. Babası/velisi Gran Colombia, İngiltere'den zaten yeterince borç almıştı ve İspanya, kendisinin başka bir belaya bulaştığını öğrendiğinde kesinlikle sinirlenecekti ve saçma sapan şeyler yüzünden kimseyle tartışacak havasında değildi.

Bunu düşündü ve kabul etmekten başka seçeneği kalmayana kadar düşündü.

Nazi'nin yanında kaldığı için kendisine ihanet ettikten sonra Sovyetler Birliği ile müttefik olmanın kötü bir fikir olduğunu biliyordu, dahası Sovyetin Kolombiyalılara karşı olan duygularını ve bunun onu ne kadar incittiğini çok iyi bildiğinde. en büyük düşmanıyla ayrıldığını. Bir Amerikan ihaneti bile onu, sevgilisinin düşmanı Reich'la çıktığını görmek kadar incitmedi.

Ve bir zamanlar arkadaş olduklarını düşünmek.

Ama ondan her şeyi aldı.

Bu yüzden faşistin ölümünden bu kadar zevk aldı, onu yenmekten çok zevk aldı; Eski en yakın arkadaşının gözünün önünde intihar ettiğini görmek canını yaksa da, sevgilisini çalmış olmanın küskünlüğü onu açık ara kazandı. En azından savaş bitmişti ve kimsenin Ana Rusya'ya bulaşmadığını dünyaya açıkça göstermişti.

Kolombiyalı, Nazi'yi öldürdüğü için onu asla affetmedi ve Sovyet, Kolombiyalıyı ona ihanet ettiği ve kalbini bu şekilde kırdığı için asla affetmedi.

Şey... Sanırım kaybedecek bir şeyim yok...—

°°°°

—Uçuş 35, Moskova-Rusya varış noktası 10 dakika sonra kalkıyor—

Gidecekleri yere en yakın uçuşları anons eden kadının sesi geliyordu, belli ki sadece İspanyolca konuşurken dikkat etmiş.

—Bu uçuşun parasını ben ödeyeyim, lütfen, adil olur—

—Hayır, hayır. Yapamadım. bana izin sorun değil

Ne de olsa yapmak üzere olduğu şeyden sonra yapabileceği en az şeydi.

İronik bir şekilde mükemmel giden planı takip etmek zorundaydı.

Neredeyse korkutucu. Patronu neredeyse her şeyi harfi harfine planlamıştı.

Bu iyi olamazdı...

—Pekala, ama sizi temin ederim ki size en kısa zamanda ödeme yapacağım —

—Hızlandırmak, yapmaksen sorun yok—

—Sen iyi bir adamsın Türkiye.—

Ah... Bir bilsen...

—Aynı şeyiniz için de Kuzey Kuzeydoğu—

Ah... Bir bilsen...

İkisinin tek ortak noktası, göründüğü gibi olmamasıydı.

Mükemmel bir takım olacaklardı...ya da kaos olacaklardı. İkiden biri.

Uçağa biner binmez koltuklarında rahatlayabildiler.

—Biliyor musun, bence birbirimizi daha iyi tanımalıyız...—

—Sen de öyle mi birine?, ilk uçuşa gittiğimi söylüyorsun—

Arkadaşlarının ona güldüğünü ve Güney Amerikalıyı sevdiğine dair aptallıklarıyla abarttığını hayal edebiliyordu.

Ondan hoşlandı mı Kolombiya?Tabii ki hayır Onunla zar zor tanışırdı Nasıl böyle bir şeyi ima edebilirlerdi?Kardeşi, daha çok onun bir aşk ilişkisi olduğunu düşünseydi, çünkü aile böyle yapardı, değil mi? kıskançlık ve/veya aşırı korumacılık atakları var... en azından koruması gereken bir erkek kardeşi olsaydı Türkiye böyle yapardı.

Ayrıca... kadınlardan hoşlanırdı...

O zamanlar eşcinsel olmak pek hoş karşılanmıyordu, Rusların ne kadar kötü durumda olduğundan bahsetmiyorum bile; sadece bugüne bir bakın, eşcinsellere ve kadınlara karşı hala aynı şekilde geri gidiyorlar, o zamanlara göre sadece "daha az".

Aynı türden bir ülkeyi sevemezdi... Onun hakkında ne derlerdi?... Belki durumu yanlış yorumluyor olabilir ve bu onu çok rahatsız edebilir, yeni arkadaşlığını mahvedebilir ve buna pahalıya mal olabilir. onun itibarı, itibarı... .

Belki de hormonlarının bir karışımıydı, endişelenecek bir şey yoktu... Değil mi?

Hedefine aşık olursa SSCB onu öldürür.

Evet, homofobik olduğunu söyledi, ancak ihanetinden sonra bile Kolombiyalı tarafından yutuldu ve çocuk, ikisinin tarihi hakkında çok iyi bilgilendirildi. Ama kimseye söyleyemedi, yoksa başının kendisine gümüş tepside sunulacağını.

Şüphelerini açıklığa kavuşturmak için Latino'ya sorular sormayı ne kadar isterdim...

İkinizin arasında ne oldu?Her şey nasıl sona erdi?

Bilmediği şey, Nazi ile olan ilişkisi hakkındaydı.

SSCB ona sadece kendi versiyonunu anlattı ve bilgiyi kendi rahatlığında kullandı ve ona sözde ihaneti nedeniyle Kolombiyalı ile yarım kalmış bir işi olduğunu söyledi.

Türk "ihaneti" duyduğunda aklına ilk gelen şey düşmanı Amerikalı ile uğraştığı ve intikam istediği oldu. Öbür dünyadan bir şey yok, ben zaten benzer durumları yaşamıştım.

Ve Türk bir sosyalist olmasına rağmen, barış antlaşmaları dışında Amerika Birleşik Devletleri'ne hiç gitmedi. SSCB için gizlice çalışmak ona daha iyi bir fikir gibi geldi, sözünün eri olduğunu düşündü.

Ve evet öyleydi...ama hayal ettiği gibi değildi.

Avukat ve şeytanı oynadığımı bilmiyordum.

Ama buradaki asıl soru... Avukat kim, şeytan kim?.