Fueron los segundos de su vida más angustiantes que tenía hace mucho tiempo. Trataba de arrastrarse por el suelo, sus alas estaban extremadamente cansadas, su cuerpo con heridas abiertas y sin la suficiente energía para regenerarse.

Por la perdida de sangre se desmayó.

Y lo último que vieron sus ojos fue unas tres figuras acercandose.

(Momentos antes)

Siria: ¡Mira, Turquía, allá arriba!

Turquía: ¿Qué demonios es eso?

Gritó impresionado Siria viendo que un "avión" estaba cayendo en picada a kilómetros de su enorme jardín.

Venezuela: ¡VA A EXPLOTAR, CUBRANSEEE!

Gritó Venezuela aterrado, los tres se hicieron debajo de la mesa donde segundos antes estaban comiendo y se cubrieron como si de una tortuga ocultandose en su caparazón se tratase.

En cuanto el objeto tocó tierra, todos se sorprendieron al no ver ningúna explosión.

Venezuela: ¿Qué pasó?

Turquía: No lo sé. Pero ya puedes dejar de exagerar, Venezuela

Venezuela: No estoy exagerando, solo soy precavido

Turquía: ¿Qué mierda fue eso?

Siria: ¿Un ataque quizá?

Turquía: Averigüemoslo

Venezuela: ¡Espera, Turquía, puede ser peligroso!

Pero ya era muy tarde para intentar detener al de piel roja, que ya estaba caminando apresurado hacia dicho objeto... O más bien un ser vivo, enredado entre los arbustos de uva que crecían en el jardín.

Turquía: ¡Oigan, hay alguien atrapado, vengan y ayudenme a sacarlo!

Los otros dos individuos se miraron mutuamente, dudando por breves momentos.

Turquía: ¡Sigue vivo!, ¡apresurense!

Ya cuando se percataron de la desesperación de su amigo, optaron por seguirlo y ayudar a la persona atrapada en el arbusto...o lo que quedaba de él.

Venezuela: No puede ser... ¡PERO SI ES MI HERMANO!

Siria: ¿Ecuador?

Venezuela: No idiota, el otro

Siria: ¿Panamá?

Venezuela: ¡Panamá es mi sobrino, no mi hermano!. ¡Estoy hablando de Colombia, mamaguevo!

Siria: Oh.

Turquía: Está pálido y tiene una puñalada en el abdomen. Está desgrandose, debemos atenderlo inmediatamente

Venezuela: ¿No es mejor llevarlo a un hospital?-

Turquía: La ciudad está muy lejos de aquí, no resistirá, tenemos que actuar AHORA

Y sin pensarlo sos veces cargó al herido y lo llevó lo más rápido posible dentro de la casa, directamente a la habitación de huéspedes, ahí lo atendieron con el kit de primeros auxilios y con ayuda de las habilidades de medicina de nivel extremo que tenía Siria.

{......}

Cuando recobró la consciencia, lo primero que hizo fue saltar del susto, lo cual provocó un inmenso dolor en su abdomen.

Espera, ¿esas eran vendas?, ¿pero cómo?.

Se fijó a su al rededor y notó que no estaba en ningún lugar conocido, poniéndolo a la defenza.

La puerta abriendose en frente suya le alertó, quedandose tieso por unos momentos.

Turquía: Vaya, al fin despertaste. Que bueno, ya estaba empezando a preocuparme-

Colombia: ¿Quién eres y dónde estoy?-

Turquía: ¿Esa es tu forma de agradecerme por salvarte la vida?. Vaya que sí te pareces a Venezuela, ya veo por qué son hermanos-

Colombia: ¿Conoces a Venezuela?, ¿él está aquí?-

Turquía: Así es. Te reconoció apenas tuvo la valentía de acercarse. Pensó que eras una bomba o algo que explotaría

Colombia: Oh Dios...

Y entonces fue cuando los recuerdos volvieron a su mente. Fue una rápida secuela de imágenes dolorosas, donde sus ojos no tuvieron más opción que expresar sus emociones a través de lágrimas saladas que recorrieron su rostro.

Desearía no haberlo recordado.

Desearía no haber recordado que no solo perdió la guerra contra Corea del Norte, sino que le falló a su amigo Corea del Sur, le había prometido que lo protegería con su vida y conseguiría la victoria, SU libertad, SU independencia a toda costa....pero no fue así.

Turquía: ¿Estás bien?

Colombia: No...no lo estoy en absoluto. Perdí una guerra, le fallé a mi amigo, y me dejaron pudriendome allá, quién sabe qué me hubiera pasado de no haber escapado...

Turquía: Lamento oír eso... pero por ahora debes descansar hasta que tu cuerpo se regenere. Dejaré comida por si tienes hambre, tu hermano vendrá a verte en unos minutos

Colombia: ¡Espera!. No me has dicho tu nombre...

Turquía: Turquía, mi nombre es Turquía.

Colombia: Gracias, Turquía.

El asiático le sonrió y se retiró de la habitación, dejando pasar a un venezolano demasiado preocupado.

-¡CHAMOOOOO!-

Corrió a abrazar a su hermano, teniendo cuidado de no lastimarlo.

-Q'hubo vene, ¿qué más, todo bien?-

-Mira coñoe' tumadre, no me volvás a asustar así maldita sea, CASI ME MATAS. ¿¡Qué coño hacías?!, ¡¿Dónde carajo estaba'?!, ¡Hablamelo marico antes de que te mate yo mismo!-

-Ya, ya, bájele tres rayas hombe', que ni es pa' tanto, usted sabe que soy verraco.-

-Pueh' esa verraquera te va a matar algún día mi chamo-

-Nah', que vá. Lo que no me mata me hace más fuerte-

-Ya en serio, ¿qué fue lo que pasó?-

-Bueno... verás...-

{°°°°}

Venezuela: QUE TÚ QUÉ?!. ¿¡PERO COMO SE TE OCURRE?!. Sabía que no debías confiar en ese...idiota

Colombia: No fue su culpa, yo me ofrecí. En serio creí que podría...pero no pude...

El ambiente cambió bruscamente, desde un nostálgico encuentro de familia, a un aura de impotencia y tristeza contagiosa.

Venezuela miró con pesar como su hermano volvía a llorar. No era por la guerra, era por lo que ésta significaba.

Soldados colombianos, padres, hermanos, hijos, esposos; todos murieron en vano, los envió porque pensó que ganarían con ayuda de Estados Unidos y el resto de aliados, porque creía fielmente en sus habilidades de combate, porque quería salvar a su amigo de la tiranía de la dictadura comunista.

Pero fracasó. Y ya no había nada más que hacer.

Ahora tendría que vivir con la carga de imaginarse a su amigo siendo torturado de las maneras más crueles por los soldados, en manos de su malvado hermano que quién sabe hasta dónde es capaz de llegar.

Colombia: Tengo que hablar con USA. Él y los demás se rindieron, pero no podemos dejar a Corea así...-

Venezuela: Chamo, sabés muy bien lo que pasará si se vuelven a meter por allá-

Colombia: L-lo sé, pero de alguna manera tenemos que intervenir

Venezuela: Lo harás cuando te mejores, tienes que descansar por ahora

Colombia: Está bien, gracias Vene

Venezuela: Sí, sí. Ah y llamé a Ecuador y Panamá, estaban preocupados por ti

Colombia: ¿P-panamá?...¿Cómo está él?...

Venezuela: Supongo que bien, deberías hablar con él después de que toda esta mierda pase

Colombia: Eso haré.

°°°°°

Siria: ¡No!, ¡De ninguna manera dejaré que ese capitalista entre a mí casa!.

Turquía: Disculpa, pero es MÍ casa.

Siria: Cómo sea

Turquía: Pero tiene razón, si URSS se entera de que Estados Unidos entró a mi territorio pedirá una explicación, y ya sabes que no está de humor para malentendidos. Mucho menos después de que toda la mierda de la guerra ya terminó. Estamos acabados y no queremos meternos en otra guerra. Recuerda que Corea del Norte es aliado de URSS, no movería un dedo para ayudar a Corea del Sur solo por el hecho de estar en el partido político de Estados Unidos.

Venezuela: Estoy de acuerdo con eso, pero conozco a mi hermano y sé que hará cualquier cosa para volver y ayudar a su amigo bajo cualquier método. Se meterá en problemas y ni siquiera el gringo podría sacarlo de allí. Es un engreído de mierda que solo usa a colombia para su beneficio al igual que lo hace con todos.

Turquía: Veré si puedo hacer algo al respecto...pero no prometo nada.

Venezuela: ¿En serio?, ¿por qué tan interesado en ayudar a mi hermanito?~

Turquía: Pues me debe un jardín de nuevo, me tendrá que pagar de alguna manera

Siria: Sí claro ~

Turquía: ¡Callense o cambiaré de opinión!

Subió las escaleras hasta la habitación de su huesped latino, abriendo la puerta.

Turquía: Te prepararé un vuelo hacia Estados Unidos. Me debes una.

Colombia: Prometo pagartelo...te lo agradezco muchísimo

Turquía: Agradécele a tu hermano, él me convenció. Como sea, hay ropa en el clóset, espero que te quede bien. Mientras tanto siéntete como en casa-

•••••

Los dedos del turco marcaban con sigilo los números en el teléfono, su mirada estaba concentrada en las palabras clave que usaría para hablarle a su jefe.

-Алло? - (Aló?)

-Şef, Red Moon bildiriyor... akbaba düştü.- (Jefe, aquí Luna Roja reportandose...el cóndor a caído)

-.....Полученный, Пусть начнется второй этап плана- (.... Recibido, que comience la fase dos del plan)

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

-Подрежьте ему крылья.- (cortarle las alas)

Tercüme :

Uzun zaman önce hayatının en sıkıntılı anlarıydı bunlar. Yerde sürünmeye çalışıyordu, kanatları aşırı yorgundu, vücudu açık yaralarla doluydu ve kendini yenilemek için yeterli enerjisi yoktu.

Kan kaybından dolayı bayıldı.

Ve gözlerinin gördüğü son şey, yaklaşan üç figürdü.

(Az önce)

Suriye: Bak, Türkiye, yukarıda!

Türkiye: Bu ne böyle?

Suriye, devasa bahçesinden millerce uzakta bir uçağın düştüğünü görünce şok içinde bağırdı.

Venezuela: PATLAYACAK, KAPATACAK!

Venezuela korkmuş bir şekilde bağırdı, üçü saniyeler önce yemek yedikleri masanın altına girdiler ve sanki kabuğunda saklanan bir kaplumbağaymış gibi üstlerini örttüler.

Cisim yere çarpar düşmez patlama olmaması herkesi şaşırttı.

Venezuela: ne oldu?

Türkiye: Bilmiyorum. Ama artık abartmayı bırakabilirsin, Venezuela

Venezuela: Abartmıyorum, sadece tedbirliyim

Türkiye: O da neydi?

Suriye: Bir saldırı olabilir mi?

Türkiye: Hadi öğrenelim

Venezuela: Bekle Türkiye, tehlikeli olabilir!

Ancak bahçesinin çoğunu yok eden söz konusu nesneye doğru aceleyle yürüyen kızılderiliyi durdurmaya çalışmak için artık çok geçti.

Turkey: Hey, kapana kısılmış biri var, gel onu çıkarmama yardım et!

Diğer iki kişi kısa bir süre tereddüt ederek birbirlerine baktılar.

Türkiye: Hayatta kal, acele et!

Zaten arkadaşlarının çaresizliğini fark ettiklerinde, onu takip etmeyi ve araçta sıkışan kişiye ya da araçtan geriye kalanlara yardım etmeyi seçtiler.

Venezuela: Olmaz... AMA O BENİM KARDEŞİM!

Suriye: Ekvador?

Venezuela: Aptal yok, diğeri

Suriye: Panama?

Venezuela: Panama yeğenim, kardeşim değil! Kolombiya'dan bahsediyorum, salak!

Suriye: Ah.

Türkiye: Solgun ve karnında bıçak yarası var. O bozuluyor, hemen onunla ilgilenmeliyiz.

Venezuela: Onu hastaneye götürmek daha iyi değil mi?

Türkiye: Şehir buradan çok uzak, direnmeyecek, ŞİMDİ harekete geçmeliyiz

Ve hiç düşünmeden yaralıyı taşıdı ve mümkün olan en kısa sürede evin içine, Suriye'nin sahip olduğu en üst düzey tıp becerileriyle ilk yardım çantası ve ilk yardım çantasıyla tedavi gördüğü misafir odasına götürdü. .

{......}

Bilincini geri kazandığında, yaptığı ilk şey, karnında muazzam bir acıya neden olan korkuyla zıplamak oldu.

Bir dakika, bunlar bandaj mıydı ama nasıl?

Etrafına bakındı ve bilinen bir yerde olmadığını fark ederek onu savunmaya aldı.

Önünde açılan kapı onu uyardı ve birkaç dakikalığına kaskatı kesildi.

Türkiye: Vay canına, sonunda uyandın. Güzel, şimdiden endişelenmeye başlamıştım...

Kolombiya: Sen kimsin ve ben neredeyim?

Türkiye: Hayatını kurtardığım için bana teşekkür etme şeklin bu mu? Vay canına, Venezuela'ya benziyorsun, neden kardeş olduklarını anlıyorum...

Kolombiya: Venezuela'yı biliyor musun, burada mı?

Türkiye: Bu doğru. Yaklaşmaya cesaret eder etmez sizi tanıdı. Bir bomba ya da patlayacak bir şey olduğunu düşündüm

Kolombiya: Aman Tanrım...

Ve o an hatıraları aklına geldi. Acı dolu görüntülerin hemen ardındanydı, gözlerinin duygularını yüzünden süzülen tuzlu gözyaşlarıyla ifade etmekten başka seçeneği yoktu.

Keşke hatırlamasaydım.

Keşke sadece Kuzey Kore'ye karşı savaşı kaybetmekle kalmayıp, arkadaşı Güney Kore'yi de başarısızlığa uğrattığını, onu hayatı pahasına koruyacağına ve zafere, HIS özgürlüğüne, HIS bağımsızlığına kavuşacağına söz verdiğini hatırlamasaydım. ...ama öyle değildi.

Türkiye: İyi misin?

Kolombiya: Hayır...Hiç değilim. Bir savaşı kaybettim, arkadaşımı yendim ve beni orada çürümeye terk ettiler, kaçmasaydım kim bilir başıma neler gelirdi...

Turkey: Bunu duyduğuma üzüldüm... ama şimdilik vücudun yenilenene kadar dinlenmelisin. Acıktıysan diye yemek bırakacağım, kardeşin birkaç dakika sonra seni görmeye gelecek.

Kolombiya: Bekle! Bana adını söylemedin...

Türkiye: Türkiye, benim adım Türkiye.

Kolombiya: Teşekkürler Türkiye.

Asyalı ona gülümsedi ve aşırı endişeli bir Venezüellalının geçmesine izin vererek odadan çıktı.

Venezuela: BROOOO!

Onu incitmemeye dikkat ederek kardeşine sarılmak için koştu.

Kolombiya: Merhaba gel, her şey yolunda mı?

Venezuela: Gerizekalı bak, beni bir daha böyle korkutma lanet olası, BENİ NEREDEYSE ÖLDÜRDÜNÜZ. Ne halt ediyordun?! Neredeydin?! Seni kendim öldürmeden önce konuş!

Tamam, tamam, üç şerit indir adamım, o kadar da önemli değil, biliyorsun ben sertim-

-Eh, o "direnç" seni bir gün öldürecek kardeşim-

"Hayır, sanmıyorum." Beni öldürmeyen, bana güç katar-

-Cidden, ne oldu?-

"Şey... göreceksin..."

{°°°°}

Venezuela: NE SEN NE?!. AMA SİZE NASIL OLUYOR?! O aptala güvenmemen gerektiğini biliyordum.

Kolombiya: Onun hatası değildi, kendimi teklif ettim. Gerçekten yapabileceğimi düşündüm... ama yapamadım...

Atmosfer, nostaljik bir aile birleşiminden, çaresizlik ve bulaşıcı hüzün havasına aniden değişti.

Kardeşi tekrar ağlarken Venezuela pişmanlıkla izledi. Savaş yüzünden değil, ne anlama geldiği yüzündendi.

Kolombiyalı askerler, babalar, kardeşler, oğullar, kocalar; hepsi boşuna öldü, onları gönderdi çünkü Amerika Birleşik Devletleri ve diğer müttefiklerinin yardımıyla kazanacaklarını düşündü, çünkü savaş yeteneklerine sadakatle inanıyordu, çünkü arkadaşını zulmünden kurtarmak istiyordu. komünist diktatörlük.

Ama başarısız oldu. Ve yapacak başka bir şey yoktu.

Şimdi, arkadaşının, ne kadar ileri gidebileceğini bilen kötü kardeşinin ellerinde askerler tarafından en acımasız şekillerde işkence gördüğünü hayal etmenin yüküyle yaşamak zorunda kalacaktı.

Kolombiya: ABD ile konuşmam gerekiyor. O ve diğerleri pes etti ama Kore'yi bu şekilde bırakamayız...

Venezuela: Kolombiya, kendilerine uygun olmayan bir yere geri dönerlerse ne olacağını çok iyi biliyorsun

Kolombiya: Biliyorum ama bir şekilde müdahale etmeliyiz

Venezuela: İyileşince yapacaksın, şimdilik dinlenmen gerek

Kolombiya: Tamam, teşekkürler Vene

Venezuela: Evet, evet. Oh ve ben Ekvador ve Panama'yı aradım, senin için endişelendiler

Kolombiya: P-panama?...O nasıl?...

Venezuela: Sanırım iyi, tüm bu boklar bittikten sonra onunla konuşmalısın

Kolombiya: Bunu yapacağım.

{°°°°}

Suriye: Hayır, o kapitalistin evime girmesine hiçbir şekilde izin vermem!

Türkiye: Afedersiniz ama orası BENİM evim.

suriye: neyse

Türkiye: Ama haklı, SSCB ABD'nin benim topraklarıma girdiğini öğrenirse açıklama isteyecektir ve biliyorsunuz ki yanlış anlama havasında değildir. Tüm savaş boku bittikten sonra çok daha az. Bitirdik ve başka bir savaşa girmek istemiyoruz. Kuzey Kore'nin SSCB'nin bir müttefiki olduğunu unutmayın, ABD siyasi partisinde olduğu için Güney Kore'ye yardım etmek için parmağını bile kıpırdatmaz.

Venezuela: Buna katılıyorum ama kardeşimi tanıyorum ve geri dönüp arkadaşına her şekilde yardım etmek için her şeyi yapacağını biliyorum. Başı belaya girecek ve Amerikalı bile onu oradan çıkaramayacak. Herkese yaptığı gibi Kolombiya'yı da sadece kendi çıkarları için kullanan kendini beğenmiş bir pislik.

Türkiye: Bakalım bu konuda bir şeyler yapabilecek miyim...ama söz yok.

Venezuela: Gerçekten mi? Neden küçük kardeşime yardım etmekle bu kadar ilgileniyorsunuz?~

Turkey: Bana bir bahçe borcu var, değil mi?

Suriye: Evet tabi~

Türkiye: Kapa çeneni yoksa fikrini değiştiririm!

Kapıyı açarak Latin ev sahibinin odasına giden merdivenlerden yukarı çıktı.

Türkiye: Senin için Amerika Birleşik Devletleri'ne bir uçuş ayarlayacağım. Bana borçlusun.

Kolombiya: Sana ödeme yapacağıma söz veriyorum...Gerçekten minnettarım

Türkiye: Sağol kardeşim beni ikna etti. Her neyse, dolapta kıyafetler var, umarım sana çok yakışmışlardır. Bu arada kendinizi evinizde.

.

.

.

.

.

.

.

.

Türk'ün parmakları gizlice telefondaki numaraları çevirdi, bakışları patronuyla konuşmak için kullanacağı anahtar kelimelere odaklandı.

-Alo? -

-Şef, Red Moon bildiriyor... akbaba düştü.-

-.....Полученный, Пусть начнется второй этап плана- (alındı, planın ikinci aşaması başlasın)

.

.

.

.

.

Подрежьте ему крылья... (kanatlarını kır....)

Holaaaa, reviví y tengo muchas ideas para ésta historia.

Aclaro que no tengo intenciones de ofender partidos políticos ni nada de eso, es ÚNICAMENTE FICCIÓN.

Sí, hay algunos hechos históricos reales en los que me inspiro, pero reitero, todo lo que pasa aquí ES FICCIÓN.

Nos vemos hasta la próxima actualización, si ven algún error en la traducción o no entienden algo por favor informarmelo.

Recuerden dejar su voto y comentar, me ayuda mucho a seguir escribiendo.

La narración cambiará con el avance de la historia.

¡Hasta pronto! 🧚🏻‍♂️✨

Merhaba, yeniden canlandırdım ve bu hikaye için birçok fikrim var.

Siyasi partileri veya benzeri şeyleri rencide etmek gibi bir niyetim olmadığını açıklığa kavuşturuyorum, bu SADECE KURGUDUR.

Evet, bazı gerçek tarihsel gerçekler var

Bir sonraki güncellemeye kadar görüşmek üzere, çeviride herhangi bir hata görürseniz veya anlamadığınız bir şey olursa lütfen bana bildirin.

Oy ve yorum bırakmayı unutmayın, yazmaya devam etmemde bana çok yardımcı oluyor.

Hikaye ilerledikçe anlatı değişecektir.

Yakında görüşürüz! 🧚🏻‍♂️✨