Słońce powoli wstaje, aby zaświecić nad Norwegią i dać możliwości do uśmiechu. Przedziera się przez chmury, które idą w swoje strony lub też przebijają się przez góry.

Siedzę w samolocie, który leci na lotnisko w Tromsø. A potem praktycznie od razu przesiadka do następnego lotu. Tym razem w stronę mojego ulubionego Narwiku.

To jest to miasto. To, w którym, powiedzmy, się wychowałem. W dzieciństwie bardzo często tutaj jeździliśmy. Uwielbiałem przebywać w naszym rodzinnym domku, który jest usadowiony w górach razem z rodzeństwem i rodzicami.

Wracam tam po tylu latach nieobecności. Wracam, aby od nowa poczuć tą radość przebywania tam.

Czy mi się uda? Nie wiem. Naprawdę nie wiem.

Otwieram oczy i patrzę przez okno samolotu. Już powoli widać cudowne miasteczko o nazwie Tromsø, które budzi się do życia.

Po następnych trzech godzinach spędzonych w podrózy, w końcu, otwieram drzwi domku.

Stawiam walizkę w przedpokoju i zmierzam w stronę dużego salonu, z którego widok zabiera mi dech w piersiach.

Z dużego okna balkonowego, które ciągnie się przez cały salon widać wzgórza i staw.

Uśmiecham się sam do siebie, kiedy przez moją głowę przelatują wspomnienia z dzieciństwa.

Pomimo, że te wspomnienia już nie wrócą to i tak pozostawiam uśmiech na ustach.

Chwilę potem poważnieje. Odwracam się i staje przed dość długim lustrem. Patrzę się w jego odbicie spokojnie, bez żadnego wyrazu twarzy.

Czas rozpocząć nowy rozdział. To jest ten czas na zmiany.

----
jak wrażenia po wiśle?

a i postaram się wstawiać rozdziały piątek/niedziela, ale nie obiecuje, bo aktualnie jestem tak zawalona życiem, że czasami nie mam czasu się podrapać po nosie, a co dopiero napisać i wstawić rozdział.

także bądźcie cierpliwi.