Connor otworzył jedno oko, lecz szybko je zamknął - światło. Kto włącza lampy o dziesiątej rano?!

Prychnął i wstał szybko, starając się przyzwyczaić swoje oczy do jasnego pokoju. Momentalnie rzucił się na okno i zasunął zasłony.

- Lepiej - szepnął do siebie i poszedł do łazienki.

Powoli zszedł po schodach i skierował się do kuchni.

- Connor, kochanie, naleśniki już się smażą - usłyszał głos Cynthi. Stała przy kuchence z szerokim uśmiechem na twarzy. - Impreza się udała? Wyglądasz na wpół żywego...

- Tak, było całkiem sympatycznie... - uśmiechnął się lekko, przytulając matkę.

- Kac też jest sympatyczny? - uniosła brew czochrając jego włosy.

- A jak myślisz? - prychnął łapiąc się za głowę...

- Napij się wody - zaśmiała się, przewracając oczami. - Śniadanie będzie za chwilę.

(T/I) wyczołgała się z łóżka i wstała powoli. Ból głowy nie pozwalał jej normalnie funkcjonować. Ubrała się i zbiegła na dół. Szybko wybiegła z domu. Podobno jogging pomaga...

Po godzinie biegania po parku, dziewczyna przestała odczuwać ból. Usiadła na ławce i wyciągnęła z plecaka butelkę wody. Wypiła przynajmniej połowę jej zawartości, a resztę schowała z powrotem do torby. Rozejrzała się i zachichotała na widok sylwetki siedzącej po drzewem. Podeszła do bruneta i zakryła jego oczy dłońmi.

-Zgadnij kto to - uśmiechnęła się.

- (T/I) - westchnął.

Dziewczyna odkryła jego oczy i usiadła obok.

- Jak sobie radzisz w nowym mieście? - zapytała po chwili.

- Nie dam rady. Nie potrafię - wyznał Noah. - Tu wszystko jest dla mnie takie... inne. Dziwne. Zupełnie nie takie, jakie sobie wyobrażałem... - spojrzał na nią i uśmiechnął się delikatnie. - Przynajmniej mam przyjaciół. Ty, Jared, Evan... Alana... Jesteście wspaniali.

- Wiem - zachichotała (T/I).

Noah wzruszył ramionami.

- Chyba muszę już iść... Mama się zdenerwuje... No wiesz, muszę kupić mundurek szkolny - przewrócił oczami i wstał. - Dzięki za rozmowę..

Dziewczyna jedynie pomachała mu na pożegnanie i westchnęła głęboko.

Zoe spojrzała na swojego brata, który szybko odwrócił wzrok. Odszedł od stołu całkowicie ją ignorując. Zabolało ją to, ale postanowiła się nie odzywać. Cynthia zauważyła jej smutek i wstała.

- Connor, kochanie, mógłbyś tu na chwilkę przyjść, proszę?

Connor uniósł brew i ponownie usiadł.

- O co chodzi? - spytał podejrzliwie.

- Zoe chciałaby ci coś powiedzieć, prawda, Zoey?

Dziewczyna nawiązała kontakt wzrokowy z wyższym od siebie chłopakiem i szybko okrążyła stół, tylko po to, by go przytulić. Cynthia uśmiechnęła się wzruszona całą sytuacją.

- Też cię kocham, siostrzyczko - usłyszała szept syna, który momentalnie wywołał u niej łzy.