Jada pov.

Na ik weet niet hoeveel minuten, besluit ik om uit het heerlijke bad te komen. Ik klim eruit en begin direct te rillen van de kou. Er ligt een handdoek op de wc-deksel en snel sla ik hem om me heen. Hij is heerlijk zacht, heel anders dan de gore, smerige, harde handdoeken bij mijn oude huis. Langzaam droog ik me af, gewoon om langer te genieten van de zachte stof. Er liggen al schone kleren op de wc-pot en die trek ik vlug aan.

Als ik beneden ben kom zie ik een vreemde jongen staan bij mijn nieuwe ouders. Zodra mijn nieuwe ouders mij zien beginnen ze te glunderen.

'Dat is ze.' Zegt Richard, zijn stem zit vol liefde, wat ik persoonlijk nogal raar vind want we kennen elkaar nauwelijks.

De jongen draait zich om en kijkt me glimlachend aan.

'Dus jij bent mijn nieuwe zusje?' Zegt hij vrolijk terwijl hij naar me toekomt gelopen.

Bang knik ik wat en zet wat passen naar achteren, gewoon voor de zekerheid. De jongen merkt het en stopt direct. Er ligt een meelevende blik in zijn ogen.

'Trauma?' Vraagt hij zacht.

'Het is oké, Jada. Hij is onze zoon.' Zegt Rose geruststellend.

Wantrouwend bekijk ik de jongen. Zou hij me later ook gaan slaan? Gewoon voor de lol? Waarschijnlijk hoort hij bij de populaire als ik hem zo zie: Glanzend bruin haar, felle groene ogen, mooie jukbeenderen, goed getraind en ook nog eens vriendelijk, denk ik dan. Voorzichtig zet ik een paar stappen naar voren zodat ik voor hem kom te staan.

De meelevende blik word vervangen door een vrolijk blik. Voor ik het weet voel ik twee armen om me heen die me in een knuffel trekken. Ik maak een pijnlijk geluidje omdat hij nogal hard op mijn pijnlijke plekken drukt ookal doet hij het niet expres. Direct laat hij me los.

'Oeps, sorry! Ik wist niet dat je pijn had.'

'Het is niet erg...' zeg ik zacht terwijl ik de grond opeens heel interessant vind.

'Dat is het wel. Het is niet normaal dat je bloedeigen ouders je dit aandoen!' Zegt Jitse met een kwade ondertoon.

'David, doe rustig. Je weet dat ze nog moet wennen.' Zegt Richard streng.

'Ja pap. Maar dan nog hoort het niet.' Zegt David terwijl hij op een stoel gaat zitten.

'Lieverd, ga toch zitten. Dit is ten slotte nu ook jouw huis.' Zegt Rose vriendelijk.

Langzaam loop ik naar een stoel en ga erop zitten.

'Er zijn een paar dingen die we met jullie willen bespreken.' Zegt Richard terwijl hij David en mij aankijkt.

'Allereerst Jada. Morgen is het weekend dus je hoeft niet naar school maar maandag ga je met David mee.'

Een ijskoud gevoel bekruipt me.

School...

Ik wil niet naar school!

Ze zullen me direct weer gaan pesten! En slaan, schoppen, uitschelden, in het water gooien en me net zolang onderhouden tot ik bijna bewusteloos ben-.

'Jada, haal rustig adem. Het komt allemaal goed.' Hoor ik Rose ergens in de verte zeggen.

'Waar heeft ze last van?'

'Ik denk dat ze een paniekaanval heeft. Wat die gasten op haar school ook met haar gedaan hebben, ze hebben haar een trauma bezorgd.' Hoor ik Richard zeggen terwijl ik zwarte vlekken begin te zien door de weinige hoeveelheid zuurstof in mijn bloed.

Moet rustig worden, moet rustig worden.

'Haal snel een plastic zak!' Hoor ik Rose ergens in de verte roepen en vervolgens voetstappen die wegrennen.

Niet veel later voel ik hoe er een plastic zak tegen mijn mond aangeduwt word en vanzelf begin ik rustiger te ademen. Dankbaar kijk ik David aan die me bezorgd aankijkt met de plastic zak in zijn handen.

'Gaat het weer?' Vraagt hij bezorgd.

Kort knik ik. David blaast opgelucht lucht uit en haalt zijn hand door zijn hand.

'Was me dat even schrikken...' zegt hij terwijl hij gaat zitten.

Rose en Richard knikken maar blijven me onderzoekend aankijken.

'Weet je zeker dat het weer gaat?' Vraagt Rose terwijl ze me intens aankijkt waardoor ik in elkaar krimp.

'H...het gaat wel.' Zeg ik zacht terwijl ik door de wimpers van mijn ene oog gluur.

Ze kijken me nog één keer onderzoekend aan maar knikken dan toch. Ik laat me iets ontspannen maar toch zo dat ik elk moment weg kan rennen, mocht dat nodig zijn.

'Jada, je zult wel naar school moeten maar misschien kunnen we even uitstel vragen tot al je blauwe plekken weg zijn.' Zegt Richard terwijl hij naar mijn blauwe oog staart.

Dankbaar knik ik, geen school tot ik volledig herstelt ben. Daar kan ik meeleven.

'Okay, ten tweede. David, van jou verwacht ik dat je Jada een beetje rondleidt en beschermd op school en het liefst ook buiten school. Zoals je waarschijnlijk al hebt gezien is ze een beetje getraumatiseerd.'

'Een beetje?' Zegt David ongelovig waarna hij een snuivend geluidje maakt.

Oké, als ik het nu zo door heb is dit zo'n overbeschermende broer die je eigenlijk alleen in Amerikaanse films en series tegenkomt. Dan zul je zien dat de school precies hetzelfde is, de populaire waaronder ook de badboys en de slets, de normale, de nerds en freaks, de van alles wat en natuurlijk de onzichtbare. Zouden er meer scholen afgezien van mijn toekomstige school en mijn oude school die echt zo'n "systeem" hebben? Waarschijnlijk niet.

Gut, wat zou ik graag bij de normale of de onzichtbare horen. Kleine kans aangezien mijn nieuwe broer waarschijnlijk bij de populaire hoort.

'We gaan vandaag of morgen wel even met je naar de dokter voor lichamelijke controle.' Onderbreekt Rose mijn gedachtegang.

Ik knik en staar zwijgend voor me uit.

'Zijn er nog meer dingen die je met ons wou bespreken, pap?' Vraagt David terwijl hij weer gaat zitten.

'Niet echt, maar zou jij Jada een hier beetje weg wijs willen maken?'

'Ja hoor!' Roept David vrolijk terwijl hij opspringt waardoor de stoel naar achteren valt en met een klap op de grond beland.

'Oeps.' Zegt David terwijl hij de stoel weer rechtop zet.

Ik grinnik en sta rustig op zodat ik nergens last van heb.

'Kom op!' roept David enthousiast terwijl hij mijn pols pakt en meetrekt.

'Wees een beetje voorzichtig met haar, David!' roept Rose ons na.

'Oh ja, maar hoe ga je het doen met je... blauwe plekken als iemand ons ziet?' vraagt David als we bij de voordeur staan.

Direct kijk ik naar de grond en laat mijn haren voor mijn gezicht vallen.

'Oké, das één... Maar wat met de blauwe plekken op je armen?'

'Daar heb ik een jas voor.' zeg ik grijnzend terwijl ik mijn jas pak en aan doe.

'Oh ja...' zegt David beschaamd.

Onwillekeurig begin ik te lachen. Een grote glimlach verschijnt op Jitse's gezicht en in zijn ogen zijn pretlichtjes te zien. Het volgende moment word ik omhoog gegooid en in het rond gezwaaid. Ik gil het uit en maak me klein voor het geval ik straks val. Lachend vangt David me op en kijkt me vrolijk aan.

'Doe-dat-nooit-meer.' Zeg ik terwijl ik mijn hart probeer te kalmeren.

'Waarom niet?'

'Ik dacht dat je me op de grond wou gooien!' Roep ik terwijl ik wilde gebaren maak met mijn handen en David per ongeluk in zijn gezicht raak.

'Oh oeps! Sorry dat was niet de bedoeling!' zeg ik verontschuldigend terwijl ik me klaar maak voor een uitbrander.

'Ach, is niet erg joh. Kan gebeuren.' zegt David schouderophalend terwijl hij me voorzichtig weer neer zet.

Verbaasd kijk ik hem aan. Geen uitbrander? Geen slaag? Geen gescheld? Dat is nieuw. Zoals alles hier eigenlijk nieuw is.

'Pap! Mam! Wij gaan!' roept David terwijl hij de deur open doet en gebaart dat ik naar buiten moet lopen.

Snel loop ik naar buiten en David volgt me al snel nadat hij de deur heeft dichtgedaan.

'Oké, waar zullen we eens beginnen...' mompelt David in zichzelf terwijl hij een beetje om zich heenkijkt.

'Wat dacht je van deze straat?' zeg ik terwijl ik de tuin uitloop.

'Dat is een goed idee.' zegt David terwijl hij naast me komt lopen.

'Nou, dit is The Green (bestaat echt in Whittington). En in deze straat wonen wij.' sluit David zijn "geweldige" introductie van de straat af.

Ik lach maar stop er al snel mee als ik hoor hoe mijn lach klinkt. Mijn lach is raar, het klinkt volgens de kinderen van mijn oude school nog belachelijker dan wanneer je tijdens het lachen als een varken knort.

'Waarom stop je met lachen?' vraagt David licht verbaasd.

'Omdat hij belachelijk klinkt.' zeg ik zacht.

'Wel nee! Je hebt een lieve lach.' zegt David terwijl hij glimlacht.

Kort glimlach ik naar hem terug. Heb ik echt een lieve lach? Nee, het is niet voor niks jarenlang tegen me gezegd. David moet stoppen met me beter te laten voelen door te liegen, ook al is dit de eerste keer, hij moet het niet doen.

Na een tijdje komen we aan bij een restaurant. David heeft me alle straatnamen verteld, die ik inmiddels weer vergeten ben, en er zijn korte introductie bijgezegd zoals bij onze straat. Ook heeft hij me verteld dat als we naar een winkelcentrum wouden we ergens anders heen zouden moeten netals voor school. We zitten op The Friary School, een middelbare school in Lichfield.

Rose en Richard zijn volgens David plannen aan het maken om naar Lichfield toe te verhuizen zodat het voor ons makkelijker zou zijn met school, vrienden en stuff. Maar Richard en Rose hebben ook nog hun werk en ze hebben al solicitatiebrieven rondgestuurd maar nog geen antwoord gekregen. Dat ze zoveel voor ons willen doen!

'Maar David, waarom zouden Rose en Richard zomaar hun werk opgeven voor ons?'

David begint te lachen.

'Aan één kant doen ze het voor ons maar aan de andere kant, ze vinden hun werk al heel lang niet leuk meer maar ze zagen geen reden om ontslag te nemen. Nu jij er bent wel.' '

Dus dankzij mij gaan we verhuizen. Vind je het niet vervelend dat je dan al je vrienden achter je moet laten?'

'Oh, nee hoor. Driekwart deel van mijn vrienden woont in Lichfield en de andere kwart hier zijn meer van die 'ik-ken-jou-wel-maar-ben-niet-echt-bevriend-met-je' vrienden.'

'Aha.'

'Maar kom, je zal wel honger hebben.'

'Honger hebben ze in Afrika.'

'Ook goed, je zal wel trek hebben.'

'Neuh.'

Verbouwereerd kijkt David me aan.

'Je hebt geen trek?! Zowat elk meisje heeft op elk moment van de dag honger en jij zegt dat jij geen trek hebt?!'

'Euh, ja. Ik at ongeveer twee keer op een dag, ontbijt en avondeten. Heel soms had ik het geluk dat ik er nog wat bij kon kopen maar voor de rest at ik niks.'

'Jezus hé... En je kan je ribben niet zien?'

'Euh... een klein beetje.'

'DAT IS SUPERONGEZOND!'

'Nee, dat is als je mijn ribben kan tellen en dat kan niet.'

'Til je shirt op.' beveelt David terwijl hij naar mijn buik kijkt alsof hij daardoor door mijn jas en shirt heen kan kijken.

'Wat?'

'Ik zei, til je shirt op.'

'Nee! David! We staan hier voor een frikking restaurant! Natuurlijk til ik mijn shirt niet op!'

David grijpt mijn pols en trekt me mee terwijl ik achter hem aanstrompel en op mijn tanden bijt om het niet uit te schreeuwen. Zodra we weer voor ons huis staan, laat David eindelijk mijn pols los en met een pijnlijk gezicht wrijf ik erover heen. David duwt me naar de voordeur, opent deze en smijt hem dicht waarna hij me mee de trap opsleurt naar volgens mij mijn kamer. Zodra we in mijn kamer staan, zegt hij weer:
'Til je shirt op.'

'Nee.'

'Jawel.'

'Nee.'

'Waarom niet?'

'Omdat ik dat niet wil.'

Echt niet dat ik hem mijn littekens op mijn buik laat zien.

'Alsjeblieft Jada, jij kan wel zeggen dat alles goed met je gaat maar iedereen ziet gewoon dat het niet zo is.'

'Dat ik er lichamelijk niet zo goed uitzie betekent niet dat niet alles goed met me gaat.'

'Toe nou Jada, ik wil gewoon kijken of je niet te dun bent!'

'Ik ben niet te dun David. Dat ik geen trek heb betekend nog niet dat ik anorexia of boulimia heb!'

'Maar-'

'Nee, geen maar David. Ik ben oké, okay? Als er iets is zal ik het je komen zeggen.'

'Beloofd?'

'Beloofd.'

Duidelijk niet blij maar wel iets blijer vertrekt Jitse uit mijn kamer. Rustig loop ik naar het bed en klim er voorzichtig op voor ik mijn hoofd in het heerlijke, zachte kussen laat vallen. Een rustig gevoel overvalt me en al snel sukkel ik in slaap.

'Opstaan luilak!' klinkt Davids enthousiaste stem bij mijn voeten.

Ik kreun en draai me om.

'Ik ga op je springen hoor.' zegt David dreigend.

'Dat doe je toch niet omdat je me dan alleen maar meer verwond.' mompel ik in mijn kussen terwijl ik een ander kussen pak en over mijn hoofd leg zodat ik David niet meer hoor.

Met een ruk trekt Jitse het kussen waar ik met mijn hoofd in lig weg en mijn gezicht valt op het matras.

'David...' mompel ik terwijl ik me omdraai en rechtop ga zitten.

Vermoeid wrijf ik de slaap uit mijn ogen en kijk recht in Davids gezicht. Direct smijt ik mijn kussen naar hem dat hem midden in zijn gezicht raakt.

'Niet leuk Jada, niet leuk.'

'Jawel.' zeg ik terwijl ik van het bed afstap.

'Maar waarom maakte je me wakker?'

'Voor het avondeten.' zegt David terwijl hij voor me komt staan.

Mijn maag gromt als antwoord. David glimlacht en slaat voorzichtig een arm om mijn schouders.

'Kom op, het is etenstijd.' zegt David terwijl hij me meeneemt naar beneden.

'Jada! David! Eindelijk! Wat heeft jullie zolang boven gehouden?' roept Richard als we in de keuken zijn.

'Mevrouw hier, was in slaap gevallen en vond het leuk om vervolgens een kussen in het gezicht van haar gloednieuwe broer te gooien.' zegt David terwijl hij gaat zitten en me naast zich trekt.

'Hey! Jij begon met mijn kussen wegtrekken!'

Lachend komt Rose binnen met een grote pan waar de damp vanaf slaat.

'Dat klinkt als een normale broer-zus relatie.' zegt ze met een grote glimlach terwijl ze de pan in het midden van de tafel zet.

'Wat eten we?' vraagt David terwijl hij uitgehongerd naar de pan staart.

'Spaghetti.'

'Jaaaaa!' roept David enthousiast waarbij hij nog net niet van zijn stoel afspringt en een vreugdedansje maakt.

'David, doe rustig. Het is maar spaghetti.' zegt Richard terwijl ook hij uitgehongerd naar de pan staart.

'Máár spaghetti?! Het is mams spaghetti! De meest lekkere spaghetti op aarde!' roept David verontwaardigd terwijl hij woest met zijn lepel richting Richard zwaait.

Ik kijk het schouwspel wat verbaasd aan.

'Geen zorgen, zo gaat het hier altijd als er spaghetti op tafel staat. Of een ander Italiaans gerecht.' fluistert Rose in mijn oor terwijl ze mijn bord pakt.

Ik grinnik zacht en kijk naar hoe ze mijn bord volschept met spaghettislierten.

'Richard, haal de pan met saus eens even. En waag het niet om van de saus te snoepen!' voegt Rose er streng aantoe.

'Ja lief. Zal ik doen lief.' zegt Richard met zijn ogen rollend terwijl hij naar het gasfornuis loopt om de pan met saus te halen.

David steekt Rose zijn bord toe en glimlachend pakt Rose hem aan waarna ze zijn bord ook volschept met spaghettislierten. Met een pruillipje bekijkt Jitse de hoeveelheid.

'Dit is weiniger dan normaaaaal!' jammert hij dramatisch.

'Ja, maar we zijn nu ook met meer.' zegt Ellemijn hoofdschuddend.

'Jada, ga weg.' zegt David terwijl hij een wegjaag gebaar maakt.

Direct sta ik op en loop weg.

Ik doe maar gewoon wat hij van me vraagt want ik heb geen zin in slaag. Snel loop ik naar mijn kamer en ga op het bed zitten. De deur vliegt open en David staat met een verontschuldigende en verbaasde uitdrukking op zijn gezicht in de deur. Vragend kijk ik hem aan.

'Waarom ging je naar boven?' vraagt David terwijl hij naar me toe loopt en naast me neer ploft op het bed.

Moest ik soms naar buiten?

'Omdat jij zei dat ik weg moest.' zeg ik alsof het het meest logische ding op aarde is.

'Dat was als grapje bedoelt!' zegt David terwijl hij me verbaasd aankijkt.

'Waarom had je dat niet door?'

Omdat ik als ik het niet deed geslagen werd? Uitgescholden? Bewusteloos getrapt?

'Omdat ik dat normaal ook altijd doe. Als iemand zegt dat ik weg moet gaan, ga ik weg. Altijd gedaan en het zorgde ervoor dat ik niet zo snel uitgescholden werd.'

'Aha. Laat ik je dan één ding zeggen Jada. Als ik tegen je zeg dat je weg moet gaan, vooral niet luisteren. Behalve als het in mijn kamer is natuurlijk.' voegt hij er snel aantoe.

'Oké.'

'En dan nu, naar beneden voor mams heerlijke spaghetti!' roept hij enthousiast waarna hij opstaat en me voorzichtig meetrekt naar beneden.

Tijd om die 'heerlijke' spaghetti te gaan proeven.