Zalas, 30 km na zachód od Krakowa.

Główna baza wypadowa Zjednoczonych Watah.

- Witaj książę.

- Witaj Alfo.

- Zdaj raport.

- Ich siły są nieliczne i rozproszone. Zebranie ich zajmie im co najmniej tydzień. Zamek jest słabo chroniony. Mały oddział szturmowy bez problemu może się zakraść do środka i otworzyć drogę naszym wojskom. Są dwie główne bramy wjazdowe, tutaj i tutaj. Ta brama jest otwarta całą dobę. W dzień można tam wejść bez żadnej kontroli.

- Dobrze się spisałeś książę. Kiedy jesteśmy w stanie wyruszyć?

- Nasze wojska są gotowe w każdej chwili. Jest jeszcze jedna sprawa ojcze...

- Tak?

- Na zamku jest jedna ruda dziewczyna. Chcę ją dostać jako trofeum.

- Tylko tyle? Zdobądź zamek a dziewka będzie twoja. Bierz żołnierzy i ruszaj przodem. Będziesz w oddziale szturmowym. Otworzysz nam wrota Wawelu. Do zobaczenia po bitwie synu.

- Dziękuję ojcze. Kraków będzie nasz.

***

Eliza ocknęła się czując, że nie może złapać tchu. Usiadła gwałtownie zrzucając z piersi rudego kocura. Zaczerpnęła łapczywie powietrza.

Nie musiałaś aż tak gwałtownie mnie budzić... - zamruczał kot w jej głowie.

- Bursztyn? Naprawdę tu jesteś? - zapytała dopiero teraz naprawdę zauważając zwierzaka.

Wczorajszej nocy mnie stworzyłaś. Nie pamiętasz? - kot przekrzywił łebek wpatrując się w nią uważnie.

Dziewczyna zmarszczyła brwi. Faktycznie próbowała przywołać Bursztyna dożycia ale nie pamiętała czy jej się udało. Musiała stracić przytomność. Kto w takim razie ułożył ją w łóżku pod kocem?

Miałaś gościa. - powiedział telepatycznie! kot liżąc swoją łapkę. Czyta mi w myślach?

- Kto tu był? - zapytała podejrzliwie.

Tak, czytam ci w myślach. Jakiś facet w czarnej masce. Chciałem go zjeść ale był taki szczery...

- Czarny Tygrys tu był?! Co mówił?! - zapytała z przejęciem. Dlaczego tu przyszedł?

Czarny, nie czarny, Tygrys i owszem. Że się martwi i takie tam różne. Pozwoliłem mu sprawdzić czy oddychasz bo inaczej by się stąd nie ruszył.

Dobra mniejsza o niego. Trzeba w końcu wyjść z pokoju i wrócić do treningu. Dosyć zamartwiania się i użalania nad sobą.

I to mi się podoba! Ruszamy na podbój świata?

Cholera a co powiedzą ludzie jak zobaczą mojego stworka - wytworka?

Że jestem piękny a co! I mądry i...

I narcyz z ciebie. Muszę cię jakoś ukryć. Nie chce żeby wszyscy o tobie wiedzieli.

Jaaasne, element zaskoczenia, pierdu pierdu. Mogę się stać czymkolwiek zechcesz. Wystarczy że...

No to chce mieć broszkę z kotem.

Błysnęło. Na miejscu kota pojawiła się broszka przedstawiająca kota zwiniętego wokół ognistego opala. Kamień był niesamowity, mienił się wszystkimi kolorami ognia.

Nadal jestem świadomy i żywy - przypomniał kot - i zawsze będę z tobą.

I możemy rozmawiać telepatycznie.

Możemy.

Ale super! Nareszcie nie będę gadać sama do siebie!

Teraz będziesz gadać do mnie!

Idziemy ćwiczyć. Dosyć gadania, teraz czas na działanie.

Eliza umyła się szybko i przebrała w wygodne czarne spodnie i bluzkę, splotła włosy w warkocz,   przypięła Bursztyna do ubrania i wyszła ze swojego pokoju.

Ardias siedzący na fotelu zakrztusił się kawą na jej widok. Uśmiechnęła się lekko.

- Chodźmy ćwiczyć, mam tydzień do nadrobienia! - powiedziała wesoło co wprawiło mężczyznę w jeszcze większą konsternację

- Dobrze się czujesz? To znaczy... tydzień się nie pokazywałaś i w ogóle...

- Wiem, przepraszam. Miałam sporo do przemyślenia. Ale już wszystko w porządku i możemy wracać do ćwiczeń.

- Na pewno? Nie jesteś głodna czy coś? Nie boli cię głowa, nie jesteś zmęczona?

- Nieee, dlaczego pytasz?

- No bo wczoraj... to znaczy tydzień cię nie widziałem i tego...

- Ktoś tu się nie wyspał chyba- rzuciła dziewczyna dostrzegając cienie pod oczami Tygrysa.

- Racja, ostatnio słabo sypiam - odpowiedział przeciągając się na fotelu - No to co, idziemy sprawdzić czy pamiętasz jak się bronić?

- Bronić to ty się będziesz dzisiaj - mrugnęła do niego i uciekła ze śmiechem z apartamentu przed goniącym ją Tygrysem.   

***

Wybaczcie, że dziś krótko ale jestem wykończona. 

Gwiazdkujcie i komentujcie.

Pozdrawiam

Abisay