— Severusie... — Hermiona uśmiechnęła się chełpliwie. Stał w progu sypialni i obserwował, jak przymierza sukienkę, którą planowała założyć na jutrzejszą kolację wigilijną — nie wiedząc, że on również planował, ale jak ją potem z niej ściągnąć. — Znów się patrzysz.

Wywrócił oczami. Nie cierpiała, gdy to robił.

— Po to mam oczy.

Zmuszał ją, by robiła to samo.

— Tyle lat razem, a dalej używasz ich przeciwko mnie.

— Nie zamierzam przestać nawet, gdy będziemy ze sobą i sto lat — stwierdził. Podszedł do niej, niby obojętnie oceniając jej kształty. — Granger.

Aż drgnęła.

— Sto lat to mnie tak nie nazywałeś — jęknęła, gdy rozpinał zamek jej kreacji. — Profesorze.