Rano obudziłam się o 6, bo chciało mi się wymiotować. Wybiegłam z łóżka i pobiegłam do łazienki. Zwróciłam to co miałam i zaczęłam się zastanawiać się od czego to? Przerażona Wanda wbiegła do łazienki i klęknęła przy mnie. Jej dłonie powędrowały na moje policzki i zaczęła mi się uważnie przyglądać.

-Dobrze się czujesz? Może pójdziemy do Bruce'a? On napewno.- Przerwałam jej.

-Wanda, wszytko w porządku. Musiałam zjeść coś nie świeżego i tyle.- Dziewczyna mnie przytuliła i obie wróciłyśmy do pokoju. Przebrałyśmy się i poszłyśmy do kuchni.

Wanda uszykowała składniki do kanapek.

-Zrobić ci?- Zapytała.

-Po dzisiejszym poranku, chyba stawię na szklankę wody.- Uśmiechnęłam się do Wandy i nalałam sobie wody.

-Powinnaś iść z tym do Bruce'a.

-Wanda, nie ma potrzeby już się czuje dobrze.- Podeszłam do niej i położyłam ręce na jej tali.

-A jeśli się to powtórzy?- Położyła swoje dłonie na moich policzkach i patrzyła głęboko w oczy.

-Wtedy pójdę do Bruce'a, a teraz skończ swoje kanapki, a ja czekam w salonie.- Pocałowałam ją i poszłam do salonu. Usiadłam na kanapie i czekałam na dziewczynę. Wanda po chwili przyszła z kanapkami i włączyła nasz serial. Po jakimś czasie dosiadła się Natasha i oglądała z nami. Po dwóch odcinkach dziewczyny zaczęły o czymś gadać, a mi znów zrobiło się niedobrze. Szybko pobiegłam do łazienki, a dziewczyny za mną. Gdy zwymiotowałam Wanda zaczęła prawić kazanie.

-Mówiłam idź do Bruce'a. To nie, bo się lepiej czuje. Idziemy do Bruce'a.- Wanda pociągnęła mnie za rękę i zaprowadziła do Bruce'a.

-Bruce!- Krzyknęła Wanda gdy weszłyśmy do jego laboratorium.

-Tak?- Podszedł do nas mężczyzna.

-Mógłbyś mi ją przebadać? Wymiotowała dwa razy w przeciągu godziny.

-Jasne, zawołam cię jak skończę.

-Dziękuje.- Odpowiedziała Wanda i wyszła.

-Zaczniemy od pobierania krwi.- Mężczyzna zaprowadził mnie do stanowiska ze sprzętem do pobierania krwi i wskazał gdzie usiąść. Gdy Bruce zaczął pobierać mi krew zaczęłam z nim rozmawiać.

-To pewnie nic wielkiego, zwykłe zatrucie czy coś. Wanda dramatyzuje.

-To jej nawyk.- Zaśmialiśmy się.

-Skończyłem. Sprawdzę czy wszystko okej i będziesz wolna.

-Dzięki.- Uśmiechnęłam się, a Bruce poszedł do innego pokoju. Po około 30 minutach wrócił.

-Elen, zrobimy jeszcze tomografie. Dla bezpieczeństwa.- Przebrałam się i położyłam na łóżku. Bruce wsunął łóżko do tej śmiesznej rury i podszedł do komputera. Po chwili mnie wyciągnął. Przebrałam się w poprzednie ubrania i czekałam na Bruce'a w poczekalni. Po chwili doszedł Bruce. Wyglądał jakby mu conajmniej rodzine zabito.

-Hej, coś się stało?- Podeszłam do niego i przytuliłam.

-Elen, to chodzi o ciebie.- Głos się mu załamał.

-Daj spokój, przeżyje.

-Masz raka. Raka płuc.- Moje oczy momentalnie się zeszkliły.

-Co?- Głos mi się załamał, a ja opadłam na ziemie i zaczęłam płakać. Mężczyzna mocno mnie przytulił i zaczął uspokajać. Doszłam do ładu po 40 minutach.

-Jeśli zaczniemy chemioterapię i radioterapię przeżyjesz jeszcze dwa lata, musimy.- Przerwałam mu.

-Nie.

-Jak to nie?- Zapytał zdziwiony.

-Nie lecz mnie, ile czasu mam bez leczenia?- Popatrzyłam mu w oczy.

-Od 6 do 8 miesięcy.

-To wystarczająco. Nikomu nie mów.

-Elen, oni muszą wiedzieć.

-Nie, nie zrobię im tego. Oni mają jeszcze dużo do przeżycia. Los chciał że beze mnie. Nie będę ich tym obarczać.- Moje oczy znów naszły łzami. Bruce tylko kiwnął głową i wrócił do laboratorium. Wytarłam oczy i wróciłam do salonu. Dosiadłam się do Wandy i Natashy i mocno przytuliłam Wandę.

-Udusisz mnie.- Zaśmiała się.

-Przepraszam.- Puściłam dziewczynę i się odsunęłam.

-Żartowałam, jak wyniki?

-Zwykła jelitówka.- Sztucznie się uśmiechnęłam i poszłam do swojego pokoju. Położyłam się na łóżku, twarzą w poduszkę i zaczęłam płakać. Po około dwóch godzinach wyszłam z pokoju. Dziewczyny dalej siedziały w salonie, a ja poszłam do kuchni gdzie spotkałam Toniego.

-Hej młoda.

-Hej, mam dziwne pytanie.

-Nie ma głupich pytań.- Dokończyłam za niego.

-Są tylko głupie odpowiedzi.- Oboje się zaśmialiśmy.

-Od czego zacząć uhh.- Zamotałam się.

-Weź tyle czasu, ile ci potrzeba.- Uśmiechnęłam się.

-Przejdziemy w bardziej prywatne miejsce?

-Jasne.- Ja i Tony poszliśmy do jego warsztatu. Tony usiadł na blacie, a ja nerwowo chodziłam po pokoju.

-Rano się źle czułam, więc Wanda wysłała mnie do Bruce'a. Zrobił mi morfologię krwi i tomografie. Myślałam że się strułam jedzeniem, a okazało się że...- Miałam gule w gardle.

-Masz co?- Zapytał mężczyzna.

-Raka płuc.- Z moich oczu leciały łzy, a Tony zamarł.

-Powiedz coś.- Głos mi się załamał. Mężczyzna przetarł twarz dłońmi i do mnie podszedł. Patrząc w jego oczy, serce mi pękło. Tony mocno mnie przytulił.

-Znajdę coś by ci pomóc.- Wyszeptał mi do ucha. Odepchnęłam go i cała zapłakana powiedziałam.

-Nie, chcę tylko byś był przy mnie. Ty i Pepper. Nikt inny ma nie wiedzieć.

-A Wanda?- Zapytał zmartwiony.

-Zerwę z nią, gdy mój czas się będzie kończył...