– Smakuje ci bakłażan?

– Dobrze, a tobie spaghetti?

– Nienawidzę cię!

– Dlaczego?

To była najgłupsza scena na całym świecie.

– Ja nie jem spaghetti, tylko spaghetini! – zawołała Tori, ze złością upuszczając swój widelec.

– W czym różnica?

– Spaghetti to cienki makaron, a spaghetini to dość gruby makaron! Już o tym rozmawialiśmy!

– Zapomniałem!

– Po co w ogóle chodziliśmy razem na zajęcia o makaronie?

– I koniec! – zawołał Sikowitz, zaglądając do garnka, w którym znajdowało się coś żółtego.

– Koniec?

– Mamy jeszcze kilka kwestii.

– Nie, mówiłem o tym – sprecyzował i podniósł naczynie.

– Co to jest?

– No cóż, to był krem, ale po mocnym trzęsieniu przez ponad godzinę, to masło.

– Co? – zapytałam skołowana. – Zrobiłeś własne masło?

– Dokładnie.

– Smaczne? – zagaił Robbie z uśmiechem.

– Nie wiem, nie jem nabiału. – Mówiąc to, mężczyzna wrzucił cały garnek do kosza, a następnie wszedł na scenę. – Tori, Beck, wróćcie na miejsca. No dobra! Przez ostatnie kilka minut lekcji porozmawiajmy o sztuce, którą reżyseruję...

Rozejrzał się po klasie.

– No? – ponaglił go Andre.

– No co?

– Opowiesz nam o sztuce, którą reżyserujesz?

– No dobra. – To jeszcze bardziej mnie skołowało. O co mu chodziło? – Po pierwsze, dziękuję wszystkim za przyjście na przesłuchania. Główne role zagrają...

Zaczęliśmy tupać, a Cat pisnęła podekscytowana.

– Andre i Robbie!

– Fajnie – skomentował pierwszy z nich.

– Ale jaja!

– Och, czy ktoś inny chce się mną zająć? – Westchnął Rex.

– A ktoś jeszcze dostał rolę? – dopytała z nadzieją Catherine.

– Aw, czy pewna rudowłosa niewiasta ma nadzieję na rolę w sztuce jej nauczyciela? – zagruchał, przykucając przed nią. Wydęłam wargi, gdy zachichotała. Była taka urocza.

– Tak.

– Ale jej nie dostała – odparł, prawdopodobnie sprawiając, że jej marzenia legły w gruzach. – Ale będę potrzebował pomocy za kulisami. Jade, Cat, Zoey, zajmiecie się światłami.

– Światłami? – wydusiła Jade przez zaciśnięte zęby.

– Tak, brzmi to pięknie. Tori, ty pomożesz ekipie Sinjina z efektami specjalnymi.

– Okej, ale ja nic nie wiem o efektach specjalnych.

– Nauczymy cię – zapewnił ją Sinjin, podczas gdy jego kumple przygryźli wargi i uśmiechnęli się pod nosem.

– Już nie mogę się doczekać...

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – Beck, wiem, że czujesz się winny, ale mi przeszło. Było, minęło, wypłakałam się. Wszystko dobrze – powiedziałam, przeczesując palcami jego włosy.

– Nie, chcę ci to wynagrodzić. Nie byłem zbyt dobrym chłopakiem.

Po tych słowach pociągnął mnie w stronę swojego samochodu. Zerwaliśmy się z lekcji, żeby porozmawiać, bo Beck najwidoczniej uważał, iż nie był wystarczająco dobry. Podniósł mnie i pomógł usiąść na miejscu pasażera, co wywołało u mnie lekki rumieniec. Może i byłam niska, ale potrafiłam sama wsiąść do samochodu. Zmusił mnie, bym pochyliła się do pocałunku, a następnie zamknął drzwi. Zapięłam pasy, podczas gdy on wsiadł ze swojej strony.

– Okej, gdzie jedziemy? – zapytałam, widząc, jak zaczyna cofać.

– Zobaczysz – odparł zagadkowo i położył dłoń na moim udzie.

Kilka minut później dotarliśmy do lasu. Przejechał na jego drugą stronę, aby otaczała nas cisza i nie było tam nawet zbyt wiele zwierząt. Widać było jedynie piękny wodospad z krystalicznie czystą wodą. Czy my nadal byliśmy w Los Angeles?

– Mój tata zabierał tu mamę, kiedy byli nastolatkami. Niewiele osób wie o tym miejscu. Kiedy miałem pięć lat, rodzice mnie tu zabrali i odkąd tylko dostałem prawo jazdy, zawsze przyjeżdżam tu pomyśleć – wytłumaczył, przez co na niego popatrzyłam. Wyglądał, jakby naprawdę zależało mu na tym miejscu. – Mam wrażenie, że się od siebie oddalamy, a moi rodzice zawsze byli tu szczęśliwi, więc postanowiłem spróbować.

Łzy napłynęły mi do oczu i kiwnęłam głową.

Chłopak wysiadł z samochodu, by otworzyć mi drzwi. Udaliśmy się w stronę wody, zasiadając przy jej brzegu. Było mi trochę zimno, dlatego owinęłam ramiona wokół jego pasa i oparłam głowę na jego klatce piersiowej.

– Nie byłam z tobą w pełni szczera – wyznałam zachrypniętym głosem.

– Jak to?

– Rodzice Cat praktycznie się nad nią znęcają. Nie zwracają na nią uwagi, zupełnie jakby zapominali o jej istnieniu. Moi rodzice złożyli pozew o przejęcie opieki nad nią, więc byliśmy zajęci sprawą sądową. Chciałam, żeby wszystko się udało i wtedy nie musiałaby się niczym martwić. Najwidoczniej odłożyłam pozostałe sprawy na bok.

Chłopak wyglądał na zaskoczonego moim wyznaniem.

– Błagam, odwróć moją uwagę, ostatnio nie myślę o niczym innym. Muszę trochę odpocząć – poprosiłam, nerwowo bawiąc się palcami i śledząc namalowanego na paznokciu słonecznika. Moja mama robiła, co w jej mocy, byśmy spędzały ze sobą czas. Co dwa tygodnie miałyśmy dzień tylko dla nas. Kiedy zapytałam, czy mogę przedłużyć sobie paznokcie, była w siódmym niebie.

Beck wciągnął mnie na swoje kolana i złączył nasze usta.

– To nowe majtki, nie porwij ich – wymamrotałam między pocałunkami.

Brunet ze śmiechem zaniósł mnie na tylne siedzenie samochodu, gdzie pomógł mi wsiąść. Już sekundę później nie miałam na sobie bluzki, a jedynie podkoszulkę.

– A co myślałeś? – Pokazałam mu język, a on wtedy ściągnął również ją i zauważył moją bieliznę modelującą, na co pokręcił głową. – No co? Ta bluzka jest obcisła.

Szybko ściągnął ją i wbił wzrok w mój stanik.

– Od kiedy nosisz koronkę?

W międzyczasie zdjęłam z niego koszulkę.

– Odkąd wczoraj zadzwoniłeś, żeby uprawiać seks na odległość. Patrz, po raz pierwszy mam dopasowane majtki. I nie uwierzysz, ale popatrz na skarpetki. – Poruszyłam brwiami, a on ze śmiechem pokręcił głową. – Wiesz, że w Victoria's Secret nie sprzedają miseczki G? Byłam wściekła.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – Wiecie, że wybieg to po angielsku „catwalk"? – zawołała nagle Cat. – To mega, bo ja mam na imię Cat i patrzcie, ja chodzę! Cat na „catwalk".

Cicho się zaśmiałam, a Jade zacisnęła zęby.

– Gdyby ktoś został zepchnięty z tego wybiegu i naprawdę mocno uderzył o podłogę, to by przeżył? Jak myślisz?

– Dlaczego pytasz?

Szturchnęłam dziewczynę w ramię, przez co lekko się zachwiała.

– Bez powodu.

Cat pisnęła i szybko odbiegła.

– Przestańcie być dla niej tacy niemili – nakazałam, nadal wkręcając żarówkę, a następnie zeszłam na scenę, gdzie znajdowali się pozostali.

Nagle Beck wszedł do pomieszczenia z ogromną maszyną.

– Dotarła!

Udałam się w jego stronę, patrząc na to dziwactwo.

– Tak. Oto ona – dodał podekscytowany Andre.

– Fajne. Co to?

– To dmuchawa.

– W sztuce jest tornado.

– Oo, dmucha?

– Dmucha.

– Dmucha, tak.

– Hm, hm...

Razem z Tori wymieniłyśmy spojrzenia przez dziwną wymianę zdań chłopaków.

– Pokażcie.

– Czekajcie, ja chcę nacisnąć! – zawołałam podekscytowana i podeszłam do Becka.

– Okej, zaczniemy od średniej mocy – powiedział, jedną dłonią obejmując mnie w talii, a drugą wskazując odpowiedni przycisk.

Wcisnęłam go, a maszyna zaczęła wydmuchiwać ostry wiatr, który aż zdmuchnął Sinjina. Szybko ją wyłączyłam, czując się winna, podczas gdy Beck jedynie cicho zaśmiał mi się przy uchu.

– Wybacz, Sinj!

– Zdarza się.

– Wow, niezłą ma moc – skomentowała Tori z uniesionymi brwiami.

– Tak, ale nie tylko dmucha...

– Jeśli przekręcisz tego czerwonego gagatka...

– Zaczyna ssać – dokończył dumny Andre.

– Pokaż im.

Razem z Tori podążyli bliżej przodu ustrojstwa, gdzie puścił jedną ze stron scenariusza i pozwolił, by ta została wessana.

– Woah! – zawołałam z szeroko otwartymi oczami. Tori uśmiechnęła się pod nosem i puściła koszulkę, którą dał jej Sinjin.

– Niezłe ssanie – zauważyła. Najwidoczniej była pod wrażeniem. – Chcę się pobawić.

– Ja też!

– Nie, Zoey, chodź mi pomóc. Nie włącza się – zawołała Jade, na co wydęłam wargi.

Beck jeszcze szybko mnie pocałował, zanim poszłam na pomoc przyjaciółce.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – Okej, za dwadzieścia minut zaczyna się sztuka. Gdzie moje mleko z kokosa?! – krzyknął Sikowitz, wchodząc do pomieszczenia z kokosem w dłoni i uniósł go do ust, by móc się napić.

A w kokosie nie jest woda kokosowa? W sumie nie wiem, jestem głupia.

– Właśnie je pijesz.

– Ja też.

Po tych słowach nauczyciel odszedł.

– Cat, nie włączaj numeru dwadzieścia jeden!

– Czego mam nie robić?

– Włączać dwadzieścia jeden!

– Włączam dwadzieścia jeden!

Szybko złapałam ją za rękę, zanim zdążyła coś nacisnąć.

– Nie – pokreśliłam to słowo, dzięki czemu uświadomiła sobie, że mogła zrobić krzywdę Jade. Kiwnęła głową, a wtedy wróciłyśmy do podłączania świateł.

Nagle Sikowitz wrócił z krzykiem.

– Dobrze, nastolatkowie, zróbmy ostatnie podsumowanie. Słońce. – Nacisnęłam odpowiedni przycisk, a rekwizyt rozbłysnął. – Cudownie! Ćwierkające ptaszki! Nie, nie bójka kogutów! Spokojne ptaszki. Uroczo. BURZA!

Rozejrzał się dookoła, podczas gdy ja włączałam efekty.

– Cudownie. Światła!

Tym razem Cat mi pomogła.

– A teraz, um, Tori, zobaczmy tornado.

– Moi rodzice chcą zrobić w ogródku tor do jeżdżenia go-kartami – mruknęłam do Cat i Jade, które popatrzyły na mnie skołowane.

– To źle?

– Tak, bo mój tata jest jeszcze bardziej niezdarny niż Cat.

Kiwnęła głową, po czym obie odwróciłyśmy się do Tori, która włączyła dmuchawę.

– Jest w złym trybie! – spanikował Beck i szybko zerwał się z podłogi.

– Tori! Wyłącz ją!

– Rex! – pisnęła Cat, natomiast ja obserwowałam wszystko z szeroko otworzonymi oczami. Szybko zasłoniłam dłonią usta, gdy Rex został wessany do maszyny.

– Wyłącz ją! Wyłącz ją! Wyłącz ją! – wołał Sikowitz.

– Koszulka jest trochę szeroka, ale całkiem niezła... – Beck stanął przed urządzeniem, próbując je ukryć. – Gdzie jest Rex?

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                Starałam się nie słuchać krzyków Robbiego, gdy razem z Beckiem i Tori staraliśmy się wyciągnąć Rexa z dmuchawy. W końcu mi się udało, ale wtedy przerażona otworzyłam usta i szybko podałam go dziewczynie, by sama się cofnąć. Wyglądał jak z horroru. Kiedy Robbie wyrwał się z uścisku pozostałych, zaczął krzyczeć „nie".

– Co zrobiłaś?! – wrzasnął na Tori, która zaczęła się jąkać. – Rex! Rex, słyszysz mnie?!

I wiecie co? Marionetka zaczęła jęczeć z bólu. Przez to ponownie zrobiłam krok do tyłu. Beck cicho parsknął śmiechem i przyciągnął mnie bliżej tego opętanego potwora.

– To ty, Rob?

– Robbie tu jest. To ja, wszystko będzie dobrze.

– J-jestem nieźle poobijany.

– Musimy zabrać go do szpitala...

– Robbie – wtrącił Sikowitz.

– Muszę!

– Robbie! Grasz w tej sztuce. Widownia na ciebie czeka! Musisz dać im, czego chcą. Bez względu na wszystko.

– Och, zimno mi – sapnął Rex.

– Niech ktoś zabierze Rexa do szpitala...

– Ja to zrobię.

– Ja poprowadzę.

– Możemy jechać moim samochodem – dodałam, podając Beckowi moje klucze.

– Ja też pojadę.

– Okej, czy ktoś jeszcze uważa, że to jakieś szaleństwo? – zapytała Jade. – No weźcie, nie mogę być w tym sama.

– To jest szaleństwo. – Przytaknęłam.

– Okej, okej, kurtyna w górę – ogłosił Andre, dołączając do nas. – Co mnie ominęło?

– Tori próbowała zabić Rexa.

Prychnęłam na słowa Sinjina.

– Sinjin! – zbeształa go Vega. – Wezmę go.

– Nie.

– Zabierzemy go do szpitala. – Cat zwróciła się do Robbiego.

Po jeszcze kilku chwilach błagania chłopak w końcu podał nam swoją marionetkę, więc mogliśmy jechać. Gdzie? Nie miałam pojęcia.

– Ej, ej, ej, czekaj – poprosiła Jade, łapiąc mnie za ramię.

– Co?

– Gdzie idziecie?

– Do szpitala.

– Cat...

– Wcale nie jedziemy do szpitala. To marionetka.

– Nie dla Robbiego.

Wzruszyłam ramionami.

– Wiecie co? Może powinniśmy zabrać Rexa do szpitala – stwierdziła ostatecznie Jade.

– Po co?

Wtedy wpadłam na pewien pomysł.

– Żeby mógł tam umrzeć.

– Zoey!

– To nic dobrego, kiedy szesnastolatek całe życie ma rękę wsadzoną... Tam – bąknęłam, wskazując na tego dziwacznego demona.

– Wszystko dzieje się z jakiegoś powodu.

– Ale jeśli Rex umrze, to Robbie...

– O nim zapomni i stanie się normalny? Tak, to byłaby tragedia.

– Mają rację. – Andre wzruszył ramionami.

– Kiedyś myślałam, że mój wujek Jesse jest normalny, ale dowiedziałam się, że co niedzielę moczy stopy w smalcu – wtrąciła Cat, przez co wszyscy na nią popatrzyli.

– Zabierzmy Rexa do szpitala.

– Tak.

– Chodźmy.

– Okej!

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – To twój samochód? – zapytał zszokowany Aaron.

Zerknęłam na niego kątem oka i kiwnęłam głową.

– Tak.

– Cholera, niezły. Jak bardzo bogata jesteś?

Pytając o to, poklepał maskę mojego Range Rovera.

– Dziękuję. Nie aż tak bardzo.

– Nie aż tak bardzo, gówno prawda. – Jade aż prychnęła. – Jej rodzice mają sześćdziesiąt osiem samochodów i całą rodziną mieszkają w ogromnej posiadłości z czterema piętrami.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

dawno nie było rozdziału, ale sesja na studiach pozbawiła mnie wszelkich chęci do życia, także ten...

btw przez cały rozdział zamiast kokos to z jakiegoś powodu pisałam koks, co w sumie bardziej pasowałoby do sikowitza XD