– Gotowa, siostro? – Zoey zapytała Cat, która odpowiedziała jej szerokim uśmiechem.

– Tak, siostro.

Kiwnęła głową i zaczęła jechać w stronę domu Tori.

Trzy godziny później nadal byli na przegranej pozycji. Jade cięła kwiaty, Cat bawiła się swoją maskotką, Robbie brzdąkał na gitarze, Andre i Aaron grali pojedyncze nuty na fortepianie, a Zoey i Beck co jakiś czas skradali sobie pocałunki.

– Okej, co na razie mamy? – odezwała się Tori, stawiając na instrumencie dwa koktajle.

– Nie wiem – przyznał Andre. – Cat, nagraj mnie.

– Oki – odpowiedziała słodko i złapała swój telefon, kierując obiektyw na przyjaciela. – Nagrywam!

– Mój dziadek ma nos, moja babcia ma nos, wszyscy mają nos, nos, nos...

– Mojemu dziadkowi odstrzelili nos na wojnie, ta piosenka jest zakłamana – warknęła nagle Jade. Andre szybko się do niej odwrócił.

– Wybacz, ale jestem poważnym muzykiem. Nie potrafię napisać piosenki dla dzieciaków.

– Dlaczego się na to zgodziliśmy? – jęknął Beck, podnosząc głowę z klatki piersiowej swojej ukochanej.

– Będzie fajnie!

– Tak, fajnie będzie ubrać się w żałosne kostiumy i tańczyć jak idioci przed zafajdanymi trzylatkami.

– Uwielbiam dzieci. Zachowują się jak pijani dorośli – skomentowała Zoey.

– Tak, dokładnie. Poza tym to czterolatki – poprawiła ją Tori. – A moja mama wyhodowała te kwiatki w swoim ogrodzie!

– Śliczne – mruknęła Jade, nim ponownie złapała nożyczki. Vega przewróciła oczami i skrzyżowała ramiona na piersi.

– Co sądzicie o tym? – wtrącił Robbie, zaczynając grać swoją piosenkę. – Fajnie jest biec, fajnie jest grać, fajnie jest robić rzeczy z gliny, fajnie jest wypełnić samochód gazem, fajnie jest tłuc... Rzeczy ze szkła!

Zoey uśmiechnęła się i zaczęła poruszać głową w rytm chwytliwej melodii.

– Ale stłuczone szkło może pociąć ci dłonie, wtedy będziesz strasznie krwawił i...

– Nie ma mowy – zaoponowała, podczas gdy pozostali jedynie patrzyli na niego z szeroko otworzonymi oczami.

– Musimy napisać jakąś piosenkę. – Cat wzruszyła ramionami.

– Dobra, zastanówmy się... Co lubią czterolatki? – mruknął Beck, gdy Zoey zepchnęła z siebie jego głowę.

– Um... Kreskówki.

– Zwierzęta.

– Denerwować wszystkich – dodała Jade, obcinając całą główkę kwiatka.

– Stłuczone szło...

Wtedy rozległ się dzwonek telefonu Andre.

– Oo, muszę odebrać – stwierdził, po czym zaczął kierować się w stronę kuchni. – Zaraz wrócę.

– Na Splashface piszą, że siedem najpopularniejszych piosenek dla dzieci jest o jedzeniu.

– To napiszmy piosenkę o jedzeniu!

– Stłuczone szkło to nie jedzenie, więc może coś o gościu, który położył ser na szkle i zrobił sobie kanapkę?

Zoey parsknęła śmiechem na słowa Robbiego.

– Co z tobą?!

– Mi się podoba.

– Mi też. – Leondias przyznała rację Jade i pochyliła się nad kanapą, by przybić jej piątkę.

– Ej, Tori, chodź tutaj! – zawołał Andre, jednocześnie kończąc rozmowę. Tori podała swojego laptopa Zoey i udała się do pomieszczenia.

– A mogłam dać wam po tysiaku... – wymamrotała dziewczyna, po czym przerzuciła swoje nogi przez te Becka. Ten się cicho zaśmiał i lekko ścisnął jej udo, przez co podskoczyła.

Cat, która siedziała obok Zoey, pokazała jej wiadomość od ich mamy, która głosiła „Przekaż Zozo, że ją też kocham". Ta się zarumieniła, wywołując u rudowłosej chichot.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                Zoey przytulała do siebie małą dziewczynkę, która po długim płaczu w końcu zasnęła. Popatrzyła z niemym błaganiem na swoją siostrę, akurat zajętą pomaganiem Jade wcisnąć biust w kostium.

– Zawołaj kogoś.

Cat z jękiem ponownie pociągnęła materiał. Zoey z kolei udała się do Tori, rozmawiającej z Sikowitzem.

– Ej, pomóż Jade – poleciła, lekko bujając się na boki.

– Z czym? I czemu trzymasz jakiegoś dzieciaka?

– Płakała, bo dzieci nie chciały się z nią bawić, a Jade nie może wcisnąć cycków do hamburgera.

– Słucham? – wtrącił nauczyciel.

– Po prostu... Będziemy gotowi za dziesięć minut, chodź.

Obie natychmiast ruszyły w stronę przyjaciółek, których trudy nie dobiegły końca.

Faktycznie, dziesięć minut później Zoey trzymała w ramionach już w pełni rozbudzoną blondyneczkę.

– Dzieciaki, słyszeliście kiedyś o grupie nazywanej... Buga Pypcie?

Młoda widownia zaczęła wiwatować, natomiast Aurora, dziewczynka trzymana przez Zoey, zaczęła wymachiwać nogami i chichotać. Leondias lekko ją połaskotała, co wywołało u niej jeszcze szerszy uśmiech. Zdecydowanie była młodsza od reszty.

– Tak! Ale ich tu nie ma. – Sikowitz szybko ostudził ich entuzjazm, przez co dzieci zaczęły buczeć. – Nie bądźcie tacy.

Jakaś dziewczynka podniosła rękę.

– Mhm?

– Słyszałam, że samolot Buga Pypci rozbił się o górę – powiedziała z uśmiechem na twarzy.

– Ach, ha. Ale najważniejsze jest to, że zaśpiewa dla was całkiem nowa grupa!

Ponownie rozległy się wiwaty.

– Przedstawiam wam... Weble...

– Amcioludki! – wtrąciła Zoey.

– Amcioludki!

Każdy z publiczności zaczął bić brawo, a nastolatkowie weszli na scenę.

– Hej, dzieciaki!

– Podobno jesteśmy Amcioludkami – dodała sarkastycznie Tori, posyłając wymowne spojrzenie Zoey, która jedynie wzruszyła ramionami.

– Zaśpiewamy wam piosenkę...

– O waszym ulubionym jedzeniu.

– Zaśpiewajcie o dinozaurach – nakazał solenizant, a brunetka parsknęła śmiechem przez jego seplenienie.

– Nie – odpowiedział mu podekscytowanym tonem Beck.

– Przygotujcie się!

– Lubię ser, bo można dodać go do warzyw! I smakuje hm, tak pysznie! – Wszyscy zaczęli skakać po scenie.

– Tak! – zawołała Cat. Zoey zaczęła tańczyć z Aurorą w ramionach, jednak ta piosenka ani trochę jej się nie podobała.

– Lubię mówić o jedzeniu, o taaak, od żółtego po niebieski, ooo, czerwony i zielony, zaśpiewajmy. Powiedzcie, co lubicie najbardziej.

– Ja lubię pizzę!

– A ja hamburgery! – zaśpiewała Jade, wymuszając uśmiech i robiąc „jazzowe rączki".

– Jem lody, aż mnie brzuch rozboli. Ale potem podzielę się też z wami.

Zoey pogłaskała po brzuchu Aurorę, która zaczęła się trochę rozluźniać.

– Pycha, pycha, w moim brzusiu, pycha, pycha.

– Lubię makaron w misce i szaleję przez rosół, bo jest taki, taki dobry.

– Tak!

– Jem lody, aż mnie brzuch rozboli. Ale potem podzielę się też z wami.

Leondias zaczęła się głośno śmiać i odstawiła dziewczynkę, by móc zacząć tańczyć. Jej malutka towarzyszka również zaczęła podrygiwać.

– Pycha, pycha, jedzenie!

Po skończonym występie ponownie wzięła ją na ręce i obie zaczęły bić brawo.

– Zaśpiewajcie coś jeszcze! – zawołał Sinjin.

– Nie!

– Wszystkiego najlepszego, Henry.

– Zrobiliśmy to dla pieniędzy – wtrąciła jeszcze Jade przed opuszczeniem sceny.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                Trochę to potrwało, ale Zoey w końcu udało się odprowadzić Aurorę do jej mamy, co skończyło się drapaniem, płaczem i krzykami. Bianca aż poprosiła dziewczynę o jej numer w razie, gdyby w przyszłości potrzebowała niańki.

– Będziesz świetną mamą – szepnął jej do ucha Beck.

– A kto powiedział, że już nie jestem mamą?

– Mówisz o tym, o czym myślę?

– Nie, ty idioto. Jestem matką czterech psów.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – No weź, nie jest tak źle – stwierdziła Tori, targając włosy Andre.

– Właśnie straciłem szansę na podpisanie kontraktu z wielką wytwórnią...

– A to źle – skomentował Rex, przez co wszyscy na niego popatrzyli. Zoey aż oderwała się od poprawiania swoich obcasów. – Gapcie się, ile wlezie, ale taka prawda.

– Gościu, przecież wiesz, że jesteś świetnym tekściarzem i muzykiem – zaczął Beck, jednocześnie pomagając swojej ukochanej z butami.

– Najlepszym.

– I są inne wytwórnie.

– Które wyszukają mnie w internecie i zobaczą, jak przebrałem się za makaron, żeby zaśpiewać głupią piosenkę dla dzieci.

– Ale to chyba nie oznacza, że twoje życie jest skończone? – zasugerował Robbie, a pozostali mu przytaknęli.

– Oznacza – wtrącił Rex. Jade za to wyrwała mu ramię. – Och! Moja ręka! Aaa!

– Oddaj mu rękę!

– To było niemiłe.

– Dokładnie.

Nagle Zoey została odepchnięta na bok przez tyłek Triny.

– Gdzieś ty była? – Tori zapytała swoją starszą siostrę, która wzięła głęboki oddech.

– Goniłam tego producenta przez siedem przecznic! – wysapała, upijając duży łyk wody. – Dogoniłam go na czerwonym świetle, a on chciał mnie przejechać! Uwierzylibyście?!

– Tak.

– W sumie to tak.

– Popchnęłaś mnie.

Wtedy podbiegła do nich Cat i objęła Zoey ramieniem.

– Hej! Wiecie co? Załatwiłam nam występ! Ha!

– Jaki występ?

– Jako Amcioludki! Załatwiłam nam występ w centrum handlowym, piątek po szkole.

– Dlaczego?

– Bo dzieciaki nas uwielbiają! Myślałam, że lubimy być Amcioludkami.

– Nie!

– Nienawidzimy tego!

– Zniszczyły mi życie!

– Okej, zamknijcie mordy! – zawołała Zoey, gdy zauważyła, jak jej siostra zaczyna czuć się coraz bardziej niekomfortowo.

– Zapłacą nam, a obiecałam, że przyjdziemy i...

– Nigdy więcej nie wystąpimy jako Amcioludki!

– O nie – burknęła Cat.

– A jej czemu nie oderwiesz ręki? – warknął zirytowany Rex.

– Bo zaraz wrzucę cię z powrotem do dmuchawy.

– Ja będę Amcioludkiem! – wtrąciła nagle Trina, co wywołało szeroki uśmiech u rudowłosej.

– Naprawdę?

– Dlaczego?

– Będę mogła wystąpić na scenie i zapłacą mi za śpiewanie przed ludźmi, którzy mnie uwielbiają.

– Będziesz przebrana za hamburgera – dodał Beck, podnosząc wzrok znad butów Zoey. Kupiła sobie nowe koturny, ale miała za długie paznokcie, żeby je zawiązać.

– I będziesz śpiewała przed czterolatkami.

– Czy ty nie masz godności?

Trina popatrzyła na uradowaną Cat.

– Zabierz mnie do hamburgera.

– Chodź!

– Już trochę bardziej lubię twoją siostrę – skomentowała Zoey, gdy Beck w końcu skończył wiązać jej buty i mogła normalnie stanąć.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – Tutaj jesteś – odezwała się Zoey, gdy razem z Tori weszły do pomieszczenia teatralnego, gdzie zastały Andre. – Co tu robisz? Ominęły cię dwie lekcje!

– Tak sobie siedzę...

– I się dąsasz?

Po tych słowach usiadła naprzeciwko niego na podłodze.

– Nie.

– Wiemy, że jesteś smutny, ale wagarowanie w niczym nie pomoże – dodała Tori, siadając obok niej. – Kiedy siedzisz tutaj i pijesz litr...

Zoey złapała napój, dokańczając jej zdanie:

– Napoju czekoladowego.

– Rozumiecie, że dla mnie wizerunek poważnego muzyka jest najważniejszy? To tak jak dla młodej aktorki i piosenkarki. Albo w ogóle kogoś, kto występuje na scenie.

– Ludzie traktują cię poważnie.

– Traktowali, aż do... – Ułożył palce na klawiszach i zaczął grać melodię piosenki dla dzieci. – Pycha, pycha, w moim brzusiu, pycha, pycha.

– Chwytliwe.

– Jak grypa.

– Jeśli nie podoba ci się ta piosenka, to ją zmień.

– Jak to?

Wtedy zadzwonił dzwonek, dlatego obie dziewczyny wstały.

– Lecimy na lekcje. Idziesz?

Chłopak upił duży łyk czekoladowego mleka, nie odrywając od nich wzroku.

– Okej, jeśli dasz radę zmienić tę piosenkę do końca tygodnia, to dopilnuję, żeby podpisali z tobą kontakt, okej? – zaproponowała Zoey, wyciągając do niego rękę.

Jego oczy rozbłysły.

– Okej! Nie zawiodę cię.

– To nie o mnie musisz się martwić.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – Wujku Cyrusie, to Beck, mój chłopak. Beck, to jest Cyrus Leondias, mój wujek.

– Miło cię poznać, synu.

– Pana również. Jestem ogromnym fanem – przyznał chłopak, ściskając jego dłoń, co wywołało u niego śmiech.

– Dziękuję.

– Ta piosenka nazywa się „Song to You" – ogłosił Andre przez mikrofon, gdy stał na wzniesieniu przed szkołą.

Wszyscy bili brawa i wiwatowali, nim zaczął śpiewać. Beck objął Zoey ramionami i oboje bujali się w rytm melodii.

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                Beck i Aaron grali w siatkówkę w basenie. Cat i Kingston wypełniali balony wodą, a Andre próbował nauczyć Robbiego grać w koszykówkę. Bambina szykowała napoje i przekąski w kuchni — jakby wcale nie mieli służby domowej. Zoey siedziała z nosem w telefonie, jak już od ostatnich kilku dni. Zanurzyła się na wysokość piersi, jednak jej dłonie były wyciągnięte na suchą powierzchnię, a kciuki poruszały się w szaleńczym tempie. Na twarzy miała szeroki uśmiech.

– Co porabiasz? – zagaił Beck, podpływając do niej i zaglądając jej przez ramię.

Dziewczyna szybko zablokowała ekran.

– Nic takiego. – Jej uśmiech zbladł. – Po prostu... Oglądałam... Takie tam rzeczy.

Beck kiwnął głową, choć był podejrzliwy. Czy mogłaby go zdradzać? W życiu. Co ona knuła?

──────⊹⊱✫⊰⊹──────

                – Ej, wy! Przestańcie pieprzyć się na korytarzu! – zawołał Aaron, przez co Zoey i Beck odsunęli się od siebie zdyszani. Opierali się o ścianę pod szkolnym teatrem.

– Co? – zapytał Beck, podczas gdy dziewczyna ścierała swój błyszczyk z jego ust, szyi i klatki piersiowej.

– Nie mogę znaleźć Jade.

– To jej poszukaj?

Aaron posłał jej wymowne spojrzenie. Już miała wrócić do całowania swojego chłopaka, jednak ich towarzysz ją odciągnął. Ułożył dłonie na swoich biodrach w prześmiewczym geście.

– A myślisz, że co robię?

Zoey uniosła ręce w obronnym geście.

– Kurde, sorka, ciociu.

– Dźgnie kogoś, jeśli jej nie znajdziemy.

– Co?

– Nadal jest wściekła.

Brunetka szeroko otworzyła oczy.

– Chodźmy.

Zaczęli rozglądać się po wszystkich korytarzach, aż w końcu na ich drodze stanęła Tori.

– Hejka!

Zoey rozglądała się gorączkowo w poszukiwaniu swojej najlepszej przyjaciółki.

– Ta, hejka, co tam? – mruknął Beck, równie nieobecny myślami.

– Po szkole... – Tori niemal upuściła swoje książki, ale szybko je złapała. – O Boże. Po szkole idziemy to niesamowitej chińskiej knajpki ulicę obok. Chcecie dołączyć?

– Może.

– Jeśli znajdziemy J'adelle.

Przyjaciele popatrzyli na siebie skołowani.

– Gdzie jest?

– Nie wiemy. Zerwała się z dwóch ostatnich lekcji.

– Nadal jest wściekła?

– O tak.

– Dlaczego Jade jest wściekła?

– Pamiętasz tę jej sztukę, „Marzenia w studni"?

– Mhm.

– Chciała wystawić ją w szkole, ale jej nie pozwolili.

– Dlaczego?

– Nauczyciele uznali, że jest zbyt dziwna i niepokojąca.

– A co w tym złego? – zapytał Sinjin, który zakradł się za Tori.

Dziewczyna zmierzyła go wzrokiem.

– Um, masz rozpięty rozporek.

– Wiem.

Po tych słowach odszedł. Na jego miejscu pojawił się Robbie, który podbiegł do nich wraz z Rexem w ramionach.

– Znaleźliśmy Jade.

– Gdzie?

– W kanciapie.

Już po chwili cała grupka stała przed odpowiednimi drzwiami, lecz każdy z nich bał się zajrzeć do środka. Aaron wypchnął Zoey przed szereg.

– No co?

– Tylko ciebie nie zabije. Wejdź tam.

Brunetka posłusznie uchyliła powłokę, a pozostali podążyli za nią.

– Hej... Co porabiasz? – zagaiła, siadając obok przyjaciółki.

– Tnę wielki kosz na śmierci.

– Pocięłaś kosz woźnego?

– Ma drugi. – Wzruszyła ramionami, po czym odłożyła swoje nożyczki i oparła głowę na klatce piersiowej Zoey.

– Jade, słuchaj, przeczytałam twoją sztukę i była świetna – wtrąciła Tori, również wchodząc do środka.

– Nie przyjaźnimy się.

– Ej no...

Zoey delikatnie głaskała po włosach Jade, która wróciła do cięcia plastiku.

– Co z tego, że jest świetna, jeśli nie pozwolą mi jej wystawić? – syknęła, gwałtownie odcinając duży kawałek.

– A może sama ją wystawisz? – zasugerowała Cat, wciskając się do niewielkiego pomieszczenia.

– Wiesz, ile to by kosztowało?

Zoey ukradkiem otarła jej łzy.

– Nie...

– Czy ona pocięła cały kosz nożyczkami? – wtrącił Andre.

– A ile myślisz, że to by kosztowało?

– Nie wiem, dwa albo trzy tysiące?

– Moi rodzice zapłacą. Musimy tylko znaleźć jakieś miejsce.

– Znalezienie miejsca nie może być takie trudne.

Jade szybko podniosła głowę z piersi przyjaciółki i wskazała nożyczkami na Tori.

– Znajdziesz mi miejsce, gdzie będę mogła wystawić moją sztukę?

Beck w międzyczasie pomógł swojej dziewczynie wstać.

– W sensie...

– Hej! – warknęła na nich wszystkich Jade, mierząc w ich stronę nożyczkami. Zoey schowała się za Beckiem i głośno pisnęła. Wszyscy aż się wzdrygnęli. – Czy ona powiedziała „Znalezienie miejsca nie może być takie trudne"? – Przedrzeźniła jej głos, a pozostali przytaknęli, bojąc się, co zrobiłaby w innym wypadku. – Zrobisz to?

Tori wymamrotała pod nosem potwierdzenie.

– Dobrze.

Nagle Cat sapnęła, na co Zoey wychyliła się zza Becka.

– Sos słodko-kwaśny!

– No przecież mówiłem!

Zanim pozostali zdążyli wyjść, Tori zaszła im drogę.

– Hej! Chcecie pomóc mi znaleźć miejsce na sztukę Jade?

Zoey jedynie się zaśmiała i odepchnęła ją na bok.