Rozdział jest szybki, krótki i treściwy, dlatego pojawi się dziś jeszcze następny, o podobnej długości, acz może i dłuższy.

Około godziny siedemnastej wróciłem do kampusu umęczony jak muł, który przepracował lata w polu rolnym. Naprawdę brakowało mi sił, by choćby przejść ze stadniny na teren obozu, które dzieliło od siebie niecałe dziesięć minut drogi pieszej.

Kiedy przywitałem się niemrawo z grupą moich kolegów, od razu, bez namysłu, wpadłem do kampusu i położyłem się na materacu.

Nawet nie wiem kiedy zasnąłem.

***

Obudził mnie metaliczny hałas za oknem. Poderwałem się gwałtownie do siadu. Wyjrzałem za okno. Na zewnątrz, jak i wokół mnie, było ciemno, więc niczego nie dojrzałem. Zamrugałem i zaczekałem chwilę na kolejne odgłosy, ale się ich nie doczekałem.

Ktoś przemknął koło mojego okna.

Nie wiedząc dlaczego, zerwałem się z łóżka na równie nogi i popędziłem do drzwi. Otworzyłem je po cichu, aby nikt mnie nie zauważył i wyjrzałem przez szparkę. Osobnik w podejrzanej, ciemnej pelerynie, przemknął między domkami i ukrył się w cieniu jednego z nich.

Tyle go widziałem.

Nie zwlekając ani chwili, ruszyłem jednak za nim, bo nie podobało mi się to, jak się poruszał. A jeśli planował coś nieczystego, to na pewno nie ujdzie mu to na sucho na mojej warcie. W końcu byłem szkolony od lat na wojskowego Japonii. A choć obecnie przebywałem w Hiszpanii, także nie mogłem wyciszyć czerwonej lampki wyjącej głośno w mojej głowie.

Odnalazłem gościa dopiero przy bramie wyjściowej z obozu. Była ona zamknięta, więc na chwilę go zatrzymała. Ten jednak jakimś cudem wykonał podkop pod siatką i przeszedł pod nią w kilka chwil.

Teraz sam wiedziałem, że muszę go złapać. Albo z najgorszym przypadku wezwać hiszpańskich strażników. Dziwne wydawało mi się tylko to, że byłem jedyną osobą, która zauważyła jego nieczyste interesy i zareagowała.

Miałem nadzieję, że nie napytam sobie tym biedy. Może naprawdę powinienem w tamtej chwili kogoś zawołać. Na przykład profesjonalistę ze szczyptą magii?

Jednak nie mogłem się długo nad tym zastanawiać. Również przedostałem się na drugą stronę siatki przez wykonany podkop i popędziłem w stronę pałacu.

Nie miałem już czasu na zastanawianie się i wzywanie pomocy.

Postać prześliznęła się przez główną ulicę oddzielającą obóz 0 od terenu Palacio Real de Madrid i nagle schowała się za samochodem stojącym opodal wielkiej bramy. Chciałem do niego skoczyć i złapać na gorącym uczynku, ale wtedy drogę zagrodziła mi inna, acz znajoma postać.

Przestraszyłem się i na chwilę odebrało mi mowę.

– Azu?

Cholera! Tylko nie on!

Cofnąłem się o krok i na moment spuściłem z oka zbira.

– Tam! – zawołałem i wskazałem samochód, gdzie ukrył się zakapturzony podejrzany. Izan i ja spojrzeliśmy w tamtym kierunku, ale jego już nie było.

„Super!" – pomyślałem i załamałem ręce, zaciskając dłonie w pięści.

– Co ty odstawiasz? – zapytał Izan. – Tam niczego nie ma.

– Nie ma, bo uciekło! – powiedziałem zły.

– Ale co widziałeś?

– Podejrzaną, zakapturzoną postać – odpowiedziałem prędko.

– Teraz dużo osób chodzi z kapturami na głowie, bo przecież siąpi z nieba.

– Co ty...

Ale wtedy faktycznie poczułem zimną wodę spadającą z chmur. Zamrugałem, lecz to nadal nie zbijało moich argumentów, że...

– Wykonał podkop pod siatką obozu 0! To na pewno ktoś niebezpieczny!

Izan tylko spojrzał na mnie z lekko przechyloną głową i nim sam zdążył się odezwać, obaj usłyszeliśmy kobiecy krzyk. Potem strzał.

I jeszcze więcej krzyku.

Pognaliśmy czym prędzej w stronę czarnej bramy. Zbiegliśmy po schodach do otulonych nocą ogrodów i ruszyliśmy do źródła hałasu. Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, przy latarniach oświetlających drużkę i ławki opodal, zastaliśmy tam dwie kobiety.

Jedną klęczącą nad ciałem tej drugiej.