Chào các bạn! Vì nhiều lý do từ nay Truyen2U chính thức đổi tên là Truyen247.Pro. Mong các bạn tiếp tục ủng hộ truy cập tên miền mới này nhé! Mãi yêu... ♥

ochenta y dos

Me miraste, con tus ojos hinchados y rojos por derramar tantas lágrimas.

"Perdóname, perdóname, perdonarme, perdóname", eran tus constantes súplicas.

Pero, no sabía con certeza si realmente querías mi perdón, o el de alguien más.

Mis pensamientos no eran claros, no contigo abrazándome y pidiendo que no te deje.

Gracias a eso, comencé a alterarme y perdí la paciencia.

Aún había cosas que no entendía, que no terminaban de encajar en tu historia.

¿Quién tenía la culpa? ¿Tus padres? ¿Tú? No quería siquiera pensarlo.

"Ciel, deja de llorar", mi voz sonó más gruesa de lo normal, al darte aquella orden.

Tú te separaste un poco, conteniendo el llanto, como asustado.

Y yo también estaba asustado, sin saber con exactitud de qué.

Bạn đang đọc truyện trên: Truyen247.Pro