Ertesi sabah beklemediğim bir yerde uyanınca afallıyorum. Ama Tanrıya şükür o burda yanımda. Bi süre yanımda uyuyan Neymarı izliyorum. Dün gece beni tamamen gördü. Arık mızmızlık yapmayacağını düşünüyorum. Masada titreyen telefonumu fark edince ona bakmayı bırakıp masadan telefonumu aldım. İyi ki sessize almıştım yoksa Ney uyanabilirdi.
"Alo ?"
"Hurricane nerdesin sen ?"
"Ne ? Sende kimsin? Ben Paristeyim"
"İki gün sonra maç var ve sen Pariste neariyorsun ?"
Konuşunca onun bizim antrenörümüz olduğunu anlıyorum. Kahretsin. Antreman mı vardı ?
"Tamam ben gelmeye çalışırım"
"Iyi olur"
Telefonu kapatıp tekrar yatağa döndüm. Hala uyuyordu. Ona bir not bırakmanın iyi olacağını düşündüm. Neymarın eşyalarının arasından ufak bir kağıt parçası bulup notumu yazdım.

"Yakında görüşürüz. Münih'te.
Barça x Bayern"

Uçağa bindiğimde derin bir nefes verdim. Kendimi farklı hissediyorum. Ve bi o kadar da mutlu. Ben ve Neymar. O benim. Bende onun. Gülümsedim. İki gün sonra maçta çok daha mutlu olacağım. Bu benim ilk Şampiyonlar Ligi maçım olucak. Umarım insalar beni unutmamıştır. Çünkü sahada olmayı özledim. O sesler. Herkesin senin için bağırıyor olması. Harika bir his.
Tam telefonumu kapatıyordum ki Neymarın aradığını gördüm. Lanet ! Artık kapatmıştım bile. Neyse. Onu inince arayabilirim.
Uçaktan inince direk koşturmaya başladım. Aslında bunu nedem yaptığımdan emin değilim ama bunu yaptığım için mutluyum. Beni motive ediyor.
Nou Camp'a geldiğimde nefes nefeseydim. İçeri girmeden önce telefonumu açtım. Mesajım vardı.
"Görüşeceğiz ;)"
Sahaya çıktığımda beni Rafinha karşıladı. "Bu kadar hızlı olmanı beklemiyordum" dedi. Güldüm. "Aslına bakarsan bende beklemiyordum"
Diğerleri mola vermişken ben daha antrenmana yeni başlıyordum. Bu çok sıkıcıydı. Yalnız çalışmak. Üstelik çok yorulmuştum. Yinede bi şekilde hazırlanmalıydım. Çünkü bu maçta yer almak istiyordum. Sadece maça odaklanarak konuşuma devam ettim.

--MaçGünü----

Sonunda Neymar yanımdaydı. Tabi ki bu beni mutlu etmişti ama yinede çok gergindim. Münih'e gelmiştik. Rakip sahaya. Münih'e ilk defa gelmemin yanında bu maç Nou Camp dışında oynadığım ilk maç olacaktı. Bu beni geriyordu. Zaten yeterince iyi değildim. Birde başkasının sahasında. Bayern hayranları etrafında rezil olacak bi hareket yapmak istemiyordum.
Tam karşıma oyunculara baktım. Herkes formasını giymiş.Hazırlar. Benimse üstümde ceket var çünkü yedeklerdeyim. Aslında şöyle bir göz gezdirince bütün maçta yedek olarak kalacağım gibi duruyor. Birinin konuşmaya başlamasıyla irkiliyorum. "Gergin görünüyorsun" bu Neymar. "Evet , ilk defa şampiyonlar liginde bulunuyorum sonuçta". "Ah , nerdeyse unutuyordum" dedi ve güldü. Elimi tutup beni sahaya götürürken "inan bana bende gerginim" diye ekledi. Sahaya çıkmamızla beraber yoğun bir ses bizi karşıladı. Hayranlar...bağırıyorlar , bir şeyler söylüyorlarlar...davul sesleri duyuyorum. Harika bir kaos ortamı var. "Gergin olma Neymar. Sen Harikasın. Yine harika olmalısın" dedim.
Başıyla seyircileri işaret edip "onları duymuyor musun. Çok hırslılar" diyor.

Gerginliğimi bir kenara bırakıyorum. "Siktir! Almanca bilmiyorum bile !"
Öne atılıp kollarımı kollarımı Neymarın boyuna doluyorum. Ben gülerken oda gülüyor. "Bende..bende bilmiyorum!