Eksperyment Wendella Johnsona niczego nie udowodnił, a zniszczył życie kilkunastu osobom. W 1939 roku wybrano 22 sieroty do eksperymentu logopedycznego, 10 z nich jąkało się i miało problemy z mówieniem. Doktorantka Mary Tudor prowadziła indywidualne zajęcia, chwaląc jąkające się dzieci za wymowę. Z kolei poprawnie mówiącym dzieciom wytykała błędy, które często były wymyślone.

Pod koniec badania wszystkie dzieci jąkały się, miały problemy z wymową, były niechętne do zabawy z innymi i izolowały się. W dorosłym życiu również borykały się z brakiem pewności siebie, a szkód nie udało się naprawić. Choć Wendell Johnson osiągnął swój cel, nigdy nie zidentyfikował przyczyny, dla której dzieci jąkają się od najmłodszych lat.

Wiele lat po zakończeniu eksperymentu Johnson i Tudor mieli ogromne wyrzuty sumienia i przyznali, że wyrządzili dzieciom ogromną krzywdę. Inicjator eksperymentu doskonale wiedział, jakie są skutki, sam był jąkałą od urodzenia.