De dag dat ze naar Dinser terugkeerde bestond Halover niet meer. De straten die Nicka ooit als haar broekzak had gekend, waren verruild voor een moderne woonwijk. Eigenlijk was de wijk net zoveel veranderd als zij. Nadat ze de boksbal die Berat voor haar gemaakt had, kapot had geslagen, was de behoefte om te vechten verdwenen. Ook haar uiterlijk was anders. Waar ze eens turquoise lokken over haar schouders had hangen, waren haar haren nu donkerbruin van kleur. Toch was haar behoefte om terug te keren niet minder geworden. Niet om te blijven, ze had het prima op de boerderij, maar omdat ze met eigen ogen wilde zien wat er van haar wereld geworden was.

Dus daar stond ze dan, voor de plek flat waar ooit haar huis had gestaan. Ze keek er hoofdschuddend naar, waarna ze zich omdraaide en verder liep. Bij een speeltuintje speelden een paar kinderen voetbal. Ze keek erna en glimlachte zwak. Het was lastig om zich niet voor te stellen hoe Quinten een manier zou hebben gevonden om mee te doen. Ze dwong zichzelf om door te lopen. Hij was hier niet. Hij moest inmiddels een jaar of twintig zijn. Het zou kunnen dat hij Dinser al lang verlaten had en haar was vergeten. Of vergat je wat er was gebeurt niet zo snel?

Ze dwong zichzelf er niet langer aan te denken en liep richting de straat waar Milans sportschool stond. De route door het centrum was weinig veranderd. Enkel de meeste winkels waren veranderd en sommige panden stonden leeg. Het voelde bijna alsof ze weer in het verleden liep. Door een paar steegjes liep ze richting de straat van de sportschool. Tot haar verbazig werd ze begroet dat boven de ingang hing. "Milans balletstudio". Een lach verscheen op haar gezicht. Die weddenschap had ze dus verloren. Ze keek de in zonlicht gehulde straat door. Enkele mensen liepen over de stoep. Niemand wist dat de beruchte ontvoerder van Quinten Zumpolle in hun midden stond. Een straatvechter en een eendagsvlinder. Het was beter als ze dat ook nooit zouden weten. Sommige dingen konden beter in het verleden begraven blijven.

Ze draaide zich om en liep de straat uit. Ze had gezien wat ze wilde. Het liefst zou ze Esmay, Haeven en Vic opzoeken om te kijken wat er van hen geworden was, maar ze had geen idee of dat een verstandig idee was. Bovendien wist ze niet waar ze woonden, als ze nog leefden. Een kleine zucht ontsnapte uit Nicka's mond. De personen waren met Halover verdwenen. Het verlangen dat ze nog jaren naar de stad had gehad sijpelde langzaam uit haar weg. Er was niks meer voor haar achtergebleven en vreemd genoeg vond ze dat prima. Ze had haar tweede kans elders gekregen.

De warmte van de zon danste over haar schouders, toen ze terug naar het centrum wandelde de ouderwetse manier een zak brood in de supermarkt te kopen voor lunch. Ze wurmde tussen de moeders en vaders door de winkel in. Zonder om zich heen te kijken liep ze richting het schap met brood. Het geld dat Berat haar mee had gegeven brandde in haar zak. Ze had meer dan genoeg voor verse afbakbroodjes of andere lekkernijen die ze zich nooit had kunnen veroorloven. Toch pakte ze een halve zak brood van de plank. Waarom kon ze niet precies zeggen. Misschien omdat het zo hoorde? Omdat ze diep van binnen altijd een vechter bleef, al zat er geen eelt meer op haar knokkels en was de enige blauwe plek op haar lichaam afkomstig van toen ze haar been aan het hek stootte. Het was niet belangrijk. Wat er toe deed was wat er volgde? Tussen de vele voetstappen, het gepiep van winkelwagentjes en stemmen klonk een geluid dat ze niet helemaal kon plaatsen. Het leek het zachte geluid van spaken. Ze draaide zich om en ontmoette het gezicht van een getinte jongeman die in een rolstoel zat. Op schoot hield hij een boodschappen tas. Een lach brak door op zijn gezicht. Ze liet het brood vallen en rende op hem af. Hij strekte zijn armen naar haar uit en ze omhelsde hem. Op een of andere manier hadden twee eendagsvlinders jaren weten te overleven. Zijn stem fluisterde in haar oor. Hij was zwaarder geworden, maar ze kon horen dat hij het was. 'Nicka, ik heb je gemist.'