'Heb je ooit het geluid van een kogel gehoord?' Berat keek haar vragend aan. Er lag verdriet in zijn ogen toen hij het zinnetje uitsprak.

'Bijna,' was haar antwoord. Ze had het zo vaak op de achtergrond gehoord in Halover, waar schiet- en steek incidenten niet zeldzaam waren. Maar dat was niet wat hij bedoelde. Hij doelde op het geluid van een pistool dat op jou gericht was. Een die op elk moment je leven kon nemen.

'Dan weet je hoe het voelt.' Even was hij stil. Hij kneep in zijn duim alsof hij de kracht zocht om te praten. 'Het startte toen ik iets jonger dan jijwas. Ik groeide op in een wijk die Halover heette. Het was een vreemde plaats. Het zou slecht moeten voelen, maar zo heeft het nooit gevoeld. Het was meer alsof je vanuit Dinser een ander land instapte als je de wijk in ging.'

Haar mond viel een stukje open. Hij moest eens weten hoe goed zij de straten kende die hij beschreef. De wijk die al jaren lag weg te rotten onder het oog van de stad, de rotzooi waarvan ze zo had leren houden.

'Net als iedereen startte ik klein. Een vriend van me zei dat ik snel geld kon verdienen als ik op school wat joints voor hem verkocht. Natuurlijk wilde ik rijk worden, net als veel zestienjarigen wilde ik een mooie auto en een groot huis. Al helemaal omdat ik het nooit gekend had.' Hij schudde zijn hoofd. 'Zoals je waarschijnlijk wel weet blijft het niet lang bij joints en naarmate ik ouder werd, groeide mijn handeltje en rol. Ik kocht een mooie auto en reed er in als een koning.'
Ze luisterde aandachtig naar zijn verhaal. Ze had het al zo vaak zien gebeuren in haar wijk. Het was een broedplek voor Criminelen, junks en ander uitschot.

'Ik kreeg een prachtige vriendin en mijn leven liep op rolletjes. Toch wilde ik meer, net als mijn vriend Rafael Zumpolle. Daarom besloten we samen te werken. Al snel kwamen we steeds verder en dichter bij het punt dat andere dealers ons niet langer dulden.' Hij haalde diep adem. 'Net als met mijn handel startte ook dat klein. Het begon met bedreigingen en een keer een paar klappen. Het schrikte mij af, Rafael niet. Mijn vriend zorgde ervoor dat ik ondanks de tegenslagen doorging.' Tranen branden in zijn ogen. Hij haalde zijn zakdoek uit zijn zak, maar toen hij zag dat die vol benzine zat liet hij ze over zijn wangen lopen.

'Wat gebeurde er toen?' vroeg Nicka voorzichtig. De man had een behoorlijk potje van zijn leven gemaakt. Al kon ze hem daar niet voor veroordelen. Dat hadden er meer gedaan.

'Mijn vriendin kreeg de kogel die voor mij bedoeld was.' Hij stond op en liep naar de gang. Wat ongemakkelijk keek ze hem na. Werd het hem teveel? Haar blik gleed naar de antieke klok. De wijzers stonden op een over drie vastgevroren. Die deed het niet meer, concludeerde ze.
Berat liep weer terug de kamer in. Hij hield een fotolijstje in zijn hand. 'Dit was Ester, mijn vriendin.'

Nicka keek naar de donkere vrouw op de foto. Het idee dat ze ergens met een kogel door haar borst was geëindigd deed een huivering over haar rug lopen. 'Hoe is het afgelopen?' vroeg ze voorzichtig.

'Ik heb mezelf na haar begrafenis aangegeven en mezelf beloofd me nooit meer met drugs bezig te houden. Dat bleek alleen wat lastiger gedaan dan gezegd. De gevangenis is een drugsparadijs en mensen laten je niet zomaar gaan.' Berat zuchtte. 'We zijn nu bijna twintig jaar verder en nog steeds achtervolgt het me soms.'

Ze knikte langzaam. 'Halover laat mensen niet makkelijk los.'
Hij trok een wenkbrauw op. 'Ook van daar?' Een zwak glimlachje verscheen op zijn gezicht.

'Ja, waar denk je dat al het uitschot vandaan komt?' Ze beantwoordde zijn lach met een kleine grijns. Een die snel van haar gezicht gleed toen ze besefte dat hij haar dit verhaal met een reden had verteld. Hij had haar medeleven niet nodig en hij was niet opzoek naar anderen die in Halover waren geboren. Hij wilde weten hoe zij in deze chaos was beland. Opeens voelde het alsof ze aan de voet van een rotswand stond. Een waarvan ze niet wist of ze hem kon beklimmen.

'Weet je waarom ik je dat verteld heb?' Zijn ogen ontmoeten de hare.
Ze keek weg. 'Omdat ik nu mijn verhaal moet vertellen.' Ze beet op de binnenkant van haar wang.

'Ook, maar ik wilde je het ook vertellen omdat ik je wilde laten weten dat je niet de enige bent die grote fouten heeft gemaakt. Mijn fout had de dood van mijn vriendin tot gevolg. Toch run ik nu een boerderij die ik totaal niet heb verdiend. Je fouten hoeven je toekomst niet te bepalen.'

'Maar dat doen ze wel.' Ze keek naar het bloemetjesbehang. Alles wat ze had gedaan bepaalde wie ze nu was. Hoe graag ze het ook wilde, ze kon het niet veranderen.

'Waarom doen ze dat?' Hij vouwde zijn handen over elkaar en keek haar aan.

'Omdat je maar een kans krijgt,' wist ze uit te brengen. De brok in haar keel groeide. Dit was niet het moment om emotioneel te worden. 'Ik was een straatvechter, tot een paar weken geleden. Toen kwam Zumpolle naar me toe en deed me een aanbod.' Het verhaal speelde zich opnieuw voor haar ogen af. Berat luisterde aandachtig, terwijl de woorden als water uit haar mond spoelden. Ze vertelde hem over haar woede en de pijn die ze had gevoeld. De onmacht die haar verdronk als een oceaan. Hij stelde geen vragen, gaf geen kritiek, maar luisterde gewoon. Zelfs toen ze benoemde dat ze zijn vriend of wat het nu nog van hem was, had willen vermoorden was hij stil.

Op het moment dat ze klaar was, liepen de tranen over haar wangen. Daar zat ze dan, een verslagen vechter aan tafel met iemand die haar zou moeten haten.

'Nicka, wat wilde doen is vreselijk.' Even was de man stil. 'Maar ik begrijp het.'