De bewoonde wereld was er een die haar bekend voorkwam. Hij heette ironisch genoeg Dinser en was langzaam wakker aan het worden. In een klein steegje tussen een paar huizen zaten Nicka en Quinten op de grond. Ze keek hem aan, terwijl ze haar pijn probeerde te verbergen. Ze was hier nog niet klaar voor. 'Ik ken hier iemand die je naar de politie zal brengen. Hij doet geen vlieg kwaad.'

Het jongetje knikte zacht. 'Wat moet ik dan doen?'

'Je moet de waarheid vertellen,' antwoordde ze met een zwakke glimlach. 'Wij van Halover liegen niet.'

'Ik ben niet van Halover.'

'Vanaf nu wel.' Ze keek hem aan. Of hij was van Halover, of zij was er niet meer van. Het eerste beviel haar meer. 'Je bent een dappere kerel en ik ben trots op je.'

Er was een kleine glinstering in zijn sombere ogen te lezen. Hij boog naar voren en sloeg zijn armen om haar heen. Ze pakte hem vast en knuffelde hem. Het liefst zou ze hem nooit meer los hebben gelaten en voor hem gold hetzelfde, want hij liet haar niet gaan. Zijn armen bleven om haar heen klemmen tot ze zich voorzichtig uit de knuffel losmaakte en op stond. Het was nu echt voorbij. 'Zullen we gaan?'

'Oké,' was zijn korte antwoord. Ze hees hem op haar rug zoals ze zo vaak hadden gedaan. Ze ging zijn gewicht nog missen. Haar benen voelden zwaar toen ze de steeg uit liep. De weg schuurde tegen haar voetzolen, terwijl ze de sportschool naderden. Door de glazen deuren zag ze dat een aantal mensen op de apparaten zaten. Vorige week was ze er nog aan het boksen geweest, het voelde als een eeuwigheid geleden.

Ze liet Quinten naast de deur op de grond glijden. De jongen hoorde naar huis te gaan. Hij had ouders die hem misten en zij was slechts een straatvechter. Ze had geweten dat ze hem niet bij zich kon houden. Ze had hem niet eens bij zich willen houden. Toch deed het Nicka pijn om hem te zien zitten. Nu moest hij alleen vechten, net als zij. 'Het ga je goed wijsneus.'

'Tot ziens, Nicka.'

Ze duwde haar mondhoeken omhoog. Hij was te jong om te begrijpen dat dit definitief was. Er zou geen volgende keer meer zijn. Haar hand gleed naar de bel. Zodra haar vinger het witte knopje raakte klonk het geluid door de zaak. Blikken schoten hun richting uit. Haar benen kwamen in beweging en ze rende over de straat, terug naar de steeg. Weg bij Quinten en Milan. Haar gevoel wilde dat ze zich omdraaide en bleef kijken om ervoor te zorgen dat het goed ging. Het was haar verstand dat ervoor zorgde dat ze dat niet deed. Milan dacht dat ze een crimineel was en zou haar als een behandelen. Er was nu geen tijd om de situatie uit te leggen in de hoop dat iemand het zou begrijpen.

Het kostte haar weinig moeite om het tempo vol te houden. Pas toen ze tien minuten later in een van de buitenwijken stond, durfde ze vaart te minderen. Waarschijnlijk had Milan zich over het jongetje ontfermd en was de politie al gebeld. Ze zag voor zich hoe bezorgde gezichten naar Quinten keken en hem vroegen of het goed ging. Ze zouden zijn antwoord niet begrijpen. Het ging niet goed, maar dat was niet omdat hij het slachtoffer van ontvoering was. Het was omdat zijn kleine wereldje overhoop was gehaald door zijn eigen familielid en omdat blijven vluchten geen optie was. Er was geen paradijs of veilige haven voor hen geweest. Alle geluksmomentjes die ze hadden gedeeld waren tijdelijk geweest. Tranen vormden zich in haar ooghoeken. Ze lieten zich niet langer tegenhouden. De druppels dropen over haar wangen en kriebelden langs haar kin. Ze wilde hier niet zijn. Net als iedereen had ze gelukkig willen worden. Het was nooit haar levensdoel geweest om te eindigen als een soort geheime martelaar.

Een scheldwoord verliet haar mond. Ze ging hier niet stoppen. Zo makkelijk liet ze zich niet klein maken. Er moest een manier zijn waarop haar verhaal niet zou eindigen met een arme ziel die wegrotte in een gevangenis. Ze was flipping Nicka Castillio, een straatvechter. Als iemand kon vechten voor een beter einde was zij het.

Ze veegde haar tranen met de zoom van haar mouw weg. Ze kon dit. Na een diepe ademteug genomen te hebben liep ze verder de wijk in. De enige wapens die ze had waren haar vuisten, maar ze zou er voor zorgen dat dat genoeg was. Als de politie bij Zumpolle was geweest, had hij zijn wapens waarschijnlijk ook niet in huis uit angst dat iemand ze zou vinden. Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht. Hij zou vast niet zo goed vechten als zij. Ze had jaren ervaring en meer wilskracht dan ooit tevoren. Als een gladiator liep ze richting het terracotta kleurige huis. Het zag er net zo uit als de avond dat ze het met Quinten verlaten had. Het had iets dreigends, al kon dat ook aan haar herinneringen liggen. Ze greep de spijlen van het hek vast en hees zichzelf omhoog. Zonder al te veel moeite sloeg ze haar benen over het metaal en liet zichzelf vallen. Het voelde alsof iemand mesjes in haar voeten stak toen ze het grint raakte. Een kreun ontsnapte uit haar mond, dat was een warm welkom. Snel liep ze naar haar het gras en liep langs het pad richting de voordeur. Het gebouw zag er verlaten uit. Hopelijk was Zumpolle thuis. Het zou echt een tegenvaller zijn als ze hiervoor niets heen gegaan was.

Nicka drukte haar handen tegen het glas en keek de gang in. Het beeld stond er nog steeds. Van de bewoner zelf was geen teken van leven te zien. Haar ogen gleden naar de bel bij de voordeur. Ze kon aanbellen en hopen dat hij open deed. Ze schudde haar hoofd. Waarom zou hij de deur voor haar open doen? Hij wist ook wel dat ze een appeltje met elkaar te schillen hadden. Ze liep langs de muur van het gebouw. Misschien kon ze via de kelder naar binnen. Dat was een veiliger plan. Ze werd toch al gezocht voor ontvoering en stond op het punt om een moord te plegen, dus een inbraak maakte het niet veel erger. Ze liep langs het huis toen ze een houten schot zag staan. Het werd met twee bakstenen op zijn plek gehouden. Haar hart ging wat sneller te keer. Hier had Quinten vast gezeten. Stilletjes tilde ze de stenen op en zette ze aan de kant. Even wierp ze een vlugge blik op de verlaten weg. Er was niemand om haar tegen te houden. Ze trok de plaat weg en keek naar het raam. Al het glas was er uit verwijderd en ook de scherven waren opgeruimd. Ze had vrije toegang. Ze stak haar benen door het raam en gleed naar binnen. Nu was het hopen dat het alarm er niet opstond.

Ze keek de ruimte rond. Hij was volledig verlaten. In de hoek stond een groen veger en blik tegen de muur. Onder de deur kwam een streepje licht door. Voorzichtig legde ze haar vingers op het metalen handvat. Het voelde koud aan. Ze trok het naar beneden en trok de deur naar zich toe. Een in lamplicht gehulde gang kwam tevoorschijn. Aan de witte muren hingen abstracte schilderijen. Ze haalde diep adem. Ze stond nu in iemands huis. Het voelde vreemd. Ze stapte de gang in en liep in de richting van de trap. De treden waren zwart en wit, net als de toetsen van een piano. Het was niet een patroon wat zij zou hebben gekozen, maar het zou wel artistiek zijn.Zo stil mogelijk liep ze de trap op. De treden kraakten zacht onder haar gewicht. Haar hartslag was luider dan elk ander geluid in het huis. Zou Zumpolle er wel zijn? Wat deed een man van middelbare leeftijd eigenlijk op een dag? Ze had geen idee. Misschien speelde hij bingo of was hij in het buurthuis. Een nerveuze gniffel ontsnapte uit haar mond. Dat zou hij vast niet doen. Iemand die voor zijn plezier naar de Pit kwam was nog niet bejaard.

Bovenaan de trap bleef ze even staan en keek de gang door. Ze was vlak bij de voordeur uitgekomen. Als Zumpolle thuis was zou ze hem waarschijnlijk in de woonkamer aantreffen. Dat was het meest voor de hand liggend. Ze haalde diep adem. Hoe vaak had ze niet voor een gevecht gestaan? De zenuwen maakten plaats voor adrenaline, haar verstand ging op nul en ze stapte de ring in. Het zou niet veel anders moeten zijn. Er was enkel geen publiek en verliezen betekende hier niet een paar dagen zuinig leven. Dit kon haar dood worden. Ze keek naar haar handen. Dat zou ze niet laten gebeuren. De ergste schade die dit haar zou opleveren was een paar gebroken knokkels. Met dat voornemen in haar achterhoofd trok ze de woonkamerdeur open.