Ze was zestien toen ze besefte dat liefde en haat buren waren. Nicka liep door de krappe steeg onderweg naar hun hangplek. Haar rugzak hing nog over haar schouders. Eigenlijk zou ze naar huis moeten gaan om huiswerk te maken, maar dat had ze opgegeven. Een diploma met zessen was ook genoeg. Zolang ze maar bij school weg kon. Ze trapte tegen een plastic beker toen ze om de hoek liep, richting de blauwe zeecontainer.

Het ding was bedoeld om te voorkomen dat de jongeren 's nachts in de straten hingen, maar het was niet goed in zijn werk. Er waren te veel groepen die er gebruik van maakten waardoor er altijd wel een paar mensen waren die 's nachts door de stad zwierven.
Nicka twijfelde of Halover na zonsondergang ooit een veilige plek zou zijn, maar overdag was het rustig en konden ze veilig van de container gebruik maken als ze uitkeken om niet in naalden te stappen of zich te snijden aan de scherven die er rond in de aarde lagen.
Glas kraakte onder haar schoenen toen Nicka het veld opliep. Ze was de eerste. De rest zou later komen. Al kon het wel eens zijn dat Jayden helemaal niet kwam opdagen. De jongen maakte er een gewoonte van om in de problemen te komen.

Ze trok de deur open en haar mond viel open. Ze struikelde achteruit, terwijl het beeld wat ze nooit had willen zien op haar netvlies brandde. Midden in de container lag een lange jongen in een poel met bloed. Hij had zijn tengere vingers tegen zijn buik gedrukt. Bloed stroomde over zijn roze-bruine handpalmen.

'Stan!' riep ze, terwijl ze op haar stille kameraad afrende. Een kreun ontsnapte uit zijn mond toen ze naast hem neer knielde en haar mobiel met trillende vingers uit haar zak haalde. 'Wat is er gebeurd?' Ze typte met trillende vingers het alarmnummer in.
Hij antwoordde niet, maar de wond in zijn buik vertelde haar genoeg. Ze had geen medische kennis nodig om te weten dat het een steekwond was.

Haar handen trilden toen ze de noodcentrale eindelijk bereikte. Paniekerig schreeuwde ze in de telefoon. Met haar handen probeerde ze de wond dicht te drukken. Er was overal bloed. Wie had hem dit aangedaan?
Stan was akelig stil. Ze wist niet of het was omdat hij amper praatte of omdat hij zoveel pijn had. Er stond angst in zijn ogen.
'Zeg alsjeblieft wat,' zei ze paniekerig. Ze keek naar haar met bloed bedekte handen. In de verte klonken sirenes. Zouden ze op tijd zijn? Ze wist het niet.
'Wat,' fluisterde Stan zacht. Geen van beiden konden ze om de grap lachen.

'Wie heeft dit gedaan?,' vroeg Nicka, terwijl ze naar de deur van de container keek. Ze moesten opschieten. Ze wilde niet nog een vriend verliezen.

'Di-' De jongen hapte luid kreunend naar adem. 'Dimi-'

'Dimitri?' Ze keek hem geschrokken aan. Natuurlijk zat Maas' haar broer hier achter. Wie anders? Was dit wraak voor twee jaar geleden? Nicka wist dat dat niet zo kon zijn. Ze waren kinderen geweest. Dit was geen wraak, maar pure willekeurige haat en dat deed een huiverig over haar lichaam lopen. Het maakte haar misselijker dan het bloed dat aan haar handen kleefde.

Twee figuren verschenen in de deuropening. Ze waren gekleed in ambulance pakken. Snel liepen ze naar binnen. Nicka stapte achteruit. 'Hij heeft een steekwond,' wist ze uit te brengen. Een van de ambulancebroeders knikte en ze knielden bij de jongen neer. Nicka stapte verder achteruit. Ze drukte zichzelf tegen de muur aan. De wereld leek te draaien. De geluiden van sirenes vervaagden naar de achtergrond. Hoe had dit kunnen gebeuren? Ze sloot haar ogen en probeerde de met bloed gevulde kamer te negeren. Tranen wrongen zichzelf tussen haar wimpers door.
'Hallo,' klonk een zware stem naast haar. 'Gaat het?'
'Nee,' bracht ze uit. Haar ogen schoten open. Naast haar stond een in een politie-uniform geklede man. Ze herkende de magere kerel als de wijkagent. Een andere agente hielp de ambulance broeders om Stan op de brancard te krijgen.

'Wat is er gebeurd?' Hij keek haar bezorgd aan. Zijn ogen gleden naar haar met bloed bedekte handen.

'I-ik kwam naar binnen en hij lag daar,' stamelde ze zacht. Haar ogen gleden door de kleine ruimte. Hij voelde krapper dan eerst. Ze hapte naar adem, terwijl ze toekeek hoe een bijna bewegingloze Stan naar buiten werd gebracht. Enkel zijn borstkas bewoog zacht op en neer.

De agent legde zijn arm op haar schouder. 'Wil je naar buiten?'

Ze duwde hem van zich af en liep zonder wat te zeggen naar de deur. Hij hoefde haar niet als een klein kind vast te houden. Ze liep, op de voet gevolgd door de man, de zeecontainer uit. Tien meter bij hun hangplek vandaan liet ze zich op het gras vallen. De agent keek haar niet begrijpend aan. 'Wil je niet mee met de ambulance?'

Ze schudde haar hoofd. Ze wilde niet zien hoe haar vriend leed. Ze voelde zich al misselijk van het tafereel in de container en dat was niet omdat ze slecht tegen bloed kon. Ze haalde diep adem. Ze moest rustig blijven. Hij zou niet sterven. Dimitri zou geen moord op zijn naam krijgen.

'Weet je wie dit heeft gedaan?'
Ze bleef stil. Kon hij niet ophouden met zijn vragen? Als ze die vraag beantwoordde, was ze de volgende. Dit was Halover en de wijkagent zou dat toch nu moeten weten.

De man hurkte voor haar neer. 'Weet je het niet of wil je het niet zeggen?'

'Dat gaat je niks aan,' snauwde ze en ze stond op. Ze wilde hier weg. Zonder hem een blik waardig te gunnen liep ze richting de steeg die haar hier had gebracht.
'Staan blijven, jongedame,' riep een vrouwelijke stem. Een kortharige vrouw in een politie-uniform keek haar streng aan.

'Waarom?' siste ze terug. Pas toen zag ze dat het niet voor haar bedoeld was. Een zwartharig meisje rende haar richting uit. Haar rok wapperde in de wind. Florine stak haar armen uit.
Nicka vloog op haar af en begroef zichzelf in de omhelzing van haar vriendin. Tranen liepen over haar wangen. 'Ze hebben Stan te pakken gekregen. Hij zit is naar het ziekenhuis gebracht.'

'Wie?' Woede brandde in Florines stem.

'Ik zeg het als we op veilig terrein zijn,' fluisterde Nicka terug. Hier zouden ze hem niet mee weg laten komen. Terwijl een stukje van haar ooit veilige wereld onder haar voeten leek weg te brokkelen, maakte ze een plan. Ze zou leren vechten en hem geven wat hij verdiende. Haar knokkels jeukten bij de gedachte aan wraak.