Ze was veertien toen ze haar onschuld verloor. Het was een winterdag en resten wegsmeltende sneeuw bedekten de straten van Halover. Nicka rende richting het kruispunt. Haar voeten slipten weg op de gladde ondergrond. Bijna verloor ze haar evenwicht. Slippend kwam ze tot stilstand naast het stoplicht. Tussen de passerende auto's door zag ze de ondanks de kou, in een rok geklede Florine. Het zwartharige meisje stond rillend aan de overkant te wachten. Nicka keek haar hoofdschuddend aan. Zodra het stoplicht op groen sprong, haastte ze zich naar haar vriendin toe. 'Waarom trek je dat aan? Het is veel te koud.'

'Ik heb er een panty onder,' protesteerde Florine die bibberend met haar mee liep. 'Het kan echt wel, het is al lang niet meer onder nul.'

'Dan moet je het zelf weten, maar als je een joggingbroek wilt hebben...' Nicka tikte op haar tas met gymkleren, terwijl ze met stevige pas richting de school liep. Ze waren al bijna te laat. Florine kon haar tempo amper bijhouden en klaagde luid toen ze het plein op liepen. De glazen schooldeuren stonden nog open.

In de ingang stond de in een dikke jas ingepakte conciërge. 'Net op tijd, jongedames! Hou je jas aan, want we hebben een probleem met de verwarming.'

Florine kreunde luid. 'Normaal is het binnen altijd warm.'

'Ja, nu niet.' Nicka liep zonder de sneeuw van haar voeten te vegen het gebouw in. Haar sneakers piepten op de vloer. 'Wat hebben we als eerst?'

'Tekenen.' Florine dribbelde de kunstvleugel in. 'Jayden tekent mij.'

'Ja duh, hij heeft een crush op je.' Nicka lachte zacht en duwde de oranje deur van het lokaal open. Iedereen zat al op zijn plek. Allemaal droegen ze hun jassen nog. De slanke tekendocent had zelfs een muts op zijn hoofd, al kon dat ook zijn om zijn flaporen te verbergen. Hij keek hen even gestoord aan, maar zei niks. Snel liepen ze naar hun groepje. Enkel naast Jayden was nog een plekje over.

'Ik ga wel bij anderen zitten,' piepte Florine en ze dribbelde naar een groepje meiden.

Nicka keek haar na en ging toen naast de roodharige knul zitten. Waarom Florine hem niet mocht had ze nooit begrepen. Hij was soms wat kinderachtig, maar met hem kon je tenminste lachen.

Maas die ook bij het groepje zat keek afkeurend naar Florine's rok. Haar bruine krullen schommelden heen en weer toen ze haar hoofd schudde. 'Zo'n ding draag je toch niet?' fluisterde ze zacht.

'Het is er inderdaad een beetje te koud voor.' Nicka haalde haar telefoon uit haar zak. Ze had geen zin om dit met het meisje te discussiëren. Als het aan Maas lag, droeg niemand de juiste outfit.

Maas probeerde haar krullen te fatsoeneren. 'Ik bedoel dat het veel te ouderwets is.'

'Nou en?' siste de kauwgom kauwende Jara.

'Meiden, we gaan beginnen,' schalde de stem van de docent door het lokaal. Nicka vroeg zich af of hij doorhad dat hij zojuist een vurige discussie had uitgesteld. Aan Jara's donkere ogen was te zien dat ze het hier niet bij zou laten zitten.

Na de eerste les nam Florine mee naar de met stift bekladde toiletten. Samen persten ze zich in een van de hokjes waar Nicka haar hielp om de jogging broek over haar benen te trekken. Het zag er voor geen meter uit, maar de blauw aanlopende Florine keek haar dankbaar aan. 'Als ze de school niet sluiten tot ze de verwarming repareren, dien ik een klacht in.'

'Of we spijbelen gewoon,' grijnsde Nicka. Ze hadden toch geen belangrijke vakken vandaag. Bovendien waren deze omstandigheden student onterend.

Florine lachte zacht. 'We kunnen achter de Chinees gaan hangen, daar is het altijd warm.'

'En stinkt het naar eten en er zitten waarschijnlijk ook junkies,' ging Nicka er tegenin.
Florine giegelde zacht. 'Dan kunnen we misschien wat van ze lenen.'

'Mijn moeder vermoordt me als ik aan die troep begin,' zei Nicka, terwijl ze zich uit het toilethokje wurmde.

'En sinds wanneer trekt mevrouwtje Castillo zich daar iets van aan?'

Nicka schudde lachend haar hoofd. 'Je bent gek.'

Giegelend liepen ze de gang op, maar het lachen verging hen snel toen ze richting het lokaal liepen en Jayden met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht de les uitstapte.

'Wat is er?' Nicka keek hem aan. 'Heb je problemen gekregen?'

De roodharige knul schudde zijn hoofd. 'Ik niet, maar Maas gaat ze wel krijgen.'

'Hoezo?' Florine keek hem niet begrijpend aan. 'Maas is een brave nerd.'

'En een roddelende modepop,' vulde Nicka haar vriendin aan. Florine keek soms te veel naar het goede in mensen. Niet iedereen op deze wereld was goed en Maas was een van de mensen die het zeker niet was.

'Ze praatte lelijk over je,' zei Jayden met een knik naar Maas die met een brede glimlach het lokaal uitkwam lopen. Ook hun andere klasgenoten wurmden zich naar buiten.

Jara maakte zich van de menigte los en rende op hen af. 'Waar waren jullie? Jullie hebben het moment van de eeuw gemist.'

'We mogen naar huis!' vulde Stan haar haar breed grijnzend aan. Zijn donkere huid zorgde ervoor dat de tanden spierwit leken. Hij gaf Jayden een klap op zijn schouder. 'Moest je echt naar de wc?'

Jayden lachte. 'Nee ik moest even met Nic praten.' Hij knipoogde naar haar en wenkte dat ze hem moest volgen.

Wat was hij van plan? Aarzelend volgde ze hem richting Maas. Hopelijk zou hij hen niet in de problemen brengen. Ze had weinig zin om na te blijven in een school waar je oren eraf vroren.

'Wat is er?' Nu was het aan het bruinharige meisje om die vraag te stellen.

'Nicka heeft een modeprobleem en we hebben je hulp nodig.' Jayden knikte haar richting uit. Waarom moest die suffert haar erbij betrekken?

Maas' ogen gleden langs haar lichaam. Haar mond werd een kleine streep. 'Zeker. Wat kan ik voor je doen?'

'Niet hier,' zei Nicka direct. Anders kregen ze zeker problemen.

'Ja, de rest lacht zich suf als ze het zien.' Jayden draaide zich om. 'Kom we gaan naar het trappenhuis, daar is geen hond.'

Bedankt voor het compliment, Jay. Enigszins gefrustreerd volgde ze hem. Maas hobbelde er snel achteraan. 'Ik kan niet geloven dat je hem betrekt bij modeadvies,' fluisterde ze alsof Nicka zo'n stomme smoes zelf zou bedenken.

Het trappenhuis waar Jayden op doelde, lag in de meest afgelegen hoek van de school. Op een paar docenten die aan de het-is-er-dus-we-moeten-het-gebruiken theorie deden na kwam er niemand. Jayden duwde de klapdeuren open en keek Maas aan. 'Het probleem is...'

Nicka keek wat nerveus naar de twee en stapte achteruit.

'Kun je het gewoon vertellen?' Het bruinharige meisje rolde met haar ogen.

'Je roddelt over iedereen en in Halover houden we er niet van als mensen praten,' zei de jongen op een toon die hij waarschijnlijk van zijn broer Dimitri had gekopieerd. Voordat hij Maas de kans gaf om te reageren, schoot zijn vuist naar voren. Hij raakte Maas vlak onder haar oog. Het meisje liet een zacht gilletje horen.

Nicka deinsde wat achteruit. Niet omdat het de eerste keer was dat ze iemand geslagen zag worden, maar omdat het de eerste keer was dat ze er aan meewerkte.

Jayden gaf haar een duw tegen de stenen muur. 'Als je hierover wel praat, komt mijn broer je halen.'

'Laat me met rust,' riep Maas paniekerig. Ze keek smekend naar Nicka. Alsof ze genade zou krijgen. Ze had het hier zelf naar gemaakt

'Als je niet praat, laten we je gaan.'

Het kind knikte driftig, dus Nicka stapte opzij. Haastig rende Maas het trappenhuis uit. Tranen liepen over haar wangen.

Ergens voelde Nicka zich toch wel een beetje schuldig. Was dit echt nodig? Als haar moeder hier van hoorde, had ze huisarrest.

'Niemand hoeft het te weten,' fluisterde Jayden tegen haar.

Ze knikte zacht. Dat was niet eens het vertellen van een leugen. Al vroeg ze zich af of het ontwijken van de waarheid niet net zo erg was. Een gedachten die niet thuishoorde in het hoofd van een veertienjarige.