'Ik heb wat voor je meegenomen.' Ze glimlachte toen ze in haar tas grabbelde. Quinten keek haar nieuwsgierig aan. Kinderlijke enthousiasme glinsterde in zijn ogen. Langzaam haalde ze de zwarte kaft van het boek tevoorschijn. 'Ik hoop dat je van lezen houdt.'

'Ja!' Quinten keek blij naar het boek. Even leek het alsof hij was vergeten dat ze op de vlucht waren.

Ze duwde het boek in zijn handen. 'Dan is deze voor jou.'

Een paar minuten later was Quinten compleet van de wereld. Gefascineerd keek haar naar de pagina's. Nicka snapte niet wat hij er leuk aan vond, maar ze genoot ervan om te zien dat hij zich eindelijk ontspande. Als hij minder bang was, werd het vast makkelijker om een oplossing voor hun situatie te vinden. Ze stond op en beende door de kamer. Er moest een manier zijn om dit op te lossen. Ze konden niet de rest van hun leven in de krappe hotelkamer blijven. Ze hadden niet eens het geld om dat te doen. Ze keek tussen de spleet in de gordijnen naar de straat onder hen. Misschien zou het wel nooit zo ver komen. Als iemand haar herkend had, was het binnen een paar uur voorbij. Misschien beschuldigden ze haar van ontvoering en zou ze een paar dagen vast zitten, maar daarna was haar onschuld bewezen.

En dan? De vraag raakte haar als een mokerslag. Ze kon niet meer terug naar Halover. Zolang Zumpolle op vrije voeten was, zou ze haar leven niet zeker zijn en zelfs al werd hij gepakt, dan had hij waarschijnlijk nog connecties. Ze rustte haar ellebogen tussen de dode vliegen in de vensterbank. Hoe had ze zichzelf zo in de problemen weten te werken?

'Nicka wat betekend one moove and joere deat?' Quintens stemmetje doorbrak haar gedachtenstroom voor de zoveelste keer die dag. Dankbaar keek ze hem aan en liep naar hem toe.

Ze liet zich naast hem op het bed vallen. 'Laat eens zien.'

Zijn vinger wees naar een Engels dialoog. Ze liet haar ogen over de regel glijden. Als ze geweten had dat dit boek niet volledig Nederlands was, had ze een ander voor hem meegenomen. 'Er staat one move and you're dead. Het is engels voor een beweging en je bent dood.'

'Oh,' Quinten keek haar aarzelend aan. 'Ik weet niet of dit boek voor mij is. Het is iets te eng.'

Ondankbaar snertjoch, was het eerste wat door haar hoofd schoot. Ze sprak de belediging niet uit. Er was niks ondankbaars aan je eigen grenzen aangeven. Het zou oneerlijk zijn om hem dat te verwijten. 'Sorry, ik had wat beter moeten letten op welk boek ik voor je kocht.'

Zijn ogen werden groot. 'Ik dacht dat jij geen sorry zei.'

'We zijn niet in Halover,' zei ze terwijl ze het boek dichtklapte. Waarom onthielden kinderen alles?

'Maar toen waren we ook niet in Ha-.'

'Zal ik je wat stoten leren,' onderbrak ze hem. Ze had geen zin om een woordenstrijd te verliezen van een elfjarige. Quinten knikte enthousiast en keek haar afwachtend aan.

'Weet je hoe je een vuist maakt?'

'Zo toch.' Hij klemde zijn vingertjes samen tot een klein balletje.

'Ja, dat is inderdaad een mooie vuist.' Ze glimlachte. 'Als je je duim tegen je vingers legt in plaats van eronder is het perfect.'

Hij deed wat ze vroeg en keek met een trots gezicht naar haar vuist. Hij sloeg een keer in de lucht. Zijn hand klapte om. Snel greep ze zijn arm vast.

'Dat is een hele goede manier om je pols te breken.' Ze kneep zacht in zijn pols. 'Dit houd je recht.'

Toen ze zijn pols losliet stootte hij nogmaals in de lucht. 'Zo beter?'

Ze knikte greep het kussen van het bed en hield het voor haar buik. 'Sla hier tegen aan.'

Aarzelend keek hij naar het dunne kussen. Voorzichtig gaf hij het een zachte tik.

Nicka kon een lach niet onderdrukken. 'Wat harder, daarmee krijg je nog geen muis knock-out.'

De rest van de middag leerde Nicka Quinten hoe hij moest slaan. Na twee uur had hij door hoe hij iemand moest raken en wist hij dat naast een trap in het kruis, wat lastig is voor iemand zonder werkende benen, ook de keel, ogen, neus en oren gevoelig waren. Uiteindelijk waren ze beiden moe en besloten het maar voor gezien te houden. Nicka griste de afstandsbediening van de gammele kast en richtte hem op de doosvormige televisie. Ze drukte op de aanknop. Na een seconde verscheen een korrelig beeld op het scherm. Ze drukte op de een om naar de zenders te gaan, maar het ding reageerde niet. Ook de twee en de drie werkten niet. Een zucht ontsnapte uit haar mond. 'Televisies doen nooit wat je wil.'

Quinten pakte de afstandsbediening uit haar hand en drukte op een knop. Direct veranderde het beeld naar een kookshow. 'Hij stond op de verkeerde stand.'

'Wijsneus,' lachte ze, terwijl ze naar het scherm keek. De chef hakte een tomaat in record tempo in stukjes. Hij was net klaar toen Quinten van zender veranderde en er een reality show voor kwam. 'Wat gaan we kijken?'

'Het journaal, denk ik.' Ze liep naar haar tas en pakte de zak brood en het pak hagelslag die ze eerder had gekocht. Ze strooide de hagelslag royaal op een plak brood. Voor hem was het vast een vreemd diner, maar hij moest het er mee doen.'Bij de rand van het bed eten, ik heb geen zin om tussen de chocolade te slapen.

Quinten lachte en pakte de boterham aan waarna hij naar de zender waar het journaal op zou komen ging.

'Ik meen het! Ik heb ervaring.' Ze maakte ook een boterham voor zichzelf klaar.

'Hoe bedoel je?' Quinten keek haar nieuwsgierig aan.

Ze nam een hap van haar brood en keek hem aan. Met haar hand probeerde ze te voorkomen dat hagelslag op de grond viel. 'Mijn huisgenoot Vic en ik kunnen het niet zo goed met elkaar vinden,' vertelde ze. Een glimlach krulde op haar lippen. 'Nou eigenlijk is het probleem dat we het beiden veel te leuk vinden om streken bij elkaar uit te halen. Ik had zijn gel vervangen door lijm.'

Quinten schoot in de lach. 'Dan vraag je er ook wel om.'

'Misschien wel,' gaf ze lachend toe. Ze zag het al weer voor zich. 'Je had het moeten zien. Zijn haar stond alle kanten op en het koste hem een halfuur om het eruit te wassen. Maar goed, die avond was er een pak hagelslag in mijn bed leeg gestrooid. Het was zomer, dus het was half gesmolten toen ik het ontdekte.'

Ze lachten zo hard dat ze er buikpijn van kregen. Korrels hagelslag vielen op de grond. Het maakte Nicka weinig uit. Het was heel lang geleden geweest dat ze zo hard had gelachen. Op dat moment wenste ze dat ze de tijd kon stil zetten of het moment in een doosje kon bewaren. Maar dat werd haar niet gegund. Aan alles kwam een einde en hun lachbui eindigde toen de intro tonen van het journaal door de kamer galmden.