Het centrum van Heverdam stelde weinig voor, al zou dat ook kunnen komen doordat het zondag was en alle winkels waren gesloten. Nicka slenterde met een tas boodschappen door de straten op zoek naar een open kapperszaak. Eerst had ze een tondeuse willen kopen, maar die kon ze nergens goedkoper dan veertig euro vinden en het geld groeide haar niet op de rug. Het was jammer dat ze die van Vic nu niet kon lenen. Ze wist zeker dat hij haar zou helpen als ze vertelde dat ze haar haar eraf wilde scheren. Alleen al omdat hij zou denken dat ze spijt zou krijgen. Waarschijnlijk had hij gelijk.

Ze stapte over de drempel van een tussen twee kledingwinkels ingewurmde kapperszaak. Een vrolijk belletje galmde door het gebouw. De kleine vrouw achter de toonbank legde haar tijdschrift snel neer. 'Goedendag, waarmee kan ik je helpen?'

Nicka liep haar richting uit en pakte een pepermuntje uit de pot die op de hoek van de toonbank stond. 'Ik wil mijn haar eraf laten scheren. Hoe duur is dat?' Ze duwde het snoepje in haar mond. De zoete smaak verspreidde zich over haar tong.

'Knippen is twintig euro,' zei de vrouw, terwijl ze op het bord wees waar alle prijzen stonden.

Het was veel geld, maar het was voor hun eigen veiligheid besloot Nicka. Ze haalde het t-shirt van haar hoofd en propte het bij de boodschappen in haar tas. Haar blauwe lokken vielen over haar schouders. 'Dan wil ik dit graag eraf hebben.'

De dame hapte naar adem. 'Weet je het zeker,' vroeg ze, terwijl ze naar een van de kapstoelen liep. 'Je hebt prachtig haar. Het zou zonde zijn om het eraf te halen.'

Nicka rolde met haar ogen en plofte in de stoel. 'Ik weet het zeker.' Het was niet de waarheid. Als ze de keuze had gehad zou ze het niet doen, maar haar blauwe lokken vielen te veel op en ze laten verven was te duur. Dit was de beste oplossing.

'Oké, oké,' de dame pakte een schaar en keek nog een keer naar het haar alsof ze medelijden met de lokken had. Daarna klonk het geluid van de schaar. Een lok haar viel naar de grond, gevolgd door een andere. Met haar haar viel een klein stukje van de oude Nicka op de grond. Ze wist niet of ze haar ging missen.

Nadat ze de kapperszaak met een kaal hoofd had verlaten besloot ze richting het hotel terug te keren. Quinten was lang genoeg alleen geweest. Het was dat moment waarop haar oog op een paar kraampjes die op een pleintje stonden opgesteld viel. Zondagse boekenmarkt, luidde een spandoek. Zou Quinten van lezen houden? Het zou wel bij hem passen. Misschien moest ze er een voor hem meenemen zodat hij wat te doen had. Ze liep richting de kraampjes en keek naar de vele boeken die uitgestald waren. Ze waren duur. Er was geen haar op haar hoofd die eraan dacht om twintig euro te betalen voor een stapeltje papier met letters. Al kon dat ook komen omdat ze letterlijk geen haar meer had.

'Kan ik je helpen?' De man achter het kraampje keek haar aan.

Ze knikte direct. 'Heeft u ook wat goedkopers?'

De man keek haar bedenkelijk aan. 'Het ligt eraan wat je zoekt. Nederlandstalig is nu eenmaal prijzig. Als je iets goedkopers zoekt heb ik ook een paar engelse boeken.'

Ze betwijfelde of Quinten engels sprak. 'Dat is niet wat ik zoek, bedankt voor uw tijd.' Ze liep door naar de kraam. Tweedehands boeken, zei een slordig bordje. Dat was meer in de richting. Ze liet haar vingers over de ruggen glijden. Wanneer ze voor het laatst zelf een boek had gelezen wist ze niet meer, maar ze herinnerde zich nog wel hoe saai het was. Ze moest maar iets spannends uitzoeken. Een misdaadboek ofzo. Haar vinger bleef haken bij The Joker's Games. Het beloofde een spannend boek over vertrouwen te zijn. Dat was vast de moeite waard. Zonder de flaptekst verder te lezen overhandigde ze het exemplaar aan de verkoper. 'Hoe duur is deze?'

De oude dame zette haar rode bril recht en bekeek het boek even. 'Vier euro,' besloot ze toen.

Nicka haalde de euromunten uit haar zak en overhandigde ze. Dat was een betere prijs. Ze stopte het boek in haar tas en liep richting het hotel. Er stond een kleine glimlach op haar gezicht. Hopelijk vond Quinten het een mooi verhaal.

Toen ze het hotel in liep, botste ze bijna tegen de eigenaresse aan. De dame keek met grote ogen naar haar kale hoofd.

'Is er wat?' Nicka keek geërgerd terug. Het ontbreken van haar haar was geen uitnodiging tot een staarwedstrijd.

Even was de dame stil alsof ze een passende reactie zocht. Ze veegde haar donkere haren achter haar schouder en wierp een blik om de rolstoel. 'Ja, ik vroeg me af of je de rolstoel boven kunt neerzetten. Hier staat hij in de weg.'

Het was onzin. De naast een gammele stoel gepareerde rolstoel kon onmogelijk iemand tot een last zijn. Nicka klemde haar kaken op elkaar. Dit was niet het moment om daar een punt van te maken. Ze moest de vrouw te vriend houden. 'Ik zal hem naar boven brengen.'

Ze greep de rolstoel bij een van de handgrepen en sleurde hem naar de trap. Zonder de boodschappen los te laten, trok ze het ding omhoog. Een aantal keer botste het frame tegen de houten treden. Zodra ze boven was wierp ze een blik op de eigenaresse. De volle lippen van de dame waren een streep geworden. Hoofdschuddend wendde ze haar blik af en liep richting de balie.

Nicka rolde met haar ogen en stapte richting hun kamer. Ze wierp de deur open om Quintens blik te ontmoeten. Een glimlach brak door op het gezicht van het kind. 'Je bent terug.' Even viel hij stil. 'Wat heb je met je haar gedaan?'

'Natuurlijk.' Ze zette de rolstoel in een hoek en ging naast hem op het bed zitten. De vraag over haar haren negeerde ze. Hij kon best zien dat ze het eraf had geschoren.

'Ik zal je niet zomaar alleen laten.'Hij keek haar recht aan. Zijn bruine ogen boorden in de hare. 'Beloofd?'

Een steek van pijn schoot door haar hart. Ze zou het ditmaal anders doen dan toen. Ze was ouder en had van haar fouten geleerd. Ze kon hem zijn benen niet terug geven, maar ze kon wel voorkomen dat hij meer zou verliezen. 'Beloofd.'