Zoals altijd zit ik weer in het cafeetje, met voor mijn neus mijn laptop en een warme choco. Het homokoppel dat ik hier al vaker gezien heb, zit er weer. De bazin is druk in de weer. Kortom: alles lijkt hetzelfde als gisteren.

Alleen ik weet dat dat niet zo is en ik voel me zenuwachtig. Liefst van al zou ik het hele verhaal tegen iemand vertellen, de bazin bijvoorbeeld, maar ik kan het niet. Ik kan het risico niet lopen dat ze iets verder vertelt en dat Adeline het misschien te horen krijgt, dus ik zwijg en staar naar mijn scherm. Zelfs daar durf ik amper iets mee te doen, ook al bruist mijn hoofd van inspiratie op het moment. Voorzichtig open ik een nieuw document. Ideeën noem ik het. Mijn vingers rollen over de toetsen.

Al snel worden mijn gedachten helaas verstoord. De deur vliegt open en gaat met een klap terug dicht. Ik houd mijn adem in en waag het niet eens om mijn hoofd naar opzij te draaien. Dat hoeft ook niet om te weten wie er binnen is gekomen. Ik voel dat iedereen deze kant opkijkt.

Twee handen landen zo hard op de tafel dat het lijkt alsof ze er eigenlijk doorheen wilden gaan. Mijn ogen draaien naar omhoog, de rest van mijn lichaam houd ik onbewogen. Ik had gelijk. Adeline - ik verkies eigenlijk nog steeds de vuurtoren - boort haar woedende ogen in de mijne.

"Waar is Brecht?" Ze sist, als een echt serpent. Dat is ze waarschijnlijk ook.

Ik laat een lange stilte vallen, alsof ik nadenk. Haar vingers tikken zo ongeduldig op de tafel dat mijn blaas er geïrriteerd door raakt. Nog steeds zeg ik geen woord.

"Dat weet ik niet", antwoord ik na een tijdje schouderophalend. Daarna richt ik mijn blik weer op mijn scherm, in de hoop dat ze dan weggaat en ik naar het toilet kan gaan. 

"Dat kan niet. Je moet het weten!" Volgens mij wordt ze nogal boos, maar daar kan ik ook niets aan doen. Ik zal hem niet verraden. 

"Waarom zou ik dat moeten weten? Hij woont toch niet bij mij," probeer ik rustig te blijven. Volgens mij heeft tot nu toe niets verraden dat dat wel het geval is.

"Hij is weg en jij moet hem geholpen hebben. Dat kan niet anders." Ze klinkt een beetje wanhopig. Ik laat alweer een stilte vallen en doe alsof ik nadenk, terwijl ik op mijn tanden moet bijten om niet uit te vliegen tegen haar. 

"En waarom niet? Hij kent vast wel meer mensen dan alleen mij."  

Het enige antwoord dat ik krijg, is een diepe zucht. Ze draait zich om en loopt bijna de deur uit. Heel even nog houdt ze halt en kijkt strak in mijn ogen. 

"Ik houd je in de gaten." Daarna is ze echt weg. Ik slik. Wat een geluk dat Brecht van haar af is.