Vandaag was nogal een vreemde dag. Brecht woont nu dus bij mij. Het enige wat ik moest doen, was toekijken hoe hij met een vriend zijn spullen verhuisde en zorgen dat de ze binnen konden. Tijdens het wachten heb ik maar wat opgeruimd. Hij vond amper iets terug toen alles hier was, maar dat is niet mijn fout. Dan had hij het zelf van de eerste keer een goede plaats moeten geven.

Het is nu tien uur 's avonds en we zitten allebei aan een andere kant van de zetel. God, wat is dit ongemakkelijk.Ik wil wel iets zeggen, maar ik weet niet of het gepast is. En als ik iets zeg, wat dan? Soms is het toch vervelend om een beetje sociaal onhandig te zijn, zeker als je gesprekspartner - als ik dat zo al kan noemen, in dit geval - ook gewoon niets zegt. Gelukkig breekt het geluid van de televisie de stilte.

"Ik vraag me wel af hoe ze zal reageren als ze thuiskomt," zegt Brecht plots. Het enige wat ik doe is knikken en me weer op het scherm richten. Tot ik enkele minuten later besef dat ik daarop kan antwoorden.

"Ja, ik ook." Dat was het dan, blijkbaar. Eigenlijk zou ik nu graag mijn laptop halen en schrijven, maar ik durf me zelfs amper te bewegen. Laat staan dat ik aan een verhaal zou werken dat deels over hem gaat. Nee, laat ik dat maar niet doen.

Ik merk dat Brecht veel met zijn gsm speelt. Wat zou hij aan het doen zijn? Waarschijnlijk één of ander spelletje. Voorzichtig strek ik mijn nek uit in een poging om op zijn scherm te kijken, maar tevergeefs. Misschien kan ik dat vragen.

"Wat ben je aan het doen?" Ik hoor de woorden uit mijn mond rollen nog voordat ik er goed over nagedacht heb. Even kijkt hij op. Er lijkt een eeuwigheid voorbij te gaan.

"Niets", mompelt hij uiteindelijk. Lap, poging tot gesprek mislukt. Misschien wil hij ook helemaal niet praten nu. Dat zal het zijn.

Een geeuw ontsnapt uit mijn mond. Ik wilde niet toegeven dat ik moe ben, maar aangezien deze avond een eeuwigheid lijkt te duren, deel ik mee dat ik ga slapen.

Veel meer dan een simpele "slaapwel" kan er niet af. Zo onopvallend mogelijk haal ik mijn schouders op en loop via de keuken - ik zet altijd een flesje water naast mijn bed - naar de badkamer.

Niet veel later plof ik met een zucht op bed. Wat was me dit allemaal? Hopelijk gaat het snel beter, want zo ben ik hem liever kwijt dan rijk. Nu ja, ik denk dat ik hem sowieso liever kwijt dan rijk ben, maar nu woont hij hier toch. Laten we er dus maar proberen om er het beste van te maken.