Ik heb nog een hele dag en halve nacht zoveel mogelijk informatie opgezocht over narcisme. Het is me intussen wel duidelijk geworden waarom hij zolang bij haar bleef. Waarschijnlijk zou ik net hetzelfde gedaan hebben in zijn plaats. Blijkbaar weten zulke mensen perfect hoe ze iemand moeten manipuleren. Dat wil zeggen dat ze even de lieve vriendin uithangt als ze merkt dat Brecht twijfelt en opnieuw haar vervelende, narcistische zelve wordt als ze hem weer heeft waar ze hem wil hebben: helemaal aan haar gebonden. Figuurlijk dan.

Gisterenavond heeft hij me ook nog laten weten dat ik hem niet moet helpen met verhuizen. Hij vertelde me niet veel - want dat wil hij niet via sms - maar ik kan 'binnenkort' verwachten met al zijn spullen. Dat betekent dus ook dat hij bij mij zal komen logeren. Goed, hem uit mijn leven houden is dus compleet mislukt, maar dat was het hiervoor waarschijnlijk ook al wel. Ik hoop stiekem wel op een kort verblijf. 

"Je bent zo afwezig vandaag, zit je nog altijd met die jongen in je hoofd? Hij moet zijn problemen zelf maar oplossen hoor. Zo moeilijk is dat niet in zijn geval: gewoon weggaan bij die rosse." De bazin doet me opschrikken. Ik heb heel goed gehoord wat ze ze, maar besluit het te negeren. Als antwoord mompel ik dus gewoon iets onverstaanbaars, terwijl ik naar mijn computerscherm staar. Er staat een leeg worddocument voor me. "Wil je wat drinken?" vraagt ze nog.

Hoewel ik helemaal geen dorst heb, bestel ik een ice tea. Mijn vingers staan op het toetsenbord, maar twijfelen bij iedere letter. Ik wil graag een verhaal schrijven vanuit Adelines punt, zelfs als het niet verder komt dan één hoofdstuk. Zo kan ik haar misschien wat beter begrijpen. Ergens vind ik haar persoonlijkheid fascinerend. Het probleem is dat ik me absoluut niet in haar kan inleven. Ik bedoel, wie wil er nu zo'n rotpersoonlijkheid hebben? En hoe moet ik me dat überhaupt voorstellen? Meer dan Brechts uitleg en internet heb ik niet. Met haar praten zie ik al helemaal niet zitten. 

De bazin zet de ice tea voor mijn neus en werpt een blik op mijn scherm. Er staat nog steeds geen letter op het witte blad. Ze snuift en gaat weg. Gelukkig. 

Waarschijnlijk kan die vuurtoren er niets aan doen dat ze zo is. Iemand kiest daar toch niet voor? Volgens internet is dat gewoon een persoonlijkheid, maar dan kan je je gedrag aanpassen, lijkt me. Misschien wil ze dus wel zo zijn. Of heeft ze niet in de gaten wat voor lelijk mens ze is - zowel vanbuiten als vanbinnen, als je het mij vraagt. Voorzichtig begin ik te typen, alsof ik Adeline ben. Een narcist, dus. 

Meteen toen ik binnenkwam, zag ik hem in de zetel zitten. Ik scande hem zorgvuldig. Zijn handen lagen gekruist op zijn benen. Netjes. De kraag van zijn hemd zat goed. Alle knoopjes waren dicht. In zijn broek was geen foute plooi te bespeuren. Prachtig. Ik glimlachte en wilde naast hem gaan zitten, zoals elke avond. Maar toen ik het kleine stukje chips op de zetel zag liggen, voelde ik woede opborrelen. Kon die sukkel nu nooit eens iets helemaal goeddoen?  Ik moest het hem dus nog maar eens duidelijk maken. Mijn longen pompte ik vol lucht. Hij kreeg de volle laag over zich heen. 

Ik zucht. Arme Brecht. Hoe kan je nu met zo iemand samenleven?