"Dat was zo ongeveer het stomste wat ik kon doen, achteraf gezien. Ik heb nu niets meer." Het enige wat ik doe, is bedachtzaam knikken en hem niet-begrijpend aankijken.

"Oh ja, jij weet natuurlijk niet wat het probleem is. Sorry, ik zal het even uitleggen." Mijn innerlijk wil juichen van vreugde, maar uiterlijk laat ik niets blijken. Ik denk namelijk dat dat niet echt gepast zou zijn. Intussen zet de ober discreet onze bestelling op de tafel en ik snijd onmiddellijk een stuk van mijn pizza. Wat hij ook te vertellen heeft, ik heb honger. Gelukkig doet hij exact hetzelfde.

"Goed. Toen ik haar leerde kennen, klikte het meteen. Daarom ook dat we zo snel gingen samenwonen: het voelde gewoon juist op dat moment. De eerste maanden waren fantastisch, maar toen we zo'n tien maanden samen waren, ging het mis. Ze veranderde compleet." Hij praat enorm traag, ik voel dat hij heel goed over zijn woorden nadenkt. Voordat hij verder vertelt, neemt hij nog een hap van zijn pizza. De mijne is al bijna op. "Ik zou zelfs durven zeggen dat ze een monster werd. Plots kon ik niets meer goeddoen. Om het minste werd ze kwaad op mij. Zij deed wat ze wilde en ik mocht niets meer. Haar avonden met vriendinnen en andere jongens waren geen probleem, maar o wee als ik eens een avond met vrienden afsprak. Dan werd ze razend, zeker als er ook nog meisjes meegingen."

Opnieuw zwijgt hij. Ook zijn bord is bijna leeg nu, zijn pint nog niet. Hij neemt een flinke slok en gaat door. "Op een keer verschenen er foto's van mij en enkele vriendinnen op Facebook, waarop we nogal dicht bij elkaar stonden. Blijkbaar was dat de druppel. Vanaf toen verbood ze me om nog zonder haar weg te gaan, maar zijzelf paste haar gedrag helemaal niet aan. Nee, zij mocht nog steeds rond de jongens hangen. Ze gedroeg zich gewoon als vrijgezel en zag mij als een leuk accessoire, of zoiets. Ik denk dat dat nog de beste manier is om het te beschrijven. Dat is eigenlijk nog steeds de situatie."

Hij bestelt nog een pint en ik opnieuw een ice tea. De mijne heb ik net in één teug leeggedronken. Ik kijk hem afwachtend aan en hij gaat door.

"Het ging van kwaad naar erger. Elke avond controleert ze mijn gsm. Wanneer ik een sms krijg, moet ze weten van wie die komt. Als het van een meisje is, leest zij die voordat ik dat mag doen. Maar ik zou eens aan haar gsm moeten durven komen..." Zijn stem sterft weg. Ik weet niet wat zeggen, dus houd ik mijn blik op hem gevestigd tot hij weer begint te praten. Gelukkig komt op dat moment onze bestelling, zo wordt het vreselijk ongemakkelijke moment een beetje onderbroken.

"Eén keer heb ik het toch gedaan. Tegen haar gelogen, bedoel ik, en ze is erachter gekomen. Je weet wel, toen ze ontdekte dat ik jouw nummer had opgeslagen onder de naam Henk. Ze is toen heel hard tegen mij tekeer gegaan." Ik knik maar weer. "En tegen jou ook, blijkbaar. Dat was helemaal niet mijn bedoeling, sorry."

Voor het eerst onderbreek ik hem. "Het is niet jouw fout. Jij bent niet zo kwaad geworden."

Hij glimlacht kort. Nu pas merk ik op dat er tranen in zijn ogen staan. "Die avond heeft ze me voor de eerste keer - en hopelijk ook enige keer - fysiek pijn gedaan. Je hebt misschien de blauwe plekken gezien? Achteraf heeft ze zich daar wel uitgebreid voor verontschuldigd. Maar weet je, dat vind ik helemaal niet het ergste. Ze doet me mentaal veel meer pijn dan fysiek ooit zal kunnen."

Ik slik. Volgens mij vertelt hij me nog niet alles, maar goed. Dit is al erg genoeg. Ik zou het zelfs emotionele mishandeling durven noemen.

"Dat klinkt...niet goed," is alles wat ik zeg. Nogal onhandig, besef ik meteen. "Ik zou willen dat ik je kon helpen."

Zijn blik vangt alweer de mijne en hij kijkt me doordringend aan. "Dat kan je misschien wel. Maar daarvoor moet je eerst nog een aantal andere dingen weten, die ik je niet in het openbaar kan zeggen."

"Je mag altijd meekomen naar mijn appartementje." Mijn kleine stekje is niet slecht voor een studente en ik ben er trots op.

"Goed. Ik zal hier betalen en dan zijn we weg." Nu weet ik dan wel iets, toch ben ik nog nieuwsgieriger dan eerst. Wat is er zo geheim dat hij het hier niet kan vertellen?

"Verwacht geen spectaculaire dingen, trouwens. Zij komt hier ook wel eens en ik wil gewoon niet dat bepaalde verhalen de ronde gaan doen. Dat er iets niet helemaal goed zit in onze relatie, hebben ze allemaal wel in de gaten. Maar dat betekent niet dat iedereen alles moet kunnen horen," vult hij nog aan. Dat verandert toch niets aan mijn nieuwsgierigheid. Ik weet bijvoorbeeld nog steeds niet echt waarom ze steeds zwijgend op café zitten. En wat hij bedoelde met "ze heeft al veel mensen verloren". Eigenlijk lijkt dat ook wel een beetje op manipulatie. Volgens mij zal hij pas echt gelukkig zijn zonder haar.

-----

Zo, zijn verhaal, in een langer hoofdstukje. Extra snel om de cliffhanger van gisteren goed te maken ;-) Banzaii had dus een zeer goede theorie! Meer details in het volgende hoofdstuk.