Het is alweer bijna tien uur en ik zit op mijn vertrouwde plekje te wachten tot zij binnenkomen. Er staat een leeg document open dat bedoeld is om aantekeningen te maken als iets me opvalt.

Tegelijk vraag ik me af waarom ik dit eigenlijk nog wil weten. Er zijn genoeg redenen om het op te geven. Ten eerste was Brecht mijn eerste liefje toen ik zestien was. Zestien. Intussen ben ik éénentwintig en zijn we allebei heel erg veranderd. Niet alleen van karakter, maar vooral hij ook van uiterlijk. Voordat ik hem uit mijn leven zwierde omdat hij een volslagen idioot bleek te zijn, was hij echt lief. De liefste jongen die je je kon inbeelden. Bovendien werd hij gezien als één van de knapste jongens van de school. Hij had een strakke lijn, zag er altijd piekfijn uit: netjes geschoren, gel in de haren, chique gekleed, was best wel veel met zijn uiterlijk bezig, maar niet overdreven. Helaas, op die vijf jaar tijd is er enorm veel veranderd.

Zijn strakke lijn is nu een bolle. Ik durf te wedden dat hij minstens vijftien kilo is aangekomen. De laatste keer dat ik hem zag, hing er een heuse zwemband in zijn hemd. Daarnaast had hij een baard - ik wist dat ik hem beter herkende toen hij die op een keer had afgeschoren, maar helaas duurde het niet lang voordat er weer haren op zijn kaken stonden - en zat zijn haar helemaal in de war. Het was ook een stuk langer geworden. Ik kan niet zeggen dat hij erop vooruit gegaan is. Nee, hij leek echt een ander persoon. Op de blauwe ogen na dan.

Daarnaast mag het mij ook helemaal niets uitmaken. Ja, het raakte me dat die blauwe ogen triest stonden, maar ik ben nog niet vergeten hoeveel pijn hij mij gedaan heeft. Zomaar met drie andere meisjes het bed induiken...dat is op z'n minst onfatsoenlijk. Zeker als je erachter moet komen via één van die slachtoffertjes, zoals ik toen. Op dat moment heb ik besloten dat hij uit mijn leven vloog en ik hem nooit meer wilde kennen. Ik had hem geblokkeerd op Facebook, wat meteen verklaart waarom hij niet tussen mijn vrienden stond, en zijn naam in mijn gsm veranderd in Idioot. Blijkbaar stond hij er zo na al die tijd nog in, hoewel ik toch al twee keer van mobiel gewisseld ben in de tussentijd. Nu ja, het heeft mij wel geholpen om het mysterie op te lossen.

Het zijn bovendien gewoon mijn zaken niet. Ik bedoel, waarom zou ik me bemoeien met een koppel waarmee ik zelfs niets te maken wil hebben? Langs de andere kant, het is nu toch te laat. Brecht heeft me het één en ander verteld en ik weet dat ik nog om hem geef, ook al wil ik het helemaal niet. Ik moet gewoon de waarheid kennen. Het is sterker dan mezelf.

Op dat moment gaat de deur open. Ik ruik tabak. Als ik opzij kijk, zie ik dat de vuurtoren binnenstapt en hij een sigaret uitdooft in de daarvoor bestemde bak. Hij rookt dus ook nog. Bah. Ik volg hen met mijn ogen tot ze zitten.